Ik ben acht jaar en ik kijk door een verrekijker naar de andere kant. De verrekijker is van mijn oom, die veel te warm gekleed in een strandstoel aan zijn pijp zit te lurken. Aan stoel of pijp heb ik geen behoefte, want het enige instrument van belang rust in mijn handen en ik vergeet de kriebelende zandkorrels in mijn zwembroekje en de droogte op mijn zoute lippen. Limonade drinken kan later nog, als mama terug is.
De andere kant is niet Engeland, want Engeland is daar en daar is niet anders dan hier. Misschien een beetje. Rotsen in plaats van zand, maar land is land, als je er goed over nadenkt. En zoals elke flinke jongen van acht kan ik dat, goed nadenken. Maar dromen nog beter. Over wat er tussen daar en hier ligt, bijvoorbeeld.
Door de kijker van mijn oom kan ik het bootje zien dat met het blote oog amper zichtbaar is. Het schommelt nietsvermoedend over de baren. De mannen met baarden die het bemannen weten niet dat ergens onder het klotsende schuim Moby Dick zwemt. Ik wel. Ik heb het gelezen in een groot boek met mooie plaatjes. Schippers lezen niet, denk ik. Daar hebben ze geen tijd voor. Ze moeten zeilen hijsen, planken schrobben en vissen vangen. Ik wil één van hen zijn, ook al hebben ze geen boeken en wacht de witte walvis op het juiste moment om toe te slaan.
Ik ben drieënveertig en ik zit op een boot. Ik kijk naar de schippers. Sommigen hebben baarden. Ik ben niet één van hen. Ergens onderweg naar mijn volwassen leven ben ik overboord geslagen in een zee vol beslommeringen. Maar niet vandaag. Vandaag ben ik aan de andere kant.