Lezen

Wurgketting van parelmoer

Tobias nocta barste van ambitie. Eindelijk schoon schip maken, hij keek er naar uit. Ik ben benieuwd hoe je gaat reageren Vasilis oude knar, dacht hij, en mij koop je zo gemakkelijk niet om. Als je dat nog lukt, want je geheugen is niet meer wat het geweest is hij grijnsde

amanda allesie

0 1

melk schedel

de hele dag had het gesneeuwd. alles was veranderd in een wit, koud landschap. de sneeuw kraakte onder haar voeten. deze keer ontkom je niet aan je lot,dacht ze, en smeken zal niet meer helpen!

amanda allesie

0 1

crontas

Maria was het zo moe, elke dag dezelfde foltering : opgekropt verdriet en pijn zwijgend dragen tot het niet meer kon. Ze leefden naast elkaar: Maria in haar atelier en Alois in één of andere kroeg. Tuur was nu al zeven maanden verdwenen en nog steeds geen spoor. Tot dat kaartje in de bus viel. Maria las het met grote ogen: lieve ouders, ik stel het goed. maakt u zich geen zorgen. groeten Tuur. Maria straalde:'je leeft' fluisterde ze

amanda allesie

0 1

Die periode van het jaar

De periode van het jaarWaar de opritten groen uitslaanHet puntje van mijn neus roodEn mijn vingers net spierwit Waarin de spinnen de brievenbussen versierenDe regendruppels de spinnenwebbenDe mensen hun gevelsHun donkere huizen, bomen en pakjes De mist hangt laag vandaagHult alles in een laagje mysterieMysterie, vocht en kouMaar gelukkig ook in licht.

annakdotes

4 0

Een kop thee als de nacht valt

De uitnodiging viel die ochtend in de brievenbus. In sierlijke letters stond er:geachte mevrouw, u wordt verwacht op het landgoed sobory op 10 december aanstaande om 20 u . Deze uitnodiging tonen bij de ingang. Elfriede kreeg het ijskoud: nee, de geschiedenis mag zich niet herhalen! Dacht ze

amanda allesie

9 1

Rebel op rust

'Problemen' en 'plomberen' zijn anagrammen. Dat dat beslist geen toeval is, heb ik gisteren mogen ervaren. Vrouwlief had bij een bakker een paar dorpen verderop een notenbrood gekocht. Het zag er best appetijtelijk uit. Niet te flubberig maar lekker vast en ook niet te veel nootjes bevattend. Omdat het me zo enthousiasmeerde besmeerde ik er bijgevolg enkele tellen later een boterham van. Lekker dik, met boter. Daarbovenop legde ik een sneetje belegen kaas. Zuivel op zuivel is werk van de duivel, zei men in de middeleeuwen. Onbescheiden, zondig en zelfs reden genoeg om iemand van hekserij te beschuldigen en gretig op de brandstapel te gooien in die tijd. Kortom, met de spilzieke zal het slecht aflopen. Daar moest ik bij mijn eerste hap aan denken. Lachend, het lot tartend. En ja, wat later kauwde ik op een hazelnootje en voelde ik ineens die akelig herkenbare 'knak'. Een beetje alsof je kaak breekt. Meteen daarna liet ik mijn niet eens half gemalen mondinhoud in m'n rechterhand belanden en begon ik te inspecteren. Geen fijn karwei. Ergens tussen de nootjessmurrie blonk een zilverkleurig plombeerseltje. Mijn lenige en altijd weer uiterst nieuwsgierige tong ging instinctief op archeologisch onderzoek in de vermoedelijke omgeving van de ruïnes. Onderkaak, links. Ze zocht en vond twee messcherpe uitsteeksels met daaronder een lugubere spelonk die enorm gevoelig was voor temperatuurschommelingen. Bijzonder pijnlijk. Zeker toen ik probeerde uit te leggen wat mij zonet was overkomen, al had iedereen al lang gezien wat er min of meer gebeurd was, want ze bekeken me weer op die typische manier, met opgetrokken neus. Blikken die ik herkende uit de tijd dat er tijdens een wandeling eens een kraai op m'n kop had gekakt. Of een kauw. Dat weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Hoe dan ook, bij elke poging tot spreken leek het alsof iemand met twee pas geslepen Rambo-messen in mijn tong sneed. Verschrikkelijk. Na een paar zinnen dacht ik dat mijn tong gehalveerd was. Ik moest alles wat ik zei trouwens herhalen, want ik lalde blijkbaar zomaar wat. Mijn tong voelde als een gigantische vleeslap zonder gevoel, een dikke saignante biefstuk. Om de pijn te beperken, zou ik mijn woorden moeten wikken en wegen, mijn spreken beperken tot een strikt minimum. Een hele nieuwe insteek. Dat wauwelde ik nog achterna. 'Als ik jou was, zou ik vanaf nu heel goed nadenken voor ik iets zeg.' Dat zei ze dus, mijn vrouw. Ongeveer zoals een paar maanden geleden, toen ze terugkwam van de kapper met een experimentele haarsnit en vroeg wat ik ervan vond. Eerlijk. Slechts een paar keer had ik ingetogen gegiecheld als een schoolmeisje, dus eigenlijk helemaal niet ingetogen genoeg. Mijn mening kreeg ze. Iets té eerlijk misschien. Twee dagen had ze achteraf niet meer gesproken. Twee dagen. Deze keer was de manier waarop ze het zei alleszins veel minder dreigend en onheilspellend. Enige vorm van medelijden was er nochtans amper bij. Het leek zelfs op leedvermaak. 'Je zal zien dat het over twee dagen al heel wat beter zal gaan. Bel maar naar de tandarts voor een afspraak. En nee, dat doe je zelf. Ze zullen je wel verstaan als je langzaam genoeg spreekt.' Dus verbeet en verbijt ik de pijn en maak ik er het beste van. Meer nog: maak ik van de nood een deugd. Maak ik me nuttig. Leer ik eruit. Dat spreken zilver is en zwijgen goud bijvoorbeeld. Dat luisteren soms veelzeggend kan zijn, echt luisteren. Niet in de zin van gehoorzamen, maar van aanhoren. Als een relativerende rebel op rust, me volledig bewust zijnde van de tijdelijkheid van dit euvel en de vergankelijkheid van het bestaan op zich.

Danny Vandenberk

4 1

De wolf en de drie pony's

Dit verhaal start met drie pony’s. Alle drie leven ze in hetzelfde dorp, in de straat die eindigt waar de bossen beginnen. Elke pony staat apart in zijn eigen wei maar vanuit bepaalde standpunten zien en horen ze mekaar. Hun mensen, Ariël, Ursula en Sebastiaan wonen in dezelfde straat. Sebastiaan heeft nooit tijd, zijn agenda is zijn hoogste goed. Hij is niet lui, zijn prioriteiten zijn wat vervaagd. Dit gegeven uit zich in een slecht onderhouden omheining. De onderste draad heeft zijn stevigheid verloren en hier en daar zijn er gaten terug te vinden. Ursula doet het beter. Haar omheining staat strak gespannen. Die pony van haar, die kan geen kant op. Ariël volgt de raadgevingen voor wolfwerende omheining. Naast een stevige basisafrastering spant ze nog twee extra draden. Eén op 15 cm van de grond en één op 120 cm hoogte. Ze komen onder spanning te staan, 4500 V is genoeg voor de pony om in de wei te blijven en alles buiten te houden wat niet binnen hoort. De verschillen zijn ook de drie pony’s opgevallen en zijn voer voor een gesprek. Elke ochtend komen ze samen, ze zoeken de plek van hun weide op waar ze mekaar zien en horen. Het doorbreekt hun eenzaamheid en wekt hun kuddegevoel op. Ursula’s pony voelt zich beter dan de andere. Dat krakkemikkig geval van Sebastiaan, daar lacht ze mee. Die bunker van Ariël, is dat niet wat overdreven? Wanneer de pony’s voldoende sociale prikkels geabsorbeerd hebben is het tijd voor zelfzorg en gaan ze ieder hun eigen weg. Ze zoeken een plek in hun weide om ongestoord de biodiversiteit weg te grazen. Niet ver daarvandaan woont de wolf. Hij heeft een verlaten militair domein geclaimd als zijn territorium. Wanneer hij geen zin heeft in everzwijn of ree, gaat hij op zoek naar gemakkelijk te vangen vee. De wolf beslist om op jacht te gaan. Hij sluipt de dichtstbijzijnde straat in en ziet de drie pony’s. Hij komt dichterbij. Hij onderzoekt de drie weides en ziet de zwakke omheining met gaten. Hij moet niet eens moeite doen, hij kan er zo onderdoor. Sebastiaans pony is zijn prooi van de nacht. Wanneer enkele dagen later de wolf honger heeft wandelt hij rustig terug naar de Vrijheidsstraat. Hij maakt het zichzelf makkelijk en zoekt zijn slachtoffer op dezelfde plek. Deze nacht vraagt om meer moeite, de draden zitten strakker ineen. Eronder door is geen optie. Er tussendoor is moeilijk. De wolf, die niet schuw is van een uitdaging, neemt een aanloop en in één vlotte beweging springt hij over de omheining. Ursula’s pony ziet het gebeuren, galoppeert naar het huis van Ariël voor hulp, wordt al snel ingehaald en eindigt als hap voor de wolf. Zijn honger is niet gestild, Ursula’s pony is aan de taaie kant. Opportunistisch als hij is, besluit hij om ook deze nacht terug te gaan naar daar waar zijn eten zo voor het rapen ligt. De twee lege weides negeert hij, zonder omwegen loopt hij naar de grote graasvlakte aan de overkant. Hij kan niet wachten om te ontdekken wat daar te proeven valt. Hij nadert de omheining en wil er onderdoor kruipen. De elektrische schok gaat door zijn hele lijf. “Verdomme, wat is dit. Dan maar erover.” Hij loopt aan en net wanneer hij wil springen ziet hij de extra draad die de omheining hoger maakt. Hij beseft het te laat en in zijn vlucht raakt een trilling van 4500 V hem aan. “Scheisse, was ist das” Hij loopt nog een paar keer heen en weer en beseft dat hij zich beter snel uit de voeten maakt. Het is te laat. Aan de ene kant van de straat komen boze buren op hem af. Vanaf de andere kant, gewapend met riek en hooivork, ziet hij de leden van de ‘Weg Wolf’ facebookgroep op zich afkomen. Allen opgefokt door hun eigen commentaren vormen ze een grotere bedreiging dan de auto’s op de baan naast zijn territorium. Ontsnappen is onmogelijk. De wolf wordt gelyncht door de boze menigte. Hulp is er niet, zijn Europese bescherming heeft hij vorige nacht zelf opgepeuzeld.

Vera Eef

0 0

dood op maat

De atticus lag aan de aanlegsteiger te blinken in de herfstzon. Milly keek door haar verrekijker en speurde het dek af : niemand te zien. Ruben waar ben je? dacht ze

amanda allesie

1 1

paardenbloem

Ze sloop als een kat langs de raam tot ze haar doel had bereikt. Behendig opende ze het raam en kroop naar binnen. Julien lag vast in slaap. Trudy gaf hem een por met de loop van het wapen: 'wakker worden!' schreeuwde ze. Z'n ogen vlogen open, hij keek recht in de loop van het wapen: 'trudy, nee niet doen! we kunnen toch iets begon hij. 'geen sprake van, ik hoef je bloedgeld niet!' tierde ze en haalde de trekker over. Julien bleef roerloos liggen. Ze nam enkele paardenbloemen uit haar rugzak en gooide ze op het bed.Tot nooit meer dacht ze en verdween in de nacht.

amanda allesie

4 1

mistsluires

Waar moet ik beginnen? bij de mist die plots in mijn hoofd is gekomen of de twijfel van alle dag: wat ga ik doen vandaag? dacht Albert , zuchte en keek doeloos door het raam van zijn kamer. Ineens werd de stilte verbroken door een doordringde schreeuw op de gang:'Antonie is vermoord!'

amanda allesie

4 1

gedicht voor het meisje van de onschuld

Koen Vlerick

7 0

Melkmeisje

Wonderlijk Hoe je op zoveel verschillende manieren thuis kan komen Bij een geur Bij een geluid Bij een persoon Een gevoel Een huisnummer Een huisdier dat wacht aan de deur En hoe het op meerdere plaatsen tegelijk kan In je ouderlijk huis Of in zijn armen Tussen de gevels van het huis Waar je samen elke dag de t voor zet Bij je ouders Is het in hun verhalen De geur van het melkmeisje Dat nog in de badkamer hangt Het badschuim dat mama altijd kocht Ik neem je een beetje mee naar bij mij Een scheutje in het badwater Om nog even door jou vastgehouden te worden Gewiegd net zoals vroeger Met warmte omhuld.

annakdotes

5 1

Gedichtenwereld

Ik vertoef regelmatig met mijn hoofd in de wolken Ze zijn zo'n pracht voor het dromerige brein Langzaam veranderlijk steeds nieuwe vormen aannemend Zachtjes wegdrijvend op de wind alsof ze een stukje met je mee willen reizen Een reisgenoot waar je je eigenlijk graag in zou wentelen Waar je helemaal in weg zou willen zakken Moest je dat ook maar even kunnen Wanneer ik van mijn wolk afzak dan wikkel ik me graag in poëzie Eens je die gedichtenwereld binnenstapt herken je de schoonheid in de kleinste dingen om je heen.

annakdotes

0 0

Frappant

Frappant vind ik het dat er mensen zijn die dat woord gebruiken zonder enig greintje ironie. Wat is er mis met opvallend? Is dat niet opmerkelijk genoeg? Waarom kan het niet gewoon in het oog springen? Of je met verstomming slaan? Dan is het altijd raak. Voor het woord puik vind ik deze vragen trouwens ook treffend. Markant dat mensen zoiets in de mond nemen. Vind je het ook niet merkwaardig Hoeveel verschillende woorden we hebben om er dan zo weinig mee uit te pakken? Ronduit frappant.

annakdotes

0 0

Gebreide sokken - #novembervers

De vraag luidt Zit ik vast in mijn hoofd omdat het daarbuiten te koud is om lang te vertoevenOf omdat het zo donker is dat ik naast mijn gedachten niet veel andere passanten kan onderscheiden? Gaat het even minder omdat ik al 72u aan een stuk dezelfde gebreide kousen draag of draag ik al 72u aan een stuk dezelfde gebreide kousen omdat het even wat minder gaat? De winter stond niet plots voor de deur, maar viel (akkoord, een academisch kwartiertje later dan andere jaren) met de deur in huis en heeft me een beetje overvallen. De koude die me 's ochtends als zweepslagen in het gezicht tegemoet komt gefietstNatte zoutsporen uit mijn ooghoeken naar boven druktVingers die schommelen tussen meer kleur dan gewoonlijk, of een totaal gebrek aan kleur. Ik nestel me achter de stoof, liefst in een deken gerold, met een kat op schoot.Een boek om ook de gedachten even buiten af te laten koelen, en thee om ook de binnenkant even te verwarmen. Wat meer kan je eigenlijk verwachten van een zomerkind?

annakdotes

5 1

Zilver papier hartje

Oktaaf vouwde het stukje zilverpapier in de juiste vorm en legde het voorzichtig in haar koude handen. Zonder omkijken liep hij weg.

amanda allesie

2 1

Waar geen bloem kan groeien

Ik weet, denk en vergeet,want voelen, onthouden en durvenzijn dingen die ik liever observeer. Ik denk genoeg,veel te genoeg,alles om de echo’s te dempendie anders mijn hart zouden raken.Denken maakt je sterk,maakt je scherp,bouwt muren zodat niemand zietdat de wolf toch al binnen zat.Niemand zal zijn verblijfsduur durven vragen,ik ook niet. Ik ben slechts de toeschouwervan hoe mijn brein door hem verder wordt geduwdin een lus zonder einde. Ik was oudvoor ik jong mocht zijn,en de wereld toonde mij eerder schaduwendan vormen.Sindsdien zie ik scherper dan de meeste blikken kunnen dragen,en soms zie ik meerdan ikzelf kan verdragen.Ze zien het oppervlak van de zee,niet de diepte waar ik al jaren zwemzonder adem te halen,niet hoe ik word meegesleurddoor stromen waarin ik verdrink als ik stop met zwemmen,dus ik zwem. Mijn brein is mijn pronkstuk,het enige dat onaangetast lijktdoor het virus genaamd kennis.Het gloeit, zo feldat de glans op het schermde ruis op de achtergrond verbergt.Men noemt het talent,maar het voelt eerder als een handdie zacht maar zekerop mijn nek rust,een hand gevormd uit verwachtingen, eisenen honger naar perfectie,die mijn stembanden zo stevig vastgrijptdat zelfs ik mijn stem niet meer hoor. Mijn hoofd is een nachtelijk landschapwaar de sterren te veel vragen stellen,waar geen bloem kan groeien,alleen gedachten die zich vermenigvuldigen als insecten.De maan schijnt er genadeloos op,de zon wacht al maandenop een kans om toch te schijnen. Gevoelens zijn water,en ik heb nooit goed leren zwemmen,rationaliteit zijn mijn zwembandjes.Dus blijf ik denken,om niet te verdrinken,al weet ik zelf maar al te goeddat het denken mij onder water duwt. Maar misschien weet ik wel te veel.Ik weet hoe het weten mij wurgt,hoe denken vreet aan mijn denken,hoe wijsheid mij eigenwijs maakt.En ik weet dat het fluistert,aantrekkelijk maar dwingend,tot mijn gedachten niet meer de mijne zijnen ik liever mijn ogen sluitvoor het beeld dat ik te zien ga krijgen. Misschien moet ik eens stoppenmet al dat denken.Wat denk je?Ben ik alweer te ver aan het denken?

Nootje

0 0

fantoom dame

Ze verscheen steeds op dezelfde plaats aan het uiterste muur van de ruïnes van de oude adbij. Dan stond ze met haar armen wijd open in het schijnsel van het maan die haar bleke gelaat verlichte.

amanda allesie

0 1

Woordzoeker

Geef me een woord Eentje dat jou diep raakt Een woord dat af en toe Je dag beter maakt Een woord dat je mooi vindt Of net heel erg haat Geef me een woord Dat je telkens aan het denken zet Eentje dat je als kind Verkeerd aangeleerd hebt Een woord dat je tenen doet krullen Een woord dat je van de daken wilt brullen Eentje dat in je hoofd blijft draaien Dat je voor het slapengaan niet los kan laten Een woord dat de gemoederen op doet laaien Of een dat nog bedacht moet worden Dan vullen we samen de taalgaten Geef me een woord uit jouw hersenpan Ik brouw er een gedichtje van

annakdotes

11 0

Liefde zonder taal

Een van de mooiste dingen die ik vandaag de dag heb. Waarschijnlijk het dichtste bij mijn hart. Het diepst onder mijn vel gekropen. Mijn gewoontes binnengedrongen. Mijn dromen in gedoken. Mijn huis ingepalmd. Net als mijn digitale filmrol. Een liefde zonder taal, of in elk geval niet dezelfde. Hij zegt niet zoveel, lijkt wel te begrijpen welke onzin ik uitkraam. Hij neemt de moeite om mij te leren kennen en past zijn gedrag eraan aan. Soms dik tegen zijn zin. Meestal probeert hij de rollen zelfs om te draaien. Want wat is overgaan naar het winteruur meer dan je aanpassen aan de meute? En dat terwijl hij honger heeft. Zijn liefde, die het meeste betekent. Want hij heeft geen andere motieven. Zijn vriendschap, aanwezigheid, vertrouwen in mij. Twee grote ogen die me aan blijven staren, terwijl ik hem een liefdesbrief schrijf. Want, vrouwmens, mag dat scherm nu dan eindelijk weg? [Hij wilt aluminiumfolie-voetbal gaan spelen, ik gehoorzaam].

annakdotes

8 0