Deze zomer (van Antwerpen) ging ik naar een toneelstuk kijken.
De Gouden Draak, gebracht door De Roovers. Theaterzaal: Een braakliggend stuk grond, vlak aan het Centraal Station. Een onverwachte plek voor een onwerkelijk mooi stuk. Ik was een beetje vroeger en genoot met enkele vriendinnen van een glaasje cava onder het late avondlicht en Chinese lampions.
Het decor was niet meer dan een metalen kubus zonder bovenkant, te midden van een stuk stedelijke woestenij. Naarmate de schemering dieper werd, werd het licht dat uit de kubus scheen feller. Rook steeg op uit de schoorsteen van het Aziatische restaurant “De Gouden Draak”.
Vijf acteurs. Ruimschoots achttien personages. Vijf Aziaten die zich uit de naad werken in het keukentje van het restaurant. Eén van hen, de kleine Chinees, vergaat van de tandpijn. Kan niet naar de tandarts. Geen geld, geen papieren. Bestellingen vlammen rond hun oren, het tempo is hoog. Dan weer een oude man en zijn kleindochter. De mier en de krekel. De kleindochter en haar vriend. De dronken man en zijn ex. De donken man en de mier/handelaar. De handelaar en de Aziatische schone. De twee stewardessen. De kleine Chinees en de hallucinatie van zijn achtergebleven familie. Allemaal wonen ze in het appartementsgebouw met op het gelijkvloers, jawel, het Aziatische restaurant “De Gouden Draak”.
De acteurs waren tegelijkertijd verteller en personage. De scenes gingen naadloos in elkaar over. De vrouwelijke acteurs speelden doorgaans de mannelijke personages en omgekeerd. Het was echt een prestatie dat ze dit stuk zo gemaakt hebben dat het gemakkelijk te volgen was. Het dwong de kijker om flexibel te kijken. Buiten de lijntjes te denken.
Het stuk was vaak hilarisch. Vaker beklijvend. Origineel, luchtig en toch… Het kroop in mijn kleren. Tranen stroomden toen de oude man de krekel heel erg pijn deed. Toen de Chinees stierf. Toen…
Een besef. Waar maak ik me in godsnaam druk om? Heb ik niet àlles om gelukkig te zijn? Het werd stil in mijn hoofd terwijl mijn hart stilletjes weende. Schreide om zoveel verdriet in de wereld, zo veel pijn. Ik was de enige die deel uitmaakte van de staande ovatie. Vreemd.
Na afloop ging ik naar de acteurs, die gewoon aan de bar een biertje of cola dronken. Ik vertelde hen hoe mooi ik het stuk had gevonden. Hoe erg ik had genoten. Hoe hard het was binnengekomen ook. De man met de warme, gevoelige blik (Robby Cleiren, zo ontdekte ik achteraf) vond het duidelijk fijn dat ik dat even kwam delen.
Toen mijn vriendinnen hun laatste trein gingen halen, genoot ik nog even verder van mijn wit wijntje en de frisser geworden zomeravond. Het geluid van krekels zal nooit meer hetzelfde zijn.
Dit is wat ik wil gaan doen. Ik voel het in elk vezeltje. Een boodschap de wereld insturen. Hapklaar, verpakt met hier en daar een strikje humor. Ik wil inspireren. Mensen betoveren met woorden. De wereld een nog mooiere plaats maken. Iets betekenen.
Ik wil langere tijd op reis. Mijn blik verruimen. Schrijvend de wereld verkennen. Momenten vastleggen op papier. Het geheel van mijn leven aaneenrijgen tot een prachtig boek. Als de hondjes er niet meer zijn.
Ik neem alvast een voorproefje. Australië eind januari. Een maand. De liefde en mezelf achterna.
Maar ik wil langer. Ik wil meer.
Met schrijven begin ik alvast.
En met liefhebben, stop ik nooit.