Er zijn dagen waarop we graag
wat ouder zouden zijn
de tijd doorspoelen
alles voorgoed achter het behang
kleven, de bekleding
van een vorig leven.
De muren van een huis dat stond
een raam waar we doorheen keken
naar hoe het anders kon.
En plots staan we buiten
trekken we de deur voorgoed
achter ons dicht, althans
dat zeggen we. Wat we denken
houden we het liefst achter slot.
Misschien ligt er nog ergens
een sleutel onder het tapijt
plooi je soms een hoekje om,
speur je naar de woorden
die ik achterliet
voor het geval dat...
Zweeft je vinger even
over de toetsen, antwoord je
zwijgend.
Kijk ik op mijn scherm
en lees je twijfels
niet.