Den Dries
“’t Is van dat, ja lap, dat van dat is. Kermis, jong, op Den Dries, jong. Ge ziet ze, alleman is te gare. Allee het valt te bezien of ’t is te zeggen. Pintekens drinken tot k’n kan nie meer. K’n kan nie vele. Peis ik. k’n kan nie vele nie meer. Van ’t flubiet in mijnen kleine teen.
De jonge meiskes draaien met hun rokken rond. En Rogerke, ’t smeerlapke, legt hem neer en kijkt er onder. Hij spreekt niet, zijn tong is afgebeten door ne kameraad in ’t schuttershof zeven winters geleden, maar hij sist en tjielpt gelijk een vogelke en met zijn arme armkes bewegingen maken. Bijna tegen de schede van ’t meiske bij wie ’t rokske tot onder d’oksels komt. Dan vraagt ze der ook om. ’t Is precies Sodom en Gomorra.
Rick en Jean Luc, d’homos, lopen hier ook rond op hun sandalen. Rick mankt. Zijn knie is kapot. Zijn knie is gammel als een kameel met ene bult. Hij moet alle zeilen bijzetten om Jean Luc te kunnen volgen. Zijn stem klinkt zagerig, alle woordekes uit zijnen mond worden slap als meel. Ze hebben ruzie gehad. Ze hebben altijd ruzie. Iederen dag van de weke maar ’s zondags niet. Dan gaan ze pastis gaan drinken. Met den bus en komen ze thuis als de koekeloeren haan gekraaid heeft. Die ze dan plachten te roosteren met brood. En als ’t mislukt, en ’t is mislukt, boterhammen mee confiture van pruimen. En lap weeral ruzie. Zouden zij naar ’t schietkraam gaan vandaag op de kermisse? Subiet schiet den enen den anderen een oog uit.
’t Zijn al manke hier op Den Dries.
Ge kunt gij hier anders niet blijven. Horzelvoet, tandeloos gebit, zonneallergie. Wreed is ‘t, zo zonder zon.
Anton, kan niet met de zon. ’t Is daarom dat hij altijd zo wit ziet, precies een lijk. We zeggen ’t tegen mekaar: -’t Lijk, zeggen we. ’t Lijk loopt hier rond. -Ah ja, waar? Vraagt de gindsen. -Ah hier, ziet ge ’t nie? Zo wit. Een lijk. ’t Moet er wel een zijn, subiet komt er vocht uit zijn hol. Past op. Ge kunt daar vervaarlijk over vallen.
Antontje toch, ge moet u proper houden. ’t Is niet omdat ge lijk een lijk zijt dat ge niemeer fier moogt zijn ze. En Anton stamelt dan totdattie verder wankelt, uit de zon.
Odette heeft vlaaien gebakken. Mee appelsienen in. Slappe vlaai. Met lauwe Rodenbach moet ge da drinken. Zonder schuim. Uit de kelder. Odette strompelt den trap af. D’r zitten muizen in haar haar. Dat leeft daar al zo lang, want Odette komt haren hof nie meer af. In een tuinstoel mee bloemekes op, half doorgezakt, dienen stoel, maar Odette ook, z’heeft water in haar knoessels. Juist vaderlanderkes. Ge kunt er mee naar den oorlog, en als ’t mislukt geeft dan wa vlaai aan de vijand. Directe capitulatie.
Haar dochter is ook al vijftig. Nog altijd vlechtjes op hare kop. Vette vlechtjes. Van ’t frietvet. Ze danst heelder dagen rond het huis. En bakt haar frieten. Z’eet nie elle. Of ’t waren lekstokken. Alle dagen van ’t jaar staat ze te lekken. Mee haar grote tong. Precies van een koe. Giet er wa madeira in en ge kunt et eten mee kroketten. En vals zingen doet z’ ook. Ze wil het aanleggen mee Rogerke. Maar hij kan ’t niet uitleggen, dat hij niet wil en dat zij moet stoppen want ge krijgt het zuur van hare kop. Ne goeie kinderkop, maar wel ’t zuur in uw maag als ge er dagelijks op moet kijken. Ze pakt zij zijn handje ne keer en steekt het tussen haar benen. En blijven lekken en Rogerke kwieten.
Haar vader was Marcel maar hij is dood. Hij ligt bij de pieren te zwieren. Hij was in de gierput gesprongen van ’t verschieten toen dat hij zijn dochter zag. Maar hij kwam niemeer boven. We stonden wij daar allemaal op te kijken. We hebben dan een lotje getrokken wie d’r achter ging. ’t Was aan Rudy. Maar Rudy durfde nie. We hebben hem dan geduwd. Ah ja, anders moette nie meedoen. Lap Rudy ook nie meer gezien sindsdien. Nog ne keer geprobeerd, maar z’hadden mij in gedachten. Kzeg: kheb mijn tanden nog niet gepoetst. Da ga nie gaan. En ’t een ging nie. Poetst ze anders nu, zei d’r enen, de facteur Louis, hij was al zat. Kzeg tegen Louis: gaat gij ze dan gaan halen, ze liggen in een glas naast mijn bedde, ge kunt er nie nevens kijken.Hoe da niet, vraagt Louis. Ge herkent da wel een gebit. Wa tanden op een rij. Maar Louis was nie zinnens naar mijn huis te trekken. Na wat vijven en zessen zijn we dan maar gegaan, naar ne staminee. Louis zegt: kga mij iets sterks pakken. Hij dronk zijne whisky puur, maar hij zat mee nen hoest. En hij hoest zijne whisky op zijn broeke. Zo ne facteur mee geen broek aan, ’t is toch da nie. ‘k Zal ze afkuisen zegt Nadinda. Komt mee naar boven.
En wij blijven zitten en wat wachten. Ja ja. En ah zo. En al ineens. Ne slag en ne boenk. Wij naar boven. Ze lagen zij daar opéén. Juist voordat Omer, de man van Nadinda, Louis ne boks wou geven, zegt hij nog: mijn broek was toch al af. Da was daar wreed. Bijna drie lijken op nen dag. ’t Zou te veel van ’t goede geweest zijn. Gelukkig dat hij nog overlast had staan een eindje verderop. ’t Was koelen zonder blazen.
Nu is ’t hier dus feeste. ’t Zijn al zwijnen dat hier rondloopt. Tot den dinsdag kijkt da naar niets. En dan nog twee maand mee uwen kop in de grond als ge den anderen passeert. Want der is weer van alles gebeurd da nieden deugd. Al een grote chance dak kik zo nie ben. Ik zittekik maar wa te kijken. In de lommerte. Als ’t er iemand komt zeg ik: neen jong ’t is zo goed of ‘k heb het gehad.
En ‘k leg mij op de grond van de kelder als ’t mij te warme wordt. ’t Is dan wachten op moeder de vrouw totdat ze thuiskomt.
-Vuilaard, smeerlap waar zitte zegt ze. -Hier in mijnen kelder. Alhier alhier dicht bij ’t bier. -Vuilaard, smeerlap wie gaat die bakken naar beneden slepen als ’t op is? ‘k Zeg dadda wel meevalt. Maar ze sleept geen bakken, zegt ze. Blijf kik dan maar terplekke. Totdat z’uitgeraasd is. -Vuilaard smeerlap, ze ziet me zo gaarne. ‘k Hoor het aan haar stem. ’t Is een en al liefde. Allange. Vroeger was ze schoner. ‘k Zeg het haar:-Stop mee paté t’eten. -Ik een eet gene paté. -Maar muilkorft mij ne keer nie. Patéekes me crème, da maakt u vet. Moorevet. -Ge zijt nen dronkaard. Kzeg van nie want ik blijve thuis. -Subiet ne paté op uw muile.En ’t spel is were hespe.En op elkaars muile. Wat moeten w’anders? En zo gaat den dag vooruit.”
