Vandaag schrijf ik eens omdat ik er echt van kan genieten, en niet omdat het een soort van therapie moet zijn. Alles gaat goed voor zover het goed kan gaan. Er is nog steeds geen duidelijkheid maar ik geniet van zijn aandacht. Ik geniet van het leven als ik bij hem ben. Dat is toch al iets nee? Ik genoot lang niet zo veel voor hij er was, dus ik bekijk het positief. Nu enkel nog leren om alleen te zijn en daarvan te kunnen genieten. Och, alles op z'n tijd.
Ik zou graag met iemand praten nu. Gewoon iemand die mij nog niet beu gehoord is en omgekeerd. Ik zou graag nu iemand bij me hebben waarbij ik even mocht wenen, niet omdat het moest, maar omdat het mocht. Iemand waar ik me zo gelukkig bij voelde dat ik mijn tranen even niet kon bedwingen. Iemand zoals mijn papa. Ik weet niet of ik al eerder over hem gepraat heb. Heb ook geen zin om nu al mijn teksten nog eens te gaan lezen, dus laten we er van uitgaan dat dit de eerste keer is. Wel, mijn papa (ja, ik zeg papa niet vader omdat dat zo onpersoonlijk klinkt) overleed 7 en een half jaar geleden aan een hartstilstand. Ik was nog maar 9 jaar, misschien daarmee dat ik hem nog steeds gewoon papa noem. Hij heeft in mijn hele leven nooit iets mis gedaan. En ik hoor je al denken dat ik een overledene niet moet ophemelen, wel, dat zou je dus niet denken als je hem gekend had. Maar ik zal mijn best doen om hem niet te veel te idealiseren, goed? Op mijn 16e verjaardag kreeg ik van mijn mama (och ja zelfs tegen haar kan ik nog niet moeder zeggen) een map vol gedichten die mijn papa ooit geschreven had. Ik kan je eerlijk zeggen, daar was ik even niet goed van. Hoe geweldig hij ook was en hoe geweldig iedereen hem ook vond, ook voor hem viel het leven niet altijd mee. Had ik hem maar kunnen duidelijk maken hoe veel hij voor me betekende. Had ik maar beseft hoe veel hij voor me betekende. Ik hoop dat hij het weet. Ik hoop zo hard dat hij weet hoe graag ik hem zag en nog steeds zie. Ik heb al eerder gezegd dat ik mezelf niet bepaald goedgelovig vind, ook niet bijgelovig, maar neem het aan als een overlevingsmechanisme. Hij moet daar nog ergens zijn om over me te waken en te zien hoe hard ik mijn best doe om hem trots te maken.
Blijkbaar kan ik toch niet schrijven zonder dat het therapie voor me is. Dat is dan het doel, voor mij dan toch. Geen geld verdienen of medelijden opwekken, gewoon even mijn hart kunnen luchten bij mezelf en bij mensen die misschien graag teksten lezen van een zielige 17-jarige, die stiekem toch wat medelijden met zichzelf heeft.