Mijn zitvlak in de gevlekte zetel.
Elke hobbel en bobbel bekend.
Leun ik naar links, volgt zacht gekraak.
Naar rechts laat de zetel een doodsrochel,
zeer aan te raden bij een confronterende vraag.
Achter mijn rug drukt een veer.
Bij jeuk wiebel ik heen en weer.
Heerlijk!
Net als het gevoel van de zachte bekeuvelde stof onder mijn handen.
Honderden andere mensen zaten hier ook.
Op deze zetel, bij deze man.
Hij stelt vragen, zij antwoorden.
Maar ik niet.
Mijn lichaam verkent, maar mijn hoofd blijft op slot.
Kunst en Schrijven - Gent