Eindelijk kijk ik naar een onbeschreven blauw. Een uitzicht van een ver verleden, zoals mijn voorouders dit destijds zagen. Geen onrustbrengende witte lijnen meer, die tot nu, als het mes van een vandaal, elke dag opnieuw in het blauwe canvas van dit meesterwerk van de natuur heeft gekerfd. Geen verscheurdheid is er te bespeuren, geen slordig gekriskras, enkel rustig blauw.
Het blauw is blauwer dan ooit. Ik geniet van die ongestoordheid, dat natuurlijke evenwicht en kijk naar de corona rond de zon. Zie nu toch! Zelfs de wolken lijken rustiger te zweven en vervolgen hun weg zonder die witte slagbomen van overdreven menselijke activiteit.
Toch merkwaardig dat ik als kunstenaar zijnde, zo genieten kan van die ongerepte blauwe leegte!
Een kunstenaar moet toch gedreven zijn door die lijnen, die met een snelheid van 900 km per uur getrokken werden. In mij is echter een Rothko wakker geworden. De weergave van ongestoorde zuivere blauwe trilling. Het lijkt wel alsof ik dit blauw verder en verder kan uitdiepen, de leegte voorbij.
De ervaring is concreter, dieper, voller, gevoeliger... Er komt een ruimtelijk gevoel over mij. mijn kot wordt de wereld, het raam valt weg. Ik adem de lucht weer zuiverder, het licht is helder en de lente mooier dan ooit!
Ik ben helemaal smurfs, blij lopend doorheen het stripverhaal van mijn nieuwe leven, onder die ene witte wolkenmuts.
O, wat is de eenvoud van het leven mooi! Zo mooi als het corona blauwe ervaren!