Je was niet groot, een wormpje
veilig geborgen in mijn schoot.
Ik zag je leven kloppend op
een scherm en stelde me open
armen voor die jij zou vullen.
Het nieuws vulde mij met leegte.
Ze zeiden dat het beter was,
natuurlijke selectie. Voor mij
voelde het alleen maar onnatuurlijk.
Onwerkelijk dat jij nu het scherm
in stilte hulde. Ik wilde schreeuwen,
huilen met jouw longen die brulden
in plaats van mij in steriele ruimte
te omhullen met verdriet.
Ons afscheid was kort, ik zag niet
hoe ze jou geslachtsloos opborgen.
Misschien wilde ik liever niet weten…
Mijn kind, ik zal je nooit vergeten,
dagdroom die ik werkelijk
heb bemind.