Ik denk dat ik gelukkig ben. Ik weet dat ik geluk heb, hoort het dan niet zo te zijn dat ik ook gelukkig ben? Ik denk het wel. Alleen kan ik er soms niet genoeg van genieten omdat mijn piekerhoofd dat nu eenmaal niet toelaat. Maar als alles even stil wordt in mijn hoofd, met een rustig muziekje op de achtergrond, een warm gevoel, dan weet ik het. Dan voel ik dat ik gelukkig ben.
Ik ben op zoek. Naar manieren om altijd gelukkig te kunnen zijn, naar rust in mezelf, naar hem, naar jou, naar mezelf. Daar zoek ik al jaren naar. Van de eerste tekst op dit platform tot de laatste, allemaal zoeken ze naar geluk of verdrinken ze van verdriet. Ga ik het ooit vinden of moet ik er mij nu maar bij neerleggen dat je niet permanent gelukkig kan zijn?
Ik zie graag. Ik ben graag gezien. Is dat genoeg of ben ik blind? Zie ik de grote muur niet waar we binnenkort tegen gaan lopen of blijven het gewoon deze zachte roze wolkjes? Denken we wel genoeg na of voelen we alleen maar? Ik voel graag hoe zijn warme armen me insluiten en zijn adem me verwarmt. Ik stel me voor hoe het is om dat te voelen als het koud is.
Ik ben onzeker. Hoort dat zo of zou dat anders moeten zijn? Zou ik me niet zo machteloos mogen voelen over mijn toekomst? Zou ik mezelf goed genoeg moeten vinden? Zou ik het allemaal moeten weten? Of zou ik moeten aanvaarden dat ik niets weet? Hij ziet me graag. Daar ben ik zeker van.