Stelselmatig

Gebruikersnaam Stelselmatig

Over Stelselmatig

Schudden voor gebruik

Teksten

van niemand voor niemand

In uw ziekenhuisWas u dokter en patient Maar u kunt niet helen van de oude pijnDe ziekte zit in de stenen van uw huisAls slijk ligt het op uw straten Mag ik je tutoyeren?Ik ben namelijk patient noch dokter Je jeugd is wegNet als de mijne is het verdwenen in de flesDat nu drijft tussen de zeven zeeën We zijn verroest, gebogen, verdraaidWe zijn opgelapt met secondenlijm En niemand leest onze gedichtenDie we op elkaar projecterenEn het ligt niet aan een rijmgebrek

Stelselmatig
4 0

bloedworm

Ik kruip door de wonde onder haar huidIk kus haar, kus haarZe geeft me haar hals, wacht op een woordZe wil vallen, vallen Door het glas zie ik schaduwen wegtrekkenGrauw ochtendlicht in haar gezicht Ze bloedt op mijn tapijtEn ik zuig het op, zuig het op Als wijn stijgt het naar mijn kopEn ik wil vallen, vallen

Stelselmatig
4 0

tips voor n

Je praat over de paginas van je boekDat niemand leest noch begrijptZoekt je gezicht in de spiegelWat heb je nodig om jezelf te zijn? Ik denk: een mening is een leugenIk denk dat jij het licht bent dat je schijntDus verlicht het duister niet op zoek naarMaar zoek je in het licht waar Jij jij en jezelf bent

Stelselmatig
8 0

une minute

Terwijl de bladeren vallen aan de uitgedroogde takken, zwem ik in je ogen die drijven in je vermoeide gezichtIk zoek rust waar er geen is, zoals slapen onder een snelwegJe make up is verdwenen met de laatste zon Het uitzicht was geweldig, de val was kort En buiten mijn cryptische woorden had je niets aanIn het donker droeg je schaduwklerenEn ik raakte je schaduw aanEn toen verdronk ik in het laatste licht van je ogenEn je omsloot me als een bloem in de allerlaatste zon

Stelselmatig
3 0

thuis op zondag

Mama, ik mis je Net daarom Wil ik je niet zien

Stelselmatig
11 0

Apollo en de kikker

Spijt is mijn enige drug, denk ikWaarom anders droom ik nog Van je koude land?Van bevroren vijvers en douanes,Hotels zonder naam in een straat zonder eind? Ik heb je weggesmeten als een fles in de zeeNu zwem ik achter de boodschap aanDe brief geschreven in verwarde taalHoe meer ik denk aan vergetenHoe meer ik romantiseer De oorlog is nieuw noch mooiHoe vergaat die in jou kamp?Heb jij woorden voor meWat is jou drug?Of draai je je om en kijk je nooit meer terug?

Stelselmatig
8 0

en val ik te pletter

Wil jij m'n muze zijnM'n rijmdwang, medicijnWil jij de reden en de redeEventjes vergeten?En m'n muze zijn Ik wil schrijven over iets mooisEn ik wil je leren kennenIk hoef je niet te temmenIk bekijk je in het wildAls je dat niet wilt? Dan wil je ook niet m'n muze zijnIk mag je niet aanraken, fijnIk wil gewoon je ogen zienIk schrijf een gedicht of tien,Dan spring ik uit de wolken

Stelselmatig
13 1

blik

Je kijkt me aan, voel ikVanuit je ooghoekenLees je boekenEn mij Ik luister naar muziekDie enkel jij mag horenEn als het lied gedaan isBegin ik terug van voren Als een gedachte een cirkel isCirkel ik om je heenHet middelpunt ben jij alleenRond en rond volg ik je mond Van hoek tot hoek, moet ik je zoeken

Stelselmatig
8 0

de brommer

Ik weet nog goed wat mijn vader ooit zei.Ik was een jaar of veertien en ik stond in de garage. In de vuile, donkere garage waar spinnenwebben het raam bedekten. Die van buiten wit geverft was en van binnen verkommerde. Mijn hand was op het stuur van mijn allereerste brommer: een gele Beta Quadra.Het zadel was als een waterbed zonder water. De handvaten waren als kaalgereden banden. Het ding kraakte als ik me verzette maar verdomme, ik was nog nooit zo gelukkig geweest.  Mijn vader stond tegenover me in de kleren die hij zijn hele leven droeg. Een witte t-shirt, jeansjas en een versleten jeansbroek waarin zijn portefeuille woonde."Elke man heeft twee keuzes in het leven," zei hij. "De keuze tussen vrijheid en familie."Hij stak twee vingers uit. "Twee, geen drie."Natuurlijk snapte ik niet wat hij bedoelde. Zoals ik al zei, ik was veertien. Ik stond als een volbloed in de startblokken van het leven, klaar om erop uit te trekken. Ik wou zien waar de kleine paden achter ons huis me heen brachten. Ik wou door de bossen rijden en langs de beken. Ik wou de regen ruiken. Dus knikte ik en reed weg. Nu nog denk ik terug aan die meanderende zomer. Het enige dat overbleef is een vergeelde foto van een jongen in de hof met zijn brommer. En achter die jongen staat zijn vader. En die woorden ringen nog altijd in zijn hoofd. De keuze tussen vrijheid of familie. Twee vingers stak zijn vader op. Twee.

Stelselmatig
17 2

de oude man

Een mannetje van een jaar of tachtigZat een keer bij de kapperHij leek nog kloek en krachtigMen zei; hij was best dapper Ooit had hij nog gevochtenIn een oorlog hier ver wegGeslapen in donkere krochtenEn verloren in de pech Men was hem al vergetenMaar op een dag was hij terugHij had maanden niks gegetenJe zag de wervels van zijn rug Hij zei; ik heb verlorenWat ik verliezen moestAlles sinds ik ben geborenHeb ik daar uitgehoest Nu ga ik door zijn harenTerwijl hij zijn ogen sluitAls een schip dat is gaan varenAdemt hij zichzelf uit

Stelselmatig
9 1

pa la li

Pa la liPa la laPa li la liDoe mij geen therapie Ik krijg al dorst van drinkenLaat dat even bezinken Soms ben ik bang datDe lijken uit de kast vallen Pa la liPa la laPa li la liIk hoop da 'k u weerzie En die lijken lijken op jouPa li la laPa la li liNee, doe mij geen therapie    

Stelselmatig
9 0

begrip

Begrepen worden zonder uitlegDat is mijn natte droomDat ik je aankijk, niks zegEn jij, je knikt gewoon Je snapt mijn metaforenIk hoef niet met je te pratenJij hoeft me niet te horenEn het daarbij kunnen laten

Stelselmatig
21 2

stuk

Het stukje van mijDat jou gevonden heeftZoekt je nog steeds Als een passage uit een boekEen mantra, een gebedZo loop ik al jaren rond Met een last op mijn rugHet stukje dat als een splinterKnotst en knelt Het word tijd dat ikVervelJe achterlaat waar Jij me achterlietMaar mijn stukjeKan het niet 

Stelselmatig
11 0

in de auto voor je deur

Ik schrijf een gedicht voor jeEn ik hoop dat je het leestAl heb ik niets te vertellenIk schrijf dit met een podcast op de achtergrondBuiten is er een zwart, klein vogeltje op de muur Het zwart, klein vogeltje vloog wegHet contrast met de grijze luchtHij is terugIk zie het kakkenTed snurktEr was ook een roodborstjeTerwijl ik; "Ted snurkt" schreef, was het al weggevlogen De podcast gaat over verhalen schrijvenOver three act structuresMaar ik denk niet dat het Ted interesseert Die slaapt en snurkt en droomt misschien Het is koud geworden in de autoDan rij ik weg Het gedicht klinkt zo Nog nooit zag ik jeAls een koninginWaardig, zo waardigGeen aardige waardinJe had zo kunnen lachenEn een ijsberg doen smeltenMaar je dacht aan de natuurEn paradeerde met je stelten En Teddy zit in de autoHij wordt stilaan wakkerEn ik wil rijden naar het eind van de wereldWaar wij terug kunnen lachen

Stelselmatig
13 1

boekenfestijn

Soms moet je meanderen. Soms wil je niets, en wordt net daardoor alles mogelijk. Is vrije wil niet helemaal niets willen?In elk geval, je voeten brachten je naar het boekenfestijn. Een naam dat even hoogstaand klinkt als terug opgewarmde frieten.Natuurlijk kwam ik je het liefst tegen in een andere keten (liefst van al geen keten), maar zo is het tegenwoordig. Je dreef als het ware tussen de commerciële boeken. Marvel stage four. Je wachtte nietsbeseffend op de vonk.De vonk dat de cilinders in je hoofd op en neer deed bewegen.  Ik stelde een vraag, je zei niets. En ja, je antwoordde me op automatische piloot, net als je voetstappen bestuurd werden door een joystick. Maar tegelijk bracht het je geest terug naar je lichaam.Ik stelde een vraag. Je zei niets.Ik ging verder. Je stond stil. Je werd wakker. Hier begon je film. Vandaag was de eerste bladzijde uit je dagboek. Ineens was je een lichaam. Jij was helemaal jij. Ik daarentegen glipte langs een wolk menopauze en zocht een boek van een Japanse schrijver. Hij was heel populair. Hoewel hij volgens mij maar één verhaal schreef, schreef hij vele boeken. Misschien was dat het leven, bedacht ik. Eén ding goed kunnen, het duizend maal herhalen.Misschien is kunst wel een slaaplied, en iedereen heeft dezelfde droom. En deze ideeën spookten door jouw hoofd;- Hoe zou de eerste mens die besefte dat de aarde rond was zich voelen?- Wat als al die tijd verkwist op pornosites zou gebruikt worden voor het schrijven van liefdesbrieven?- En dan, wat is een relatie?Zou je bij jezelf in de auto willen zitten? Wat is eigenlijk een vreemde anders dan een familie die je nooit hebt gehad. Is religie niet een oude vorm van ordehandhaving? Een allesomvattende wetboek dat een fantastisch wezen creëert in de geest van de mens? Je stond er ettelijke minuten, want zulke gedachten hebben tijd nodig.Ik keek je nog smalend aan. Ik wist niet eens zeker wat het betekende, maar ik dacht het. Dat ik smalend naar je keek.Jij keek naar de uitgang. Je moest weg uit die boekenwinkel. Je was uit-ge-meandert. Jij was veranderd.

Stelselmatig
11 1

slaap

De slaap begraaft mijn ogenMoe als een mausoleum, spooktEen lied dat ik niet ken door mijn hoofdHet gaat als volgt; "De weg is dood, de weg is doodTussen twee steden is de weg doodEn terug is verder, verder is terug Op een steen na, gebroken rugDe rivier veegt de straten schoonVerankert aan een losse droom" Ik sluit mijn ogen nietIk lig niet stilIk slaap

Stelselmatig
13 1

de knieën van een wildvreemde

Ik kijk naar de knieën van een wildvreemdeMet de ogen van een wildvreemde Ik weet niet wat hij morgen doetNiet de helft van wat hij gisteren deed Ik weet niet waar zijn gedachten vandaan komenOf waar ze naartoe gaanIk kan hem enkel een knieklopje geven,Zeggen dat het goedkomtMaar dat doe ik niet   

Stelselmatig
4 0

'k Mis een stuk

Terwijl mijn moeder porselijn smeetEn mijn vader de scherven raapteKeek ik naar buiten, zagEen vuile camionetEn in het vuil stond geschrevenWas ik

Stelselmatig
15 0

spinneneiren, modder

Ik ben een slang dat zich wikkelt rond de laatste warmte van het bed.Als een kip broed ik op die plek, tot je me wakker maakt. Ik ben altijd maar een kijker, een kikker, drijvend tussen de lelies in het koele water. Tot ik besef ik dat je weg vliegt.Nu heb ik mijn oren plat op mijn hoofd gevlochten. Nu wacht ik. Ik ben goed in wachten, wachten op nooit.Binnenkort is het lente en komen de vogels terug.

Stelselmatig
10 0

ik wou dat

Ik wou datJe tegenoverniet langsIk samenniet voor Ik wou datJe minder van dieen meer van ikDat je minder jammerdeik minder luisterde Jij wou datHijniet ikDat ik geen pijnmaar je blijft toch  

Stelselmatig
11 0

je leest een goed boek

Je leest een goed boekHet zet je aan't schrijvenJe pent je zinnen neerZe komen nooit zoals je wil Het is als koekjes bakkenEn je kijkt door het glasHet deeg zakt in elkaarWant je hebt geen recept Dus je gooit je koekjes wegKneed je papier in een balEn gooit het wegHet boek verslindt je

Stelselmatig
14 2

glad

De banden schuren op de gekristaliseerde sneeuwvlokken, wat laat me denken aan de oprijlaan in Frankrijk. De kiezels kraken hetzelfde, alleen is het helder en warm. Helder als een scherm in de nacht en warm als zonder kleren. Le Mistral wrijft door mijn haren als ik door de haren van mijn zoon. Of zeg ik het verkeerd? Ben ik te lyrisch of hautain?Het is koud en ik ben verkouden. Ik luister naar Franse muziek dat zich verstopt achter het lauwaai van zijn speelgoedauto.Straks komt mijn vader, op zijn beurt, een koffie drinken. Ik ben tegenwoordig bang van de dood. Dat kwam ik twee jaar geleden pas te weten. Misschien was ik het altijd al. Ik ben bang van ongeluk. Maar niet ongelukkig van het bang zijn.

Stelselmatig
7 0

chat perdu

De een praat over de horizon De ander over de stenen in zijn schoenDe een gaat over zijn interestenDe ander, schulden Handen trekken onkruid uit de grondHanden schudden handenDe ene vinger wijst naar de stenenDe ander naar de horizon Planten groeienStenen eroderenDe plant sterft, enDe poedervlakte blijft over Uiteindelijk is alles vlakgestrekenIn deze vlakteDe positieve als negatieve lensIn deze horizon Droomfocus, poedervlakteWijzen eroderenHandenschuddenVlakstrijken

Stelselmatig
9 0

nieuwjaarswensen

Tijd om vaarwel te zeggen aan gisterenAl te lang draai je plots om   DenkendIets op te vangenMaar   De echos zijn de tunnel uitgewaaidHet is tijd dat je hetzelfde doet   Dat, of alleen achterblijven

Stelselmatig
17 0

Uitreksels

13-02-22Klerenwinkel                204,54KaartbetalingKapper                          65,00Kaartbetaling  14-02-2022Bloemenwinkel            23,90KaartbetalingRestaurant                   109,80KaartbetalingCafé                              12.20Kaartbetaling  14-03-22Drogist                          14,99KaartbetalingDrogist                          14,99Kaartbetaling 15-03-22Drogist                          14,99Kaartbetaling

Stelselmatig
0 0

voor K, van Lander

Ik voel me een kindertekening op een flinterdunne A4. Ik voel me als een uitgespuwde kauwgom, en ik hoop dat ik onder je schoen plak. Ik hoop dat je me meeneemt naar jou huis. Ook al druk je me platter en platter bij elke stap. Ook al droog ik op in de groeven van je zolen.  Ik heb een vocabularium van spijt. Ik heb synoniemen voor droefgeestig. Behoefte aan een droom. Behoefte aan als laatste op te blijven. Bang van definitief. Bang van de slaap. Jij bent de kilometers lucht boven mijn hoofd. Jij bent het Noorden op mijn kompas. Jij bent Gandalf en Perkamentus. Jij bent alles wat ik niet ben. Jij bent de taal dat ik niet spreek. Jij bent het feit dat ik nog over je schrijf.

Stelselmatig
6 2

regen

Soms moet het fiezelenMiezeren, druilen, pissenSoms moet je missen Ik ben een houthakker gemaakt van houtSoms hak ik mezelf omDan moet ik miezeren, fiezelen, druilen Want ik ben miezerig, fiezelig en druilerigDe vloer is koudHet regent

Stelselmatig
5 0

vlieger

  Je spreekt mijn taalAl versta ik je nog nietJe bent van de wereld Je toekomst is als de horizonJe bent een vliegerIk ben een dwarrelende veer De muren sluiten zich rond meIn de blauwe luchtZie ik jou Ik blaas heel hardJe vloelt het nietIk roep; "Vliegen!" Je bent niet meer van mijDan van de wereldJe spreekt haar taal Je stijgt opJe bent mijn wereldJe vliegt weg

Stelselmatig
3 0

2017

GrappigHoe ik om verloren boeken treurZonder het verhaal te omarmen Verleden tijd is gerijpte spijtIk droom van alsjeblieftIk droom een zaadje nooit ontkiemt In het dal zoek ik de echosVan wat niet mocht bestaanEr plakt geen gezicht meer op je naam Ik heb alleen jou bladzijden nogJij die van mijSoms waait een passage voorbij Dan is het grappigHoe uitgekookt en lauwHet nu smaakt na een verleden met jou

Stelselmatig
3 1

onderhuids 4

Ik drink mijn chocomelk terwijl mama met een vriendin praat over een gebeurtenis in haar jeugd. Omdat ik het verhaal al van kop tot staart ken, richten mijn oren zich op de tafel langs ons. Daar verkopen twee mannen elkaar vunzige praat. 'Ik heb eens een hoer geneukt die de prijslijst getatoëerd had op haar rug,' zei de een.'Dat is nog niets, ik heb eens een trio gehad met de zangeressen van..' ging de ander verder.Ik kijk naar buiten en zie een vrouw lopen, ze lijkt verdacht veel op het meisje. Of was het de zon?'Ik moet naar toilet,' zei ik. Mijn moeder knikte zonder haar verhaal te pauzeren.Ik glipte van mijn stoel en manouvreerde me tussen de tafels. Grote mensen hebben de neiging niets op te merken onder de één meter twintig. Er kwam een grote groep oudere dames binnen, de voorste praatte nog tegen de achterste terwijl ze naar een lege tafel marcheerde.Tegen dat de groep binnen was, was het meisje weg.Ik ging terug naar binnen, botste tegen iemand aan. Het was mijn moeder.'Ik denk dat ik iemand zag,' zei ik. We zaten terug aan tafel en ik eigende me een krant toe. De kruiswoordraadsels waren ingevuld, de sudoku maar half. Toen zag ik dat er twee negens in een vak zaten en liet het maar zo.Op een andere pagine stond een review van een boek. Het ging als volgt:Het hoofdpersonage is saai, hij beschouwt van alles, maar doet niets. Hij wil niets, of doet er geen moeite voor, dat maakt het plot zo goed als onbestaand. Dat en de verleden tijd gebruiken doet het boek zo traag aanvoelen dat het huiswerk wordt. Een boek om langs de wc te houden bij darmproblemen. Het kreeg drie sterren van de vijf.Ik voelde mijn hoofd vervagen, alsof ik in een mistbank fietste. En de lamp niet meer verlichte dan de mist voor me. Er stond een gedicht geschreven, in zwarte inkt. Los over een pagina reclame voor een all-in vakantie. Sporen in het korenKoren zingen, opgaande zonDoornen verdwijnenDuizend klingen verschijnenAan de horizon Een koe en haar lammetjeKauwend op het grasNat van dauw, net glinsterend glasEen vogel springt van een takIk wou dat ik het was Ik schreef verder, in blauwe inkt -mijn moeder had altijd wel een pen op zak- een zelfgemaakte rijm. Of ik denk dat ik het schreef, want ik hield de pen vast. Ik ben te kleinAls medicijnMaar helicopter boven jouw pijn Ik luisterde verder naar het verhaal van mijn moeder. Het werd een soort mantra, een verankeringspunt. Alsof heel haar psyche gebaseerd was op dat ene verhaal. Maar waarom vond ik het dan zo onbelangrijk? Welk verhaal zou ik de wereld vertellen? Ik dacht aan de review, aan het eind van het leven. Drie sterren.Mijn wang rustte op de palm van mijn rechter hand. Mijn linkerhand speelde met het rietje van de chocomelk. Drie sterren, vier als ik het meisje vond.

Stelselmatig
0 0

onderhuids 3

Ik ben bang van lege kamers. Als ik er een zie, dan sluit ik me erin op. En dan wacht ik af.Ik las overlaatst een boek. Het ging over een generaal die een gevangen monnik martelde, om iets te weten te komen. Maar wat de generaal ook deed, de monnik gaf niet toe. Eenzaamheid. Stak een oog uit. Keek hem aan zonder iets te zeggen. Liet hem verhongeren. Maar hoe dan ook, hij geraakte niet bij hem binnen.  Uiteindelijk bedacht hij zich. De enige waar de monnik voor zou zwichten, was de generaal zelf. Toen stak hij zichzelf neer. Leegbloedend keek hij naar de monnik, maar die gaf geen kik. De mannen van de generaal begroeven hen toen samen op een heuvel. Niets willen is alles hebben, alles willen is niets hebben. Dat leerde ik eruit. Een ander verhaal ging over een man die een vrouw wou helpen die in panne was. Hij parkeerde zijn auto achter de hare. Ze stapte uit en zei dat ze op glasscherven was gereden.Terwijl ze beide wachtten op de takeldienst zeiden ze geen woord. Uiteindelijk gingen ze beiden hun eigen weg zonder ooit contact te hebben gemaakt. Daarna las ik een ander verhaal. Een dokter holde een leven lang achter het geluk aan.Aan het eind besefte ze dat ze altijd al gelukkig was. En ze stierf, ondanks alle spijt, tevreden. De dagen daarna las ik een verhaal over een schrijver. Gewoon een schrijver.Het laatste boek dat ik las ging over een man dat mee in de put sprong. Hij was, denk ik, bang om alleen te zijn.  Ik ben ook bang om alleen te zijn. Hoewel ik me vaak alleen voel, als het raam van een warm gezin. Zo lijkt de wereld door me heen te staren. Ik ben hier noch daar, ik kijk nog beleef. Maar ik zou zeker, heel zeker in de put springen om bij het meisje te kunnen zijn.

Stelselmatig
10 0

onderhuids 2

  De vrouw kwam echt niet terug. Daar was ik van overtuigd toen ik al een week op het gras voor het apartment wachtte. Iets anders kon ik het niet noemen. Soms glipte ik naar binnen en stal net genoeg geld van mijn ouders om batterijen te kopen. Dubbel A. Die stak ik dan in mijn gameboy en kon ik verder spelen. Er lag wel altijd ergens wat geld. Ik zocht in jassen en lades en als die bronnen uitgeput waren durfde ik zelfs in de spaarpot te graaien. Het was een kleine porseleinen pot waar wisselgeld zat om brood te kopen. Ik hield van het gevoel een zak vol kleingeld te hebben. Als een zak steentjes voor een ballon drukte me het op de aarde. Is geld niet de ultieme geluksbrenger? Ik keek af en toe op en inspecteerde de passerende wagens. Geen enkele sportwagen voldeed aan de criteria. Soms kwam een vriend. Die gooide zijn bmx op de grond en zette zich langs me. Hij speelde ook op de gameboy maar zei nooit veel. Om kwart voor zes stapte hij op en verdween uit mijn blikveld. Om zes uur ging ik naar huis. Ik telde nog steeds de trappen. En ik bekeek nog steeds aandachtig de tekening die ik aan de deur had geplakt. Eens ik zeker was dat die echt van mij was, ging ik naar binnen. Soms stelde ik me voor dat er zo een andere tekening geplakt was tegen een deur dat veel op de onze leek. En iemand dat veel op me leek maar niet was, deed hetzelfde. Ik denk dat ik uiteindelijk iets van de vrouw had vernomen. Of misschien toch een echo van haar. Toen ik ging fietsen zag ik een auto. Hij lag verlaten op een parking. Op de ruit stond een vuil papiertje. En ik voelde iets. Het leek wel of mijn geest zich terugtrok naar een donker hoekje in mijn hoofd. Ik zag mijn eigen hand in de felle middagzon grijpen naar het papiertje. Mijn handen opende voorzichtig het vermorzeld papiertje en zette het voor mijn ogen."Sorry voor de krassen."Meer stond er niet op, maar ik stelde me voor hoe het meisje met de sportwagen hier langs was gekomen. Hoe ze snel een brief achterliet. Pas nadat ik fantaseerde over hoe ze het briefje schreef, kwam ik terug tot mezelf.  Ik zat weer in mijn lijf. Ik opende en sloot mijn ogen, mijn handen. Ik sloot mijn mond. Alsof ik bang was mezelf uit te ademen. Tot ik als een lege schelp zou achterblijven naast de verlaten wagen. Misschien stootte ooit wel iemand tegen me aan, en propte dan een papiertje in mijn mond. "Sorry voor de krassen."

Stelselmatig
3 0

onderhuids 1

Een van de meest trieste dingen is, vind ik, alleen verhuizen. Bruin jurkje, bloemenpatronen. Naakte enkels. Ze vulde haar kleine sportwagen zoals ik blokken opruimde. Haar zetel raakte bijna het stuur. Bruine krullen voor haar groene ogen.'Waar ga je?' vroeg ik. 'Weg.''Waarom ga je weg?' vroeg ik.'Is het niet raar dat de dingen die belangrijk zijn, net zo vuil laat worden?'Ze streek met een vinger over het dak van haar auto. Liet haar zwarte wijsvinger dansen voor mijn ogen.Haar auto was inderdaad vuil, de velgen waren stoffig, de voorste zelfs zwart.'Vrijheid is kiezen voor chaos,' zei ze. 'En dat is ook kiezen voor alle onzekerheden en eenzaamheid.''Waarom? Waarom kies je dan voor al die dingen?' vroeg ik.Deze hele ontmoeting had iets magisch. Een zekere wortel van het lot dat even boven de grond stak om zich dat in de kern van de aarde te begraven. Een voorstukje uit een film.Ik had een paar jaar geleden ook zoiets meegemaakt. Deze vrouw liet me daaraan denken. Ik kwam terug van school, zette de fiets weg en stormde de trappen op. De boekentas bonkte op mijn rug, het lawaai galmde door de hal.Wat ik niet doorhad, eerst, is dat ik in al mijn enthousiasme een verdieping te hoog klom.De deur zwaaide open en de rugzak gleed van me af. Het viel me niet direct op maar het voelde allemaal net iets anders. Ik groette mijn ouders, ze keken star naar buiten. Er was een lege cribbe in de woonkamer, onder het raam. Ik vroeg hen waarom dat daar lag. Ze hielden elkaar vast, ze zeiden niets. Ik nam een koek uit de kast.In mijn kamer viel het me op hoe alles op een andere plaats lag. Mijn witte bed, witte kast en bureau. Een doos vol autotjes en een speelmat met een stratenplan. Ik haalde mijn schouders op en speelde op de mat met de autos.Een vreemd gevoel bekroop me, ik keek op. Aan de deur zag ik mezelf naar me kijken. Lijkbleek.Mijn hart sloeg over, als een oerkreet van miserie. Zwak. Trillerig. Ik keek de jongen aan. Toen wist ik wat ik voelde, ik hoorde hier niet thuis.In een panische toestand schoot ik langs hem heen en rende ik naar buiten.Ik was bijna bij mijn fiets toen ik mijn moeder zag. Mijn echte moeder.Mijn echte, bange, trillerige moeder. Ze vroeg me waar ik was geweest. Datzelfde gevoel had ik nu met de verhuizende vrouw. Die verlatenheid. De eenzaamheid van kartonnen dozen, wankel gestapeld op lederen zetels.'Soms wordt vrijheid je aangeboden, soms verworven,' zei ze. 'Je moet het altijd overwegen. Twijfelen als een pendule. Dat ben je op de juiste plek.'Mijn hoofd duizelde van zoveel uiteenlopende onderwerpen. Ze leek willekeurig haar ballast in de zee te gooien. Ik was het net dat haar schatten opviste. Ze sloot de deur en de motor zoemde.Ik keek haar zwijgend na tot ze rechts afsloeg bij de rotonde. In mijn hoofd stelde ik me voor dat ze voor altijd die rotonde nam. Als een goudvis in een kom. Die kom, stelde ik me voor,  zou ik altijd proper houden.

Stelselmatig
3 0

alles goed?

Ik heb een hekel aan die typische vraag als ge iemand tegenkomt; en alles goed?Eerlijk, ge verwacht toch gewoon; ja en met u?En als ge da toch verwacht, dan betekent da toch niks? Ik wil eens antwoorden met; ik denk dat de gierigheid van mn pa me met een minderwaardigheidsgevoel heeft gegeven. Da gevoel is nog versterkt na de scheiding van mn ouders. En ik weet, een deel van volwassen worden is uw ouders niet meer de schuld geven van uw problemen maar ik weet nog steeds niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik kan naar de psycholoog gaan maar da zijn ook maar plakkers op een bloedende wonde! Trouwens, da is het probleem net, ik ga geen geld aan mezelf uitgeven voor een psycholoog. Nu ben ik zelf vader en denk ik; wat als ik overcompenseer voor m'n zoon? Wat gebeurd er dan met mn kleinkind? Misschien heb ik m'n onbestaande kleinkind nu al gedoemd tot een ongelukkig leven en een slechte mentale gezondheid!En hoe is't trouwens met u? Goed?  

Stelselmatig
9 0

dinsdagnacht

Omringt door mijn eigen projectiesIn de lade van ochtenderectiess' Nachts fietsen zonder;Fleshlight, flashlight, flashback (Dit voelt aan als geeuwen met een kauwgom in de mond) - Laat alles tussen de haakjes maar weg, paljas Waarom heeft een schilderij een kader?Ik kan nu mijn stad uitfietsen en naar Italië gaanNiemand houdt me tegen, niemand, niemand En morgen zullen ze zeggen; "Hij is weggegaanMisschien gooit hij nog een fles in de zee(Met jouw adres, ook al woon je in de mijnstreek)En staat daarin dat hij moe was: dus is hij maar een eindje beginnen fietsen" En overmorgen zullen ze me vergeten zijnEn daarna ookEn daarna nooit meer

Stelselmatig
5 0

tijdverdrijf tot het eind van de match

Er is te veel tijd, schat.Zoals een film niemand op de pot toont tenzij het de plot vooruit helpt, zo wil ik gestroomlijnd een bestemming volgen.Alle gebeurtenissen leiden tot de dood, niet dan? De match wordt beslist in de laatste seconden. De tien nul voorsprong verwijnt zoals vrienden bij miserie. Niet denken. Ik verveel me en voel me er schuldig over, dat zijn zowat de bezigheden van het moment. Dat is het grote plan. En net daarom is er te weinig tijd.Alles gebeurd altijd achteraf, als je brein van de details het oppikt, iets coherent heeft gemaakt. Iets dat alleen jou brein kon maken. Dat voelt best eenzaam. De taal is niet genoeg om je gevoelens te kunnen delen. Spreken is nu eenmaal moeilijk. Sommigen denken dat woorden spreken, nee: emoties spreken. De rest is onzin en onzin is tijdverlies.En zo, alles bijeen geteld, mijn schat. Ben ik tijdverlies geweest.

Stelselmatig
0 0

klaverblad

Het stukje autostrade komt vanacht zo uit Stranger ThingsWaar de E313 en de E314 elkaar kruisenBalthazar houdt me gezelschap op het monotoneNeuronen worden afgevuurdIk vraag me af wat ik me afvraag Elke dag kruisen we ons een miljoen keer, we kunnen evengoed vrienden zijnOost West dan Noord ZuidWe komen samen in ons middelpuntTot daarstraks dacht ik dat het middelpunt de bestemming was Ik wil zon dit weekendHet licht uitlaten in de middagIk wil mijn gestolen fiets gaan halenIk wil fietsen in de volle zon Jij bent mijn bestemmingMijn vraag, mijn antwoordMijn middelpunt, mijn zonMijn zoon  

Stelselmatig
7 0

meespelen

Ik ben aan het kijken voor een hypothecaire lening. En ik heb te lang gewacht, nu betaal ik waarschijnlijk 20.000 euro meer op 25 jaar. En ik probeer het goed te praten, de bank de schuld te geven. De waarheid is dat het me allemaal niets interesseert. Dan betaal ik maandelijks meer terug, wat maakt het uit?Het spel van geld verdienen, geld uitsparen, verdienen op een ander. Kortingsacties.Afpingelen. Louche websites. Ik zou liegen als ik zeg dat ik meer in geluk ben geïnteresseerd. Het zit zo.Je koopt een bril, de glazen zijn nieuw. Maar je glazen worden vuil. Elke keer als je ze poetst komen er krassen bij. Je moet ze proper houden, maar dat maakt krassen.Is het beter een vuile, nieuwe bril hebben of een propere 'oude'?Ik weet niet wat geluk is. Is het monopoly of schaken?Nooit genoeg of voor altijd kwijt?Ik wil praten met iemand die mensen helpt. Ik kan het niet alleen. Ik speel niet mee met de andere kindjes, mama.IINu ben ik zelf papa. Groei ik een mens op of een robot? Ik wil dezelfde zwaktes niet zien in hem. Ik wil geen spiegel ik wil een 2.0Ik wil een hard reset. Ik ben dom. Dom dom dom dom dom tot duizendmaal dom. En dan nog wat meer denk ik.

Stelselmatig
6 0

oude mannen

Oude mannen vechtenIn een heden dat niet meer bestaatVoor een verleden dat nooit terugkomt Voor een toekomst ze nooit zullen meemaken

Stelselmatig
9 1

13B

Ze stond op, ging naar de badkamerEn rookte haar laatste sigaretZe staarde naar buiten,Haar hoofd nog in de nachtmerrieDie haar uit de slaap had gezet De weggespoelde graffiti van een straatartiestHing vergeten aan de muurVia een open raam klonk een diepe basVan een halfdronken overbuur Er stond een fiets zonder wiel tegen een paalHet slot onaangeraaktDe wind speelde met een zakUit een vuilbak - zelden leeggemaakt Ze sloot haar raam en draaide zich omOp de koude keramiek van het toiletEr stond een plus geschetstHet resultaat van de zwangerschapstestZij lag alweer in bed

Stelselmatig
0 0

woorden

Hij werd verlieft op woordenWoorden van existentiële grootteTussen de porno door,Viel zijn oog op een naakt woord Hij zwoer tegen het plafondHet internet te vergetenHij zou gedichten pennen Maar ja, zouwen?Alle vrouwen zouwenAlle mannen trouwens ook Hij voelde zich de spiegelbeeldDe waarheid achter het glasAlsof elk woord een spiegel was En hij werd eventjes verlieftTussen de porno doorSchreef hij op het plafondIk wou dat ik mij was

Stelselmatig
9 1

laten

Ik heb tijd verloren aan denken wat ik met de tijd wilTijd wacht nooit geduldig aan de andere kant van de deurHet waait door de kieren naar binnenEn ik knipper jaren vooruit Ik zoek de dunne lijn in m'n geestAlsof ik achter de feiten aanloopDat ik twee minuten laterHet script van m'n leven lees (En nu lees ik dat ik lees dat ik lees dat ik lees) Ik kom te laat op m'n eigen verjaardagAls ik niet sneller stapKom ik je nooit tegenIk ben de spiegelbeeld van m'n spiegelbeeld

Stelselmatig
9 0

drijven en zinken

'Geef me een reden om vannacht niet dood te gaan.'Ik kan je duizend redes geven, maar die vraag je niet. Je wil het ene horen. De zekerheid. Je wil je vastmaken aan het anker dat je naar de bodem van de zee moet brengen. Een donkere plek waar je nooit meer hoeft te ademen. Ik moet je redden. Ik moet je genade schenken. Als ik je hoor praten, dan hoor ik de echo's van je jeugd. Ik hoor de cowboys en indianen dat door het bos rennen met gebroken stokken en vuile broeken. Ik hoor, in je stem, de ruziënde ouders van een tenger meisje dat eenzaam in bed ligt. Ik hoor de stem van een dronken jongen dat iets in haar oren fluistert en ik hoor haar denken; is dit dan liefde?Ik hoor de stemmen van de personages uit je favoriete boeken. Ik hoor de stemmen van de truecrime podcasts waar je s'nachts naar luistert. Maar in dit alles mis ik jouw stem. 'Je bent een geest geworden,' zeg ik. Of dat denk ik toch te zeggen maar ik kan je niet recht in de ogen kijken en je doodschieten. Laat dat maar over aan de westerns, de mannen die uit een ruwe steen zijn gehouwen. Mannen die niet eroderen maar verbrijzelen als maalstenen. Ik kan hoogstens een kus geven op je wonden. Net genoeg om nog een nacht verder te kunnen. Net genoeg om me nodig te hebben. Je mag nu niet dood, want ik heb je nodig.

Stelselmatig
0 0

voor Floor

Ze huilt tegenwoordig meer uit gewoonte. Als een warme trui voor de wintermaanden, draagt ze haar verdriet. Wie de trui aan haar gaf is ze lang vergeten, maar het gevoel bleef. Soms wil ze de straten op en zich verloren lopen. Maar de klink van de voordeur houdt haar tegen. Als ze de klink aanraakt dan herinnert ze zich terug alles. Ze wil weg en zichzelf thuislaten. Elke dag schrijft ze metaforen tegen de muur met rode lippenstift. Ze laat een bad vollopen, tot de ramen van de badkamer zich vullen met mist. Op de top van haar wijsvinger rest een schilfer nagellak. Met die vinger schrijft ze een gedicht tegen het koude glas. Ik laaf me in jou lavaVertier in je rivierenMijn lief maakt me radioactief De wijn was vorige week opgeraakt. Vandaag had ze de laatste pasta gekookt. En lepelde ze het laatste restje Nutella uit de pot. Nu nam ze een bad, gevuld met het pruttelende schuim van de laatste bathbomb.Op de rand van het bad lag de cdspeler. Ze zette zich in het water en drukte op play. Ze sloot haar ogen en nestelde zich in haar hete cocon. Billy Corgan. Het liet haar aan iets denken, al wist ze niet meer wat.Het was de nasmaak van een mysterieuze droom dat ze onmiddellijk vergat, maar belangrijk aanvoelde. Zo belangrijk dat ze terug moest gaan. Terug vóór de nacht van de deurklink. Met haar voet tikt ze tegen de cdspeler.

Stelselmatig
6 0

9997

Tijdelijke korting op liefdeMet vijtig tot zeventig procentEven desperaat of verdrietig?Even op zoek naar een lief? Misschien ben je te nihilistischOf juist lekker opportunistischTe duister, dom of goedgelovigZoek niet verder, m'n beste De verlossing en oplossingIs beschikbaar vanaf maintenand!Vul je leegte met iemand andersZoek niet verder, m'n beste

Stelselmatig
1 0

kaal

Een meisje met blond haar zette zich naast een vrouw met een glad hoofd. Ze zaten een moment als twee wasmachines in een wasserij. Gedachtes dat maalden, schuimden en zoemden. De sandalen van het meisje wiegden heen en weer.'Wat betekent terminaal?' vroeg ze. 'Dat betekent zoiets als definitief en voor altijd.' Ze trok grote ogen. 'Eng.' 'Ja.' Beaamde de vrouw. Ze maalden verder in stilte.'Wat is jouw naam?' vroeg de vrouw tenslotte. 'Mathilde,' zei het meisje. 'Wat een toeval, ik ook.' 'Echt?' Ze knikte. 'Ken je bugs bunny, Mathilde?' Het meisje schudde haar hoofd en kamde de wilde haren van haar gezicht. Haren waar de wind mee speelde. 'Bugs bunny is mijn grote held. Hij is nooit bang, altijd zelfzeker. En hij is iedereen altijd te slim af.' 'Die ken ik niet,' zegt antwoord ze. 'What's up, Doc?' Zegt de oudere Mathilde. Dat doet het meisje lachen. Ze probeert de zin zelf uit. Als voor het eerst iets nieuws proeven. 'What's up, Doc?' Beide Mathildes giechelden als meisjes tijdens een pyjamafeest. De oudere Mathilde deed alsof ze op een wortel knabbelde. 'Ehh.. What's up, Doc?' 'Waarom ben je kaal?' de vraag zat al even in de mond van het meisje. Al van toen ze de vrouw op het bankje zag. 'Valt het je ook op dat in films niemand ooit een kwaal heeft?' Zuchtte ze. 'In films is iedereen zo perfect.' 'Waarom?' vroeg de jonge Mathilde. 'Omdat het niet belangrijk is voor het verhaal.' zei de oudere. Ze zwegen voor een tijd. De voeten van het meisje wipten een tijd op en neer. Toen werden ze stil. 'Wat is jou verhaal?' vroeg het meisje toen. 'Waar is je haar?' 'What's up, Doc?' antwoordde Mathilde. Het meisje kruiste haar armen. 'Goed als je het niet wil zeggen.' 'Waarom ben jij hier?' vroeg de oudere Mathilde. 'Dit is geen plek voor kleine meisjes.' 'Als jij het niet wil zeggen, ik ook niet.'Het meisje stapte op. Haar haren golfden in de wind. Een kwartier later kwam ze terug langs de bank, ze hield de hand vast van een dame dat ongetwijfeld haar moeder was. Haar moeder had een bolle buik. Toen ze langs het bankje passeerden zeiden ze beide nog eens; 'What's up, Doc?'

Stelselmatig
0 0

2 januari

- Mijn hoofd voelt soms dagenlang licht aan. Alsof een ballon het bewustzijn uit mijn hoofd duwt, snap je wat ik bedoel? Afschermen, beschermen, afzonderen. - Wat kan ik doen om uit mijn bijna catatonische toestand te komen? Ben ik de meest sane persoon of ben ik net compleet gestoord? Wat zegt je hart, automatsche piloot? - Geen idee. Hoe luister ik naar mn hart? Hart, hoofd, geweten, principes. Goed of slecht. Wat is leugen wat is echt? Misschien ben je de weg gewoon kwijt. Dat is geen schande. Luister eerlijk. - Luister eerlijk? Je doet alsof het iets gemakkelijk is. Ik heb het gevoel dat het water steeds troebeler wordt, en ik vind de plug niet meer. Vaak komen ze naar mij voor raad, maar het is een kwestie van wachten op hun eigen conclusies. - Het is de moed die ontbreekt, is het niet? Niet zozeer de weg kwijt zijn, maar niet terug op het pad durven komen. Vaak zijn de beslissingen die het belangrijkst zijn, de beslissingen die het minst belangrijk lijken.Je kan elke dag kiezen iets suikerigs te eten. Dat soort beslissingen. Het soort dat, samen met duizend andere onbenulligheden een wel heel groot verschil maakt. - Vaak, zeg je, maar niet altijd. Hoe zit het dan? Ga voor de moeilijke beslissing. En laat de metaforen vallen.

Stelselmatig
10 0

Kerstdialoog

# SCENE 1VERTELLER: HET WAS EEN DONKERE DECEMBERAVOND. JEZUS WAS NET GEBOREN EN DE DRIE KONINGEN KWAMEN AANKLOPPEN, ZEIDEN "WE HEBBEN EEN PAKKETJE VOOR EEN ZEKERE JEZUS" EN TRAPTEN HET TOEN WEER AF. JOZEF WAS DE KONINGEN UIT AAN HET WUIVEN EN MARIA VOEDDE HET HEILIG KIND. THANS, DAT PROBEERDE ZE. JEZUS: MENS, JE ZIET TOCH DAT IK GENOEG HEB!MARIA: JOZEF ZEI DAT JE GOED MOEST ETEN.JEZUS: DAT BESLIS IK WEL. HAAL DIE TIET NU MAAR WEG.MARIA:  MAG IK JE VASTHOUDEN?JEZUS: NEE.MARIA: WIL JE EEN DEKENTJE?JEZUS: IS HET SATIJN? ANDERS NIET.MARIA: IK KAN JE DICHTER BIJ HET VUUR ZETTEN.JEZUS: NEE DANKJEWEL. DE HEILIGE GEEST ZAL ME WEL WARM HOUDEN. WAAR IS DIE OUWE NU? TOCH NIET MET- HEY! DA ZIJN WEL MIJN CADEAUS!MARIA: KIND TOCH, JE MAG WEL RESPECT TONEN!JEZUS: PARDON? IK BEN DE ZOON VAN GOD, TOON MIJ MAAR WAT RESPECT, ALS JE NAAR DE HEMEL WIL.MARIA: *HUILT* #SCENE 2VERTELLER: EEN VERWAANDE JEZUS LIET MARIA WENEN, EN ALGAUW KWAM JOZEF BINNENGEWANDELD MET ZO ZIJN EIGEN PROBLEMEN. JOZEF: O MARIA, WAAROM WEENT GIJ? EN BELANGRIJKER, WAT IN  DAVID'S NAAM IS MIRRE EIGENLIJK?MARIA: GEEN IDEE, ZET HET MAAR  MET DE ANDERE GIFTEN LANGS HET ZOUT.JOZEF: EN WAAR STAAT DIE?MIARIA: LANGS DE LAMSBOUTEN.JOZEF: EN WAAR STAAN DIE?JEZUS: KOMT HIJ TOCH NOG OPDAGEN, DE FARIZEEËR. DOE DE DEUR DICHT, JE BENT TOCH NIET IN EEN KERK GEBOREN?JOZEF: EXCUSEER MIJ, O HEILIG ROTKIND.JEZUS: AH, GAAN WE ZO BEGINNEN?VERTELLER: OP DAT MOMENT KWAM ER EEN ENGEL TEVOORSCHIJN. ZO UIT HET NIETS. ENGEL: MANNEKES!JOZEF: WIE IS DAT NU WEER? NOG ÉÉN ONUITGENODIGDE BEZOEKER, EN IK STAMP IEDEREEN MET ZIJN KLIKKEN EN KLAKKEN BUITEN. EN WAAR STAAN DIE VERDOMDE LAMSBOUTEN NU?ENGEL: DAAR! NAAST HET BLOEM. ZAL IK HET WEL MET EEN VINGERKNIP OP ZIJN PLAATS TOVEREN. MAAR NU BELANGRIJKER DINGEN. GOD IS AL DIEP TELEURGESTELD IN JOU, JEZUS. JE MOET HET GOEDE VOORBEELD GEVEN, NIET EEN TRUT UIT MY SWEET SIXTEEN UITHANGEN.JEZUS: WAAROM LAAT GOD ME GEBOREN WORDEN IN EEN STAL BIJ DIE TWEE FIGUREN? EN WAAROM KAN IK NIET MEE MET DE DRIE KONINGEN? DAT ZOU EEN RELIGIE STARTEN VEEL GEMAKKELIJKER MAKEN.ENGEL: WELKE DRIE KONINGEN? DIE MOET IK NET GEMIST HEBBEN.JOZEF: DIE MET HUN.. GAARNE ZOU IK HUN BESCHRIJVEN, MAAR IK BEN BANG DAT IK RACISTISCH OVERKOM.JEZUS: ZWIJG DAN MAAR.ENGEL: IK ZAG ALLEEN MAAR DRIE VERKLEDE KINDEREN.JEZUS: WAAROM HEBBEN ZE DAN GOUD, WIEROOK EN MIRRE MEEGEBRACHT?ENGEL: OH NEE.. VERTELLER: ER WERD OP DE DEUR GEKLOPT EN  EEN ROMEINSE SOLDAAT KWAM BINNENGEMARCHEERD. JOZEF: NOG IEMAND? NU IS HET GENOEG GEWEEST! VERTELLER: JOZEF GING MET EEN GEHEVEN BORSTEL RICHTING DE ROMEIN MAAR DE DIE TROK ZIJN ZWAARD. JOZEF BEGON SPONTAAN DE VLOER TE BOENEN EN FLOOT EEN DEUNTJE. ROMEIN: HEEFT IEMAND HIER MIJN GOUD, WIEROOK EN MIRRE GEZIEN? DRIE KINDEREN HADDEN HET GESTOLEN EN IK ZAG ZE NAAR HIER LOPEN.MARIA: DAT LIGT NAAST HET BLOEM. JOZEF, HAAL HET EENS.JOZEF: VERDOMME!ENGEL: OEI, DIE KOMT DRIEËNDERTIG JAAR TE VROEG.JEZUS: HELA! IK HEB DIE CADEAUS WEL GEKREGEN, ZE ZIJN VAN MIJ.ROMEIN: NU TERUGGEVEN, OF IK MAAK HIER IEDEREEN KAPOT!JEZUS: DOE DIE ANDERE MAAR KAPOT, EN BRENG ME NAAR JE LEIDER. IK BEN NAMELIJK DE ZOON VAN GOD.MARIA: NEE, NEEM HET KIND MAAR MEE, SAMEN MET JE SPULLEN. IK HEB VAN BEIDE GENOEG. HAD IK MAAR EEN DOCHTER GEKREGEN.JOZEF: WAAR LIGT HET BLOEM OOK ALWEER?ENGEL: EN NU IS HET GENOEG! IK KIJK ROND EN IK ZIE GEEN FAMILIE. IK ZIE GEEN GROEP MENSEN DAT ELKAAR STEUNT EN IN ELKAAR GELOOFT. IK ZIE EEN GROEP LUILAKKEN EN VERWENDE KINDEREN DAT VECHTEN. EN VOOR WAT?  IK BEN DIEP TELEURGESTELD IN JULLIE. GOD IS DIEP TELEURGESTELD IN JULLIE. CIAOKES BYEKES! #SCENE 3VERTELLER: ALLES WERD DONKER. EN TOEN JOZEF, MARIA EN JEZUS WEER WAKKER WERDEN, WAREN DE ENGEL EN DE ROMEIN VERDWENEN. NET ALS DE CADEAUS. NET ALS DE SOEP LANGS HET ZOUT.JEZUS: DAAR ZIJN WE DAN; GEEN HEMEL, GEEN CADEAUS, NIET GEZEGEND MAAR OPGESCHEEPT MET ELKAAR.MARIA: ZELFS DE SOEP IS WEG. HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD.JOZEF: ALS IK NU WIST WAAR HET ZOUT LAG WAS DIT NOOIT GEBEURD.JEZUS: NEE, HET IS EIGENLIJK MIJN SCHULD. ALS IK NIET ZO VERWAAND WAS GEWEEST..   VERTELLER: EN TOEN JEZUS DIE WOORDEN ZEI, KLIKTE ER IETS IN ZIJN HOOFD. HIJ WIST WAT HIJ OP AARDE DEED. EEN AARDIGE PRESTATIE, ZO EEN MOEILIJKE VRAAG AL OP JE GEBOORTE KUNNEN ANTWOORDEN. DE SPIRITUELE DOORBRAAK WAS HET EQUIVALENT VAN TIEN ZELFHULPBOEKEN EN EEN FOLDER OVER IKIGAI TOEPASSEN. JEZUS: HOE KAN IK HET TERUG GOED MAKEN? VERTELLER: TOEN BEDACHT MARIA DAT ZE DE ZOON VAN GOD HAD GEBAARD. EN DAT HIJ NAAR DE WERELD GESTUURD WAS, NIET OM TE LEIDEN, MAAR OM TE DIENEN. MARIA: JOZEF HEEFT ARTROSE, KUN JE HEM NIET GENEZEN?JEZUS: IK ZAL BIDDEN VOOR HEM.MARIA: EN IK HEB LAST VAN HAARUITVAL.JEZUS: GEEN ZORGEN DUTSKE, KOMT GOED.MARIA: EN DE EZEL, HIJ MANKT TEGENWOORDIG ZO ERG.JEZUS: ZEG, NU NIET GAAN OVERDRIJVEN! STRAKS MOET IK JE WATER NOG IN WIJN VERANDEREN! VERTELLER: JOZEF HAD DIE AVOND GEEN REVELATIE. ACH JA, DAAR HAD HIJ ZIJN THERAPEUT VOOR. VERTELLER: EN ZO GESCHIEDDE HET.  ALLE DRIE BELOOFDEN ZE SAMEN TE WERKEN. JEZUS WERD NEDERIG, MARIA NAM ALLES WAT MINDER PERSOONLIJK EN JOZEF LEERDE VERDER KIJKEN DAN ZIJN NEUS LANG WAS. TOEN ZE DE VOLGENDE OCHTEND WAKKER WERDEN EN JOZEF ZIJN SCHOENEN AAN WOU DOEN, VOELDE HIJ DAT ER IETS IN ZAT. JOZEF: WAT IS DAT NU WEER? VERTELLER: DE HEILIGE GEEST HAD EEN CADEAU GEZET IN ELK VAN HUN SCHOENEN. BIJ MARIA ZAT GOUD, BIJ JOZEF WIEROOK EN IN HET KLEINE SCHOENTJE VAN JEZUS ZAT DE MIRRE. MARIA: WE HEBBEN ONZE CADEAUS TERUG!JEZUS: NOG BETER, WE HEBBEN ELKAAR TERUG. JOZEF, ZET DIE CADEAUS MAAR LANGS HET BROOD! VERTELLER: EINDE  

Stelselmatig
17 0

breekbaar

Breken breektZoals ik met jou breek,Breek ik mezelf Aan de oevers van de beekBreken tanende tranenHet gladde oppervlak Het spiegelde de brakke bomenToen ik het blad omdraaideNaar het hoofdstuk genaamd Stilte Geen mens die nog wist wie ik wasWat er was of niet wasIk voel nog de wonde onder mijn huid als ik met mijn hand over mijn botten strijk want die breuk laat me denken aan alles wat ik niet meer heb en heimwee brengt niets terug wat verloren is

Stelselmatig
5 1

Cydonia

Er stond niet veel meer dan wat tafels en wat stoelenEen tulp zonder wortel in een glas zonder waterEen vuil tafelkleed, etenresten op de bordenEen man met de rug naar mij gekeerd Zwart en witte tegels in een dambordpatroon Ze vroeg me hoeveel ik wou drinkenIk vroeg haar hoeveel ze wou drinken De bar was vettig en stonk naar sigarettenDe tapkranen glansden dof als zilveren trofeeën Volle glazen condenseerdenLege glazen met een gedroogde kraagLieten cirkels achter op het gladde hout Ik vroeg haar hoeveel het uitmaakteZe antwoordde; niet genoeg In de kassa rusten munten die ik liever niet aanraakteEen briefje van 50, ooit de mijnePaperclips, punaises en gruisHaar handen, in de zakken van haar leren jasHaar ogen gericht op de tranen van haar glas Ik vroeg haar of er nog plaats wasZe zei dat ik alleen was

Stelselmatig
7 0

natuurlijk

Dat is waar, niet?- Uiteraard.U bedoelt zeker; natuurlijk!- Hoezo? Wat is er mis met uiteraard?Natuurlijk klinkt toch veel natuurlijker!- Natuurlijk.Niet dan?- Uiteraard.

Stelselmatig
2 0

De tol

Leven is tollenDraaien rond je asDuizelingwekkend dobberen Het is niet kunnen kiezenTussen chaos en ordeHet is een vraagteken Het is denken aan 't verleden als De slechte raadgever dat het isOver compenseren Je gaat nergens heenWant er is nietsEn alles is te ver

Stelselmatig
6 0

Stralend

Je zingt de kalender kaalMet metaforen die ik nog eens wil horen Was ik een envelop bracht ik je brievenWas ik een pen dan schreef ik ze Mijn lief maakt me radioactiefTot ver over mijn oren

Stelselmatig
10 0

Ted Talk

Wordt geen vechtersbaas dat is niet nodigEen scherpe tong maakt gebalde vuisten overbodigToch is't belangrijk dat je kan slaanEr zullen altijd van die idioten in je weg staan Zoek de waarheid in je hartLeer jezelf kennenEen goedpraatmonoloog Dat kan snel wennen Voor je het weet ben je de weg kwijtEr zijn duizend synoniemen voor spijtGeluk is niet iets dat verslijtOude mannen praten zo als ze zich zienDenken: ik krijg alleen wat ik verdien Da's niet helemaal waarHet is wat je denkt te verdienenDaarom zie je klootzakken die het zó vindenNiet het soort dat elk nieuwjaar voornemens heeftBesffende dat het nooit lang heeft gekleeftIedereen heeft uiteindelijk altijd in het nu geleefd Een gewoonte maken duurt 40 dagenHou gewoon een koers aan en leer jezelf te gedragenOeps, ik bedoel verdragenEn stop met klagenEet gematigt: je bent geen koe met zeven magen Spreek jezelf aan alsof je respect verdientEn je zal zien: je maakt een ja van een misschienRelativeer en zoek de humorEen slechte cel is niet perse een tumorEen lach trekt mensen aan, bovendien Hou je niet bezig met slim of domJe weet niet wat het inhoudWees niet bezig met meningen Voordat de mening zich met jou bezighoud Leer te genieten van de twijfelsElke optie is een oneindigheid aan veelheidEen veelheid aan oneindigheidOnzeker zijn is de enige zekerheidJe jeugd is je leertijdDurf te kiezen voor jezelf en je zit al op de helftAch is ook een synoniem voor spijt Soms heb je stilte nodig, dat zijn de momenten dat je lawaai opzoektWel, herken die vloekSoms is niets doen het moeilijksteZoals in een ruzie alles uitschreewen wat in je komtHet gevoel gelijk te hebben is domheid goed vermomd Het leven is een landschap van gramschap en verdragenJe hebt een droom nodig om het duister te verjagenHou je hoofd omhoog en kijk naar de sterrenEen wolk kan het zicht maar tijdelijk versperren Je wordt zo traag volwassen, je gelooft dat je 't al bentHet is dat hersens zo snel wentJe wordt wijzer maar hoeft niemand aan te duidenHet spook onder je bed zijn je eigen ademgeluiden Het verleden sijpelt door de kieren en verzuurt het hedenLeer wandelen zonder bagage mee te nemenJe bent niet je gedachten laat ze linksJe bent niet interessant, laat je links Ego is een synoniem voor spijt, net zoals ervaringIk wou je wat dingen meegevenNiet alles rijmt in dit levenZie hier mijn openbaring

Stelselmatig
10 0

om bestwil

Ik praat tegen jou omdat ik niet met mezelf wil spreken, dat snap je toch? Je snapt toch dat, om authentiek te zijn, wat dat ook moge betekenen, je alles los moet laten. Maar om alles los te laten heb je niemand meer nodig, toch? Dat is het juist: ik kan het niet alleen. Ik heb je nodig.Daarom moet ik liegen. En daarom lieg ik tegen jou, omdat ik niet tegen mezelf wil liegen.

Stelselmatig
9 0

droomkoe

Vanmorgen had ik weer een droom. Ik zat aan tafel met mijn familie, en een leerkracht gaf me mijn rapport. Ik ging naar een kunstschool, samen met mijn zusje. (De richting was iets omtrend acteren) De leerkracht had wit haar en een witte baard alsook een krachtig voorkomen. Hij was mager. De details sijpelen nu door mijn vingers heen, als een zandkasteel gemaakt van water.Maar de leerkracht, die man, was gemeen. Hij noemde me een moederskind. Een slappe sok. Het enige wat ik kon was me in haar armen verstoppen en jammerend wijzen naar de grote wereld. Ik had alleen maar onvoldoendes terwijl mijn zusje het veel beter had gedaan.Eerst lachte ik nog, toen wou ik hem slaan. Hij werd steeds gemener en kwader. Het was onmogelijk zijn tirade te onderbreken. Er was geen maar tussen te krijgen. Ik wou de man slaan. Ik stond op, trok mijn arm naar achter en maakte een vuist. Zoals een gespannen boog richtte ik me op hem. Het enige wat me weerhield was rede, redelijkheid en fatsoen. Hij leek het niet eens te merken!Ik werd vlak daarna wakker. De vorige keer droomde ik dat ik de kelder in brand stak. Dat ik me verzette tegen het gevoel van ogen die zich in mijn rug boorden. En het gevoel dat er iets vreselijk op het punt stond te gebeuren. Nee, tierend trok ik verder tot het verste punt van de kelder en stak alles in brand.Sindsdien droom ik veel minder over mijn ouderlijk huis. De keer daarvoor droomde ik dat mijn vader stierf en dat ik zijn plaats moest innemen. Dat was enkele maanden voor de geboorte van mijn eigen zoon. De keer daarvoor droomde ik dat ik auto reed maar niet kon remmen. Als een schip gleed ik verder. Daarvoor, de golf die me overspoelde. De zee dat me opslokte alsof het dorst had.

Stelselmatig
3 0

weifelend kwispelen

Ze heeft zwarte haren die stijl naar beneden trekken, als een waterval vol duistere kleuren. Ze heeft valse wimpers en felle, blauwgroene ogen. Een mooi lichaam, al dan niet proper."Je ziet er uit alsof je verlieft wil worden," zeg ik. Ik weet niet goed waarom ik het zeg of wat ik daarmee bedoel. Het is gewoon een ingeving. Verlieft willen worden is gevaarlijk, denk ik dan. Misschien dat iets in me haar wil waarschuwen. Ze is mooi, maar niet alleen mooi. Ze is ook triest. Ze is triest maar ook zwoel. Zwoel en zacht. Al bijten haar ogen als het zout van de Noordzee. Vrouwen worden meestal niet zo snel verlieft. Bij mannen is het bijna een reflex. We vallen als duizend zieke bijen uit de lucht. Een vrouw valt als een boom, en neemt alles mee in haar pad. Er is geen juist of fout, enkel de trilling dat men door heel het bos voelt. Iets dat het hele landschap verandert. "Ik voel me eenzaam," zegt ze. "Maar niet eenzaam. Onbegrepen. Niet onbegrepen maar alleen in het duister. Niet alleen in het duister, maar geteisterd door een maalstroom van gedachtes. Het verleden is namelijk nooit echt verleden tijd." "Liefde is geen remedie, hoogstens een ziekte dat de andere kwalen doet verkleinen," zeg ik dan. Wees voorzichtig! denk ik nog. Maar het is zij dat me waarschuwt voor een aanstormende depressie. Zij die me met raad en daad bijstaat over problemen waar ik me lang geen zorgen meer over maak. Dialogen zijn namelijk groepsmonologen. Iedereen praat tegen zichzelf over zichzelf, dat leer je eens je probeert te luisteren. Ik heb gehoord dat ze schreeuwde, tierde, zich verontschuldigde. Om dan terug te schreeuwen en tieren. Ze verandert de wereld één hart per keer, maar ik zit al drie hoofdstukken verder."Verlieft worden is gevaarlijk, zeker voor vrouwen," zeg ik haar. Ze heeft een mooie neus en een mooie mond. Mooi is natuurlijk niet goed genoeg. Sierlijk maar ook schoon maar ook perfect. Veel dingen komen per drie, zoals bijvoorbeeld een driehoeksverhouding.Ze staart naar de vloer. "Ik wil veranderen. Groeien. Ik wil de waanzin, dan verlichting, dan terug de waanzin. Misschien wil ik wel.."Ze wil 'jou' zeggen. Voor de simpele reden dat ik het gevraagd heb. Maar dat kan ze niet. Ze weet: ik kan liefhebben noch een lief hebben. Ik zit al drie hoofdstukken verder, weet je nogZompige somberheid en natte voeten. Fotosynthese wacht op zonlicht. Ze.. heeft zwartgeverfde haren die als een waterval haar bleke gezicht omgeven.Donkere gedachten dat als maalstromen uit haar ogen komen. Ik lees iets over vallen en branden en alles mag weg. Ze is klaar om het hele landschap opnieuw uit te vinden. Maar ik? Ik zit al drie hoofdstukken verder.

Stelselmatig
4 0

bla bla blabylon

Ik kan de stoelen niet langer onder banken stekens'Namiddags bidden van hier tot NabuContempleren waar en om en de twee verbindenNiet verbonden? Ontbonden! In de nacht is het dan weer hakken over de slotenDenken Meanderen TobbenKleuren ruiken en geluid proevenIk kan niet langer ontstoppen Coca Cola vult een straatloze man met haar productBedaarde baarden, paarse paarden De elf blijft onbeschreven in NabuOnwezelijk en ontzagwekkend Een derde oog of een derde oorWolkenbaden in de zonWaar strepen de vliegtuigen volgenDenken Meanderen Tobben

Stelselmatig
10 0

Ted

Extatische zelfabsorbtieWant de wereld is nieuwEn alles is een avontuur Je kleine zachte handjes De grap die enkel wij snappenHet delen en verdelenHoe je me negeert als ik je roep Je kleine voeten met kleine wondjes Te goed, te zacht, te warmWat je mist is bagage, egoTienduizend maal neen Geen eelt, geen theater, enkel vuur Je viel voor 't laatst in slaap in m'n armenEn ik wist het niet eensEr bestaan mama's en papa's kinderen Maar ik ben een kindjes papa

Stelselmatig
2 1

gevoeld

Achteraf bleek verliefd zijn niet zo'n goed idee. Uitgereikte armen, handen en vingers dat de wind grijpen. Geen geur, warmte of zachtheid. Kille mijmeringen en zompige gevoelens. Koude ochtend, eenzame avond. Het is verslaafd geraken eens de drugs op is. Eens vereenzelvigd met het meervoud van nul blijft er niets over. Er is geen magie, geen lot. Er is geen film. Er is wat er altijd was, verdrinken in een plas duimdiep. Willen en hebben. Verlangen en vragen. Te laten en te laat.Achteraf gezien bleek verliefd zijn niet zo'n goed idee. Maar je had nog eens iets gevoeld, toch? Je had nog eens wat gevoeld.  

Stelselmatig
16 1

en dan, balzaal?

Onverwachts likt ze het raamHaar adem creëert een laag mistDat uitdeint als een spinnenbeet Ze heeft felgroene ogenGedistilleerd uit geestewolkenZe weerspiegelen het nachtlandschap Ik zal me wassen als de maanZweet ik, zweert zij, zweven wijAls behoedzame kogels door ons heen De lakonieke kwijl van onbehoed verliezenVerloochenen van naam en afkomstNiets meer zijn dan trieste daden Uit een geconserveerd verleden

Stelselmatig
15 0

Meer dan Merel

Waarom? Hij was te vergeetachtig. Soms legde hij een boek weg die hij dan maandenlang vergat. Toch kon hij het verhaal zo weer oppikken, alsof geen uur was verstreken. Hij was uitserst oncharismatisch. Vaak droeg hij een zwarte pull dat hem kleiner deed lijken dan hij eigenlijk was. Zijn voetstappen waren geruisloos. Hij was lenig, wat goed uitkwam om zich een weg door de mensenmassa te banen zonder ook maar iemand aan te raken. Hij was lief, maar zijn geschrift was verschrikkelijk. Hij schreef korte gedichten op gele post-its die hij op mijn boterhamdoos plakte. Toegegeven, soms las las ik zijn hanenpoten niet eens. Hij was een kind, uiteindelijk. Ik had moest de rol van volwassene nemen in de relatie. Diegene dat dacht aan belastingen en verzekeringen, aan vroegboekkortings. En zoals elke ouder elke tekening mooi vind zonder er per sè echt naar te kijken, zo vergingen zijn gedichten. Ze eindigden alleen niet in een doos op zolder maar in de prullenmand. Die dagelijks leeggemaakt werd door een nonchalante, oudere dame waar te hippe muiziek uit haar ipod kwam.Ergens was ik jaloers op mijn eeuwige Peter Pan. We hadden beide onze gewoontes en gebreken. Hij accepteerde me, ik hielp hem te geloven in sinterklaas en de kerstman. Dat was, tot ik Johan leerde kennen. Johan was ernstig, attentief op een directe manier en al bij al onweerstaanbaar. Hij had een glimlach dat me geborgen deed voelen. Hij kocht oorbellen. Met hem kon je uit gaan eten, hij hield de deur open en las de wijnkaart.Het eerste dat ik van hem zag, was die brede glimlach half verstopt achter een stoppelbaard. Ik denk dat we op dat moment - al was de kans even groot de lotto te winnen en door de bliksem geraakt te worden op dezelfde dag - op precies dezelfde golflengte zaten. Op een of andere manier geraakten we aan de praat. Beiden wilden we iets in het leven en erachter komen wat dat precies was.Hij was net uit elkaar met zijn ex-vrouw, maar behield goede relaties. Ze hadden een zoon, tenslotte. Een zoontje van zes. Er was geen verhaal toe te voegen aan die simpele feiten. Geen plakkerig spul, geen koffieringen en tandpasta op de spiegel. Het was misschien vreemd om te zeggen maar ik wenste iedereen zo een scheiding toe. Hij was onweerstaanbaar, opnieuw.Hij luisterde aandachtig, was ordelijk en onze grappen leken voor elkaar bestemd.Daarbij, mag ik zeggen, geweldig in bed.Hij had me eens toegegeven, na enkele bubbels, dat hij handboeien altijd kinky had gevonden. Ik bestelde ze nog diezelfde avond, ik was plots kinky. Ik, de bloemenpatronen vrouw dat verdween voor het behangpapier. De figurant in een Canvas film. Ik was plots begeerd goed in zijn zachte, warme handen.Opnieuw, onweerstaanbaar.Het enige dat vrijheid in de weg stond, was hij. En dan niet echt hij, maar moedergevoelens. Forten die in granieten bergen gemetseld waren van hier tot aan de overkant. Een zee aan schuldgevoelens en lasten. Het eerste vriendje waar ik mezelf kon zijn, maar nooit meer. Ik wou meer.

Stelselmatig
6 0

elementair lijden

We hebben zwarte vlekken voor de ogenBlauwe plekken, paars omrandEr zijn wondes die nooit drogenHier noch aan de overkant We zwemmen allemaal in 't zelfde waterKamers in huizen in blokken in stedenHet branden, dat komt laterEr zijn vlammen die nooit doven We zijn plassen in de woestenijUitgezaaid, afgemaaid, weggegraaidAls wolken gedragen door de windStof dat al eeuwig wegwaait

Stelselmatig
9 0

Dutje

Je wordt wakker en draait je omIk kijk naar je en wacht op jouJe tuttert en kijkt rondDan trek je plots aan m'n haar Ik streel je voetjes, je bent zo warmIk wacht op jeJe verzet jezelf en slaapt nog een uurEn ik kijk naar je

Stelselmatig
10 0

zijn

Vanuit de leegte gegenereerdBrengt je mening betekenisJe meandert aan de oever van de stroomEn denkt aan wat je denkt Je mond rust op je handJe zegt; aah zus en zo, oh wat mooiMaar waarom, waarom echtEn waarom, waarom echt niet? Terwijl je fietst op automatische pilootContempleer je je vrijheidJe gedachtes zijn van jouDaar twijfel je niet aan, toch? Stond dat huis daar al langer?Hoorde iemand de tak vallen?Echt vreemd is veel te vreemdJe wil thuis zijn en naar buiten kijken Maar nooit buiten zijn

Stelselmatig
17 1

voor Teddy

Gedichten moet je kunnen schreeuwen; door je mortellaagSluit je ogen voor de spiegel der eeuwen; zeg ik zie je graag Wees recht maar wees geen rechter; kerf je naam niet in de bastOntdek de wereld door dromen; zie wat bij je past Het volk handelde zoals de leider wenste; de leider deed wat het volk wouIn mijn brief schreef ik je; blijf vooral jezelf trouw

Stelselmatig
15 0
Tip

duister weggommen

  wil niet denken aan tafel  wil    hout zienHoe harder    verzetHoe harder    wordtLussen in lussen in cirkels in cirkelss'Nachts hoor   veel beterOnbestaansrecht?

Stelselmatig
117 2

de weg

"Je wil speciaal zijn, wel dan betaal je de prijs. Is dat het niet waard, dan betaal je de prijs van normaal zijn. Er is geen effen pad."

Stelselmatig
15 0

Origins

Ik herinner me de grote lijnen van mijn jeugd. Mijn vader had een propere kelder. Hij zorgde altijd dat het opgeruimd en stofvrij was. Misschien dat hij er daarom zoveel tijd doorbracht. Ik mocht er zelden komen, en toen ik hem eens vroeg wat hij daar eigenlijk deed, zei hij. 'Ik schrijf gedichten.'Hij legde me uit wat dat was in zijn woorden. Met zijn donkere ogen op mij gericht en een kwajongens glimlach. 'Eigenlijk is alles een gedicht.'Toen ik het nog steeds niet begreep gaf hij me een voorbeeld. Een gedicht van (min of meer) een woord.                                            AF                          AF                                             WIJ                 WIJ                                                 ZING      ZING                                                          AF Blijkbaar kon zoiets. Wat hij me eigenlijk gaf -besef ik nu- was niet per se een voorbeeld van een gedicht, maar toestemming. En ik wou ook een gedicht schrijven. Dagenlang ploeterde ik, maar ik kreeg niets op papier. Mijn vader vond dat amusant. 'Je moet schrijven wat je in je diepste voelt.'Ik vertelde hem dat ik niet wist wat ik voelde en hij glimlachte. 'Probeer het over enkele jaren eens opnieuw.'Ik besef nu dat hij altijd over pijn schreef.

Stelselmatig
19 1

23:12

Gedachtes mogen geen pijn doenMaar dat doen ze welIk vis je uit mijn hoofdJe bent koud, zo koudDat ik eventjes bevries Het is als wisselgeldEn ik wil geen wisselgeldWat ik geef ben ik toch kwijtWat is de waarde van een gedachte?Maakt het uit als ik aan je denk? Je bent het interieur van een verlaten restaurantJe bent het wolkendekJe bent het asfaltEn je bent koud, zo koud

Stelselmatig
12 0

woordman

Er moet geschreven worden. Het is geen basisrecht maar een plicht. Een noodzaak. Een verslaving.Ik schrijf zelfs tijdens de seks. Mijn vrouw zegt dat mijn grote liefde de taal is, en zij een maitresse. Ik spreek haar nooit tegen.Schrijven is als door een doolhof sprinten. Je hebt de hele tijd keuzes die je moet maken. En zelfs de kleinste keuze brengt je ergens anders heen. Elk woord is gemaakt voor het onderbewuste en gedrenkt in een drang om naar het einde te vloeien.Als ik haar op z'n hondjes neem, leg ik een schrift op haar onderrug. En als ze genoeg heeft dan sta ik op en zonder me terug af. Ik schreef zelfs tijdens de begrafenis van mijn grootmoeder. Terwijl tranen vloeiden en een verre tante een overdreven speech gaf over hoe barmhartig de gestorvene wel niet was, kon je het gekras van mijn pen horen. Mijn broer heeft me nooit meer aangekeken. 'Is dat het enige waar je aan denkt?' vroeg hij verhit terwijl we met de rest van de meute naar buiten dromden.De meesten waren aan het denken aan het avondeten, anderen aan hun performance. Niets maakt iemand zo zelfbewust als een begrafenis. Het is als fluisteren in een verlaten wachtkamer, het hoort er gewoon bij.'Het is het enige wat ik kan doen om er niet aan te denken,' zei ik. Ik denk dat hij me geloofde, want hij stormde weg en trok zwaar op met zijn auto. Bijna reed hij de lijkwagen aan, maar hij draaide nog net op tijd weg.Mijn vrouw bracht me naar huis, ik schreef verder.Bij de vluchtheuvel vlak voor onze straat greep ze haar kans. Terwijl ik het schrift tegen mijn borstkas duwde vroeg ze; 'Wat schrijf je eigenlijk?'Ik besefte plots dat ze naar de kapster was geweest. Haar haar was korter en geverfd. Ik dacht aan de facade van een gerenoveerd spookhuis.'Een verhaal zonder personages en zonder gebeurtenissen.''Ah,' zei ze.'Ja,' ging ik verder. 'Er is geen plot, verteller of dialoog.''Wat is er dan wel?'Ik staarde naar het schrift. Deze morgend stond het leeg, nu stond het halfvol. Ik wist eigelijk niet meer wat ik geschreven had. 'Het enige dat telt is het schrijven zelf. Het is geen middel om je bestemming te bereiken, het is de reis zelve.'Ze knikte veelzeggend en deed alsof ze het begreep. Ik sprak het niet tegen.'Mag ik wat lezen?' vroeg ze. We waren inmiddels thuis aangekomen, ze parkeerde de wagen zoals altijd een halve millimeter voor de garagepoort.Een uur later riep ik mijn vrouw en ze haalde het schriftje op, het was volgeschreven. Ik nam een vers boekje uit de lade en begon opnieuw. Ik begon altijd opnieuw. Ik bestond meer op papier dan in mijn hoofd. Mijn vrouw heeft dat nooit begrepen, maar ik wil tastbaar zijn. Je hoeft wat ik schrijf niet herkenbaar of goed te vinden. Ik heb je mening niet nodig, want ik besta gewoon, hier op papier.'Soms lijkt het alsof we niet bestaan voor jou,' zegt ze af en toe. Ik spreek dat nooit tegen.

Stelselmatig
24 0

Monoloog van een harpij

Je bouwt mooie muren. Vriendelijke muren. Muren die het zonlicht weerkaatsen of vol bloemen staan. Ik heb nooit gedacht dat een muur mooi kan zijn, dat moet ik je bekennen. Muren zijn voor mij altijd iets vermoeiend geweest, zoals hekwerk in het bos. Iedereen wil zijn stuk land markeren maar het enige dat ze markeren is hun kleinheid. Vogels geven niets om muren, en het toeval wil net dat ik een vogel ben. Je mag me voorstellen als een grote vogel met witte veren en een lange nek. Bijna een zwaan of een ooievaar, maar toch net iets anders. De oude Grieken hadden een woord voor me, harpij. Dat schreeuwden ze tegen me en hun helden gingen naar me op zoek, vanuit Troje en Athene en Sparta. Maar ik kon vliegen. En als ik ergens heen vloog, dan was het wel weg. Ik moet je iets bekennen over wegvliegen, ten eerste, de aarde is rond. Al ga je rechtdoor tot de eindigheid, dan vlieg je in een perfecte cirkel. Verhalen hebben de koppige neiging om gevonden te worden, willen of niet. Zo kon ik, als ik te veel wou vluchten van die helden, precies boven hen verschijnen. Harpij.. Nu wordt de mythologie gebruikt voor videogames, maar toen was het anders. Wat is een videogame anders dan een verhaal? denk je dan. Alles bestaat uit verhalen! Jij ook!Dan geef ik je gelijk. Gigabytes aan verhalen heb ik onder mijn hersenpan opgeslagen. Ik zou je gemakkelijk kunnen bedelven onder de herinneringen, maar dat bespaar ik je. Herinneringen zijn een beetje als drijfzand, je kan ze het best vermijden. Daar is nog nooit iets goed van gekomen. Soms lijkt het niet zo, maar als je zo lang leeft als ik besef je dat . Vaak komen er mannen of vrouwen naar me toe om te praten over vroeger. Dat doen ze terwijl ik mijn vingers blindelings op het toetsenbord leg en de f en de j opzoek. Ik gebruik enkel mijn oren. Oren zijn je beste vriend. De dunne laag tussen ego en al het andere ligt tussen je twee oren. Het is wijsheid dat ik met je deel dat al lang niets meer waard is, maar voor een harpij als ik is dit de waarheid. Ik ben de harpij van de huichelarij, en jij bent een muis dat wil ontsnappen. Je hebt evenveel tijd als een eendagsvlieg, maar je wil de honderdjarige oorlog overleven, hoe denk je dat te doen? Je weet wat men zegt; daden rentenieren. Geen enkele daad is zonder spijt. De kleur van spijt markeert elke pagina van je boek, dat denken de harpijen. Zelfs al kom ik liever een positieve boodschap verkondigen. Maar alles wat je doet, is omdat je iets anders niet wou doen. Daar heb je nooit over nagedacht, hé? Iedereen vermijd het ene om in het andere te belanden. Dat betekend dat je altijd terug op hetzelfde neerkomt. Zoals ik al zei, de aarde is rond. Als het vlak was, dan was het zo eindig geweest. Dan kom je nergens heen en niets zou ooit iets uitmaken. Er zou nooit een reactie zijn, alsof de echo niet meer bestond. Maar nee, de aarde is rond, je moet me geloven. Wij harpijen geloven dat al zolang we bestaan. Denk gewoon aan de ronde planeet en besef dat alles wat je moet doen, is vergeten. Dat is het enige wat je kan doen als je heel wil blijven. Anders kom je terug uit waar je begon. Maar als je wil veranderen gaat dat niet met je mooie, lieve en zachte muren. Muren onthullen je beperkte geest. De zandbak is niet infiniet. Ga zover tot je terug bij jezelf uitkomt, dat is alles. En daar stop ik mee. Ga zo ver tot je terug achter je schaduw staat. Hij heeft jou tenslotte meer nodig dan jij hem.

Stelselmatig
25 0

online profiel

Elk jaar scroll ik verder naar beneden als ik mijn leeftijd ingeef.

Stelselmatig
8 0

Slechtste Assepoester

Slechtste Assepoester, Je verwacht waarschijnlijk geen brief van me, noch wil je, denk ik, horen wat ik te zeggen heb. Maar ik wil je bekennen dat spijt werk als een muggenbeet, hoe meer je krabt, des te feller het jeukt. Je zolderkamer staat leeg, het is de schuilplaats geworden van spinnen en muizen. Soms horen we ze trippelen op de houten vloer, maar we negeren ze. Drizella en ik, we doen alsof die zolderkamer helemaal niet bestaat. Ons leven is ook veranderd. We hadden alles ingezet in uiterlijk en status en niets bleef over, je zal wel denken dat we dit verdienen. Maar niet voor lang, we gaan het huis verkopen en met het geld een cottage te kopen in het zuiden. Misschien kan Drizella een vent strikken, al is het geen prins. Ik ben niet altijd eerlijk geweest met je, het understatement van de eeuw, denk je waarschijnlijk. En misschien wel terecht. De meeste leugens werden vorige maand wel opgehelderd, toen de prins je kwam halen. Maar de waarheid, de trouwste waarheid, is dat ik altijd jaloers ben geweest op je. Je bent alles dat ik wou dat mijn dochters waren, dat ik was. Hoe moeilijk ik je leven ook maakte, of hoe zuur en vol onrecht, je stond er altijd boven. Het ergert me nu nog steeds. Je bent als schreeuwen tegen de wind. Drizella's voeten zijn voor altijd verminkt. Het wicht kon nooit in je voetsporen treden. Ze is groot, log en lomp. Omgekeerd als jou. Ik haat je nog steeds, Assepoester. Vergeet dat nooit. Soms kijk ik naar mezelf in de spiegel, en vraag ik me af wie ik eigenlijk ben. Maar het is altijd gewoon een mening, mensen denken een prinses te zijn, zoals jij, maar is dat wel zo? Je weet niet wie je bent, want je hebt nog nooit iets gedaan. Je hebt geluk gehad. Assepoester, ik daarentegen ken mezelf. Ik ben een moordenaar. Mijn eigen dochter, Anastasia heb ik in haar slaap vermoord. Ze is dood, besef je dat? Dood! Ik heb haar voelen stuiptrekken, terwijl ik het kussen op haar gezicht drukte met al mijn gewicht. Ik vertelde Drizella dat ze ziek geworden was en drie dagen lang heb ik bij haar lijk gelegen, in haar koude kamer met de gordijnen gesloten. Ik probeerde te voelen wat ik had gedaan, maar voelde enkel leegte. Het deed me helemaal niets, geloof je dat? Pas na drie dagen complete stilte hees ik mezelf uit het bed en en riep ik de schouwer. Ik vertelde Drizella dat haar zus ziek was geworden en stierf in de nacht. Weet je wat ze me vroeg? Of ze haar kleedjes mocht hebben. Haar kleedjes! Ik heb alles van Anastasia diezelfde dag nog in de achtertuin gezet en in brand gestoken. Ik denk dat het idee jou meer doet dan ik, eigenlijk. Jij was altijd het gevoelig type. Er is veel veranderd, Assepoester, maar dat maakt niets uit, want je komt nooit meer terug. Morgen komt iemand het huis kopen, dan gaan we weg. Ik haat en veracht je, Tremaine

Stelselmatig
28 0

de zee

Een half miljoen jaar geleden ging je de naar zee in je teensletsen en oude shorts. Je slenterde door de betonnen blokken en geasfalteerde straten die bakten in de zon. Als men ging liggen, in de schaduw weliswaar, dan kon men de hitte zien opstijgen naar de hemel. De zon was een magnetron en wij waren als mais; soms ontpopte iemand zich tot iemand en verhuisde hij of zij naar andere oorden. Naar de grote koelkaststeden in het noorden waar men zelden naar muziek luisterde. Je hinkelde over de hete kiezels van het strand tot je het verkoelende water voelde met je tenen. Kinderen liepen in hun plastieke schoenen tot de grens van de zee en het land en liepen weg, elke keer als er een golf kwam. Tot vorig jaar hoorde je bij het soort mensen dat wegliep van de golven. Nu liet je de golven je overspoelen, uiteindelijk gebeurde het toch. De golven haalden iedereen in, dat wisten we allemaal. Je keek naar de blauwe lucht, een verdwaalde wolk zocht haar kudde. Je dook in de zee, te oud om nog echt in zeemeerminnen te geloven, te jong om je ogen te sluiten onder water.De zee rees en daalde als de ademhaling van een gigantische reus, en je dobberde op het oppervlak. Sinds kort was je niet meer bang om overspoeld te worden door al het water. Iedereen zwom uiteindelijk. We zwommen al voor we wisten dat we konden zwemmen. We zwommen terwijl we verdronken. Het was daar op het strand, op de grens van land en zee, dat je je ontpopte. Daar leerde je drijven op de ademhaling van de zee. Ze wisten al lang dat de zee je uiteindelijk vond.Een half miljoen jaar geleden gebeurde er iets. Toen je uit het water kwam was alles zo anders, dat het bijna exact hetzelfde was. We vroegen ons af of zou je weggaan of zou blijven. Voorlopig kwam je elke dag terug naar de zee, in je teensletsen en oude shorts. Je zwom in het zoute water zoals altijd. We haalden onze schouders op, 'wat er ook gebeurd,' zeiden we. 'Uiteindelijk haalt de zee ons allemaal in.'  

Stelselmatig
16 0

optelsoms

Soms is de melkpoeder slecht gemixt met het waterSoms maak ik je flesje te warm, moet je wachtenSoms net te koud, moet je ook wachtenSoms moet je gewoon wachten Soms leg ik je in bed en val ik als eerste in slaapSoms kijk je mij als ik mijn ogen openSoms maak je me wakkerSoms maak ik je wakker Soms huil je als ik niet met je wil wandelenSoms huil je als ik te snel wandelSoms huil je tijdens de wandelingSoms huil je zodra ik je neer zet Soms belazer ik je, bij vaccins, bijvoorbeeldSoms doe je kaka en kijk je me recht in de ogenSoms heb je meer tranen dan ik geduld hebSoms verlies ik mijn geduld Soms brabbel je en luister ik nietSoms schaam ik me en vraag ik vergevingSoms kijk je me aan en lach je na een huilbuiSoms steek ik mijn tong uit, en doe je het terug

Stelselmatig
11 0
Tip

een tijd

IIk lees je dagboeken om me te vergewissen dat je me vergeten bent. Dan krabbel ik er iets in. Gewoon, iets kleins. Omdat ik klein ben. IIEr was eens een man borstdiep in de zee. Hij had een emmer vast. Die schepte hij links vol en kapte hij rechts leeg. IIIIk heb de handen van mijn vader. Dezelfde vingers, dezelfde nagels. Ze doen hun best met wat ze het best doen. Kapotmaken. IVIk heb alles. Ik heb letters en woorden om alles te beschrijven. Maar het menu is het gerecht niet. Mijn woorden zijn jou niet. Ik heb niets. VSoms vergeet ik moeilijke dingen. Als een wiskundige formule dat je enkel in school nodig hebt. Ik haat school. Ik haat nodig hebben. Ik heb je nodig. VIAls ik vliegers zie dan denk ik aan de touwen, weet je dat? De zilveren lijn tussen vasthouden en loslaten. Alles is zo moeilijk, zoals vasthouden. Houd me vast. VIIHet spijt me en bedankt. Daar draait alles om. Spijt is nu, het bedanken komt later. Alles kan bezinken. Mettertijd ligt alles onder water. Zelfs jij. VIIIAls je in mijn dagboeken kijkt, vind je raadsels. Minuten en uren heb ik fysiek gemaakt. Ik heb dromen beschreven, gedachten en gevoelens. Maar alles is gerafeld. De secondes laat ik aan jou. Je was altijd maar een seconde. IXIk heb je altijd willen toejuichen als je een doelpunt scoorde in het leven. Doe maar alsof. XIk denk dat dit grijzig omhulsel mijn echte zelf is. De donkerte, de leegte, de zwaarte. Hoeveel weegt de kleur grijs, denk je? XISpijt komt te laat, zegt men. Maar wat als het zelfde geldt voor vergeving? Wat als je bent uitgevoeld en er is niets meer? Alleen zijn is toch fijner met twee? XIIMijn laatste uur heeft geslagen. Als ik mijn eigen rechter ben, waarom kies ik voor jou en niet voor mij? In jouw boek staat een verhaal, in het mijne doedels.Ik denk terug aan de man die het water van links naar rechts schepte. Bij elke schep begon alles terug opnieuw. Waarom geldt hetzelfde niet voor ons?

Stelselmatig
107 4
Tip

cirkels van rechte lijnen

Misschien komt ongelukkig zijn wel uit een desinteresse van jezelfOf uit een hunkering naar ongelukkig zijnIk vraag me af wie dit heeft verteldEn ik vraag me af wie dit gelooftIs het ego, wees dan nederigObserveer, serveer en eerZijn het gedachtes, laat ze dan gaanObserveer en dan niets meerIs het gevoel van eindigheid en minimale betekenisBeken dan aan jezelfJe vergeet meer dan je leertEn onthoud zo al maar de helftEr is geen medicijn voor pijnVoelen of nietEn mischien is lijden wel fictieOf fictie, lijdenEen optelsom van factoren die je nooit zal kennenMaar wat maakt het uitWat maakt het verdomme uitTeleurstelling in antwoord als vraagEn wat is vandaag?Het begin van 't gedicht vond ik beterToen het ergens over leek te gaan

Stelselmatig
109 2

licht voor de maan

Als ik probeer te bedenken wat er allemaal mis is met me, lijkt alles de zwarte kant van de maan. Dat zijn de momenten dat ik een deftige doe-het-zelver binnenstap en de felste hallogeenlamp koop. De kassierster (ik kan haar beschrijven maar wat doet het ertoe?) vroeg me eens,' waarvoor heb je het nodig? Want die lamp kan zo tot de titanic schijnen.'Ik lachtte. 'Niet het water maar de maan moet ik verlichten.'Ze keek me aan met grote ogen en een gezichtsuitdruking die ik persoonlijk alleen gebruikte voor gekke mensen. 'Waarom?''Om het licht te kunnen zien,' zei ik. De meeste mensen gaan ervan uit dat je in het daglicht geen lamp nodig hebt. Maar ik ben het soort dromer dat niet kan liegen, ik kan al het licht gebruiken.Als ik dat dan uitleg denken sommigen dat ik in metaforen spreek. Alsof ik iets cryptisch moet omschrijven als ik connectie zoek, terwijl ik net de eenzaamheid opzoek met mijn praktisch brein. Ik begrijp het zelf ook niet zo goed maar het lijkt wel of ik me opzettelijk tegenspreek.Licht is een medicijn, ook al maakt het je ziek. Daar komt het op neer.'Goed,' zei de kassierster met gekruiste armen. 'En s'nachts dan?'Domme vraag, dacht ik. 'Wel, s'nachts moet je slapen.'

Stelselmatig
9 0

De Rode Spiegel

Ik was net mijn vaders limousine ingestapt, het gedreun van het feest maakte plaats voor het gedreun in mijn hoofd. Miguel bestuurde de limo met de zachtheid van een tedere minnaar. Ik wilde hem daar best voor bedanken maar ik was te bezorgd dat ik zijn minnares onder zou kotsen. Ik had vanavond geen date gestrikt; uit onwilligheid, niet uit onkunde natuurlijk. Er deden genoeg kansen zich voor. Wel, ik denk dat ik meer gezien werd als de kans. Misschien hield ik me daarom in. Of misschien ging ik daarom net over de streep. De remedie lijkt zo hard op de ziekte dat ik het verschil niet altijd meer zie.Ik mediteerde op alles binnenhouden. Uiteindelijk werden de kotsweeën echter zo verschrikkelijk dat ik Miguel deed stoppen en decoreerde ik een kant van de weg met mijn uitwerpselen. Een maand geleden zou hij nog komen kijken. Dit was echter Miguels nieuwe normaal geworden. Ik veegde mijn mond met het puntje van mijn shirt. Zo, daar stond ik dan, rillend van de koude als een lekgeprikte ballon. In de verte blafte een hond, dat bracht me uit mijn dronken mijmeringen. Ik haalde mijn mobiel uit, alleen zat zijn was saai en verdrietig. Een mail dat door de mazen van de spamfilter geraakt was. Beste Prins, Ik hoop dat ik je e-mailadres goed heb onthouden. Ik blijf maar denken aan die ontmoeting in het bos. De smalle straten langs de velden die we in je oude jaguar trotseerden. Het had nooit mogen zijn, en toch. Die kus… ik wil meer, Prins. Ik moet weten wie je bent. Vreemd dat je mij je telefoonnummer niet gaf, of je naam. Ik probeer een goede reden te vinden, maar het enige dat ik bedenken kan is dat het voor jou niets betekende. Misschien doe je dat wel vaker met meisjes. Gewoon iets en dan niets meer. Er is lawaai op de flat boven me. Ik hoor mensen ruzie maken, een man roept luid keer op keer ‘waarom’. Ik haat het hier. Ik heb je toch gezegd waar ik woon? Hier moet je je gevoel uitschakelen en nergens iets van aantrekken. Dat wil ik niet. We kunnen elkaar terug in het bos ontmoeten, denk erover na. Alsjeblieft. Je prinses Wat een lang bericht, dacht ik bij mezelf maar verder dacht ik niets. De wijn beukte nog steeds aardig in op mijn hersenen. Ik had slaap nodig, geen ongemakkelijke conversaties waarin ik uitlegde dat ik niet was wie ze dacht. Ook had ik een paracetamol nodig. Grappig, bedacht ik net, hoe de zieken in de reclame nooit uitzien zoals de echte. Ik deed mijn mobiel uit en sloot mijn ogen. Bij elke bocht voelde ik me als een astronaut in de ruimte. Het gedempte licht van de straatlampen braken door mijn oogleden heen als rode vlekken van licht. Licht was een rode vlek. Katers waren een beetje mijn huisdier geworden, grapte ik wel eens. Koffie, water en douches waren mijn rituelen. Ik droogde net mijn haren toen mijn mobiel trilde. Een email, natuurlijk onze prinses. Die herinnering voelde aan als een moeilijke gitaarakkoord dat je al heel lang niet meer gebruikt hebt. Ik herlas het bericht van gisteren, toen die van vandaag. Beste Prins, Ik wacht nog steeds koppig op een antwoord. Ik accepteer niet dat je me in de kou laat staan. Ik moet iets van je horen. Ik heb je nodig. Ja, ik weet hoe dat klinkt - The needy girlfriend -. Misschien heb je bang dat ik je algauw zal stalken. Misschien ben je bang dat ik zal neuzen in je verleden. Licht zal schijnen op de donkerste bladzijdes van je dagboek. Maar probeer het te zien van mijn kant: ik ben altijd alleen. Ik heb niets anders te doen dan te dromen. Sommigen zijn bang van dromen, maar die mensen doen het verkeerd. Ze dromen niet ver genoeg weg.Gisteren zag ik een schilderij. -Op het internet natuurlijk, maar toch- Ik herkende mezelf er zo enorm in. Ik ben er niet goed van. Ik wil je nog duizend dingen zeggen, maar vooral; vergeet me niet. Ik wil niet praten tegen een spiegel, ik wil praten tegen jou. Ik wil niet luisteren naar een album, ik wil luisteren naar jou. Een droom dat terugpraat. Ik kan je alles geven.Vergeet me niet, Je prinses P.S. de schilderij is getiteld Morning Sun van Edward Hopper. Ik had er genoeg van. Mijn vingers roffelden over het scherm. Ik moest pijn doen. Als je vuur probeert aan te raken, doet dat ook pijn. Geef je de schuld aan de vlammen als je je verbrand?Ik dacht aan de roze vibrator dat op me wachtte in de onderste la. Maar eerst nog even dit. Beste prinses of wie dan ook. Je “Prins” loog tegen je. Dit adres is niet eens van hem. Je wil dromen? Wel droom dan lekker verder, je gaat nooit ergens komen op die manier. Dit kan misschien hard klinken, maar het is zo. Mannen zijn dom en kort van zicht. Je moet wakker worden. Er zijn geen prinsen en prinsessen. We hebben verdomme ministers en een regering, dat is ongeveer even romantisch als de wc aan het station gebruiken.Naïeve trut, wake the fuck up en doe verdomme iets met je leven.Ik schaam me voor je, Melissa  

Stelselmatig
9 0

koken als dansen

‘Weet je waarom niet iedereen wil koken?’ Hij veegde zijn handen af aan zijn schort, en begon een kipfilet in blokken te snijden. ‘Het zijn de stakes.’ Chef Chaumond had altijd wel iets te zeggen. Ik spoelde de geschilde aardappelen. De muts zat nog altijd ongemakkelijk op mijn hoofd. Mijn schort plekte. Koken was dansen, dat was het altijd al geweest.Zand en zetmeel in een kakofonie van andere geuren. Ik snoof het allemaal op en vroeg,‘Wat bedoel je met stakes?’‘Ik bedoel, jongen.’ Hij leek zich even te concentreren zijn werk. Zijn handen waren gaaf en proper en dansten met het mes en het vlees. Alles danste, dat was altijd zo geweest. Toen sprak hij. ‘Met stakes bedoel ik de inzet. Zoals in een pokerwedstrijd. De stakes zijn je chips, dus je geld. En als je verliest, dan verlies je je geld. Dat is hetzelfde met de kookkunst.’Hij gooide de kippenblokjes in de pan en kapte er honing over. Met zijn rechterhand liet hij de kip dansen, tot elke kant goudbruin zag.‘Wat is dan je inzet, chef?’ vroeg ik automatisch terwijl een aardappel uitgleed en terug in de pot met water viel. ‘Ah, wat je kookt natuurlijk.’ Soms sprak ik sneller dan mijn hoofd. Chef Chaumond gromde,‘Inderdaad, je inzet zijn je ingrediënten, je tijd en je moeite. Als je faalt, met andere woorden, iets vies bijeen tovert, wat doe je dan?’Ik stampte de patat fijn en greep naar de peper en nootmuscaat. ‘Zeg het maar, chef.’‘Dan eet je of iets vies, of gooi je alles weg. Dat zijn dan de stakes.’Ik had een ingeving. ‘Dat is niet erg, chef. We hebben ook pannenwassers nodig.’Chef Chaumond lachte. Hij kon dansend lachen.

Stelselmatig
10 0

Voor de kleine groten

In de twaalf jaar dat ik mijn ouders gehuwd heb gekend, heb ik ze nooit jaloers gezien. Ik weet niet of het een overvloed, dan wel een schaarste aan liefde was.Mijn ouders waren geen reizigers; ze leefden op een uitgesleten piste die ze rondgingen als afgeleefde lastdieren. De één torste ego mee, de andere angsten. Beiden noemden het rede. Toen wist ik nog niet dat rede altijd acheraf kwam. Volwassenen kunnen namelijk alles uitleggen, vooral aan zichzelf.Het huwelijk kende problemen, zeker. Maar geen problemen die achteraf pas helder werden. Er was geen geweld, geen alcohol of overspel. Er was wat er altijd was, onrust.Onrust is een evolutie. Onrust is honger in de nacht. Onrust is een kettingbotsing van wegkijken. Mijn ouders waren bang van vele dingen, zoals volwassenen wel vaker zijn. Je moet ze niet te veel toevertrouwen. Ik heb ze bijvoorbeeld nooit gezegd dat ik gepest werd , dat kunnen ze niet aan.Kinderen snappen dat veel beter. Volwassenen zijn als kinderen, ze kunnen het gewoon beter verstoppen.Achteraf, als de storm lijkt te liggen (als een rotweiler, sluimerend achter een hek) merken ze het; je kunt niet op vakantie gaan zonder jezelf mee te nemen.Ze pijnigen anderen om niet altijd het slachtoffer te spelen. Want ego en angsten brengen ego en angsten. De ziekte zit namelijk in de remedie.Ze willen dat wij, kinderen, opgroeien. Maar wat ze niet beseffen is dat we niet opgroeien, maar afgroeien, als het waar. We spreken onszelf toe zoals we aangesproken worden. En wij willen niets meer dan liefde in ons eeuwig huwelijk met de volwassenen. Tot ook wij de zekerheid van onze gebroken kindertijd missen als het mes waarmee we ons snijden. De wind blaast het zand over de ruïnes van onze herinneringen. Ons bewustzijn is een woestijn.Kinderen zijn als volwassenen, denk ik dan. Ze kunnen het gewoon beter verstopen.

Stelselmatig
8 1

een verhaal

Dit is een verhaal met een begin een midden en einde

Stelselmatig
18 0

de lijn

Twijfelen als het tij‘k wou dat ik zeker kon zijnTrek tienduizend strepen Daarachter ligt de lijn

Stelselmatig
6 0

koe

Een koe die loeide de hele dag doorEen koe zei, dit doet pijn aan mijn oorEen koe die niet wist hoe te stoppenEen koe deed het zwijgend voor

Stelselmatig
10 0

mensen

Ken je iemand nog als je er een dag niet mee praat? Hoe zit het met een week, maand of decenium?Ken je iemand nog als jullie gisteren beste vrienden waren en vandaag niet meer? Ken je je collega nog als hij vertrekt naar een ander bedrijf? Kun je iemand echt kennen, of is het altijd een kwestie van in hetzelfde schuitje zitten. Is alles gemakzucht, het lot of puur functioneel. Praat ik met je omdat ik niet anders kan?Gisteren zag ik een advertentie; BWOL zoekt collega’s. Waarom staat er nooit ergens een advertentie met: Ik zoek een vriend?

Stelselmatig
13 0

een sprookje

Er was eens een trol dat heel onzeker was. En wat hij het allermeest wou, was gelijk hebben en het recht hebben om kwaad te zijn. Hij voelde zich verongelijkt en wandelde door zijn kleine hol, op zoek naar een antwoord. Toen hij het antwoord niet kon bedenken besloot hij naar het trollendorp te gaan en rond te vragen. Net als hij drie stappen voorbij zijn deur had gezet, trapte hij per ongeluk op een mier.‘Au!’ riep de mier. ‘Goh, die grote trollen toch altijd!’ De mier schudde met zijn vuist en waggelde verder. Toen wist de trol het antwoord op zijn vraag. Hij verzon listen en manieren zodat hij, net als de mier, slachtoffer kon zijn. Zo liet hij de deur van zijn huisje open in de nacht, veel werd gestolen.‘Waarom laat je je deur dan open?’ vroegen de andere trollen.‘Ja, maar dat keurt diefstal toch niet goed?’ zei de onzekere trol.Dan verkocht de trol zijn huisje voor veel te weinig kaboutergoud.‘Waarom doe je je huis zo goedkoop weg?’ vroegen de trollen.‘De koper mocht zelf een prijs kiezen. Hij koos om oneerlijk te zijn.’Nadat hij dat gedaan had, ging hij in het midden van het dorp en gaf hij het beetje geld dat hij had weg. Na een kwartier had hij helemaal niets meer.‘Waarom geef je alles weg?’ vroegen de trollen.‘Omdat jullie het aannemen.’Toen had hij niets meer en wachtte hij op hulp. Maar niemand schoot hem te hulp. Waarom helpt niemand mij, vroeg de trol zich nijdig af.Toch was hij ergens ook hardnekkig tevreden. Hij had het bewezen, de andere trollen waren slecht. Vanaf die dag sprak hij over de trollen als ‘Zij’ en hij voelde zich tevreden. Hij leefde nog lang en moreel superieur maar nooit echt gelukkig.

Stelselmatig
18 0

Elf

CompenseerDe overcompensatiesVan duizend generatiesOuders ouderen alleroudsten straksVader

Stelselmatig
11 0

Merol Muspi

Ik vraag me vaak af als je aan me denkt terwijl ik aan je denk. Wat je voelt, als het geen leegte is. Of je snapt wat er allemaal gebeurt. Ik kan je vertellen dat ik niet veel snap. Als iets wordt weggelegt, bijvoorbeeld, waar gaat het dan echt naartoe? Ik dacht altijd dat je als water tot stilstand wil komen. Dat je altijd de evenwicht zoekt. Maar soms wordt er iets weggenomen zonder enig idee of er in de plaats iets wordt bijgezet. Blijf ik met minder achter of heb ik het nooit gehad in de eerste plaats? Alles stroomt naar het laagste punt. Het deeltje dat jij hebt meegenomen. Hoe zit het met jou?Koester je wat je kreeg, of heb je het weggegooid in een donkere plek in je hoofd? Soms wil ik je vragen hoe jij er tegenover staat. Ben ik een hoofdstuk of is mijn hoofd stuk?

Stelselmatig
10 0

te kennen

Ze had een lief in Stalingrad, toen kende ze me nogZe nam de trein en de benenIk zat op de bank onder de treurwilgIk vertrok naar Marseilles Zij bleef in de toendraIk voelde La MistralleZij zwom in de WolgaNu kent ze me me niet meer Want ze nam de benenIk ben nu ouder en grijzerDe bank onder de wilg is verdwenenEn ze kent me niet meer

Stelselmatig
7 0

niet langer

verlegen keuzes een spijtige kus afscheid, ik scheid af tussen de aften van ever after en de stilte van het graf

Stelselmatig
11 0

De Week: Vrijdag

Vrijdag Vrijdag is ook maar een dag. Neem een verlengd weekend en zie hoe een donderdag zich transformeert naar een vrijdag. Of een dinsdag naar een maandag. Woensdag verlof vragen, is naar mijn mening iets voor sociopaten en bazen. Of Mozes. Het weekend loert om de hoek met roodomrande ogen als een monster met duistere bedoelingen. Geen engel met een aureool en witte vleugels maar een duivel met hoorns en een staart.De gewone man's beste vriend is mijn vijand. Waarom? Waarom niet? Het weekend is ademhalen terwijl je verloren gaat tussen de golven, het helpt in het hier en nu maar je gaat ten onder. Het weekend is zoiets. Iets om je te herinneren dat je teloor gaat. Ik ben slecht in weekends. Ik zoek mijn betekenis tussen duistere youtube videos en godvergeten online fora. Ik besta niet op weekends. Ze zit op haar vaste plek, zoals altijd. (Want dat is de betekenis van een vaste plek.) Het enige dat hier ooit verandert is de datum. Elke dag is een ander nummer, meer niet. Zoals alles nummers zijn. Mijn werk bestaat uit nummers, voor mensen die denken dat ze iets doen. We kopen om alles gemakkelijker te maken, en maken zo alles oneindig veel moeilijker. Elk stukje plastiek verdwijnt uit ons gezicht en verschijnt in de zee, verdomme. Ik ben mezelf niet vandaag. Ik ben nooit mezelf, hoe kan ik mezelf zijn als ik niet weet wie ik ben? Waarom worden de belangrijke dingen niet geleerd op school? Alles lijkt een afleiding. De slimmeriken, zij die het spel snappen, zijn vrij. De rest van ons werkt voor dromen die nooit de onze zouden zijn. Mijn werk zorgt ervoor dat iemand een bos kan platgooien voor zijn villa. Omdat hij graag in de natuur woont, nota bene. Hoe kan ik mezelf niet als een slachtoffer voelen van de maatschappij? Als je een website opent, moet je akkoord gaan met de voorwaarden. Als je wordt geboren heb je niets te kiezen. En zij, zij staart maar met een lege blik naar haar nieuwe scherm. Zij is het waard. Zij is het waard te redden. Mona Lisa. Mona Lisa. Mona Lisa. Wordt alsjeblieft wakker. Wil meer. Wil meer van alles, behalve van minder. Ze speelt met haar pen. Een lok haren zit aan het haakje, ze draait de pen rond en rond. Nu heeft ze een gekrulde lok haar. Ik wou dat ik de pen was. Een stukje plastiek, metaal en inkt. Ze neemt me vast en schrijft krullerige letters op een blad. Ik moet iets doen, maakt niet uit wat. Gewoon iets. In films gebeurt er altijd iets waardoor de bal gaan rollen. Elke film begint als een gewone sul leeft zijn dagdagelijkse beslommeringen. Dan gebeurt er iets en alles verandert. Ik kijk rond maar er is niets dan me doet denken. Denken wordt sterk afgeraden, waarom zouden we het anders zo weinig doen. En als we wel veel nadenken, waarom is het dan dit geworden? Ik sta op en ga naar de koffiemachine. Mijn eigen avontuur. Voorbij de Bureaubergen. Langs de Mona Lisa. Naar mijn doel, de watervallen van koffie. Het raadsel van de koffiemachine ontrafelen. Ik mompel, 'De waarheid zit in jezelf,' en lach. Mona voelt zich bekeken of zoiets. Ze verzet zich en focus zich terug op haar werk. Het is warm vandaag, de ramen lijken wel een vergrootglas. Een God kijkt naar haar mieren en vraagt zich dingen af. Het is warmer dan ooit. Bruine drek loopt uit een sissende rioolbuis. De beeldspraak is bijna zo walgelijk als de koffie zelf. Waarom drink ik iets heets in de hitte? Mijn onderbroek plakt, op plaatsen die liever duister en onontdekt blijven. Stop met denken, verdomme! Conclusies zijn gedachten die je afmaakt en denkt te begrijpen. Gebeurtenissen die je rondmaalt in gedachten totdat je de essentie hebt gedistilleerd. Een uitgepuurde idee. Maar hoe weet ik het verschil tussen teloorgang en vooruitgang? Het avontuur naar de koffiemachine leverde meer vragen op dan antwoorden. Ik zit op mijn stoel en open een project dat al twee dagen geleden af moest zijn. Ik werk. Ik moet geloven dat ik werk, anders ben ik gek hier te zijn. De week zit er bijna op, de klok tikt traag haar laatste relevante seconden. Iedereen staart gefixeerd naar de klok. Ook Mona. Haar handtas zit op haar schoot. Ik ben bang. Bang van de betekenisloosheid van vrije tijd. Wachten moet ik. Waarvoor? Wat als de bel het moment van actie is? Het moment dat mijn verhaal begint. Mijn leven is een biografie dat niemand wil lezen. Een proloog van een lang, saai boek. Wellicht ben ik een tweedimensionaal personage uit een slechte serie. Een figurant uit Mona's leven. Wat zal zij doen dit weekend? Gaat ze een orgasme hebben? Iets lekker ruiken? Hard en gevaarlijk rijden, zodat ze zich levend voelt? (fuck de konijnen) De bel gaat, en net als een startschot voor de paralympics, stuiven ze weg. Sommige nemen de lift, anderen de trap. Ik staar ze na. De koffie is koud geworden. Ik heb geen woord uitgesproken vandaag en vraag me af of mijn stem het nog doet. Wellicht klinkt het als een oude diesel in de winter. Ik neem de koffie vast en plaats het voor Mona's toetsenbord. Een raadsel voor maandagochtend. Als de poetsvrouw het niet weggooit. Mona, ik moet iets voor je doen. Iets dat niemand anders durft. Je zal geen boek over me schrijven, maar misschien wel dankbaar zijn. Zoals een kind dankbaar is als zijn vader de alimentatie betaalt tussen zijn escapades door. Ik passeer de stervende planten en druk op de knop van de lift. Hij arriveert een paar seconden later. Als het opent staat er een man in de lift. Hij heeft verward haar en verwarde ogen. Een grijze das en een witte hemd en een stoppelbaard. We gaan samen naar de bodem. Maar als hij uitstapt blijf ik staan in de lift. Ik klik op de knop 6, de bovenste verdieping. De deur gaat open. Links van me is er een trap met een bord genaamd Nooduitgang. Exact wat ik nodig heb. Een uitweg. Ik open de deur en ga de trappen op. De laatste verdieping. Een koele bries wacht me op en voor een ogenblik sluit ik mijn ogen, genietend van de hitte van de zon. Mijn schoenzolen knerpen op de bruine kiezels. Onder me loopt de parking leeg, als een barst in een dam. Mona's auto staat klaar om de weg op te rijden. Ze draait weg en verdwijnt. Ze gaat me nooit kennen, denk ik. Nooit weten wie ik ben, of waarom. 'Goeiemorgen, overmorgen en alle dagen daarna Mona.’ Ze hoort me niet. Waarom zou ze ook?    Ik heb bang van de afgrond. Er zit altijd iets in me dat wil springen, een deel van me dat ik vrees en ontken. Toch zou het ook grappig zijn moest ik mijn eigen auto verpulveren. Bestaat daar een verzekeringsclausule voor? Als iemand de hel bezit, zijn het wel bankiers en verzekeraars. Misschien is dit het enige betekenisvolle dat ik ooit kan doen. Het enige dat me menselijk maakt is mijn sterfelijkheid. Ik stel me voor hoe Mona naar haar collega's stapt en vraagt waarom? Waarom? Ik vraag me af of ik dood ben, en dit de hel is. Of een droom waarin je niet kan ontwaken op de gewone manier. Toch is het hoog. Een meter van de rand beangstigt de duizeligheid me. Is het zelfbehoud of het omgekeerde, dat ik hier sta te kijken? Misschien is vallen net zoiets als wakker worden. En ik slaap al te lang. Ik nader de rand alsof het een dolle hond is. Het duizelt me. Een wind komt aanzetten en blaast me zijwaarts. Ik deins achteruit. 'Als dit een sein was, dan is het de stomste ooit,' fluister ik naar de wind. 'Blaas me vooruit of achteruit, maar verdomme geen zijwaartse onzin!' Mijn keel voelt rauw aan, het schuurt. Maar ik kan niet slikken. Als bij goddelijke interventie valt de wind still. Het lijkt alsof de wolken hun adem inhouden Dit is mijn beslissing, denk ik. Dit is mijn keuze. Mijn leven, geleid door mij. Dit is hoe vrijheid proeft. Ik strek mijn armen en sluit mijn ogen. Dit is het dan. Dit is mijn hoofdstuk dat ik aan stukken scheur. Waarom wachten op een uitvlucht, en niet gaan voor de vlucht? Nu! Nee, wacht. Nog niet. Toch niet. Jawel nu. Nu, verdomme. Nu of nooit. Nu.Nu.Nu dan. Nu? Nu. Nu! Ik strek mijn armen, en vlieg. De wind giert in mijn oren, ik krijg geen lucht binnen. Mijn hart heeft nog nooit zo snel geslaan. De adrenaline. De stress. De wind in mijn oren. De gewichtloosheid. De berusting. De stilte. De echtheid. Niets is zo levend als doodgaan. Weg met de klok. Niet je geld sparen en het wijs besteden, maar alles uitgeven in een keer. Een keer. Meer heb ik niet nodig. Niets anders dan nu. Nu. Nu.

Stelselmatig
0 0

De Week: Donderdag

Donderdag Ik haat donderdagen. Ik herinner me niet eens zo goed meer waarom. Ik weet dat ik ooit eens een klote donderdag heb gehad. Sinds die dag haat ik alle Donderdagen. Zo ben ik toch nog een man van traditie.  Altijd op tijd, behalve vandaag. Dat is mijn motto. Ik stap uit en ren naar de deur. Terwijl ik loop, kom ik voorbij parkings waar aan beide kanten een auto op de lijn geparkeerd staat. Wordt ik ooit een dictator, dan is dat de doodstraf. Niemand mag zich ooit nog egoïstisch parkeren. Behalve Mona, natuurlijk. Ik storm naar binnen. Een beetje zoals een ridder het kasteel van de draak bestormt. Mona zit op de bovenste verdieping van de hoogste toren. Ik neem wel de lift, uit gemakzucht. Er wordt neergekeken op zure lucht en zweetplekken. Doornroosje werd ooit wakker en zei,’ als een draak verslaan zo gemakkelijk is, kon je in een nachtwinkel wel een pastille kopen.’ De prins droop af en werd alcoholieker, hij stierf aan een meteoorinslag. Niets te maken met zijn slechte lever of eenzaamheid. Ik plof op mijn stoel en bedenk waar de draken zitten, tot ik Mona hoor zuchten. Ik probeer te zien wat er scheelt. Ik scan haar als een killer robot zou doen in een film. Ze ziet er goed uit, evenveel make-up als altijd. Haar ogen zijn niet waterig, haar lippen rood zoals altijd. Het moet op weg naar het werk gebeurd zijn. Was het die vleermuis van een IT'er, of heeft ze slecht nieuws gehad? Misschien heeft ze een konijn omver gemaaid. Of een hele familie konijnen. Met fluorescerende vesten. Die keurig over staken aan een verkeerslicht. Ze was gehaast en reed door rood, net een seconde te laat merkte ze de konijnen op. Bam, gedaan. Allemaal dood. Ach, Aurélie. Wat boeit een familie konijnen omver rijden. Je auto verstikt dagelijk mensen en dieren met haar giftige gassen. Is het minder erg omdat we dat collectief doen? Waar denk je dat je afval naartoe gaat? Je weggesmeten kleren? Alles wat je hebt, maakt de wereld een beetje kapot. Het verschil tussen actief iemand doodslaan en passief vergiftigen is maar een idee in je hoofd. Je ego weet altijd alles zeker. Godver, mijn stomme gedachtengang. Ik moet stoppen met nadenken en wel meteen.  De koffie, bedenk ik. Ik breng haar nu de koffie die ze altijd neemt. Zwart, zonder suiker. Ik sta op en ga naar de koffiemachine.  Dan druk ik de geheime combinatie in en wacht als de machine zwarte teer in een plastic beker spuwt. Poedersuiker, poederkoffie, poedermelk, poederwater als het bestond. (Waarmee leng je dat dan weer?) De koffie is klaar en ik neem de beker vast aan de bovenrand, dat minder warm is. Ik zie haar werken achter haar scherm. Mona Lisa heeft een job als iedereen. En wat er er scheelt weet zij alleen. Ik moet de beker gewoon voor haar neerzetten. 'Gaat het?' vragen en zien hoe ze haar hart opent als een blauwe lelie haar hart voor de zon. Mijn Mona. Ik kijk haar aan, draai me naar Mona toe maar mijn benen lopen door. Ik ga zitten in mijn stoel, met koffie dat voor mij ondrinkbaar is. 'Sukkel' galmt in mijn hersenpan. Ik heb een interne gong en die maakt een 'sukkel' geluid. De sukkel gong. Daar sla ik nu op, honderd maal per seconde. Sukkel, sukkel, sukkel. Mijn hoofd, een tempel voor sukkels. Ik ben monnik Sukkelkop en mediteer het sukkel zijn.  Het is half tien en ik voel een paar ogen in mijn rug priemen. Ik open Exel, bang dat de baas eindelijk door heeft dat ik hier niets doe. Een lichte zweet breekt uit, als ik meer en meer documenten open en doe alsof ik werk. Het zou te verdacht zijn als ik me omdraaide. Nee, ik moet normaal doen, en werken. Werken is normaal op de werkvloer. Plots valt het scherm van Mona om. Het botst tegen de mijne en ook de mijne valt om, de koude koffie valt over mijn toetsenbord, en spat op mijn hemd. Verschrikt besef ik dat alle aandacht plots hier gevestigd is. 'Het spijt me!' roept Mona, mijn Mona luidkeels. Ze kan me niet langer negeren, want ik ben het slachtoffer! Yes! 'Is okee,' zeg ik. Wat zoveel betekent als; 'Godverdomme! Mens, kijk uit!' Maar nooit tegen haar. Ze mag me elke dag onder spoelen, en dat bedoel ik niet vies. Anders had ik wel onderspuiten gezegd. Ze haalt een zakdoek tevoorschijn en staat op. Voor ik het goed en wel besef staat ze voor me en dept de koffie op het toetsenbord en de tafel. Even heb ik een prachtig zicht op haar balkon, en ik denk; O Julia, ik ben het. Romeo. Ik neem je mee voor een rodeo. 'Sorry! Is alles okee?' vraagt ze. Ik duw het scherm terug recht en prul wat aan de kabels achterin. Het beeld verschijnt terug en toont de lege documenten. (ach, dat was al zo) 'Prima hoor,' Zeg ik en ik probeer het toetsenbord uit. Minder geluk daar, enkele knoppen reageren niet meer. 'Maar deze jongen heeft minder geluk gehad, vrees ik.' Door al de koffiegeur ruik ik haar niet eens en mijn hemd is verbrod voor vandaag. Ik bedenk me ineens dat er een meeting is vandaag. Geen tuning meeting op de parking, maar in een bureau voor de rijkere Johnny's. Een kwartier later staat de man van IT bij ons, hij kijkt haar scherm na. Hij koppelt het los en draagt het weg. Ook neemt hij mijn oude ongebruikte toetsenbord mee.  Zonder dat scherm zie ik haar vanuit mijn ooghoeken. Daarom geniet ik van het moment en kijk zoveel ik kan. Ze is zo puur. Ik zie haar en bedenk dat ze het perfecte balans is tussen het comfortabele en exotische. Ze is de plastieke zwembad in de tuin, maar ook de jacuzzi in een verwenoord. Ze is de vrouw die je opwacht na het werk en de vakantielief die je leert kennen op het strand. Ze is een zelfgemaakte chocoladepudding op de zetel, of macarons in een sterrenzaak. Mijn Mona is het allemaal, helemaal. Zacht maar niet breekbaar. Slank maar niet in hongerstaking. Teder maar niet verlegen. Ze keek in tien minuten, twee maal naar mijn hemd (dat betekend naar mij.) Wie zou denken dat donderdag wel eens beter zou zijn dan een woensdag? Het is half elf, en de IT'er verschijnt met een splinternieuw scherm en toetsenbord. Het nieuwe scherm is groter dan het vorige. Ik bedenk hoeveel centimeter naar rechts leunen erbij komt om haar te zien. Na tien minuten is het scherm geplaatst. Ze bedankt de IT'er en hij verdwijnt weer van mijn toneel. Tijdens de gehele pauze zit ik op het toilet en overdenk ik mijn job, het weer, waarom vogels vaker op lichte auto's poepen dan donkere en wat mijn Mona denkt van de IT man. Het voelt weer aan als het laagste punt van de week. Die IT'er is interessant, sociaal, fikst dingen en draagt een jeans. Ik daarentegen heb een vuile hemd, een saai leven en zit de hele pauze met mijn blote billen op de pot. Ik zou een blog kunnen beginnen over mijn drollen. Een strontwaarzegger worden ofzo.  'Beste man, ik vrees dat u niet lang meer hebt.' 'Hoe weet u dat, o waarzegger?' 'Omdat er bloed uit uw anus komt, beste man. Dat, en uw endeldarm is net in de pot gevallen.' Ik moet iets doen maar ik weet niet wat. Ik weet alleen waarom. Als ik niets doe, word ik gek. Ik ga een maatpak bestellen, gemaakt van een dure stof als alpaca wol of zo. Iets beter dan jeans. Ik kan elke dag een bloem bestellen en die hier laten leveren voor Aurélie. Op het kaartje schrijf ik 'voor Mona, mijn liefste Mona'. Mijn vuile hemd bracht Mona en de IT kerel dichterbij. Terwijl ik aan de kantlijn sta met vuile kleren, spelen zij voetbal. Ik wil verdomme ook eens scoren. Mijn been begint in slaap te vallen. Tijd om van de pot af te gaan. Het is half twee en ik zit in vergadering met iedereen op deze vloer. Ik voel me meer dan ooit verlaten. Mama giraf heeft na de bevalling haar nek gebroken en baby giraf, oftewel ik, blijf alleen achter. Ik moet stuntelen met veel te lange poten, een nek al zo hoog dat ik mijn eigen poten niet meer kan onderscheiden en de vloer is van ijs. Ik wordt weggestopt aan een hoek van de tafel en ik doe alsof ik luister. Dat is mijn echte job. Doen alsof ik werk en doen alsof ik luister. Ik zou eigenlijk om opslag moeten vragen omdat ik er zo goed in geworden ben. Als ik een propere hemd droeg, tenminste.   'Baas, ik wil opslag.' 'Maar je doet niks,' zegt de baas. 'Akkoord, maar ik doe het wel op zo een manier, dat het een opslag verdient. Of tenminste een bedrijfswagen, doe maar een BMW of iets met driehonderd PK en achterwielaandrijving.' 'Pardon, je wil een auto? Je krijgt de oude bestelwagen waarin de mannen van IT hardware verhuizen.' 'Ook goed, want dat is stiekem een Transformer. Ik heb die mannen het zelf in elkaar zien zetten,' zeg ik. 'Wat? Ik kan je toch geen Transformer geven? Die heb ik zelf niet eens!'  'Wat heb je dan wel?' vraag ik. 'Een BMW. Okee, al goed. U krijgt mijn BMW. Ik neem de Transformer wel.' 'Dank u.' Het is drie uur en het eind is nog steeds niet aangebroken.  Mijn Mona kijkt geïnteresseerd en speelt met haar pen. Haar ogen waar ik nog steeds niet uit ben welke kleur ze eigenlijk hebben, staren naar een grijs kostuum. Ze is in het blauw vandaag. In feite is ze altijd in het blauw, zoals de blauwe Powerranger altijd in het blauw is.  Ze is mooi, zo mooi. Haar kleine oorbellen, haar fijne handen. Ik ben triest, zo triest dat iemand als Aurélie moet werken in zo een plaats als deze. Dit is een menselijke legbatterij en we moeten allemaal dezelfde eieren leggen. En een keer per week vergaderen we over de eieren die we leggen. En tegelijk lopen we op eieren en heeft de opperhaan soms een eitje met ons te pellen. Een eitje van een cent. Ik ben een kaasrasp bij een familie lactose intoleranten. Ik ben een flitspaal op een afgesloten stuk straat. Ik ben een boot in de woestijn. Ik ben een figurant dat vergeten is de set af te gaan, terwijl iedereen lang naar huis is. Maar Aurélie blijft de ster, de Mona Lisa. En ze is mooi, zo mooi.  

Stelselmatig
9 0

De Week: Woensdag

Woensdag Woensdagen zijn altijd emotioneel. Je bent in het eerste deel van de week in de ochtend, en in het de tweede deel na de middag. De pauze splijt de week in twee zoals Mozes met de zee deed. Alleen probeer je niet zo snel mogelijk naar de overkant te lopen. Ik zit in mijn auto en moet uitstappen, anders telt 'naar je werk gaan' niet. (Het is als Monopoly spelen, je moet langs start.) Wagens komen toe gereden, mensen stappen haastig uit en gaan naar binnen. Ik zie vrouwen in nette kledij en mooie schoenen, met ordelijke kapsels en te veel armbanden. Ik zie mannen met donkere pakken, stropdassen en kortgeknipte kapsels die nog even kijken op hun dure horloges. Iedereen draagt dingen die geen nut hebben, omdat ze mooi zouden zijn. Omdat de arme op de rijken willen lijken, maar de rijken niet op de armen. Zo gaat de mode  Waarom denkt de hele wereld dat nutteloze dingen het mooiste zijn? Iedereen wil mooi zijn. Maar bijna niemand is mooi, behalve Mona Lisa. Ik zie iedereen de parking op komen, behalve mijn Aurélie. Ik was van plan te doen alsof ik wat later aankwam, zodat ik met haar mee kon lopen. 'Goeiemorgen, overmorgen en alle dagen daarna, Aurélie. Alles kits?'  'Hey, goeiemorgen. Gaat wel, ik ben wat laat door al dat verkeer,' zegt ze terwijl ze de deur binnenloopt die ik voor haar open hou. 'Geen zorgen, dat ben ik al jaren, nooit last mee gehad. Ik ben zelfs een week niet komen opdagen,' grap ik. Ze lacht helder als een waterval uit een sprookje. Het geluid vult de batterij van mijn hart.  'En wat zeiden ze toen je terugkwam?' vraagt ze. 'Verkeer hè. Ik zat in een monsterfile en de politie had een paar dagen nodig om het monster te verslaan, omdat elke keer als ze dichtbij kwamen, enorme filegolven ze terug wegspoelden.' Dan lacht ze luid en kust me op mijn wang. 'Met jou wil ik in elke file zitten.'  Negen uur dertig. Ik stap uit de auto en snelwandel naar de draaideur, dan druk ik op de knop voor een lift op te roepen. Er volgt een luide bing en de liftdeur opent zich. Er staat al een grijs kostuum in de lift. 'Verdieping?' vraagt hij. 'Ik verdiep me in de mysteries van de liefde en haar zeven hellen,' mompel ik. Hij kijkt me vragend aan, 'Pardon?' ‘Twee.' Ik durfde niet langer wachten. Hoe bang ben ik voor de man met de zweep? We kijken naar dierendocumentaires, en vergeten dat we naar onszelf aan het kijken zijn. De man drukt op de knop en de lift schiet in actie. Eens op het tweede verdieping aangekomen stap ik uit en snelwandel naar mijn bureau. De man gaat verder omhoog. De smalle doorgang splijt de lange hal in twee. Het plafond is zo laag dat het de bazen weghoudt. -Hun ego's zouden zich moeten bukken, en zoiets doet niemand.- Ik kan de vlekken tellen op de bruine, stoffige panelen.  De vloer van diarree-kleurige linoleum. Ramen die enkel aan de buitenkant gewassen worden. Acht uur per dag is dit mijn gevangenis. Je moet hier wel werken om niet gek te worden. Te laat, denk ik dan. Ik passeer Mona’s lege stoel en plof neer op mijn zetel. Ik zet het scherm aan en kijk rond. Niemand lijkt te merken dat ik een paar minuten te laat ben. Vroeger was je toch cool als je te laat kwam? Zou iemand het merken als ik naakt zou zijn? Ik heb vaak van die gedachtes. Wat als ik nu iemand op zijn bek zou slaan, hoe zouden de mensen reageren? Of zou iedereen doorwerken, inclusief de arme stakker die ik een bloedneus bezorg? In de namiddag gebeurt allicht het meest memorabele van heel de week. Een beker koffie valt om en een vrouw verschrikt zoals enkel vrouwen dat kunnen. Onmiddellijk staat een ander recht met een zakdoek. Sierlijk knielt ze en veegt ze de troep weg. Dan wast ze haar handen aan de lavabo langs de koffiemachine. Ik adem diep in, sta op en ga voor een koffie. Terwijl ik dat doe, komt Mona binnen gewandeld. Like she was walking on to a yacht. 'Excuseer,' zeg ik tegen Mona, mijn Mona als ik haar passeer.  Voor een halve seconde ruik ik haar. Mona's mooie blonde haar dat naar abrikoos en zoetigheden ruikt. Mijn hart klopt alsof het me naar haar toe wil kloppen. Hij ramt zich tegen mijn ribben als een gevangene tegen de tralies van zijn cel. Ik wacht voor de machine terwijl het zijn zwarte drab, gemengd met melk en suiker in een beker spuugt. Ondertussen kijk ik haar stiekem aan.  ‘Je bent wat later vandaag?’ vraagt iemand waarvan ik de naam nooit heb onthouden. Aurélie vertelt dat ze naar de garage moest gaan, ze was in panne. Italiaanse auto’s werken zo hard als het volk dat ze maakt. Ik zou een prima Italiaan kunnen zijn. Belissimo. Pronto. Una bierra! Wat een saaie gesprekken. Vertel me je fantasies en bedgeheimen. Vertel me je dromen. Zwijg over het weer of roddels of gebeurtenissen die je toch niet begrijpt. Hou je mening voor je, vertel me waar je aan denkt, al geloof je niet in wat je zelf denkt. Iedereen probeert altijd logisch te zijn. Verdom de logica, slim proberen doen maakt je zielig, niet slim.  De rest van de tijd doe ik alsof ik iets doe.  Het was precies drie uur, toen ik het laatst naar de klok keek. Ik besluit nog eens te kijken, omdat het lang geleden aanvoelt. Twee na drie. Verdomme. De tijd rolt als een auto in de modder en rijdt zich bijna vast in deze zompige moeras van goedkoop werkvolk. We kijken soms wat neer op arbeiders, meer uit schuldgevoel bedenk ik me. Zij doen tenminste nog iets. Ons ego is het enige dat het toneel draaiend houdt. Ik googel iets over Frans beddengoed in de zeventiende eeuw. Het is vrij zinloos, maar minder zinloos als hier zitten en de kans hebben het op te zoeken. Ik haal mijn portefeuille uit. Daarin zitten de winnende lottonummers sinds 1998. Als ik ooit terug in de tijd gestuurd wordt, dan heb ik dat papiertje bij en kan ik direct op de lotto spelen. En hopen dat ik niet terecht kom in de Middeleeuwen, natuurlijk. Het zegt wel wat over me, bedenk ik nu. Dat ik nooit klaar ben voor de toekomst. Als ik wat geluk heb, ben ik vandaag klaar voor gisteren. Spijt in dingen die ik nooit doe of spijt in de dingen die ik gedaan heb. Soms vergeet ik dat alles, uiteindelijk, een keuze is. Ik moet wakker worden. De rest van de tijd lig ik met mijn hoofd op mijn handen naar een scherm te staren. Mona staat op en neemt iets warms. Ze lacht. Weet zij welke keuzes ze maakt? Of staat ze ook op automatische piloot.  Ik wacht op iets wat moet gebeuren, want iets moet gebeuren. Zo kan het niet eindeloos verdergaan. Ik denk na. Ik denk teveel na, denk ik soms. En dan stop ik daarmee, en dan vergeet ik te stoppen en begint alles opnieuw. Verkopen ze pleisters om te stoppen met na te denken? Misschien is nadenken wel dodelijker dan roken. Waarom zijn er dan geen campagnes tegen het nadenken? Op school leert niemand je nadenken. Je leert samen te spelen met de meerderheid. Bijna iedereen maakt deel uit van de meerderheid, want iedereen wil speciaal zijn. Als je echt speciaal was, was je niet in de meerderheid. En dan voelde je je eenzaam en verlangde je naar begrip. Ego's zijn een redmiddel voor een nutteloos bestaan. Zolang je daar in gelooft, gaat het nog goed. Mieren hebben geen oftewel een enorm ego. (daar moet research naar gedaan worden.) Daarom moet je solliciteren voor een job. Kijken of je mee kan spelen in het theater. Kijken of je gelooft. Kijken of ego nog steeds God is. Je krijgt de job nooit door aan te geven hoe vreemd het allemaal wel niet is.  Hoe solliciteert een dictator? Ja, ik heb ervaring in volken uitbuiten, dat verandert dan in ik ben een harde werker. Ik zal de rest van de wereld bedreigen met een atoomoorlog als het even tegenzit, dat is ik ben gedreven. Ik zal kranten bedreigen en propaganda maken, oftewel ik ben een echte teamplayer. Het is drie na vier en ik ga naar mijn auto. In de lift zit dezelfde man als deze morgen. 'Naar beneden?' vraag ik deze keer als hij na mij instapt. Hij mompelt iets wat me ontgaat.  'Pardon?' zeg ik. 'Ja.' Ineens voel ik deze verbintenis tussen ons twee. Ik snap wat hij bedoelt, ik begrijp hem want in een flits zie ik zijn hele ziel voor me, opengesperd als een boek. (In het Nederlands, nog wel.) Wij hebben een sterke band van broederliefde, klaar om de wereld te trotseren. We zijn Batman en Robin. En Robin en Batman. Samen schilderen we de Mona Lisa.

Stelselmatig
7 0

De Week: Dinsdag

Dinsdag Dinsdagen zijn zachter dan maandagen. Alsof de ergste bramen zijn weggevijld. Toch is zo een dinsdag altijd ruw en scherp. Je hebt nog steeds handschoenen nodig om het te kunnen hanteren. Ik heb nog steeds handschoenen nodig. Mona zit tegenover me en praat met een vrouwelijke collega. Ze praten luid en lachen. Over het kerstfeest van vorig jaar, het weer en de nieuwe IT'er. Ik zucht en vraag me af of ik me in het gesprek kan mengen. Dat vraag ik me al af sinds ik klein was, toen mijn moeder nog schreeuwde op mijn vader. Op school mocht ik nooit praten. Het was altijd voetbal. Elke pauze en elke turnles was het voetbal. Waarom was het voetbal? Ik speel liever badminton. Ik weet nooit of ik moet beleven of toekijken. Het ene vult me met nostalgie, het andere met eenzaamheid en omgekeerd. Moet ik supporteren voor een groep waar ik niet in geloof, of meedoen aan een spel dat ik niet wil spelen? Ik heb nooit geleerd hoe je moet samenspelen. Mensen die niet samenspelen eindigen in een instelling of een gevangenis. Het is een wonder dat ik door de mazen ben gevallen en terecht ben gekomen op een plek waar ik niet thuishoor. Deze plek is misschien toch de hel. Een trage doodsrochel dat vijfenvijftig jaar van je leven in beslag neemt. Ze keuvelen nog een kwartier en dan is Aurélie weer aan het werk. Ik neem een papiertje. Over tien minuten is het hier zo verlaten als een kerkhof om middernacht. Dan kan ik haar iets schrijven. Je bent mooi, dat past. Ik kan het plakken op haar scherm en.. en dan wat? 'Was jij het?' vraagt ze dan na de pauze. 'Ja.'  'Waarom?' 'Dat zijn de vragen, hé. Waarom? Waarom gaat de zon op en onder. Waarom graast de koe, waarom jaagt de leeuw en waarom ben jij zo mooi? Waarom ben je zo mooi dat het me pijn doet. Hier in m'n borst voel ik een druk, en elke dokter die ik heb bezocht zegt; 'ik kan u niet helpen.' Alsjeblieft, laat me je huid polijsten met mijn warme handen,' zeg ik haar. 'Tot het zijdezacht is, en helemaal van mij.' 'Oh.'  Oh. Dat is alles dat ze zegt. Ik leg mijn hart op het spoor en ze raast erover als een trein. Mijn bloed kleeft aan haar handen, en als ik ze erover aanspreek zegt ze; 'oh.' Dan zou haar collega me uitlachen en iedereen zal een prop naar me gooien. Zoveel dat ik erdoor bezwijk en pas vrij zou komen als ik ze allemaal gelezen had. Op elke prop staat wat voor een sukkel ik ben. Ik lees verder en verder, in de hoop iets te lezen van mijn Mona. Tenslotte, na honderdduizend proppen papier herken ik de hare. Ik ontfrommel het papier ten lange leste en lees het. Er staat simpelweg 'oh'. Dat alles gebeurd niet, ik neem gewoon mijn pauze als alle anderen en ga buiten zitten. Het is bewolkt en grijs, alsof het land verdrietig is. Waarom weet ik niet. En ik vraag het ook niet hardop. Dat is normaal. Voor ik het goed besef, zit ik terug op de stoel voor mijn scherm. De IT'er terug is gekomen en ergens achterin de ruimte fladdert hij rond als een vleermuis. Ik haat vleermuizen, ze zijn net zo lelijk als insecten, die weer zo lelijk zijn als spinnen. Tijdens de pauze ben ik erachter gekomen dat ik hem niet mag, en nu kan ik uitzoeken waarom. Ten eerste, zijn broek. Ten tweede, zijn gezicht. Hij ziet er te sportief uit, en niet slim genoeg voor iemand die met computers werkt. Onmogelijk kan hij een goede IT'er zijn. Ten derde - en dat is de belangrijkste reden - zijn de mensen te geïnteresseerd in hem. Hij werkt hier nog maar enkele weken, en iedereen lijkt al zijn vriend te zijn. Ik werk hier al zeven jaren. Zeven is een magisch getal. Vertel dat maar aan iemand met nog maar zeven euro op zijn bankrekening.  U bent blut, zegt u? welnee! Je hebt iets magisch dat veel anderen niet hebben. Je hebt zeven. Waarom de persoon in kwestie waarschijnlijk zegt,’ zeven? gezever!’ Ik sta op en loop naar de koffiemachine. Daar staat meneer IT computergenie. Ik loop langs hem door, neem een koffie en leun nonchalant tegen de muur. Van hier kan ik Aurélie perfect zien. Haar smalle schouders steken net boven de leuning van haar stoel uit, waar ik dankbaar voor ben. Haar vingers tokkelen over de toetsen op een bijna geile manier. Ik wou dat ik het toetsenbord was. En elke toets mijn eikel. Eens de machine uitgesputterd is neem ik mijn koffie. Dan ga ik weer zitten en kijk naar de echte eikel in de kamer. Meneer IT. Mijn laatste drie zoekresultaten zijn:   - Pyrotechniek voor brandweermannen   - Toen kwam nunquam   - Hoe overleef je de week Ik heb nooit echt opgelet op school, maar nooit het gevoel gehad dat ik iets miste. Het belangrijkste dat me ooit verteld werd was van een kerel dat inviel voor Engels. Hij zei; 'Als je niet kiest, wordt er voor jou gekozen.' Woorden die ik nooit helemaal vergat. Dat en de definitie van PR. Ik zoek nog iets op vadertje google; stukken van mensen. Het toont me niet de letterlijke zin van het woord. Het kiest in mijn plaats wat er getoont wordt. Ik mag woorden zeggen, maar ik kies de betekenis niet. De wereld is een groepspelletje, ik speel solitaire. Ik zit in mijn auto en wacht. Ik moet Aurélie nog een keer zien, anders kan ik niet naar huis toe. Ze heeft sinds kort een crèmekleurige cinquecento, dat wel past bij haar. Een rechthoekige uitlaat, mooie velgen en chrome afwerking. Het enige wat eraan mankeert ben ik. Ze stapt het glazen gebouw uit en stapt in haar auto. Ze ronkt weg van mij.

Stelselmatig
8 0

De Week: Maandag

Maandag Op maandagen zucht ik het luidst, dan weet ik niet of ik moet huilen of wenen. Neem het zekere voor het onzekere en doe beide, denk ik dan. Ik zit op een stoel aan een bureau. Voor me, de lege stoel van Aurélie. Daar achter, net boven de dubbele deur, hangt de klok dat 8:53 wijst. Ook zie ik de planten aan het eind van de gang, die dieper hangen dan de wallen onder mijn ogen en bijna net zo zwart. Mijn toetsenbord is proper, bijna precies zoals toen ik hem kreeg behalve de laag vet op de tweede rij letters. Hetzelfde geld voor al het andere apparatuur. Behalve misschien de rechtermuisknop dat heeft afgezien na lange sessies solitaire. Soms denk ik dat ik een geest ben, dat niemand ooit gemerkt heeft dat ik hier zit. Misschien ben ik dood en weet ik het zelf niet. Dat geloof ik niet, als dat zo is dan is dit de hel.  Ik neem een pen vast, speel het rond mijn vingers. Dan zet ik het op mijn pols en klik. De ijzeren top van mijn pen drukt in mijn huid. Ik haal de pen weg. Wat blijft is een perfecte cirkel met een blauwe punt in het midden. Aurélie is tenslotte aangekomen, ze heeft net een yoghurt gegeten, er hangt nog wat van in het putje van haar mond. Ze gaat zitten en haalt een kleine spiegel uit waarin ze haar gezicht bestudeerd. Ze dept het weg met een zakdoek. Dan staart ze naar het scherm en het licht in haar ogen gaat uit. Ik zou best haar spiegel kunnen zijn, bedenk ik. Ik zou alles zien en bovendien kan ik zeggen hoe mooi ze eruit ziet. Het is verbazingwekkend, hoeveel moeite ze elke ochtend steekt in haar make-up, gewoon om naar een scherm te staren. Dat zijn de momenten waarop ik alle hoop verlies. Zij, de Mona Lisa, mijn Mona Lisa. Dit, een stoffige kast waar niemand haar ooit zal zien. Het is boeken voor brandhout. Ik kijk naar de klok, tien na één. De elektronica zoemt zacht. De klok tikt loom verder. Soms vraag ik me af of de klok tijdsbesef heeft. Zoals psychiaters zelf ook naar de psychiater gaan, zo kijkt een klok naar een andere klok. Noem het getikt, maar een klok moet ook eens twijfelen. Ik steun mijn kin op mijn hand. Nu zullen ze vast denken dat ik nadenk, en nadenken is normaal, maar niet te veel. Ik besluit terug te doen alsof ik werk. Normaler dan werken op je werkplaats, bestaat niet. Het is als plassen in het toilet. Niemand stelt je de vraag; 'Wat moet je daar?'  De sociale regels moeten ten allen tijde gevolgt worden. Als iemand daar uit valt, heb je chaos. En als bazen ergens bang voor zijn, is het chaos. Daarom ziet alles er zo mistroostig uit, dat bedacht ik in de jaren van grijze arbeid. Het is gemaakt om je te breken. Het is twintig na één en ik stel me voor hoe ik me voorstel aan de vrouw van mijn leven. 'Goedemiddag, Mona,' zou ik haar zeggen. 'Mijn naam is Aurélie,' zegt ze. 'Ja, maar jij bent de Mona Lisa,' zeg ik dan. 'Mijn muze, mijn maan en sterren.' Ze bloost en kan haar lach niet bedwingen. Met haar wijsvinger draait ze haar blonde krullen rond en rond.  Ik ga nog verder. 'Je bent voor mij als het heelal voor Galilei. Het canvas voor Rubens. De taal voor Shakespeare.' Ze blijft even stil en de twijfels prikken me. Oei oei, vond ze dat wel leuk om te horen? Straks denkt ze dat ik niet normaal ben. 'Je bent beeldschoon,' fluister ik dan en ik kijk haar recht in de ogen. 'Nog nooit heeft iemand zo iets tegen me gezegd.' fluistert ze terug en ik kan haar bijna niet geloven. 'Ik zeg enkel wat ik voel, wat ik al maanden wil zeggen.. Aurélie?' 'Ja?' 'Als ik straks naar huis rij, dan denk ik aan jou. Als ik eet, denk ik aan jou. Als ik mijn pyjama aantrek en ga slapen, denk ik aan jou. Als ik dan in slaap val, droom ik van jou.' 'Waar ben je al die tijd geweest?' vraagt ze. Hehe, net voor je neus, zal ik even denken. Maar dat zeggen? Nooit. 'Ik heb geleefd met een hart van steen. Maar niet langer, Aurélie. Ik sterf liever vandaag aan een bloedend hart dan een leven te verduren dat zonder jou niet de moeite is. Want, zie je. Het zit zo,' stamel ik.  Ze merkt dat ik een zetje nodig heb. En dan doet ze iets wonderlijks, ze klimt uit haar toren en dwarrelt naar beneden als een vergeeld blad van de boom, om me te ontmoeten op gelijke voet. 'Wat probeer je te zeggen?' vraagt ze. 'Dat ik van je hou, Aurélie. Al sinds het moment dat ik je voor het eerst zag. Je maakt me zo blij en triest tegelijk, dat ik elke dag uitgeput naar huis ga.' 'Je houd van mij?' vraagt ze verbaasd, alsof dat zo vreemd is. 'Ja Aurélie, mijn Mona Lisa. Ja.' Het is bijna vier uur en ze ruimt haar spullen op, mikt haar appel recht in de vuilbak en neemt haar smartphone. Ze wacht op het eindsignaal als een voetbalteam dat drie nul voorstaat.  Aan de overkant van haar veel te grote bureau zit ik. Ik sta drie nul achter met maar drie minuten speeltijd te gaan. Misschien moet ik zorgen dat we een klein accident krijgen op de parking, iets waarbij zij in fout is. Dan moet ze me wel erkennen, denk ik. Ik stel me voor hoe we dat verhaal jaren later delen met onze vrienden, ouders en kinderen. Ze zullen lachen en Aurélie kijkt dan grijnzend weg en speelt weer met haar blonde krullen. Maar ik doe niets. Ik doe altijd niets. Oftewel, nooit. Dat is mijn verhaal. Ik kan er niet van weglopen, ik draag het mee, een leven lang. Ik kijk toe als ze haar stoel achteruit schuift en vertrekt met haar handtas over haar schouder. Ze loopt onder de klok door en verdwijnt van het toneel. Dan komt het besef dat ik de wedstrijd heb verloren

Stelselmatig
7 0

en ennen

dromen van bedden en beide lachen en liggen en buiken warm en mooi en dromen lachen en huilen en voelen vergeten en koude voeten zien en klagen en donker uit en lachen en liggen buiken en midden en geel of zwart en lachen en niet denken noch onthouden van warmte en geluk en warmte maar vergeten en daar, in een eenzame hoek zwart en traan en sorry en bijhouden en niets vergeten en duidend en tot het nooit is gebeurd

Stelselmatig
0 0

wij met onze ikken

ik met al mijn ikkengij met al uw gijswij met onze wijen   van eenzame ziel tot eenzame ziel ik vind dat ik steeds meer lijk op mijn spiegelbeeld ik heb niet genoeg eelt om te praten, geen kracht om te vallen,al zeker niet om op te staan vloek niet, spot niet, ontvlam niet en houd je gevoelens voor jezelf zodra ik mezelf aankan, kijk ik me aan en als ik dan echt lijk op mijn spiegelbeeld,en jij op de jouwe,en wij op de onze maar niet die van elkaar en als dat alles dan okee is dan wil ik best met je praten nadat ik gegeten en gedronken heb en heel lang heb geslapen

Stelselmatig
1 0

over liefde

van alles een beet, deel van een deel geef honger geen groei, hel van hoger je borst gaat op, hangt een seconde in onzekerheid en gaan dan onverschillig neer   zirkonia zirkonium                                                                     zegenvieren   woordenloos denken hersenloos liefkozen gevaarlijk dansen, niettemin leeg   ik kras je naam in mijn arm en vergeet je dan volledig

Stelselmatig
7 0

De havik, de villa en de draak

Het landgoed was een kwartier van de kleine haven verwijdert, had meneer Hawk gezegd. Het enige dat me opviel terwijl hij ons leidde, was dat er niets echt opviel. Er was geen dorp, winkel of elektriciteitspaal te zien. Enkel dezelfde groene bomen aan weerskanten, in twee gespleten door de smalle zandweg. De weg zat vol gaten, en het water spatte hoog op als we hobbelden. Het was bijna even ongemakkelijk als de boottocht hier naartoe. Ik aaide Mimi, zelfs zij leek het spannend te vinden.Pa zat alleen achteraan met zijn armen gekruist. Vreemd dat ook hij nooit iets hiervan geweten had. Dat mama hier vandaan kwam. Het leek me een vreemde toevalligheid dat ze Nederlands kon spreken toen ze mijn vader ontmoette. Een taal van amper twintig miljoen sprekers. Dit eiland kon ons de antwoorden geven die ik lang gezocht had. Haar mysterie kon misschien eindelijk ontrafeld worden.Voor ik langer in mijn gedachten kon vertoeven, vertraagde de camionette en draaide het naar links. Ik hoorde het geknisper van kiezels dat geplet werden onder de grote banden. De bomen wijkten uit en maakten plaats voor een grote, ronde plein. In het midden daarvan stond de villa. Al leek het eerder een kasteel. De façade bestond uit bruine bakstenen, hoewel ze misschien ooit rood waren geweest. Andere delen van het gebouw bestonden dan weer uit natuursteen, grillig van vorm en glad. Klimop groeide aan de schaduwkant van het gebouw, helemaal tot aan het dak. Er was een toren met een plat dak en grijze kantelen. Grote ramen weerspiegelden de groene bossen rond het gebouw. Ik vroeg me af wat het gebouw hier deed, wie het hier had neergezet en waarom. Waarschijnlijk kon er een heel dorp in wonen, zo groot was het. Statige trappen brachten je naar de imposante dubbele deuren uit donkerbruin hout met een gulden deurknop. Dit was een residentie voor prinsen en presidenten. Voor schrijvers met rijke vrienden. Voor een excentrieke uitvinder die na zijn ontwerp te hebben verkocht, een plek zocht om rustig te kunnen leven. Ik was geen van die dingen en toch was ik hier. ‘Zo, genoeg gezien om me te geloven?’ vroeg meneer Hawk toen hij de camionette stillegde. De airco stopte, en er volgde een complete stilte. Hawk draaide zich om en keek me aan met zijn blauwe ogen achter zijn ronde bril. Zijn blik leek door mijn hoofd te kunnen zien. ‘Dit is onmogelijk,’ zei ik. ‘Dit ís onmogelijk,’ beaamde mijn vader van achter. ‘Waarom zou een tante die haar nog nooit heeft gezien, haar zomaar een kasteel op een eiland nalaten?’ ‘U weet allicht wel dat ik een goede band had met uw schoonzus, meneer Davids. Samen hebben we veel bereikt in deze wereld. We hebben in Zuid Afrika gejaagd op de Beezelpus. In Turkije op de Hoveratu. In Groenland op de Mordenkan en de Inal. Talloze keren redde ze mijn leven. Het was een speciale vrouw, moet u weten. Met haar geheimen en ideeën over de wereld. Maar in al haar reizen heeft ze nooit de liefde gevonden. Nooit is ze getrouwd of heeft ze kinderen gebaren. Er was niemand anders dan jouw dochter die het verder kon zetten.’ ‘Ik? Wat moet ik verder zetten?’ vroeg ik. Er zaten duizend vragen in mijn hoofd, tot die laatste zin viel. ‘Wel, het verhaal natuurlijk. De legende.’ Na dat gezegd te hebben, deed hij de deur open en stapte hij naar buiten. Hij strekte zijn armen uit alsof hij de hemel wou omhelzen. Ik keek naar pap, hij haalde zijn schouders op. ‘Komen jullie nog? Er is veel meer te zien dan het interieur van een voertuig, geloof me.’Mimi volgde de man naar buiten en rende richting de villa, haar staart omhoog. Ik stapte uit. ‘Pa, kom je?’ Hij gromde en stond op. De camionette waggelde terwijl hij zich naar voor begaf. Ik draaide me om en keek rond. Mimi was al uit het zicht. ‘Als je nog steeds denkt dat dit een grap is, meneer Davids, dan verzeker ik u, dat is het niet. Ik ga mijn tijd niet verdoen met het opzoeken van een meisje om haar uit te nodigen naar Nieuw Zeeland, alleen maar om haar op te lichten. En ik zou zeker niet de tickets betalen en haar vader mee uitnodigen.’ ‘Welke legende? Wat was mijn tante dan?’ vroeg ik meneer Hawk, terwijl hij met een stevige tred naar de trappen liep. ‘Je komt er weldra achter, mag ik eerst-’ Zodra zijn hand aan de klink kwam, ging de deur open en een dikke man stormde naar buiten. Hij leek het meest op een dikke mimespeler uit de cartoons, alleen zonder de make-up, hij droeg een ruime, zwarte kleren. De man ontweek meneer Hawk dat zijn arm uitstrekte en omhelsde me. Ik hoorde mijn rug kraken, voelde mijn ribben buigen en rook een zweetlucht. Voor ik kon beslissen wat het ergste was, liet hij me los en keek me glunderend aan. Alsof ik een puppie was dat voor het eerst de krant had gebracht.‘Mras-kapala, wadunkan kunkan ukanuk.’ ‘Ehh,’ stamelde ik.‘Nee!’ zei meneer Hawk. ‘Af! Naar binnen!’ De vreemde man sprak verder in zijn vreemde taal. Er kwam blijkbaar veel speeksel bij kijken voor een goede uitspraak. ‘Het spijt me,’ zei meneer Hawk. ‘Hij had moeten wachten.’ ‘Meis, alles okee?’ pa kwam aangelopen. Ik knikte en kuchte. ‘Wie was dat? Woont hij hier ook?’ vroeg hij aan de advocaat. ‘Natuurlijk, meneer. U dacht toch niet dat deze villa leeg zou staan?’ ‘Jullie hebben vreemd personeel.’ ‘Oh nee, u begrijpt het verkeerd,’ zei hij tegen mijn vader, toen draaide hij zich terug naar mij. ‘ Uw tante heeft nooit echt personeel gehad, Aurélie. Dit zijn haar gasten.’ Toen stapte hij de drempel over, wij volgden. Ik haperde, alsof mijn hoofd een seconde leeg was. Van buiten leek de villa gigantisch, maar eens binnen drong het echt door.Ik zag een enorme hal, met een dubbele trap tegenover. Er waren vier deuren aan de linker en rechter kant, en twee achter de trappen. De tegels waren zwart en wit, als een enorm schaakbord. Er hing een luster dat zo uit Versailles leek te komen. De vreemde man brabbelde nog steeds verder, en keek me aan terwijl hij langzaam de trap opliep. ‘Welke taal spreekt hij?’ vroeg ik. ‘Dat weet je toch al, niet dan?’ zei meneer Hawk. Ik stamelde. ‘Je weet al hoe het werkt, denk eens terug aan de mail die je me schreef, drie dagen geleden.’ Ik dacht even na, toen wist ik het; de steen! Ik grabbelde in mijn broekzak en haalde toen de steen naar boven.Het was een smaragd groene steen met een gat in het midden, een beetje als een oneven ring. Maar het diende niet om aan je vinger gezet te worden. ‘Je vader is misschien moeilijker te overtuigen, maar jij wist het natuurlijk al.’ Meneer Hawk glimlachte naar me en knikte. ‘Wist wat al?’ vroeg mijn pa. Ik zette de steen voor mijn rechteroog en pitste de linker dicht en alles wat ik zag veranderde. Er was een regenboog in de kamer gevallen. Alles zag er anders uit, alsof je onder water naar de zon keek, maar dan met talloze kleuren. De vreemde mime-man dat me zojuist omhelst had, was nu een soort krokodil met kleine vleugels geworden. Hij keek me grijnzend aan terwijl hij op zijn achterste poten de trap opliep. ‘We gaan nog lol hebben, samen. Ik kan niet wachten!’ zei hij. Uit de voegen van de vloer kwam een paarse wolk. Meneer Hawk zag er hetzelfde uit, alleen droeg hij iets op zijn rug. Het leek wel een zwaard. Maar dat -. ‘Schat, waar ben je me bezig?’ Ineens werd ik me bewust van deze wereld.      

Stelselmatig
0 0

De keuze

De hele ochtend volgden we de weg die gelijk liep met de rivier. We -dat zijn de ninja en ik- luisterden naar het getsjirp van de krekels en het brommen van de kikkers en het geschater van de vogels. Het riet danste, net als de takken van de bomen. De zon was koning in een schaduwloos landschap. Zo verging het ons, tot we iemand zagen in de verte.Daar, aan de kant van de weg zat een man op een grote, gladde rots. Hij droeg een strohoed, een vuile tuniek en een gerafelde broek. Langs hem, in het vochtige gras, lag een kano. De man leek diep na te denken. Eens we dichtbij waren, vroeg ik hem waarover.‘Ik heb raad nodig,’ zei hij. ‘Want ik ben radeloos.’Ik zei dat ik geen raad kon geven, omdat ik niets wist. Wel bood ik een luisterend oor aan. Dat aanbod moet hem wel eerlijk geleken hebben, want hij vertelde me zijn verhaal.Ik volgde hem tot tot aan zijn dilemma, zijn kruispunt van keuzes. Toen vroeg hij me nogmaals om raad.Opnieuw zei ik dat ik geen raad voor hem had. Dat raad gevaarlijk kon zijn.‘Ja,’ zei hij. ‘Maar nu ken je het verhaal. Jij kan de kwestie benaderen op jouw manier. Ik vraag je, wat zou jij doen?’Ik dacht na. En opnieuw zei ik dat ik het niet wist. Toen kwam de ninja naast me staan. ‘Je twijfelt of je het juiste doet,’ vertelde hij. ‘En zo hoort het ook. Je kunt niet ver zien, dus bestaat er geen goed of slecht antwoord. Alleen misschien een gehaast antwoord. Maar dat betekend niet dat je moet zwijgen. Vertrouw de man. Vertel hem jouw waarheid.’Ik dacht lang na over de waarheid. Mijn waarheid. Ik was niet eens zeker of ik wist wat waarheid was. Alles kon eindeloos gerelativeerd worden, tot het punt dat het allemaal niets meer uitmaakt.Het begon reeds te schemeren eer ik wist wat ik wist.‘Dan zeg ik ja,’ zei ik uiteindelijk. 'Ga terug naar huis, vraag om vergiffenis en probeer het.'De man knikte, stond op en trok zijn kano tot aan de oevers van de rivier. Toen duwde hij het in’t water. Hij stapte in, nam zijn peddel vast en gleed stroomafwaarts, het schemer in. De horizon tegemoet.‘Is dat dan juist?’ vroeg ik de ninja.‘De waarheid bestaat enkel in het moment,’ zei hij.‘Enkel nu kan je juist zijn, als je het tenminste aandurft.’Ik vertelde hem dat ik niet juist of fout wilde zijn. Ik was al tevreden met gewoon te “zijn”.Hij droeg me net op om te kiezen. Iets wat ik nooit eerder had gedaan.

Stelselmatig
0 0

gulzige gluiperds

Ze had vals blond haar en ogen als donkere gaten waarin saffieren verstopt zaten. Ik had een blik dat een maagd zou doen weglopen. Maar ik kon haar niet ontwijken, het was alsof je een hand voor je ogen hield en naar de oerknal keek. Tenslotte vroeg ik haar of ze het bizar of storend vond. En ik beloofde haar meteen op te houden, als het zo was. 'Nee,' zei ze. Dus ik keek haar nog langer aan. Geen van ons bewoog.'Nee,' zei ze opnieuw. Het was één van de mooiste woorden, vond ik. Wie nee kon zeggen, kon alles zeggen. Ik was verstomd en bevroren. Bovenal alert als een jagende wolf, want in mijn hoofd kon ik rennen, springen en duiken. 'Jij mag me aankijken wanneer je maar wil,' zei ze toen. Ik beloofde het haar in gedachten.Ze glimlachte en er verscheen kleur op haar wangen. Iets wat ik nog nooit eerder bij haar zag. Ze was een lijkwade van een koningin, en die blozen meestal niet. Behalve dan vandaag. 'Ik vind je mooi,' zei ik maar na een pijnlijke stilte. En ik hoopte dat ik niets verkeerds zei. 'Nee,' zei ze. Ik probeerde opnieuw. 'Je bent zonlicht, en ik verbrand mijn ogen al starend naar jou. Toch heb ik geen spijt. Al ben je het laatste wat ik ooit zal zien en het enige wat ik me nog zal herinneren.Eigenlijk kan ik me niets mooiers bedenken.'   Als er nu een taal bestond waarin ik jou kon beschrijven, bedacht ik. Maar nee, daar ben ik niets mee. Want beschrijven betekent iets zeker weten. En ik kan jou nooit zeker weten, omdat ik je niet begrijp. Ik zou een levenlang bij je moeten zijn. Je compleet moeten ervaren. Je moet je aan me geven, elke dag opnieuw. En elke dag zal ik het verdienen dat je aan me gegeven wordt.   Ze las dit alles in mijn ogen, doorheen de memos van rook en vuur.'Nee,' zei ze opnieuw. En ik slikte. Ik dacht aan regen. En messen waar bloed vanaf droop. Maar wat ik ook dacht, ik zweeg.'Zeg maar niets meer,' zei ze. 'Ik weet al lang wie je bent.''Ja?' Ik was goed in ja zeggen. Ik schoot als een raket de ruimte in. Misschien kon ik nog landen op haar planeet. 'Helaas,' zei ze toen. 'Ik kan geen ja zeggen.''En ik kan helaas geen nee zeggen.'We zwegen beide een tijd. Terwijl haar ogen als zoeklichten mijn ziel doorgrondden. Geen idee wat ze kon vinden, ik ging zelden naar mijn afgrond toe.   'Nee,' zei ze toen nog eens. En toen kuste ze me en hield me vast. Steeds vaster en vaster hield ze me vast. Toen keek ik haar aan en liet haar nooit meer los.

Stelselmatig
0 0

ik zoek

Ik zoek nog een pleeggezin voor je oude zetel, je radio en je visIk zoek nog woorden die ik aan je kan gevenEn ongeschonden plaatsen in je verdoofde geest   Jij geeft niet om woordenJe laat ze eenzaam kronkelen in een doolhofIk roep je aan, het licht blijft uit   Je geeft niets om broosheid, terwijl je net bestaat uit verduurd rubberIk roei door je heen, je rimpelt nauwelijksTot alle woorden zijn gladgestreken

Stelselmatig
0 0

verder gaan voor gevorderden

Zou je de marathon lopen als je weet dat je nooit de finish zou halen? Als het altijd ophield bij die laatste kilometers? Heeft het zin om je met alles wat ik heb proberen te redden, als je uiteindelijk toch teloor gaat?   Uiteindelijk heb je niets aan me. Zelfs al red ik je voor 99%, dan nog ga je ten onder. Je wordt niet gered. En ik faal omdat jij faalt. Je valt en denkt aan mij, die met je mee valt. Ik kan je niet hoog genoeg houden. Je zinkt. We dansen geweldig samen, maar als ik je op moet heffen begeven mijn arme, dunne armen. Als mensen je vragen wat ik was dan zeg je,' hij viel mee.'   Ik kan je niet redden. Enkel jij kunt jezelf redden. Dat wil niet zeggen dat ik je gemakkelijk opgeef. Dat wil ook niet zeggen dat, als de aarde warm is en de wind koel en zacht, ik niet aan jou zal denken. O nee.   Ik zwem langs je. Je hapt naar adem, je armen grijpen. Ik ontwijk je, jij ontwaakt me. 'Ik heb geen woorden voor je,' zeg ik. 'wat ik ook doe, je gaat onherroepelijk teloor.'   Ik weet best dat je terug op staat. Dat je leert zwemmen, op het moment dat je lichaam het opgeeft. Daar kan ik je niet mee helpen. Jou gave is dat je alles kan overleven. De mijne is het eind kunnen zien bij elk begin. En het lijden uitstellen. Jou lijden.   'Je bent het antwoord toch niet,' zeg je  uiteindelijk.'Dat probeer ik je al jaren te vertellen.' Ik kijk naar de stenen die ik goed ken. 'Sorry.'

Stelselmatig
0 0

stilaan snel (tergend traag)

Ik ga te snel om nog te stoppenStilstaan ligt in de toekomstVoor nu ik ren zonder bewegingHet bromt, het rilt en knarst   Ik zie mijn vaderIn spiegelstukken van gerecycleerd papierVoor nu hij zent zonder zonderWe dansen alle tegelijkertijd   Op de dystopische klanken van ten ondergaan in een liftEn een vergeten zwaartekrachtDie als obees terugkomtOm alles te doen rillen, knarsen en barsten

Stelselmatig
22 0

niemand

Niemand, denkt zoveel aan niemand als niemand. Noem mij dus geen egoist, niemand is egoïstisch.

Stelselmatig
3 0

De rozen rijzen tot boven mijn oren

Geil en verdrietig zoek ik gratis liefdeWant het moet vrij zijn'Vrij zal ik vrijen!' roep ik op straatBesef ik precies te laat (Precies is een heel precies woord) Dat ik een geestige geest ben gewordenEn ik verzorg mijn zorgenZoals verlangen en overmorgenBijtend zout in al mijn wonden (De rozen rijzen tot boven mijn oren) Ik zie haar voorbij lopenHaar lange, blonde lokkenHet zweet, keurig geabsorbeerd in mijn sokkenMaar ik ben een spook, en spoken spoken (Zoals vliegen vliegen, vlieg ik weg van hier)

Stelselmatig
0 1

Noch zij de winters

Drie schrijvers lopen bij maanlicht op de kade.De eerste zegt,' Oh, waar is de liefde, waar is de schoonheid, de weelde? Alleenzaam als ik is niemand. Want niemand kan ooit weten wat het is om te leven met deze zwaarte, die tevens als rook is. Ontastbaar maar altijd daar. Ben ik dan blind? Is het daarom dat ik niets meer zie dat de moeite waard lijkt?' Met één hand houd hij zijn jas gesloten terwijl de koude wind aan zijn kraag rukt. Hij staart diep in de verte, als enige lijkt hij het mysterie te kunnen ontrafelen van de duisternis.   De tweede schrijver kijkt hem aan en zegt, terwijl zijn adem witte wolken maakt die in de koude lucht verdwijnen,' Ik ben een tuinstoel dat te lang in de mist heeft gelegen. Wie heeft me achter gelaten bij deze donkere bomen? Er is geen zon en het mos kruipt steeds verder, over mijn hart en over mijn hoofd en over mijn oren. Ik hoor niets meer, zelfs geen wolven. Het mos kruipt in, maar niets is zacht en donzig. Hij neemt zijn eerste slok uit zijn flacon en veegt zijn lippen af met zijn duim.   De derde knikt en zegt dan ,'Wat heb ik gedaan om dit te verdienen, waar is de genade, of de genadeslag? Vleermuizen omcirkelen de mooie vrouwen die ik een leven lang heb gadegeslagen. Leeuwen sluipen op straat, soms springen ze op achter me en dan brullen ze oorverdovend in mijn oren. Ik heb een levenlang liefdesverdriet zonder liefde te hebben gekend. Is dat mijn zoektocht, mijn queeste? De liefde, ik die bang ben van mijn eigen schaduw? Want daarom woon ik in de schaduw. Uit angst. Er is maar één lamp die brandt in mijn huis en die is zwart.'   Samen delen ze de flacon die de tweede schrijver mee had genomen, en al lallend waggelden ze naar hun onderkomen. Een man in een net pak opent de deur en het derde gezel haalt nog een slof sigaretten uit. De eerste schrijver stapt naar de biljarttafel, en begint zijn spel.   'Wee ons, 'roepen ze beide,' Niemand torst de lasten die wij torsen. Wij kijken weemoedig neer op de kinderen, die geen winter ooit gezien heeft. Noch zij de winters.'

Stelselmatig
14 0

een grote man

Er was eens een man die zo groot was, dat hij zichzelf in een doos stak en die nooit meer opende.

Stelselmatig
0 0

sinterklaas

De sint is voor de winkels

Stelselmatig
11 1

neo-buddhisme voor sukkels

I wou dat ik niets had. Geen werk, geen vrienden, geen auto en geen betalingen. Geen vriendin en geen familie, geen geld en geen bezittingen.'Ach, had ik maar niets,' zuchtte de man. 'Als ik niets had, dan had ik ook echt niets.'Soms snap ik wel dat hij niets wil, maar ik wil vooral opnieuw beginnen. Alles wordt namelijk te veel en te ingewikkeld, zelfs het lichaam onderhouden.Misschien moet je wel niets hebben om iets te kunnen hebben, denk ik.   (Is het allemaal geen simpele afleiding. Met één hand word je afgeleid, en de andere.. Ja, hoe zit het met die andere hand?'En, het leven, hoe was die?''Geen idee, ik was te zeer afgeleid.')   Wat is men dan ook zonder afleiding?Het ligt op het puntje van mijn tong, maar ik kom niet op het antwoord op die vraag. Was het misschien 'jezelf'?'Was het jij zélf? Jij, ja jij! Was je je kleren zelf? Anders doe ik het wel even.'Dan heb ik tenmiste iets te doen.   (Dat was de was.)

Stelselmatig
4 0

kamerplant

Lichtjaren van passieve bloemen, ik ben een kamerplant. Paars, blauw en zwart, uitgemergeld door bittere droogte.Een bloem dat soms fantomen zonneschijn ziet, maar diep vanbinnen weet dat er enkel grijze, onbreekbare wolken in de lucht hangen. Wolken waar naar je kijkt en bij jezelf zegt, ‘Man, vandaag blijf ik binnen.’ En dat is precies wat ik doe.

Stelselmatig
8 0

toverknul

Ik ben een tovenaar Zonder toverboekZonder toverstafZonder baard   ZonderlingZondebokZondeZot

Stelselmatig
14 0

dagdagelijks denken

Ik weet het niet meer..Ik dacht aan iets, maar ik ben vergeten wat. Ik heb soms van die gaten in mijn geheugen. Ken je die dingen? Die gaten?Gaten kunnen heel diepe dingen zijn. Je kan er in vallen, verdwijnen of jezelf in verstoppen. Gaten bestaan daarvoor, weet je? Om dingen te laten verdwijnen. Wat voor dingen? Alle dingen, geloof ik.Ik was aan iets heel klein aan het denken, dat weet ik nog. Misschien iets ter grootte van een ring. Of was het toch groter? Aah, nu weet ik het weer, het waren woorden! Ik ben woorden vergeten! Ik staar in het gat en zie vage kleuren en vormen. Dingen die geen naam hebben, tenminste geen namen waar ik op kan komen. En niets daarvan lijkt enigzins op een woord. Ik merk iets op.Oh, kijk eens daar ligt een hengel! Oef wat is hij zwaar! Toch is de hengel ook handig, vooral om verre dingen mee terug te vinden. Ik laat de haak stilletjes verdwijnen in het gat en wacht.Dan volgt er een plots getrek, heb ik beet? -"Hey! Haal me hier uit!" Brult een stem."Wie ben je?" Roep ik terug.-"Ik ben jou! Nou... Ik wás jou. Nu ben ik gewoon hier in het gat, en dan telt het niet meer.""Heb jij misschien de woorden gezien?" Vraag ik aan de stem.-"Hier liggen geen woorden!" Brult hij terug. "En kom wat dichterbij, dan verstaan we elkaar beter!" Goed idee van mijn andere zelf. Met de hengel in mijn handen stap ik dichter naar het gat toe."Wat zit er dan in het gat?" Vraag ik hem.-"Is dat niet duidelijk? Ik zit in het gat!"Ik probeer door het duister heen te kijken. Wie weet wat zich daar allemaal schuilhoudt? Vast meer dan mijn vorige zelf beweert. Plots voel ik een duw in mijn rug alsof een windoos me wegblaast. Ik wankel aan de rand van het gat en val de diepte in."Heeeeeeelp!" Roep ik nog eer de duisternis me opslokt.Ik land op iets zacht. Het lijken wel dikke kussens, of zijn het grijze wolken? Mijn andere zelf zie ik niet. Hoog boven mij hoor ik iets. Ik kijk op. "Hé, zoek je misschien ook woorden?" Roep ik. -"Nee!" Roept de ander gedediceerd. "Ik ben mijn sleutels kwijt!"

Stelselmatig
5 0

Meneer Blauwe Kat

Elk onbenullig dorpje dat onder ons is uitgestrooid, kan ik bedekken met één klauw. Zo klein ogen ze vanuit mijn ronde raam. Kronkelige wegen verbinden ze als een zenuwstelsel met elkaar. Die grote weg is de slagader, dat dorpje het hart. Terwijl ik dit bedenk, passeren we een grote rivier. God weet welke rivier, het interesseert me ook niet echt. Ik walg van de rivier, hoe het zijn weg vreet door de aarde zoals een gigantische, hongerige worm. Misschien heb ik deze gedachten gewoon omdat ik water haat. Katten kunnen zo zijn.   Mijn mager lijf is vol verdriet. Eerst vulde het mijn hart, dan mijn hoofd en nu is het overal. Ik ben moe. Misschien is het zo omdat ik een blinde en eenzame kat ben. Ik heb niets beter te doen dan mijn bebloede poten te likken. Of misschien is het zo, omdat ik goed ben in verdrietig zijn. Dat is het enige waar ik echt goed in ben, naast dromen. Ooit was ik wit, sneeuwwit. Ik dronk mijn melk, toen bevroor en stierf ik.   Ik denk aan haar donkere, krullende vacht en haar bruine ogen. En die kleine vlek onder haar linker oog. Haar glimlach was warm en mysterieus tegelijk, zoals de maan oogt voor ons maanwezens. Zelfs als ze me vertelde hoe koud ze eigenlijk was, had ik haar lief op mijn manier. Katten hebben de gewoonte om te liegen. En daar hoopte ik op, dat ze loog. (Als je katten wil verstaan, móét je dit weten.)   Mijn enige vrienden zijn de schapen dat niet echt schapen zijn. Ze bestaan uit dezelfde wollige materie dat zweeft tussen ons en de velden beneden. Het creëert zulke massieve schaduwen, groot genoeg om een heel bos te hullen in duisternis. Is het niet vreemd dat die heldere lichamen, bestaande uit wol en water zo'n schaduwen kunnen maken? Ik ben bang van zulke dingen, ze maken me stil. Daarom tuur ik over mijn schouder, om te zien of hier ook honden zijn. Teveel naar buiten staren kan een kat blind maken (ook een belangrijke les over katten).   Terwijl ik rondkijk, tel ik vele andere wezens. Geen idee of het echt honden zijn, dat is moeilijk te zeggen. (Misschien omdat geen van hen blaft.) Het kunnen evenwel schapen zijn. Schapen in wolfskleren, hondenkleren of zelfs schapenkleren. Ik ben bang van honden, want ze maken veel lawaai en hebben lange tanden. Ik verstop me voor hen, tenzij het niet anders kan. Als ik ze toch ontmoet, blaf ik zo hard, tot de honden denken dat ik wel hele lange tanden moet hebben. En als ik moe ben, blijf ik als een stambeeld staan totdat ze hun aandacht verliezen en verdergaan.   Ik denk aan wat nu eigenlijk verkeerd ging. Je vraagt je misschien af of katten dat wel horen te doen. Katten dat denken, denken en denken, is dat niet vreemd? Ik ken een kat dat beter weet.Ze noemt Kat. Een kat genaamd Kat, komt dat niet gelegen? Van Kat tot kat, dag dag kitty kat, het spijt me.Misschien komt het omdat ik helemaal geen kat ben. Weet je nog dat katten altijd liegen? Nooit ben ik een kat geweest. Of was ik er wel één maar enkel als kind. Het is zeker dat ik nu geen kat meer ben.En dat is wat er scheelt aan me, dat is exact wat verkeerd ging. Verkeerd als een kat zoals ik kan zijn.   "Arme kat. Och arme, arme kat." Dat is wat ze tegen mij zegt."Arme kat, waarom doe je niet wat meer je best? Waarom lijk je niet wat meer op een kat?" "Omdat ik eigenlijk een schaap ben. Een schaap in kattenkleren."

Stelselmatig
0 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen