De antipersoneelsmijn

De briefing was gepland bij zonsondergang in de PC van het 8° R.P.I.Ma, op Km 25 van de smalle asfaltweg die nauwgezet de kronkels volgde van de Nahr az Zab al Kabir of de "Grote Zab Rivier", even voorbij de plaats waar het blauwe, maar ijskoude water van de Ru-e Shin zich in de Grote Zab stort.
De ondergaande zon wierp lange schaduwen op de Peshmerga's die hier en daar langs de weg, in groepjes van drie of vier, zwijgend zaten te roken, de sigaret als een wit streepje in hun donkergelooide gezicht. Ze zaten in kleermakerszit, afwachtend, de onvermijdelijke Kalashnikow op hun knieën. Van het prachtige landschap ging een onbestemde dreiging uit.
Ik zag hoe de jeep voor mij vaart minderde en tenslotte stopte op de smalle strook tussen de weg en de rivier. De blauwe regimentswimpel, daarnet nog levendig fladderend aan de zwiepende radio-antenne, hing nu slap naar beneden. Ik gebaarde mijn chauffeur eveneens te stoppen, stapte uit en stak een sigaret op. De Franse kapitein klom uit de radiojeep en met een rol WC-papier in de hand liep hij de berm af, schoof zijn broek naar beneden en hurkte tussen de keien aan de rand van het water. Ik zag hoe het dun en vloeibaar van tussen zijn billen spoot. Salmonella typhi, dacht ik en zag, eerder dan ik hoorde, de enorme steekvlam die ergens vanonder de man als in slow motion omhoog steeg in een nu brede waaier van stenen, stront en bloed.
In de suizende stilte na de klap hoorde ik de nerveuze stem van de radioman : " Lima Drie voor Juliette Tango! Lima Drie voor Juliette Tango! tI. Even sputterde de radio, dan, verrassend helder en dichtbij : " Juliette Tango luistert ". "Lima Drie voor Juliette Tango. Dringend EVASAN, positie ...". Ik luisterde niet verder, liep op mijn beurt de berm af om de resten van kapitein Enzo Gatto te bekijken, terwijl ik me afvroeg waar al die vliegen plots vandaan konden komen.
De Nahr az Zab al Kabir stroomde onverschillig verder. Voor zover het de Grote Zab betrof was er helemaal niets gebeurd.