Het eens zo gevreesde woord boezemt me niet langer angst in.
Het woordje censuur las ik voor de een of andere reden in twee stukken, namelijk ‘cense’, ‘gevoel’ in het Engels en ‘suur’ waarvan ik ‘zuur’ maakte. Bijgevolg: zure gevoelens. Vermits ieder mens fantasie heeft creëerde mijn linker – of is het rechterhelft – van mijn brein een niet al te fraai beeld van de Homini-censura. Een magere man in een donker pak met een brilletje op de punt van zijn neus, een magere vrouw met een streng knotje, smalle mond en het onvermijdelijke brilletje, waarover beiden je rigide aankijken met een blik die doet vermoeden dat hun gevoel voor humor al bij de geboorte geamputeerd werd. Het duo zit aan een groot bureau waarin een enorme versleten tapijt op de grond ligt, in een donkere kamer, waar het daglicht, angstvallig door zware draperieën verbannen wordt brandt een felle bureaulamp. Tegenover hen op een krakkemikkelig stoeltje doordrongen met de geur van angstzweet zit de auteur.
Blijkt dat ik dit helemaal verkeerd heb ingeschat.
Vergelijk het met politiemannen- en vrouwen in België die bijna een ceremoniële functie hebben gekregen. Ze hebben wel een wapen maar ojee als ze ermee schieten. Zoveel staat er niet meer op het spel. We hebben een open-debatcultuur, voorlichting, psychologen, psychiaters en allerlei mensen die moeilijke thema’s niet langer uit de weg gaan. Integendeel. We omarmen de wetenschap en verbranden vele ‘heilige huisjes’ om de delinquent te vergeven of te begrijpen. We zijn allemaal, of toch bijna, kinderen van de verlichting die niet sidderen voor God of Duivel. Natuurlijk zijn sommige thema’s, weliswaar gezegd of geschreven, zo wansmakelijk dat ze afschuw veroorzaken. Gruwelijke moorden, kindermisbruik, slavernij, uitbuiting, groepsverkrachting, volkerenmoord of vervolging van minderheden. We hebben het allemaal eens gezien, gehoord of besproken. Wie eraan twijfelt zet best het nieuwsbericht op. Er zit ongetwijfeld wel iets naar uw gading bij.
U kunt kiezen voor het geschreven of gesproken woord.
Wil je zelf iets publiceren wees dan gewaarschuwd. Wil je het uitgeven? Begin te beven.
Ik volg het programma ‘Master chef’ waarin censuur wordt toegepast op drie koks die het hart uit hun borstkast rukken tijdens het koken en samen opdienen met gerechten die ze aan een aantal criticasters in chique kledij voorschotelen. De presentators beoordelen het zelf ook eens zodat er geen twijfel bestaat wie geveld gaat worden door het zwaard van Damocles. Dan worden de ongelukkigen verjaagd uit de tempel des heren met ‘good luck’, een vriendelijk woord. Geef toe het kan onpersoonlijker en onbeschaafder. Maar ja dat staat niet sympathiek voor de televisiemakers. Nu zit ik in hetzelfde schuitje als de drie koks af te wachten of ik de eindtermen zal halen.
Schrijven, het doet iets met je. Die onzekerheid: was ik niet te sarcastisch… To be Azerty of niet?
Censuur bestaat in grove of fijne penselen. Gelouterd ga ik door, of het lot van zovelen op de slushpile delen? Het zwarte pak, het knotje en de strenge blikken zijn nu verdwenen door sympathieke mensen.
De censuur blijft.