Rue des grands Augustins
26 oktober 1937
Het is koud. Het is wit. Doorwinterd wit. Alles wat ik bezit. Mijn doodse doek, mijn beheerste handen, het vel achter mijn nagels, mijn hele kamer. En buiten is het warm. Daar regeert het vuur al uren, dagen, maanden, jaren, over het hemelwater dat maar blijft vloeien. Zinloos. Een stekende gloed smeult mijn poriën dicht waar normaal de ruimte mijn huid kuste. Het doet pijn. Ik schuil achter mijn canvas. Mijn olieverf verbijt het wachten. Wachten om gebruikt te worden. Trachten om betekenis te krijgen. Ik heb het koud en ik mijmer. Terwijl de hitte van buiten mijn penselen doen smelten en ik niets anders kan bedenken dan tranen. Tranen over mijn wangen. Tranen die nu over jouw welgevormde wangen zullen rollen. Dora! Tranen voor mij. Tranen voor hen. Tranen op een onbeschreven vlek, van geen kwaad bewust. Rust. En al dat wit. Wachtend. Waarop? Weet ik niet. Ik begin eraan. Met jou voor mij uit. Weldra. Ook al gaat het niet alleen over jou. Het gaat over iedereen in die hitte. Over al dat gehuil. En al dat geschuil. Dora! Je maakt me bang. Zwarte vlekken dalen op ons neer! Ook dat maakt me bang. Al lang ben ook jij getuige van de vernieling. Van mijn in stof gelegde stad. Waar de heilige eik en de vrijheid nu branden. Iedereen op de vlucht. Ook ik wil vluchten. Met jou. Dora! Wegzeilen op jouw oeverloze tranen. Voor ik verdrink. In de rivieren die ik steeds weer terugvind in jouw gladde golvende haren. Jaren van verdriet. Van angst. Ze hebben Spanje in een oceaan van pijn en dood doen zinken. Ik wil niet mee ondergaan. Vlucht, Dora! Vlucht met de rest. Iedereen is nerveus. Iedereen is angstig. Iedereen is gekweld. Mijn olie droogt. Te snel! Het is een marteling. Al die dode geuren om me heen. De mensen schreeuwen op straat. De straten schreeuwen door de kamer. De kamer schreeuwt. Dora! En het geschreeuw van de bloemen! De bloemen die jaren naar ons zwaaiden. Ze schreeuwen nu. Dat is het ergste. Ik wil vluchten en toch blijf ik. We moeten blijven hopen. Is het daarom dat ik dit doe? Ik weet het niet. Zeg het mij. Dora!
Ik zal je zien. Hier voor me uit. Ik geef je een bloem. Een bloem op jouw mooie hoed. Die terug kan zwaaien. En een vogel aan je oor. Die de tranen weg zal nippen. Dora! Ik zal je zien. Ik zal de boten zien. De golven. De witte handen voor je ogen. Huil nu maar.
Dora? Het is in orde. Iedereen zal je zien. Hoe ik jou zie. Ook al gaat het niet alleen over jou. Het gaat over het land. En over zwarte vlekken. Uit de lucht. En over hitte. Iedereen zal huilen. We huilen samen. Voor Spanje.
(opdracht: impressionisme)