Brief aan Vlaanderen
Door de corona crisis is er heel veel verandert, niet alleen de manier van leven maar ook ons gedrag. We zijn meer voor elkaar gaan zorgen en we dachten wat minder aan onszelf. Maar zal dit wel blijven duren?
De periode voor corona
Voor deze zware periode was iedereen erg gehaast. Alles moest sneller en beter, we moesten het beste presteren en hadden amper tijd voor iets anders. Onze agenda was steeds volgepropt met “belangrijke” afspraken. Voor familie en vrienden maakten we steeds minder tijd. Want we vonden het werk het allerbelangrijkste dat er bestond. Het leek maar niet te stoppen.
De periode tijdens corona
Opeens stond alles stil. We zaten allemaal thuis, sommigen met hun gezin, anderen helemaal alleen. Maar voor de mensen in de zorg, artsen, verplegers en verpleegsters, voedingswinkels, … stond het leven niet stil. Integendeel, voor hun ging het nog een versnelling hoger.
Ook zelf droegen we ons steentje bij: we bezochten diegenen die er helemaal alleen voorstonden, we deden de boodschappen voor onze buurman, we hingen witte doeken uit ons raam om de mensen in de frontlinie te steunen,… Vlaanderen was solidair, behulpzaam en minder egoïstisch.
De periode na corona
Door deze pauze in ons leven zijn veel mensen beginnen nadenken. Is mijn job wel zo belangrijk en is het iets wat ik graag doe? Maak ik wel genoeg tijd vrij voor familie en vrienden? Heb ik wel genoeg vrije tijd?
Sommigen hebben hun leven wel degelijk aangepast. Ze maken meer tijd vrij voor wat ze leuk vinden en voor hun familie. Anderen keren gewoon terug naar de tijd voor corona en gaan weer zeer egoïstisch door het leven. Ze zijn ook de inzet van de mensen in de frontlinie vergeten.
Mijn boodschap aan Vlaanderen is om toch nog even stil te staan bij wat we allemaal deden tijdens deze zware periode. En dan bedoel ik niet het aanleggen van je moestuin of het renoveren van je huis, maar het zorgen voor elkaar en de mensen die het het zwaarste hebben steunen.
Liesa Ruysseveldt