Lezen

Kerkhof-aan-de-Demer (9)

  Sommige formuleringen in mijn Vergunning voor een Private Begraafplaats voor Kleine Creaturen moeten van de hand van burgemeester Schimmelryck zijn. Want wie gebruikt nu de term 'creatuur'? Dat moet uit een geïmpregneerde geest komen. Ignace knikt. Onze nepprofessor weet dat allemaal. Een Australisch Droomtijd kan het zijn. Ook een hindoe, boeddhist, islamiet denkt zo krampachtig. Helemaal van de pot gerukt zijn de scheppingssprookjes van de joden en de christenen. Alles in een dag of zeven, voor wie geen geduld had en graag snel een mens zag komen die de boel verkloten zou. Die Hemelryck is bij de CD&V. Een echte christenhond dus. Zijn ganse jeugd doordrenkt met christelijk kutsap. 'Wezens' ware beter geweest. Dat zou dan wel die akelige mensapen omvatten. Ja. Die worden vanzelfsprekend uitgesloten. Zoiets wil ik niet op mijn Kerkhof voor de Onschuld. En wat met kabouters?, vraagt Ignace die als een schijngeleerde mijn vergunning las. Alfred brengt onze dubbele portie Stoverij op de Wijze van een Stokoude Kok. Ik ben niet van plan te sterven, zegt Alfred  Je gelijkt toch te veel op een kleuter, stel ik hem gerust. Voor een gnoom met menselijke eetgewoontes zal er toch geen plaatsje zijn op mijn kleine grafakker. We proeven onze stoverij en weten het. een dag zonder poëzie eindigt altijd wreed  sinds mijn ontbijt kwam elke stap te vroeg ofwel te laat ik dronk thee, ik mompelde, ik stormpelde over de sporen van een weggelopen trein straks sleept het zijn mij mee omdat ik leven moet de geit die gisteren de nek uitstak terwijl een dolle wind op wielen ons verlegen dorp doortrok zij is niet meer, de laatste druppels melk en bloed die stromen nu niet meer, ik hoop dat ik een plaatsje vind ergens op de achtergrond, liefst in dat zacht langharig zand   - IX - uit de reeks 'Duivelsverzen'

Bernd Vanderbilt
0 0

Kerkhof-aan-de-Demer (8)

  1. De putten moeten minstens een halve meter diep zijn. De overleden creaturen moeten voldoende plaats en rust vinden. 2. Het creatuur mag niet in plastiek of ander onafbreekbaar materiaal begraven worden. Voor lichamen die een vochtheidsgraad van <1% hebben, zijn uitzonderingen mogelijk na overleg met de begraafplaatsconcierge. 3. Het creatuur mag niet gestorven zijn door een besmettelijke ziekte en/of betrapelijke aandoeningen ontstaan na het openen van de Doos van Pandora. 4. De creaturen mogen niet meer dan 10 kg wegen. Merendelingen of gedeeltelijke crematies zijn niet toegestaan. 5. Een bodemanalyse toonde aan dat de ondergrond voldoende zanderig is, verdriet en verlies voldoende zal doorlaten.   Maya had mijn ruiker rozen opzij gelegd. Ze las de voorwaarden voor en raadde me aan om die integraal over te nemen in mijn begraafplaatsreglement. Ik knikte, voelde een kus op mijn lippen dansen, maar beheerste mezelf.   - VIII - uit de reeks 'Duivelsverzen'    

Bernd Vanderbilt
0 0

Kerkhof-aan-de-Demer (6)

  Elke vrouw die Eva heet, verdient een slang. Elke vrouw die Lolita heet, verdient een lolly. Elke vrouw die Mini Mouse heet, mag een katje kiezen. De wilgen zijn akkoord. De wereld is niet bang. In een snoepenwinkel wordt er veel gestolen en dat mag. Kinderen zijn onschuldig, dagen nooit te lang. Voor wie Laetitia heet, een vrouw die graag op sterren wacht. Elke vrouw die Cristina heet, verdient bevrijd te worden. Doornroosje zit al jaren vast. Op het zeilschip, in de mast, klimt zij poedelnaakt. De blauwe lucht wil haar beminnen. Voorlopig heerst dikke mist. Hij streelt haar zacht. Straks wanneer de zon ontwaakt, zich door die nevel waagt, dan sta ik op. Elke vrouw die Maya heet, verdient een veld vol nectar. Ik zal het bij een ruiker houden voor Mevrouw Van de Meli. Zij werkt op de Dienst Vergunningen. Zij heeft mij veel geholpen, alles toegelicht. Ik schrijf nog snel een kort gedicht. Dat ik verberg. Tussen al die bloemen. Leeft een berg geluk.   - VI - uit de reeks 'Duivelsverzen'

Bernd Vanderbilt
1 0

Kerkhof-aan-de-Demer (5)

Elk rund weet het nu. Het favoriete gerecht van Tom de Zieke Griek is biefstuk friet.* Zwarte vla is voortaan ook een specialiteit in het fascistische Ninove. Een fascinerend weetje is ook dat Mussolini het liefst versgesneden look at. Gewoon op brood met olijfolie. Iets met het verjagen van boze geesten, diva's en vampieren. Kim Jong Un eet dan weer het liefst soep van haaienvin, prosciutto en emmenthal. Op de frieten van Tom na, zitten we nog altijd goed wat de menu van Frituur De Bosbrand betreft. De gloednieuwe neofascist Elon Musk lust graag sushi en jawel, Tom zal dat graag horen, his favorite dish is steak. Frieten staan niet vermeld in zijn rechts dieet en dat is een opluchting. Dat hij ook graag chocolade eet, zal hem niet naar Brugge lokken. Wat wel vaststaat: alle ramptoeristen zijn zot van chocoladefondue, net als pyromanen die het gemunt hebben op de Huizen van Verdraagzaamheid. Tot zover de weet-je-datjes. Bart De Pauw hebben we daar niet meer voor nodig. Als hij hier ooit zou binnenkomen, kijken we hem gewoon buiten en de levenden onder de overige bovenvermelde zwarthemden zullen we ook snel herkennen. Aan dat zwarte hemd. Aan hun valse tongval. Hun ogen zijn van wit glas en hun woorden stinken naar ammoniak. Elke pagina mag om een irrelevant voorwoord bedelen. Het doet er niet toe. Zelfs de spin die achter mij in zijn web rust, leest dit niet. Ik zit op mijn gemak. Ignace is hier niet vandaag en er is geen klok die mij in het oog houdt. Toch wil ik daar zijn tegen tweeën. Ik wil Maya Van de Meli in de ogen kijken. Eindelijk. Zij zal mij de vergunning voor mijn private begraafplaats overhandigen en ik zal gelukkig zijn.     *bron: www.wouldbechef.be - V - uit de reeks 'Duivelsverzen'

Bernd Vanderbilt
0 0

ciamo

Javier nam een havana sigaar uit het kistje op zijn  bureau en rook eraan. de geur bracht hem terug naar de wilde nachten met Anita in de caimano club. Ik win je hart terug, voor gelijk welke prijs. 

amanda allesie
0 1

Kerkhof-aan-de-Demer (4)

Hoe dat zit met die mensen? Soms zijn ze klein en lief. Daarnaast is Maya Van de Meli werkend op die Dienst Vergunningen superzoet. Sommigen zijn wel ronduit braaf en doen weinig verkeerd. Ze hebben onschuldige hobby's, besparen op leed, leggen bizarre verzamelingen aan. Doodsprentjes, voetbalzantjes, averechts draaiende slakkenhuizen, linkshandige geschreven nazibrieven, roze steentjes om joodse grafstenen te leggen. Het is Ignace die mijn notities leest, zelf ook zijn dagboek neemt. Elke uiteenzetting over de mens neigt naar wreedheid. Dat ligt voor de hand. Ignace weet intussen veel over ons, kwaadaardige omnivoren. Het alziende oog van de vermeende god leest mee maar dat deert ons niet  Illusies slapen ondiep in het koekoeksnest en al de rest is bijzaak. Intussen wordt er veel gestolen uit de holen van de vos, uit het nest van de makaak. Poëzie is een noodzaak, zo beweer ik maar Ignace is niet zo zot van rijmelarij. Zijn studie van de eetgewoontes betreft christenen, de jood, een hindoe, eskimo, ook een hongerige wees, de zoeloes en één gele chinees. Het gaat ons relatief goed, hier in Frituur de Bosbrand. Alfred weet dat. Hij speelt nooit muziek die een hartslag kan inhalen. Rocksteady for Uncle Freddy weerklinkt vandaag en dat kan bekoren. De Noren met hun fjordgezwalm, de koren in verlaten kerken, zij houden hun muil. Hoe zit het dan met dat mensengevreet? Dat vraag ik aan Ignace. Hij eet één bitterbal en gunt me dan een blik op zijn geschriften. Zij eten gewoon alles die klootzakken, die onbarmhartige malloten. Elk varken dat losloopt in het Midden Oosten wordt door christenen gevangen en opgepeuzeld. Ze laten zelfs niets over voor de Hellehond. Ze kwellen islamieten met hun vertoning, terwijl in China elke aap eraan geloven moet. De tafel is rond en in het midden zit een gat. De kop van die aap past er schoon in. De schedel is opengezaagd, mooi horizontaal en met houten lepeltjes scheppen ze elk om beurt wat brein uit de schedel van die aap. In duistere winkeltjes verkopen ze ook gedroogde, fijngemalen olifant. Die geslurfde dieren zijn allemaal gestolen in India  Zo zit dat met die mensen. Ignace sluit zijn notitieboekje en we bestellen elk een Mort Subite.   - IV - uit de reeks 'Duivelsverzen' 

Bernd Vanderbilt
0 0

Siberisch hart

Gedreven,gevoelloos, gewoon loos : een wezen zonder iets. Dat was hij geworden. Nicola had er vrede mee, zo moest het zijn.  Tot hij z'n doelwit zag :de beeldschone Nikita. Het wapen trilde in zijn hand..

amanda allesie
1 1

Kerkhof-aan-de-Demer (3)

  "Mijn oude Prius krijg ik niet meer opgeladen. Ik ben met de fiets gekomen." Dat zegt de man tegen Alfred. "En het plot, zeikerd, heb je daar al over nagedacht?" Insecten kunnen spreken. Overal hoor ik hun stemmen. Dit is zonder twijfel het taalgebruik van een strontvlieg. Intussen.Achter het frietkotglas. De regen valt fel. Kort daarna. Achter het frituurvenster. Het verleden vloeit samen in vuile plassen. Het is overigens niet eenvoudig een vergunningsaanvraag voor een private begraafplaats in Kerkhof-aan-de-Demer poëtisch te beschrijven. Trouwens. De rug van een strontvlieg is, kijk maar, wonderschoon groen. Wat dat plot betrett, gij kakbrommer, er zullen dramatische momenten genoeg zijn, er zal dood in overvloed plaatsvinden. Meer dan een padvinder in zijn rugzakje dragen kan Te veel.voor een plat bord dat nog nooit soep gegeten heeft. Wat ik U zeggen kan: Ze doen schoon hun best op die Dienst en dat mag. Het meisje met haar vingers, met haar luisterende typmachien, zij heeft het fraai geformuleerd. Aan de geëerde Heer Vanderbilt, dit zijn ze dan de voorwaarden verbonden aan het begraven van kleine wezens, grote wensen. Het betreft de eindbestemming en het lot van aarde, land, de bodem. Het gaat over de grond, het zand, de grenzen van percelen. Maya, Maya Van de Meli is haar naam voluit en ik zweer het, eerlijk is haar handtekening. Ik vermoed. Ik ben het bijna zeker. Maya is een schat zo zoet een snoep kan zijn  Haar lippen lachen als de dijken van een kusgroeve. Ze hoeft maar aan één kant te knipogen of er vallen lagen onmacht van mij af.   - III - uit de reeks 'Duivelsverzen'    

Bernd Vanderbilt
0 0

IK BEN DE WAARHEID & DE LEUGEN - ANNO MMXXV

IK BEN DE WAARHEID & DE LEUGEN - ANNO MMXXV

Koen Vlerick
6 0

Bloedworst voor de kazakkendraaier

Moeder at de kop. Dit is geen gezegde, noch een spreekwoord. Het was altijd zo. Vader, de lamentabele kazakkendraaier at het liefst bloedworst met appelmoes. Dit is gewoon een metafoor. Als er geen konijn gevangen kon worden, dan at men wel eens 'ooftflakke van een zwien. Dit is een futiliteit in een historie. Nu wij het toch over de geschiedenis hebben, kunnen wij ons vragenspel starten. Het is de bedoeling dat men even snel als oploskoffie antwoordt. Men mag er ook een impulsieve bedenking aan toevoegen. Zo doen wij dat vaak, hier in Frituur de Bosbrand. Ignace en ik. Onnozele spelletjes. Vandaag is Ignace de vragensteller. Ik prepareer mijn brein en daar gaan we. Bruin bier of stout? Stout! Zoetekoek of roggenbrood? Zoetekoek! Rog is vis. Dali of Dalida? Dalida! Teelbal of veeteelt? Teelbal! Teelbal of ballet? Teelbal! Oef, ik heb er nu twee. Liefdesspel of bosbouw? Bosbouw! Lekker neuken in een boom! Verminnen of Groenewoud? Groenewoud! Verminnen is een boerenlul! Boerin of intrige? Boerin! Onnozelaar! Chot, wat doe je moeilijk! Kont of achterkant? Kont! Beginneling! Kop of munt? Kop! Vader of moeder? Moeder, natuurlijk! Oef. Dat ging vlot en ik neem nog een slok, terwijl Ignace, die piewiet, dat liedje begint te zingen en doet alsof hij Frans kent. Iets met een straat vol beenhouwers en het zal me worst wezen wat er vandaag nog gebeurt. De week zij was al moe. De koe gaf het al op. Het kalf zag veel te bleek om nog de nacht te halen. De meeneemchinees is bovendien gestorven. Hij bleef maar dolen, rondtouren in dat wrak. Jaag je niet op en wees gerust. Dit was een metafoor. We moeten gewoon wachten op de lente, op de meifoor, op de appeloogst en dan kunnen we weer zeggen: Die kazakkendraaier, hij at graag appelmoes. We moeten enkel nog wachten op nieuwe wreedheden, op smeerlapperij, op bloed en worst.     uit de reeks 'Ignace Somers'      

Bernd Vanderbilt
0 0

Dagdroom

Het regende die ochtend toen ik je meende te herkennen in de stad. Niet hard en ook niet miezerend. Iets ertussenin. In een moeilijk te omschrijven Belgische stijl.  Ik hief mijn hoofd en glimlachte. Ik verwachtte dat je je hand naar me zou opsteken en iets zou zeggen. Je draaide je rug van me weg. Het bleef stil. Te verbijsterd om te reageren bepaalde de ritmische cadans van mijn passen het vervolg van mijn wandeling.  Wat later, bij een kop koffie met gebak, bedacht ik dat jij dat misschien niet was geweest. Dat ik je zomaar had gehersenspind vanuit een hevig vurig verlangen naar jou. Daar, die ochtend, in mijn stad onder de regen.   

Melanie Huyghe
8 0

Uitleveringsverdrag

  In het uitleveringsverdrag wordt nochtans met geen woord gesproken over de uitvoer van lever. Daar moeten we het voorlopig mee hier en nu in Frituur de Bosbrand. Roeland herbevestigt dat hij kan spreken want op mijn vraag "Hoe is het?" antwoordt hij schaamteloos: Ze ligt in het ziekenhuis en Hollywood staat in de fik. Wij weten dat. Wij weten veel van, veel over elkaar zonder dat wij veel moeten zeggen. Hoe fijn is dat niet? Haar favoriete land is Spanje en haar lievelingsdrank is porto. Haar favoriete schotel is paella en ze luistert graag naar fado. Bijna geheimloos is onze clandestiene broederschap hier in dit etablissement van Alfred. Ze ging bijna dood aan die drank en laafde zich daarbuiten enkel aan de tranen die ze kreeg bij die muziek. Wij weten dat en hopen voor Roeland dat haar lever overleven mag en samen met dat orgaan ook zijn moeder. Bidden voor haar, dat zullen wij niet. Wij zijn niet zot, geloven niet in fabels. Alfred evenmin, al is hij een dwerg. Ik bedoel een kabouter, zoals in een sprookje. Hij neemt ze wel te grazen hier in zijn frituur te Sint-Michiels. De autocars die de autostrade komen afgereden en dan hier voorbij moeten om aan de autobussenparking naast het station te geraken, stoppen hier wel eens. Brugge is een schoone stad.met veel historie en pralinenwinkels. Chocolade is nochtans niet zeer goed voor de lever, maar ze komen toch, al die toeristen. Mogelijks betreft het een soort uitleveringsverdrag of een uitwisselingsprogramma tussen Brugge en Peking. Volgens goede bronnen weerklinkt ons dialect ook op het Tiananmenplein, gelijk men hier op onze Grote Markt, daar voor het Belfort, ook Mandarijn kan horen gesproken worden. Ignace is een malloot. Hij doet zijn uitspraken soms klinken als die van een professor in internationaal recht, of van een doctorandus die de letter P een eeuw lang  bestudeerd heeft. Terwijl de moeder van Roeland dus ferm afziet, neemt Alfred de toeristen die hier halt houden voor een hap, een beet en een slok, goed te grazen. Maar dat lukt niet met die Chinezen. Het zijn vooral de Amerikanen en andere volkeren die in de geschiedenis het slachtoffer werden van missionarissen, die het kopen. Ze komen als een soort zendelingen terug naar hier om het Heilig Bloed te aanschouwen en pralines te kopen. Zij leggen hier ook gemakkelijk drie euro neer voor die zelfgevulde flesjes Eau de Lourdes. Enkel plat, in dit land van Jacques Brel. We staan recht en applaudiseren. Deze zin maakt onze dag goed. We wensen de moeder van Roeland ook veel beterschap.     uit de reeks 'Alfred Frietkabouter' en ik steek ook een handgeschreven tweede exemplaar in het bundeltje 'Duivelsverzen' (niets is verplicht om te rijmen)    

Bernd Vanderbilt
0 0

Koester iedere rimpel

Vandaag voelde ik me goed, en dit gedicht kwam vlot uit mijn pen, als een reflectie op mijn leven. Koester iedere rimpel Koester iedere rimpel, een tijdloze kaart,De kronkel van wegen die jij hebt betreden.Ze buigen en vloeien, soms scherp, soms bedaard,Een spiegel van jaren, een zicht op het heden. Ze spreken van stormen, van zon en van wind,Van liefde die brandde, van tijden gehard.Ze tekenen zachtjes wie jij in wezen bent,Een ziel die door leven is vormgegeven, apart. Een lach kerft een lijn, diep geworteld in huid,Een traan laat een stroompje dat nooit wordt vergeten.Ze fluisteren zacht als een onverstomd geluid,Van alles wat was, in je lichaam verweven. Elke plooi op je huid is een bladzijde waard,Een boek dat vertelt van een ontembaar streven.Ze kronen je wezen, een levensstandaard,Een tastbaar bewijs van een leven vol leven. Dus omarm deze lijnen, hun rijkdom, hun pracht,Ze dragen je kracht door de dagen en nachten.Rimpels onthullen, in kwetsbare zachtheid,De schoonheid van tijd die je ziel heeft ontkracht.

Guy Van Damme
20 2

Musk (de; m; mv: geuren van muskusratten)

  Poolstokspringen is een discipline op de Olympische Spelen voor Meervaliden. De stok is veel langer en er zijn sprongen mogelijk doorheen de thermosfeer. De metingen worden gedaan met de satellieten.van Starlink. Elon Musk sponsort elke Übermensch. Ook in Duitsland. Zij houden van supersonisch rodelen. Nochtans. Ik sta dit alles niet toe. Elkeen die Nietzsches terminologie verdraait of misbruikt, begaat een rationele misdaad. Daarenboven. Musk betreft de geur die een klier van het mannelijke muskushert afscheidt. Nochtans is Musk een rat. Zijn hol zit vol met wat een beest verslinden kan. Er is ook een Spaanse ploeg, een delegatie lange poten. Het zijn de echte paarden van Dali. In de zure kuur, ook in dressuur voelt elke tiran zich heel snel op zijn plaats. De inschrijvingen waren amper bij te houden. Machiavelli, dat weet U, is een bandenmerk. Die Italianen van Meloni sponsoren die Spelen ook en Orban stuurt zijn steppenwolf die uitermate snel kan lopen, alles vangen wil. Het dier lust elke vorm van juiste rede. Rusland wint geheid de wedstrijd geitje rijden Oeralbal, mijn schat, dat is echt geen sport. Dat is het feest op donderdag. Leugenslingeren is elke dag schoon op tv en de reclamespotjes onderbreken met plezier. Ik heb een abonnement gekocht op stilte. Kom je dan de sterren tellen, liefste? In de ondergrond zullen er mollen zoenen. Dat is altijd zo en zeer gewoon op donderdag.     uit de reeks 'Waanhoop'      

Bernd Vanderbilt
0 0

FC Pol Pot

  Het zijn terreurbeelden geworden, hetzij door de eerste indruk, hetzij door hun herhaling. FC De Kampioen mag daarom nooit meer heruitgezonden worden. Voornamen als Xavier en Pol mogen eigenlijk ook niet meer gebruikt worden. In Cambodja weet elke Pol dat. En hoe sprak grootmoeder de kleine Zelensky aan? Juist. Met Vladimir. In het Russisch. Minder dan een dozijn jaar geleden, is hij beginnen beweren dat Oekraïens zijn moedertaal is en dat hij eigenlijk Volodymyr heet. Ergens willen ze dan toch niet echt veel van mekaar weten, die twee volkeren, dat men voornamen danig verbastert. Poetin weet dat intussen maar al te goed. Vladimir zal als voornaam achteruit boeren in delen van de wereld waar men nog kan zien Zelensky, de nar. Hoopt hij dat Volodymyr buiten het lijstje valt? Intussen en helaas. Land dat niemand kan toebehoren behalve de aarde en de toekomst, het zal zijn kinderen toch begraven moeten. Hoe ze ook heten hun kinderen. Bepaalde landen moeten blijkbaar zweten, bloeden en tranen laten vloeien. Terwijl Xavier en Pol doen alsof hun neus bloedt, wordt om de hoek gevochten. Het zijn weer diezelfde kortzichtige relschoppers. Gerolf is de oude zak die toekijkt. Filip, Tom en Frank. Dat zijn de ware vechtersbaasjes in hun zwarte voetbalbroekjes, Vlaamse sponsor en een stoere muil. Noteer deze namen alvast: Xavier, Pol, Vladimir, Volodymyr, Gerolf, Tom, Adolf (dat wist U al), Frank en Filip. Één pot nat, zou Pol zeggen en dan is er voor Christenen dat zeer ambiguë geval 'Jozef'. Er is de man uit Nazareth die deuren kon maken. Er is ook de man uit Gori, Georgië. Kameraad Jozef Stalin. Niet meer gebruiken die voornaam. Alstublieft ook niet al te vaak verwijzen naar de ware vader van Christus. De deur naar geweld staat weer wagewijd open. Voeg ook maar Bibi en Benjamin toe aan de voornamen die taboe moeten worden. Aanstormende talenten in wreedheden en stupidtiteiten. Noteer Donald en Elon,  Mag ik U trouwens voorstellen? Dit is Aphrodite, mijn secretaresse. Zij kan zeer schoon schrijven. Ze lacht vredevol, liefdevol. Nooit boordevol, zegt ze altijd wanneer ze nog wat thee bijschenkt. Haar vrouwelijkheid is vroom en ik weet het, liefste, het zijn alle mannennamen. Het zijn er intussen genoeg om een voetbalploeg mee te vullen die harder is dan de Rode Khmer. Legers met leiders die wrede namen dragen genoeg en Aphrodite kent de gebruiken. Twee keer per dag de deuren en de ramen openzetten. Één minuut lang. Stil blijven en tegelijk alle oorlogen horen razen. Hopen op minder humane schade en als er dan toch op een dag met bleke zon een ruit sneuvelt, dan kan het niet anders. Het zijn die gasten van de lijst, die gasten van die club genoemd: FC Pol Pot.     uit de reeks 'Waanhoop' 

Bernd Vanderbilt
0 0

loden penseel

xavier cahiers daalde de trap af naar de diepe kelder. Onder de gewelven stroomde het water traag voorbij. Hij maakte de kleine motorboot los en voer traag naar de rostswand vlakbij. Zijn blik dwaalde naar één van de openingen: je leek te mooi om waar te zijn en je was het ook! dacht hij, dus moest ik handelen helaas.   

amanda allesie
4 1

De Standaard

  Opletten moet je blazen, zei Bob. Zullen we het daarmee moeten doen vandaag, hier in frituur De Bosbrand? Wij zitten aan ons tafeltje. Dit klinkt als het Laatste Avondmaal, maar dan echt. Bescheiden. Dicht bij mekaar. Gewoon rondom, zoals dat de norm is. Niet op één rij, allen in het niets starend. Ignace is een smeerlap. Hij kan mijn gedachten lezen en Alfred zoekt een verse pot. Ingewijden weten dat het andalosersaus betreft. Zijn wij dan drie apostelen? Roeland is er immers ook. Helemaal. In levende lijve. Schoon stil vanbuiten. Dat lijkt bij hem de norm. Alfred is geen apostel. Hij is immers een dwerg. Kabouters kunnen onmogelijk boven een menigte uittornen en dan beweren dat ze waarheid te verkondigen hebben. Dat is absurd. Dat is in se voorbij het realisme. Alvast vijf doden door vuur op de heuvels van Hollywood. Biden heeft de streek uitgeroepen tot rampgebied. Oude mannen weten of vergeten. Het is altijd een rampgebied geweest. Hollywood is een ware onheilplaats voor de cinematografie. Het is eerder een oord voor mainstream entertainment. Ignace vindt mij een ijdele uil wanneer ik Engelse termen gebruik. Amerikaanse, is mijn repliek. Oké dan. Hoofdstroom ontspanning die mijn hoofd nooit ontspant en mijn ziel nooit onder stroom zet. Wij weten dat. Hollywood is eerder een modeoord, anders te formuleren als een plaats waar een wisselende, door malloten opgelegde standaard gedwee te volgen is. Nog een geluk dat David Lynch daar nooit gelyncht werd. Zullen we het daarmee moeten doen vandaag, hier in frituur De Bosbrand? Ignace is een smeerlap. Hij steelt die krant uit de brievenbus van zijn imaginaire buurman. Hij woont immers nergens en die buurman is een freak, bezeten door de standaard. Hij heeft tegelijk een online abonnement op De Standaard als ook een abonnement op de papieren versie. Frieten mogen niet in krantenpapier verpakt worden. Roeland kan daadwerkelijk spreken. Dit was het bewijs. Ignace is extreem. Hij weigert pertinent de norm, gewoontes te volgen. Andalosersaus zonder frieten en een rietje graag. Alfred doet nooit moeilijk. Hier is immers ons paradijs. Wij zitten aan ons tafeltje zonder dat er straks iemand gekruisigd moet worden. Alfred brengt hetgeen Ignace bestelde. Hij zegt dat hij sowieso geluk heeft. Kabouters worden nooit gekruisigd. Nagels te groot, handjes, voetjes miniscuul. Kleine kruisjes zijn enkel de standaard tussen twee mooie borsten. Bovendien. Wanneer men kleine kruisjes in de grond zou steken om kabouters te verheffen tot een martelaar, dan zou dat laag bij de grond zijn. Katten en ratten zouden de dwerg verslinden. Wij zullen het daarmee moeten doen vandaag, hier in frituur De Bosbrand. Intussen kwam zij opdagen, naast ons zitten. Zij is een woordenreeks:  modeoord  droomode moordode  rood+moed rodeo+dom  roem+dood Roeland neemt het blad en vouwt alvast een eerste vliegtuig. Soms wil hij gewoon weg.     bron: De Standaard uit de reeks 'Alfred Frietkabouter'

Bernd Vanderbilt
1 0

briljante zin #2

Heb je het in je, het op te nemen tegen al de schrijvers die ooit bestaan hebben, tegen al de schrijvers die na jouw laatste woorden nog geboren zullen worden, en al de schrijvers die nu op dit eigenste moment achter hun computer in een onnavolgbaar tempo de toetsen van hun klavier beroeren, of nieuwe munitie in hun vulpen steken waarmee ze dan de ene na de andere parel baren, om nog maar te zwijgen van de miljoenen dilettanten die in weerwil van zichzelf af en toe een briljante zin produceren, vandaar de vraag, heb je het in je?   (Uit het MS waar ik aan werk.)

Stijn Caron
3 0

Plezierjacht

  hoofdstuk 1 Mijn vader hij lachte. Hij kocht zich een yachtje   hoofdstuk 2 Mijn vader hij lolde. Hij won ooit een lotje.   hoofdstuk 3 Ik zwom in de zee. Ik ken alle stromen. Ik voel me daar vrij.   hoofdstuk 4 Hij voer schoon rond mij. Hij riep over redding. Hij dacht niet goed na.   hoofdstuk 5 Ik antwoordde rustig. Vaar maar wat voort.   hoofdstuk 6 Hij vond weer de haven. Hij heeft daar zijn plaats.   hoofdstuk 7 Hij wou weer naar huis. Hij nam er zijn fiets.   hoofdstuk 8 Hij zat nog maar een kwartier op z'n fiets.   hoofdstuk 9 Toen werd hij doodgeschoten.     bron: De Standaard     uit de reeks 'Duim voor Dimitri'

Bernd Vanderbilt
0 0

Winterdip

De wereld lag verstopt onder een dikke deken, al weken en weken en weken aan een stuk. Elke dag kleurde de hemel Vijftig Tinten Grijs. Lichtgrijs met lange, donkergrijze strepen. Muisgrijs met zwarte lijnen. Zwartgrijs met kleine, witte wolkjes. Altijd, altijd weer die variaties op wit-grijs-zwart. Als een foto uit lang vervlogen tijden.  Elke ochtend opnieuw hoopte ze op De Opklaring. Buiten en in haar hoofd. Ze wilde weten dat de zon nog bestond en zich, al was het maar heel even, wat lichter voelen.  Nu voelde ze zich zuurstofloos, als een roos onder een stolp. Op automatische piloot ging ze door de dagen. Ze leefde overlevend, forceerde zichzelf hoogstens tot een blokje om met de hond die ze niet had.                                                                                                                    Ze sliep amper. In het donkerste, nachtelijkste zwart werd ze verzwolgen door cyclisch gepieker, steeds weer dezelfde duistere gedachten die in het lichtgrijs van de dag weliswaar in kracht afnamen, maar nooit volledig verdwenen.                                                                         Ze wilde wegkruipen in bed, zich ingraven en oneindig slapen. Ze wenste dat ze dat egeltje was dat ze onlangs in het park onder een laag bladeren had gezien. Net als dat kleine diertje wilde ze pas ontwaken bij de eerste lentezon. 

Melanie Huyghe
4 0
Laad meer ...