Wesley
“Waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw?” vroeg Wesley enigszins verrast. De dame die net voor hem op de vaalrode versleten barkruk had plaatsgenomen, was nu niet meteen een verwachte gast op deze gure dinsdagavond. Ze was bijna letterlijk binnengewaaid. Hij had op de camera’s, die verdekt stonden opgesteld op de met sparren omzoomde parking langs de steenweg, de mooie wagen zien aankomen. Op het moment dat hij de auto had waargenomen bij het opdraaien van de parking, was zijn eerste reactie nogal opgetogen. Een BMW 6 cabrio betekende op zijn minst begoede klanten en dat kon de zaak op een avond zoals deze wel gebruiken. Daarna had hij tot zijn verbazing een dame zien uitstappen. De manier waarop ze uit haar wagen stapte en de handtas die ze droeg – Delvaux, zoals hij later zou verklaren tegen de politie - deden hem besluiten dat het een dame was.
“Een gin-tonic graag”, zei ze nogal bedeesd.
Dat antwoord verraste hem dan weer niet. Vijftien jaar achter de bar van dit soort etablissementen had een soort van voorspellend talent opgewekt, zeker als het over het bestelde drankje ging. Hij bekeek haar nog eens goed en vroeg zich af wat een vrouw als zij, duidelijk aan de goede kant van de veertig, hier kwam zoeken. Op zich deed het er niet toe. Hij schakelde over op automatische piloot en stelde de standaardvraag die iedere gast gepresenteerd kreeg in de luttele tijd die verstreek tussen het bestellen van het drankje en het opdienen.
“Had mevrouw graag gezelschap?” vroeg hij.
Alsof het een ingestudeerd nummertje was – in feite was het dat ook – ging de binnendeur open en kwamen er twee schaars geklede dames de ruimte binnen. Alvorens zich op een uitgelijnde rij van barkrukken achteraan neer te vlijen, kwamen ze, schijnbaar verlegen - maar in wezen vrij kordaat, zich voorstellen. Dit toneeltje ging steevast begeleid van een zedig kusje op de wang.
Hij zag in hun ogen en gedragingen dat dit nu echt niet was waar ze zich aan verwachtten. De dame die stijlvol voor de bar zat, was werkelijk niet de typische klant die ze zich hadden voorgesteld.
Toen beiden de revue gepasseerd waren, boog ze zich voorover en vroeg “Werkt Valentina vanavond? Ze werd me speciaal aangeraden en is de reden dat ik hier beland ben…”.
Hij keek haar verbaasd aan. “Valentina, tja, eigenlijk heeft ze vrij.”
Ze staarde hem aan, duidelijk niet gewend aan deze situatie. Het voordeel was wel dat hij verplicht was om haar recht in de ogen te kijken. Ondanks het gedempte licht zou deze observatie van haar gezicht de basis zijn van het opsporingsbericht dat de komende weken zendtijd zou innemen na het journaal.
“Ik had toch graag Valentina gezien,” zei ze aarzelend. “Is er geen manier om haar vandaag te ontmoeten?”
Terwijl hij ongemerkt een berichtje stuurde naar Ann, alias Valentina, een klant is immers een klant, zeker op een regenachtige dinsdag in september, monsterde hij de vrouw eens goed. Ze had meer dan waarschijnlijk geld. Er waren voldoende signalen om deze conclusie te trekken. De ‘D’ op haar handtas – die duidelijk geen namaak was, haar kledij, het horloge. De wagen waarmee ze de parking was opgedraaid. Ze was nu éénmaal hier en al was hij slechts barman in een verlopen huis vol meisjes van plezier, iedere kans op extra inkomsten was welkom. Hij was dan ook opgetogen toen het schermpje van zijn smartphone oplichtte. “Ik kom eraan” was de boodschap.
“Valentina is onderweg” zei hij, “maar u begrijpt dat het een beetje duurder is als we iemand speciaal moeten optrommelen?”
“Geen probleem” antwoordde ze, “ze is me echt aangeraden en geld mag dan ook geen probleem zijn…” Ondertussen legde ze een briefje van 500 euro op de toog.
“Geef de andere meisjes ook een flesje van mij – ik wil ze niet de indruk geven dat ze niet voldoen. Valentina werd me nu eenmaal aanbevolen.”
Het duurde nauwelijks twintig minuten voor Valentina de bar binnenkwam en zich naast de dame plaatste. Hij bekeek het spel van verleiding dat zich voor zijn ogen afspeelde. Het duurde niet lang voor Valentina de boodschap gaf: “De jacuzzi kamer voor een uurtje.”
Hij vroeg de dame “Cash of kaart?”. Zonder enig aarzelen haalde ze het geld cash boven en betaalde hem. Even daarna verdwenen ze naar boven.
De bar was nu terug verlaten en hij liet zich over aan zijn “guilty pleasure”. Hij schoof de CD van de metal band Megasonic in de speler en zette het geluid loeihard. Hierdoor hoorde hij de achterdeur die normaliter enkel door de meisjes werd gebruikt, tien minuten later niet dichtslaan.
Valentina
Minder dan een kwartier nadat ze het SMS’je ontvangen had, draaide Ann haar Mini de parking op. Het moment dat ze de deur van haar wagen opende en een met netkousen bedekt been op de kiezels zette ging ze moeiteloos over in Valentina, haar alter ego voor de rest van deze nacht. De agressieve wind speelde met haar kleed en deed haar even huiveren. Om de een of andere reden voelde dit niet goed aan, vond ze, maar werk is werk.
Het vooruitzicht van de onverwachte inkomsten van een klant die naar haar gevraagd had, was aanlokkelijk genoeg om in haar auto te springen. Als ze geweten had hoe de avond zich verder zou ontplooien en ook maar een greintje geluisterd had naar haar intuïtie, was ze terug in haar auto gestapt en met gierende banden huiswaarts gekeerd.
Niet dus, ze stapte gezwind naar de achterdeur die een beetje verscholen op de parking uitgaf en die voor de meisjes bedoeld was. Er zat maar één iemand aan de bar, dus liep ze daar meteen naar toe. Plots merkte ze dat het een vrouw was. Daar liet ze zich echter niet door intimideren en ging resoluut op de klant af. Ze gaf een klinkende zoen op de mond om het ijs te breken en stelde zich voor. “Hoi, ik ben Valentina, je had naar mij gevraagd?”
“Ja,” antwoordde ze onzeker. “Ik weet niet goed hoe dit werkt, maar kunnen we ergens wat tijd samen doorbrengen?”
“Geen probleem. Ik zal Wesley vragen om een kamer voor ons te voorzien. Vind je het een probleem om een flesje mee te nemen? Kost slechts 1600 euro.”
In de kamer liet ze de jacuzzi vollopen en keek haar even aan. “Zal ik mij alvast uitkleden?” vroeg ze met een geroutineerde zwoele stem. Het antwoord werd niet uitgesproken, maar ze kon voldoende lichaamstaal interpreteren om het te verstaan.
Toen ze bezig was haar netkousen uit te trekken voelde ze plots de druk van een koud voorwerp op haar achterhoofd. Verbaasd draaide ze zich om en keek recht in de loop van een revolver, iets dat ze desondanks haar risicovolle beroep nog niet eerder had gezien. “Wat?” stamelde ze.
“Zwijg”, was het antwoord, “als je een kik geeft, houdt het meteen op.”
Ze hield haar een foto voor. “Je hebt ondertussen wel begrepen dat ik hier niet ben voor de geneugten van vrouwen onder elkaar,” zei ze. “Kijk even naar deze foto, komt hij je bekend voor?”
Uiteraard kwam hij haar bekend voor, die klant had ze totaal geplukt. De zoveelste die dacht dat hij ware liefde had gevonden onder de zachtroze lichten van de steenweg. Ze aarzelde. “Neen”, was haar antwoord. Haar ogen hadden haar echter verraden.
“Dit was mijn broer Luc, was, want zes maanden geleden is hij tot de vaststelling gekomen dat hij al zijn geld heeft verbrast aan iemand die liefde anders definieerde dan hetgeen hij in gedachten had. Hij zag helaas geen andere uitweg meer dan een nabije ontmoeting met de intercity Gent - Antwerpen. Hij was mijn enige broer. Ik zag hem intens graag”.
Ann luisterde verbaasd naar de monoloog. Dit had ze nooit zien aankomen.
“Wraak wordt effectief koud geserveerd,” zei ze zonder enige emotie. “Zes maanden is afkoeling genoeg voor mij. Ik heb een snoeischaar in mijn tas en had eigenlijk het idee om voor iedere tienduizend iets af te snijden. Al was het maar om je de fysieke pijn te laten voelen die hij emotioneel heeft ondergaan… Ik vrees echter dat ik niet zo wreed kan zijn. Laat het ons dan ook kort houden.”
Ze greep het hartvormige rode kussen dat in de stijl van het huis paste, duwde het tegen Valentina’s hoofd en haalde – zonder aarzelen – de trekker over. Er was geen sprake van het leven dat in een flits voorbijkwam. Voor Ann, Valentina, was er alleen maar eindig zwart.
De Dame
Ze was geschrokken van de knal, op televisie leek dit een goede geluidsdemper. Maar dat bleek niet echt het geval te zijn.
Ze was zonder enig probleem weggekomen. Vanop het balkon van haar hotel keek ze uit op de zee in de verte. Na haar bezoek aan wat zij als het “hoerenkot” bestempelde, was ze in haar wagen gesprongen en rechtstreeks naar Zaventem gereden.
Ze had dingen moeten achterlaten. Aan de andere kant had ze alle intentie om ‘weg te komen met moord’ in de praktijk te brengen.
Ze was met een charter naar Varna afgereisd en stond nu op een terras van de vijfde verdieping van hotel “Graffiti”. Met enig sarcasme, gezien haar actie van de vorige avond, bedacht ze dat iedereen wist dat dit hotel door de maffia werd gerund, 20 jaar nadat de muur was gevallen en de opportunisten gebruik hadden gemaakt van de golf van privatisering die de vroegere communistische landen hadden overspoeld.
Ze had ook de zekerheid dat morgen een schip zou aanmeren waarvan de kapitein haar voor 100 euro naar een rivier tegen Istanbul zou voeren.
Een container met haar belangrijkste bezittingen was een week geleden al vertrokken vanuit Antwerpen richting Turkije. Ze zou snel van de radar verdwijnen, wat haar betrof voor altijd.
Ze wist dat ze erop kon rekenen dat de lokale politie nooit zo snel kon handelen dat ze ooit enige bedreiging voor haar zouden vormen. Ze liet dan ook niets meer achter, niet sinds de dood van Luc, dat haar ooit spijt kon laten krijgen en doen terugverlangen naar haar geboorteland.
Ironisch genoeg keek ze uit op een klooster waar zusters in habijt waardig rondschreden. Terwijl ze van een glas champagne nipte, moest ze denken aan rechtvaardigheid, schuld en boete.