Het deed niet eens pijn toen de woorden uit zijn binnenste gezogen werden. Alleen de opgedroogde tranen op zijn wangen en het lege gevoel in zijn mond waren bewijs voor wat er niet meer was.
Een acteur zonder stem, wat was zijn waarde nog?
Er waren geen woorden meer die zich achter zijn tanden zouden schuilhouden, geen poëzie meer die over zijn tong zou rollen, geen verhalen meer die tussen zijn lippen zouden fluisteren.
Hij zou nooit meer op het podium kunnen staan terwijl zijn woorden hem verbonden met het publiek. Het publiek, wat ging hij hen missen. Het enthousiaste geklap zal hij nooit nog kunnen horen tot in de coulisse, want hij had niks meer te bieden. Zijn lichaam was nu alleen nog maar een huls waar de kunst ooit in gewoond had.
Nu zat Tamiel op de rand van het podium waar hij net zijn stuk heeft gespeeld. Het was toen hij in de coulisse stond en het publiek smeekte om hem nog eens te zien dat zijn toekomstige vertellingen van hem afgenomen werden, recht in de muil van het monster, Aictopil.
Tamiel zag het ding nog steeds op zijn netvlies branden wanneer hij zijn ogen sloot. De lelijke groene huid die tegen hem leek te praten alsof de al genomen stemmen hem wouden waarschuwen. Maar de kreet van het hongerige monster zorgde ervoor dat alle geluiden verloren gingen.
Tamiel had al van het monster Aictopil gehoord. Natuurlijk, iedere kunstenaar kende het verzinsel van het monster dat passies at. Het ding maakte jonge kunstenaars monddood en niet alleen acteurs, als hem, leden eronder. Aictopil at elke kleine vlam van een nieuwe kunstenaar op om zichzelf te verwarmen. Aictopils slachtoffers bleven leeg en koud achter en zouden nooit meer een nieuw vuur aanwakkeren.
Hij had nooit geloof gehecht aan het monster dat alleen bestond in de vertelling van een ander. Noch verwacht dat het hem naar de keel zou grijpen.
De lichten gingen uit. Het publiek zou nu wel in de lobby staan, om nog een glimp te kunnen opvangen van de acteur die hen met zijn woorden emoties had laten ervaren waarvan ze dachten dat ze die nooit konden voelen. Maar deze woorden, die verwikkeld waren met zijn ziel, zijn verloren gegaan in de donkere muil van Aictopil.
Tamiel zou willen schreeuwen tegen de duisternis die hem nu omringde. Hij haatte het verlies van zijn eigen gave en hij haatte het dat het monster passies van andere kunstenaars zou blijven eten.
Moest hij nu iemand worden die zielloos, zonder eigenheid, de maatschappij dient? Welke rol zou hij moeten innemen nu Aictopil met wetten en decreten zijn kunst het zwijgen had opgelegd?
Nee. Dat de leegte zijn lichaam overnam, betekende niet dat hij alles waar hij voor gewerkt had, moest opgeven. Tamiel wist dat hij niet kon blijven zitten. Hij zou zijn komende voorstellingen nog spelen en daarna zou hij zelfs nog nieuwe maken!
Tamiel ging rechtstaan. Het podium voelde nog steeds als een tweede thuis. Hij had hier zo vaak gestaan dat hij precies wist waar de coulissen overgingen in het podium en waar het podium op zijn beurt het publiek bereikte. Hij kende de woorden van zijn monoloog van voor naar achter en van achter naar voor, dat was altijd zijn sterkste kant geweest. Hij moest dit alleen omzetten in iets waarbij hij zijn stem niet kon gebruiken.
Hij zette een stap naar links, zoals hij altijd deed in het begin van zijn monoloog, maar nu was er alleen een stilte wanneer hij zijn mond in de vormen van de woorden bewoog. In zijn hoofd klonk zijn stem echter luid en duidelijk en zijn lichaam reageerde, wist wat het moest doen.
Tamiel gooide zijn armen in de lucht alsof hij zich overgaf aan het verdriet van zijn verloren passie. Maar hij draaide zich weg, zoekend naar de kunst die nog steeds in hem aanwezig was. Zijn longen brandden meer bij iedere beweging, zijn ademhaling versnelde, zijn voeten stapten op het ritme van de beklemtoonde woorden en zijn handen legden accenten op onzichtbare leestekens. Hij gaf zich over aan het gevoel één te zijn met zijn lichaam, één te zijn met de kunst. De bewegingen vloeiden uit zijn lichaam alsof hij nooit iets anders had gedaan. Hoewel hij altijd zijn eigen stem zou missen, de kunst heeft een stem die zich op verschillende manieren laat horen.