Ik weet het niet meer..
Ik dacht aan iets, maar ik ben vergeten wat. Ik heb soms van die gaten in mijn geheugen. Ken je die dingen? Die gaten?
Gaten kunnen heel diepe dingen zijn. Je kan er in vallen, verdwijnen of jezelf in verstoppen. Gaten bestaan daarvoor, weet je? Om dingen te laten verdwijnen. Wat voor dingen? Alle dingen, geloof ik.
Ik was aan iets heel klein aan het denken, dat weet ik nog. Misschien iets ter grootte van een ring. Of was het toch groter?
Aah, nu weet ik het weer, het waren woorden! Ik ben woorden vergeten!
Ik staar in het gat en zie vage kleuren en vormen. Dingen die geen naam hebben, tenminste geen namen waar ik op kan komen. En niets daarvan lijkt enigzins op een woord. Ik merk iets op.
Oh, kijk eens daar ligt een hengel! Oef wat is hij zwaar!
Toch is de hengel ook handig, vooral om verre dingen mee terug te vinden. Ik laat de haak stilletjes verdwijnen in het gat en wacht.
Dan volgt er een plots getrek, heb ik beet?
-"Hey! Haal me hier uit!" Brult een stem.
"Wie ben je?" Roep ik terug.
-"Ik ben jou! Nou... Ik wás jou. Nu ben ik gewoon hier in het gat, en dan telt het niet meer."
"Heb jij misschien de woorden gezien?" Vraag ik aan de stem.
-"Hier liggen geen woorden!" Brult hij terug. "En kom wat dichterbij, dan verstaan we elkaar beter!"
Goed idee van mijn andere zelf. Met de hengel in mijn handen stap ik dichter naar het gat toe.
"Wat zit er dan in het gat?" Vraag ik hem.
-"Is dat niet duidelijk? Ik zit in het gat!"
Ik probeer door het duister heen te kijken. Wie weet wat zich daar allemaal schuilhoudt? Vast meer dan mijn vorige zelf beweert.
Plots voel ik een duw in mijn rug alsof een windoos me wegblaast. Ik wankel aan de rand van het gat en val de diepte in.
"Heeeeeeelp!" Roep ik nog eer de duisternis me opslokt.
Ik land op iets zacht. Het lijken wel dikke kussens, of zijn het grijze wolken? Mijn andere zelf zie ik niet.
Hoog boven mij hoor ik iets. Ik kijk op.
"Hé, zoek je misschien ook woorden?" Roep ik.
-"Nee!" Roept de ander gedediceerd. "Ik ben mijn sleutels kwijt!"