Ik kreeg net te horen van de dokter dat ik ziek ben, heel ziek. Een ziekte die niet kan genezen. Elke ochtend van ‘s morgens vroeg tot s’ avonds laat zit mijn grootste supportster naast mij, mijn mama. Ook mijn beste vrind probeert zo veel mogelijk bij mij te zijn. Al weken lig ik hier in mijn bed, het grootste deel van de tijd slaap ik, maar af en toe ben ik een uurtje wakker. De laatste dagen gaat mijn conditie erg achteruit. Mijn moeder huilt vaker en mijn lichaam zwakt steeds meer af.
Pas nu ik voor de laatste keer mijn ogen sluit, begrijp ik wat hij had bedoelt. Ikzelf was het niet, ik had de hoop niet opgegeven, hij evenmin, ook mijn moeder niet, maar mijn lichaam. Het was mijn lichaam geweest die het niet meer zag zitten en de hoop had opgegeven.