Dag Lus,
Weet je, ik ben een slechte slaper maar een geweldige dromer.
In wakkere toestand heb ik een – al te – levendige fantasie, in dromenland doorbreek ik alle grenzen.
Mijn strafste droom ooit was een stripverhaal van Suske en Wiske. Ik droomde echt in vakjes, van prentje naar prentje tot en met de afscheidsknipoog van Wiske. Daarna werd ik wakker. Het was een volledig nieuw verhaal, jammer genoeg heb ik het niet onthouden, een Duffe Droomster ben ik.
Vroeger vertelde ik mijn gekke dromen aan mijn lief, maar daar ben ik mee gestopt. Naarmate onze relatie vorderde maakte zijn geamuseerdheid plaats voor lichte twijfel, ik zag het in zijn ogen. En mijn fantasie sloeg toen op hol: ik zag al een no-nonsense rechter opdoemen die me onmiddellijk liet colloqueren plus me een levenslang contactverbod met mijn kinderen oplegde.
Weet je wat ik ook bizar vind? Soms droom ik dat ik in Mexico ben, niet onlogisch door mijn verknochtheid aan dat land maar ik loop daar heel – hoe zal ik zeggen - ‘gedetailleerd’ rond in de straten, net of ik er echt ben. Na zo’n droom ontwaak ik altijd doodmoe. Ik heb al eens op het punt gestaan om mijn huisdokter te vragen of je geest kan reizen maar ook hier zweeg ik wijselijk – wie ligt aan de basis van een collocatie, denk je?
Ik kan me niet voorstellen dat anderen ook zo’n gekke dromen hebben als ik. Hele verhalen zijn het, met fascinerende personages, spitse dialogen en een strakgespannen spanningsboog. Helaas, ik onthou er maar een fractie van. Bedenk je eens welk een oeuvre ik al bijeen gepend zou hebben! Slapend rijk worden noemen ze dat.
Ter mijner verdediging – al dan niet ten opzichte van kritische rechters – kan ik opwerpen dat ik ook ‘normale’ dromen heb. Je kent ze vast wel: tanden die uitvallen, op het punt staan in een afgrond te donderen, diploma’s die toch niet zijn behaald, …
Weet je wat echt maf is? Ik ben wellicht weer de enige die dit meemaakt, maar aan jou durf ik het bekennen. Sommige van mijn ‘angstdromen’ evolueren, en niet ten goede. Die droom dat ik blijkbaar mijn universitaire studies moet overdoen – klamme handjes – waarvan ik een dag op voorhand word verwittigd - paniek! - speelt zich in het heden af. Dus ik zit niet meer op kot in Leuven maar in Gent met 3 kinderen in een huis dat nog maar half is afbetaald. Aaargh! Zou je je eigenlijk ook vrijwillig kunnen laten colloqueren?
Groetjes,
Tine