Lezen

De zoektocht naar een naam...

Het overkomt iedereen: de hamvraag der hamvragen overvalt al wie verhaaltjes schrijft voor de fun en zadelt ons op met twijfel. Met angst en onzekerheid. Met diepgaande gedachten als :'Ken ik echt niemand die zo heet?' of 'Heb ik dit niet gejat uit een ander boek?' DE NAAM. De naam van het hoofdpersonages van het volgende verhaal.  Hoe doop je een karakter? Wie of wat dient ter insipratie? En is het een eer als je de naam van de kids van vrienden gebruikt? Of net niet? Mijn nieuwe karakter is niet bepaald het zonnetje in huis Prostitiuee ook, daar dient rekening mee gehouden te worden in naamkeuze. Ik kan de lokale hoer niet vernoemen naar de hond van mijn schoonzuster... dat ligt gevoelig aan de kersttafel. Ook niet naar de zoon (mannelijke prostitiuee) van een collega. Nog pijnlijker dan de hond. Al is het een schone jongen (mijn lokale prostituee, niet de betreffende zoon), dan nog betwijfel ik of ik het ooit luidop zou melden. Hoe doop je een karakter? Moet een naam in een boek altijd betenisvol zijn of mag het willekeurig? Ik heb geen idee hoe anderen het doen, ik vraag me af of er een cursus over bestaat of een soort databank waar vrijwilligers hun naam kunnen opgeven. Ik kies nummerplaten :) De eerste auto die me kruist. Drie letters. En het eerste woord dat ik ermee vorm, in die twee tellen dat we kruisen, dat wordt het... Er is Cas. Er is William. En er is NIX en wat is er beter geschikt voor een verwarde jongeman, aan de rand van de wereld. NIX. Bij deze: aan alle Nix'en hier op AZERTY, mijn excuses voor het lenen van de naam, ik beloof dat je niet sneuvelt op het einde.   Met vriendelijke groeten, Eeuwig aan het schrijven (nu op Wattpad, voor de volle 1 lezer, het is daar doods terwijl ik dacht dat het bruiste van creativelingen) Kat.  

Kat.
0 1

Het Begin van Ons Verhaal-I-

Op die eerste dag waarop we elkaar zouden ontmoeten, had ik door de opwinding de hele nacht niet kunnen slapen. Misschien sloten mijn ogen een paar keer, want in de vroege ochtend stond ik al op voordat het alarm, dat ik op een eerder tijdstip had ingesteld, afging. Er waren nog uren te gaan tot onze ontmoeting en de tijd leek zo traag te verstrijken dat seconden als minuten en minuten als uren voelden. Normaal gesproken spelen de wijzers van de klok een speelse achtervolging, maar die dag bewogen ze alsof ze alle energie hadden verloren, zo langzaam en aarzelend. Die ochtend kan ik me niet herinneren hoeveel kopjes koffie ik gedronken heb; het enige wat ik me nog herinner is dat ik geen eetlust had. Ik at niets en had nergens zin in, behalve jou te zien. Na dagenlang achter een scherm gezeten te hebben en eindeloze uren in lange berichten geschreven te hebben, zouden we elkaar voor het eerst niet slechts tegenkomen via levenloze foto's, maar oog in oog beleven. Onze stemmen zouden de geluiden van het toetsenbord vervangen. De opwinding die ik daardoor ervoer, is bijna onuitsprekelijk. Die eerste ontmoeting, die eerste blik, dat eerste ‘hallo’… Ondanks dat de tijd langzaam verstrijkte, straalde de zon buiten in al haar pracht. Tot die dag toe was het weer al een tijd tegengevallen – meestal bewolkt en regenachtig. Maar die dag leek het alsof de lente plotseling was gekomen. Alles voelde anders; ik kon zelfs het gezang van de vogels buiten horen, of misschien was het slechts het geluid van mijn eigen opwinding en gelukzaligheid. De energieke, opgewekte en ritmische muziek die op de achtergrond speelde – zorgvuldig gekozen om me voor te bereiden op de naderende ontmoeting – gaf me tegelijkertijd kracht om mezelf op te maken. Voor de spiegel, die als een stille getuige voor me stond, glimlachte ik naar mezelf en vond ik mezelf af en toe dansend, meegevoerd door het ritme van de muziek. Die dag besloot ik dat ik extra zorgvuldig moest zijn in mijn voorbereidingen. Normaal gesproken bereid ik me altijd met de grootste nauwgezetheid voor op een ontmoeting, maar deze keer leek dat niet genoeg. Misschien is het wel zo dat, hoewel ik nog de verkwikkende nasmaak van de douche op mijn huid voelde, mijn haren niet de gewenste elegantie vertoonden, waardoor ik gedwongen werd ze opnieuw te wassen. Alles moest – ten minste – de best mogelijke uitvoering van mijn kunnen zijn. Ik ben iemand die graag en nauwgezet prept, maar voor deze ontmoeting was ik zo opgewonden dat ik zelfs niet een dag van tevoren kon beslissen wat ik zou aantrekken. Ik koos mijn kleren zorgvuldig uit en, hoewel ze al gestreken en in de kast gehangen waren, streek ik ze opnieuw. Er mocht geen enkele kreuk te bekennen zijn. De dag begon prachtig en ik zou niets toestaan dat er een schaduw over dit moment viel – zelfs niet een kleine kreuk in mijn overhemd of broek. Op een gegeven moment viel mijn oog op de klok aan de muur – en wat bleek? De wijzers waren weer tot leven gekomen en begonnen elkaar in een speelse achtervolging na te jagen. Ik versnelde mijn tempo enigszins en rondde mijn laatste voorbereidingen af. Ik controleerde nogmaals mijn schoenen – een bijna obsessie die ik al sinds mijn jeugd koester: mijn schoenen moesten altijd brandschoon zijn; ik kon niet verdragen ook maar de kleinste vlek erop. Ik vermoed dat dit te maken heeft met een artikel dat ik als kind gelezen had, waarin werd gesteld dat je een man kunt aflezen aan de netheid van zijn schoenen – een observatie die ik bijzonder treffend en relevant vind. Ik deed mijn schoenen aan, trok mijn jas aan en wierp voor de laatste keer een blik in de gangspiegel om mezelf nog één keer te controleren. Nu was ik klaar om te vertrekken. Toen ik mijn huis verliet, werd ik meegesleept door het mooie weer en de invloed van die energieke liedjes, die ik als een zacht refrein op mijn lippen neuriede. Alsof ik danste, begon ik met dansende passen naar het treinstation dat niet ver van mijn huis lag. Ik voelde me fantastisch en mijn opwinding nam gestaag toe. Ik zal een treinreis van ongeveer vijfentwintig minuten maken en na een wandeling van ongeveer tien minuten zal ik de afgesproken ontmoetingsplek bereiken. Daar komt de trein!…

Schaduwpen
44 2

liefs

Liefste jij   Eerst was je een onbekende, gewoon iemand die erbij was.  Op een dag gingen we iets drinken in het cafeeke met de scouts.   Onze ogen vonden elkaar, ik voelde iets warm binnenin.  We zochten elkaar op, we gingen samen naar Antwerpen, jij leerde me kajakken, we keken naar de film Nemo en toen we afscheid namen, gaf ik je een zoen op de mond.   Toen je me vroeg om samen met je te gaan wandelen in de Hoge Venen, wilde ik dolgraag mee. Je vroeg of ik mocht blijven slapen. Ik was 16, ons moeke vroeg wie je was. Ik zei dat je zoals een vriendin voor me was, niets bijzonder. Ik mocht blijven slapen.   We poetsten onze tanden en ik kreeg je bed, jij ging op de zetel slapen. Na een halfuurtje staren naar het plafond, hield ik het niet langer uit, ik ging naar je toe en kuste je. Ik vroeg of je bij me in bed wou komen slapen, we sliepen heel de nacht lepeltje-lepeltje. Ik voelde me heel gelukkig.  We puberden samen. We bleven samen en ik werd steeds meer verliefd.    We kochten een bouwvallig huis in Kasterlee en renoveerden het fenomenaal, jij werkte hard. Je hebt dat fantastisch gedaan, overdag ging je werken en ‘s avonds werkte je aan ons huis.   Toen ons droomhuis klaar was, kregen we onze Tuur, jij was een droompapa. Ik werd elke dag meer verliefd op je. Toen we tien jaar samen waren, trouwden we, je maakte me elke dag gelukkig. Een jaar later kregen we onze Gijs, je bent nog steeds een droompapa.  In april worden ze 11 en 9 jaar. Ons gezin overstijgt mijn dromen, alles gaat goed en ik ben super gelukkig met jou.   Ons huis is nog steeds mijn droomhuis, jij bent mijn droomman en we hebben twee zalige jongens.    Na twintig jaar, ben je nog steeds mijn liefde, ik hou van je. De liefde die we bedrijven is heerlijk. Je weet wat ik lekker vind en dat is zalig. Ik vind je mooi, je bent grappig, je doet dat goed met onze jongens. Je weet me steeds op te beuren en je geeft me goesting in het leven. Ik wil met jou nog vaak de liefde bedrijven en blijven geniet van het leven.   Liefs Floor 

Floor Lenaerts
4 1