Een leeg plafond. Gebroken wit met een scheurtje in elke hoek. De warmte van de zon geeft een tinteling op mijn gezicht. Dit is het enige momentje dat ik rust heb, niemand die mij stoort of lastig valt. Geen verplichtingen. Een zwaar gebonk haalt mij uit mijn trans. Ik moet mijn bed uit. Willen of niet.
Ik schuif mezelf aan tafel met de zware jurk die mij naar beneden drukt. Mijn familie kan zich stil en kalm bezighouden aan het ontbijt. Er wordt geen woord en blik uitgewisseld, er is absolute stilte. Hoe doen ze dat toch? Mijn hart gaat tekeer, ik weet wat me te wachten staat. Ik weet dat er zich een gesprek voor zal doen, dat mijn toekomst zal bepalen. Ik weet niet wanneer. Ik weet wel dat het niet is wat ik wil en… Ik heb geen keus of rust.