‘Ben je zeker dat het hier is?’, vraagt Pieter aarzelend.
‘Ja hoor. Ga maar naar binnen.’
Haar geruststellende lach kan hem niet volledig overtuigen. Twijfelend stapt hij de verduisterde kamer binnen.
‘Ik zie geen hand voor..’
Met een klap slaat Claudia de deur dicht en doet ze op slot.
‘Hey,’ roept Pieter stomverbaasd, ‘wat doe je? Dit is niet grappig!’
Tastend vindt hij de deur. Hij wringt de deurknop wild op en neer.
‘Komaan Claudia, doe open.’
Geen antwoord. Paniek vult zijn hoofd. Zweetdruppels parelen aan zijn voorhoofd. Verdorie, ze weet toch dat ik bang ben in kleine ruimtes. Hij zoekt een lichtschakelaar. Niets. Mijn gsm, denkt hij, ik kan de zaklampfunctie van mijn mobiele telefoon gebruiken. Het licht schijnt op de stenen muren. Ongeduldig richt hij zijn telefoon op alle hoeken van de ruimte. Een afgedankte zetel. Een open kast met oude boeken. Aan de muur hangt een poster van Kate Bush. In haar open mond een sleutel, die ze met een kus wil doorgeven aan een man. Op de muur er tegenover dezelfde foto. Moet ik een sleutel vinden, vraagt hij zich angstig af. Nerveus begint hij te zoeken. In de zetel. Eronder. In de kast. Niets. In de hoek van de kamer ziet hij een pop.
‘Ja,’ roept hij opgelucht wanneer hij de sleutel in haar mond vindt. Bevend zoekt hij het sleutelgat. Opluchting wanneer hij de deur opent. Met een knal vliegt de kurk uit de champagne fles.
‘Surprise! Gelukkige verjaardag, Pieter!’, roepen zijn vrienden in koor.