Lezen

waterduivel

tussen de mensen massa viel het niet op, de muziek overtstemde alles. En vooral: hij had carte blanche. Z'n ogen blonken..zit je op me te wachten Muriel? dacht hij allicht niet, maar ik zal je verwijten incasseren en nadien..smelt je wel!

amanda allesie

3 0

woede sterft nooit

Karen zat op de bank met een mok koffie. kerstmis, dacht ze,de zoveelste zonder jou..woest veegde ze de tranen uit haar ogen. Je mag je fotomodel hebben dacht ze met haar lange slanke benen rontrippelend op ragfiijne stileto's. En mijn cadeau ook..haar ogen blonken.

amanda allesie

0 1

Theevisite

Rita komt met een dienblad de huiskamer in en plaatst het op de salontafel. Ze stalt twee porseleinen mokken, twee schoteltjes en een kleine fles met honing uit. 'Zo, dan kunnen we lekker een kopje drinken, terwijl jij je gedichten voordraagt.' Zeefjes trekken een bitterzoet mengsel in gekookt water. Ze brengt het dienblad weg. 'Thee die je in Parijs gekocht hebt?' vraagt Raymond. Zij komt uit de keuken, knikt en gaat in een leren lichtbruine feauteuil zitten, schuin voor hem. Raymond neemt een doorschijnende plastic map met gele bedrukte vellen van een bijzettafeltje en staat op. Rita sopt enkele keren haar zeefje in het water, taxeert hem en legt het mengsel op een schoteltje. 'Wat vind je van dit vers? De elegante vindt terecht haar buik en dijen dik. Zij praat zich uit de fuik. Zij eet gezond en sporten kan haar loopbaan bekorten. Smoezen in haar taalgebruik: ik merk dat ik patat en mayo ruik.' 'Wel grappig. Gaat het over Marguerite, die je zo lang aan het lijntje gehouden heeft?' Zij neemt de honing en knijpt in het flesje. Raymond perst zijn lippen samen en geeft zijn hoofd een kort snokje naar beneden. Hij kijkt voor zich uit en negeert haar blik. Hij ziet haar keurig aangelegde tuin, die een hulpje elke maand komt trimmen. Hij heeft niet de behoefte zijn thee erg warm te drinken, maar van een sterk aftreksel houdt hij niet. Daarom haalt hij het zeefje uit zijn mok. 'Je gebruikt woorden die gewone mensen raar in de oren klinken: 'bekorten'. Wat betekent 'zich uit de fuik praten'?' 'Zich eruit lullen.' 'Hoe kan sport je carrière in de weg zitten? Hoe gezonder je leeft, hoe groter de kans dat je langer kan werken, niet? Rare bloem, die Marguerite. Ik snap nog altijd niet wat je in haar zag. Ja, jullie konden samen naar toneel, concert en film. Maar lichamelijk voelde je je niet aangetrokken. En zij hield niet van tederheid, toch?' 'Zij vond samen stappen en thuis eten klaarmaken liefde. Tederheid of intimiteit kon ze niet geven. Het bijdehandje stopt haar schriele borst en uitgedijde buik en benen weg in dure kleren. Ik weerleg: niet daardoor raak ik aardig van de leg, maar meer nog: bier en wijn is wat zij torst.' 'Zij zal vroeg last van de menopauze gehad hebben. En ze heeft zich laten gaan. Elk pondje gaat door 't mondje. Ik leefde vroeger ook bourgondisch. Maar ik raadpleeg een diëtist, ga met OKRA wandelen en ben op yoga. Als je wil, dan kunnen we op de atletiekclub van Bonheiden gaan hardlopen. Wat vind je van mijn lijn? Ik kan weer in mijn jurkjes. En ik eet gezonder: minder brood.' 'Je ziet er goed uit. Beslist. Beter dan zij ... Ik heb er nog een: Of heeft zij toch een reden om te klagen? Haar lichaam maakt te weinig stoffen aan. Vertering stremt en kilo's zwaar om dragen verstoren haar humeur. Enzymen slaan lichtzinnig toe. Gebrek is onbehagen.' Hij neemt weer op de zitbank plaats en nipt van zijn kop. 'Nou, je hoeft met haar geen medelijden te hebben! Ik heb gezien hoe slecht je erbij liep toen je haar kende. Ik leefde met je mee. Gelukkig ben je weer de oude Raymond.' Zij kijkt hem strak aan. 'En ik ben opgelucht. Eerst dacht ik dat je met de elegante mij bedoelde.' Zij schiet in een lach.

Robert de Roek

4 0

de beproeving

Anneleen probeerde zich te focussen op haar werk, maar dat lukte niet. Haar gedachten gingen alle kanten op. Altijd weer jij schurk, dacht ze woest, jij die me een afdanktertje noemde, dat ding dat je zo graag wilde wegooien in één of andere afvalcontainer maar wat een pech: ik gaf niet op! ik eiste je aandacht vreselijk! Gelukkig kon ik nog op tijd ontsnappen uit je gevangenis! En kon vooral nu niet smeken: voor mij besta je niet meer!

amanda allesie

0 1

melk schedel

Tuur duwde de veroeste poort open die een spookachtig gehuil prodceerde . Het licht van zijn zaklamp bescheen een witgeverfd huis. Hij rilde. Het was alsof hij haar weer hoorde schreeuwen:'red mij!'

amanda allesie

2 2

achter het behang

De loeiharde muziek oversteeg het dierlijk geschreeuw dat door de ruimte galmde. Op de muur stond in bloed geschreven: waar ben ik?

amanda allesie

2 1

onder mantel der liefde

De tram kwam knarsend tot stilstand. Franscesca Carlotti stond op van de bank en stapte uit. Ze rechte haar rug, je hebt me niet klein gekregen, dacht ze, wacht maar! en liep met statige passen naar het grijze herenhuis vlakbij.

amanda allesie

4 1

zwarte dromen, roze rust

Amelia zat op de kruk doodstil geblindoekt. de koude sneed door haar hele lichaam. de stank van rot hout en sigarettenpeuken werd haar bijna te veel. Ze probeerde de haar gedachten op iets anders te focussen: Jens en zij hand in en hand wandelend door Brugge. stevige voetstappen brachten haar meteen naar het heden. Ze verstijfde toen ze z'n adem in haar gezicht voelde. 'wie ben jij?' vroeg ze. Geen antwoord Ze voelde de punt van de sigaret in haar huid dringen, beet op haar tanden om niet te schreeuwen. 'je bent een taaie, maar dat zal niet lang meer duren' sprak hij bij haar oor en gaf haar een kus op de wang.

amanda allesie

6 1

sneeuwblind

de ijskoude nacht bracht geen verlichting, de pijn bleef. Rolf riste zijn slaapzak open en greep naar het flesje wodka in zijn zakken en dronk gulzig. De roes bracht rust, voor even.

amanda allesie

3 1

Het fictieve gitzwart.

Hij keek naar de serene top van de berg, werd plots moedeloos. Nooit eerder had hij zo'n moedeloosheid gevoeld. Op een rotsblok zeeg hij neer. Met de ogen dicht zat hij daar. De tijd vloog voorbij in een vogel, zwart verenkleed. Na enkele minuten rust vielen de enorme cactussen hem op. Vreemd dat hij ze niet had gezien, ze stonden echt overal! Er groeiden vruchten aan. Hij keek er naar, gebiologeerd als een kat naar een muis. Zou hij? Het avontuur dat hij was aangegaan leek bij die gedachte stekelig en onverstandig, het karakter van een thriller. Eergisteren scheelde het niet veel, een korte regenbui had zijn klim gevaarlijk glad gemaakt. Hij was uitgeschoven maar niet gevallen, goddank. Een deel van zijn bagage was naar beneden gedonderd. Twee liter water was hij voor altijd kwijt. Hij keek weer naar die ene cactus, naar de vrucht die misschien wel sappig was. Zijn dorst twijfelde maar niet hij, niet Hendrik! Hij was steeds bedachtzaam. Met de handen in het haar kon hij nog net bukken voor een gitzwarte vogel met kwaadaardige ogen.

Ingrid Strobbe

8 0

'Misfit'

Ik ben een ‘misfit’ op àlle gebied. Ik pas niet in het systeem en ik ben er gelukkig om. Ik heb er genoegen mee genomen. Ik hoef niet als een mak lammetje in de pas of in het gareel te lopen. Het goede nieuws is: iedereen is een misfit, al beseffen de meesten dit nog niet. Ons brein is niet gemaakt om zich aan te passen aan het systeem, het systeem moet zich aanpassen aan onze breinen. ( Idriss Aberkane:’ Het Vrije Brein’). En het systeem, dat zijn wij collectief als individu. Een kind is niet gemaakt om urenlang op een stoel te blijven zitten, aandachtig te luisteren naar de leerkracht. Kinderen moeten, net als volwassenen trouwens, kunnen bewegen en eens wandelen door de klas. Dat is gezonde lichaamsbeweging. En niet alleen tijdens de sportlessen. Veel mensen passen gewoon niet meer in het ‘traditionele schoolsysteem ‘, uit de jaren stilletjes. De misfits die we zijn. Peter Henk Steenhuis pleit in zijn boek ‘Veroordeeld tot Succes ‘ of laat tenminste iemand aan het woord die scholen opricht(te), voor hoogbegaafden en kinderen die gewoon niet hun gading vinden in de traditionele scholen in Nederland. In deze scholen leren kinderen auto didactisch, op zelfstudie gericht en de ‘ begeleiders ‘ treden op als coach om deze kinderen zo goed mogelijk in hun studie te begeleiden. Soms weten deze kinderen meer dan hun coaches. Ik pleit ook voor een hervorming van het Belgische (onderwijs) systeem, het is te zeggen, de Belgische systemen tout court: het politieke en justitiële apparaat, het onderwijs - en arbeidssysteem…. Want er is veel voor verbetering vatbaar in België, vind ik persoonlijk. Zal deze regering die we nu hebben de geschiedenis ingaan als meest incompetente ooit? Door hun verkeerde beleidskeuzes, hun gekibbel en ik weet niet nog wat allemaal. Maar dan kun je zeggen dat vorige regeringen en beleidsmakers ook keuzes hebben gemaakt die in se veel rechtvaardiger konden zijn. Dat is correct. Door de opeenstapeling van al die beslissingen zitten we nu met de problemen waar we nu voor staan. Discriminatie is dé grote boosdoener en oorzaak van veel ellende en miserie voor veel mensen. Niet alleen vreemdelingen, zieken, gehandicapten, werklozen, de LGBQTA+ gemeenschap,... worden gediscrimineerd. Alles wat afwijkt van de norm of enigszins afwijkt wordt afgewezen, verworpen of gediscrimineerd. En de misfits die we met z’n allen zijn, weet u nog? We horen allemaal hetzelfde stereotype mainstream denken te vertonen, als je een mening of gedachte hebt die er radicaal tegen indruist ben je niet goed wijs of goed zot. Wat houdt ‘ out of the box denken ‘ dan in? Ik ben echt blij dat ik een misfit ben. Ik besef het en de dwaze domme commentaren van anderen neem ik er dan maar bij zeker? Zij zijn geconformeerd, ik ben en voel me vrij. Je altijd moeten conformeren is toch vermoeiend, niet? Pascal Claes aka The Canniball 7/12/2025©

Canniball

0 0

Maïke ( de LaChateau

Mijn nieuwe wereld bestaat uit klinkende koffiekopjes en ander ochtendgeruis. En dit om 5u ‘s ochtends. Ik had nooit gedacht dat ik hier zou stranden. Als je aan mijn jongere zelf had gevraagd, waar ik op mijn 35ste zou wonen. Had ik nooit gezegd: Hotelkamer 34 van Hôtel LaCHATeau. Ik zou nooit zeggen: “mijn huisbaas is een jong Katmens en mijn lief een Weerwolf… net als ik.” Ik zou je eerder in je gezicht spuwen of in je nek bijten, als je dit zou beweren. Maar helaas… het is zo. En mijn koffie is al lang koud. Het is allemaal zijn schuld. De man die nu naast me zit. Met zijn hand op mijn bil, de andere om zijn mok: “Beste PETER ooit”. De 40-jarige Thomas met zwart- grijzende haren, strakke kaaklijn en zachte gouden wolvenogen. Door die op-maat-gemaakte chauffeurs kostuum krijg ik het nog steeds warm. En ik ken hem al maanden! Ach… Als ik Thomas niet had ontmoet in mijn café, had ik waarschijnlijk niet aan deze lange tafel gezeten. Dan zou ik nog in mijn eigen bed hebben geslapen. In mijn eigen appartement- met eigen keuken. Boven mijn café “De Lustige Morgen”. Dan had Celine, mijn nichtje van zestien, tenminste een eigen kamer. Toen ruziënde we wekelijks over de badkamer, maar nu ruziën we dagelijks over het bed. ‘Aan wie is het om op de mat te slapen?’ Blijkbaar, deze tante hier! Nee Maïke, denk ik bij mezelf, zonder hem lag je waarschijnlijk weer te bibberen in het bos. Of op straat. Het verlies van je café? Allemaal je eigen schuld… en van die stomme Phillip. Mijn ex-huisbaas. Maar ach… nu hoef ik me niet meer zorgen te maken over mijn café. Nee. Of hoe ik het einde van de dag overleef, met die zagende klanten. En al helemaal niet over de administratie- waarin ik zo goed in ben. Oh, nee! Wat ik nu moet doen- volgens mijn nieuwe huisbaas- is bekomen van mijn problemen en proberen mezelf aan te passen. Maar de vraag is; hoe? Hoe is dat zelfs mogelijk op deze plek? In dit vreemd Hotel. Waar geheimen zo door de muren zweven! Oh, Maïke, waar zijt ge in Wolfsnaam beland? “Bonjour Tout le monde!” “Bonjour Madame Anik.” Alle vijftien koppen steken hun tas in de lucht als mijn nieuwe huisbaas de ruimte binnenkomt. Qua attitude doet ze me denken aan een aristrokaat in tweedehandskleren. Maar dan een met een beige vacht, lange grijze staart en grijze, pluizige puntoren- die onafhankelijk los van elkaar bewegen. Heel schattig- volgens Celine. Toch, geef ik haar ongelijk. Aniks houding is altijd serieus (en katachtig), haar gezicht nog serieuzer- met hier en daar een kleine glimlach. Celine noemt haar Autistisch, ik noem haar arrogant. Maar wel “Plezant arrogant”. Het is immers dankzij haar dat ik hier zit. In deze… Harry Potter-eetzaal, zonder ramen of zwevende kaarsen Met alle tafels op één lijn. Ze gunt me welgeteld 1 blik: Een kleine hoofdknik en een kleine glimlach. Ik knik snel terug en focus me weer op de koude koffie. Op mijn bil voel ik Thomas zijn hand bewegen. Ik verstijf meteen. Nee! Pleas nog niet. Ga nog niet weg op je stomme route! Laat me niet wachten als een hond! Zo hard als ik kan knijp ik erin. Hij gromt. Zachtjes. Ik grom terug gevolgd door een zacht, klagerig gejank. Natuurlijk is het meteen stil. Natuurlijk staart iedereen ons aan. En natuurlijk komt Anik naar ons toe. “ça vas?” vraagt ze met gefronste wenkbrauwen. “Yep, m’k u mar geen zorge”. Thomas glimlacht van haar naar mij. Ik went snel mijn blik af. Tegelijk voel ik de hare op me rusten. Goed bezig, Maïke!, denk ik, Doe vooral zo verder! Dan vindt iedereen u raar. Straks wordt je toch nog buiten gesmeten. Al op uw eerste dag! Een warme hand neemt mijn schouder vast. Ik voel de scherpe randen zo door mijn shirt prikken. Langs de ene kant wil ik grommen, happen- mezelf los schudden. Maar als Thomas rechtstaat, wil ik er vooral in knijpen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat het Anik is. Haar gezicht is vlak, maar haar ogen lijken zacht. Dus ik blijft verstijfd zitten terwijl er binnen me een oorlog woelt. Ik wil janken, huilen- piepen. Ik wil Thomas krabben, bijten, maar vooral vastgrijpen. Als hij naar de deur slentert, spring ik recht. Voordat hij kan reageren, duw ik hem tegen de muur. Ik duw mijn lippen op de zijne, voordat hij iets zal zeggen als: 'Maïke, ik moet gaan’ of ‘Maïke, ge zijt hier niet alleen.’. Snapt hij dat dan niet? Zonder hem voel ik me alleen. Zoals een hond, dat op zijn baasje voor de deur zit te wachten. Alstublieft Thomas, verlaat me niet. Niet weer. Niet nu.

Nore Van Acker

6 0

Wurgketting

Ward prieels was er klaar voor, de laaste hinderis kwam in zicht. Hij spoorde z'n paard pegasius aan, de sprong was perfect. Ward was in de wolken.Met een brede glimlach ontving hij even later zijn trofee. Ida vernier keek met ingehouden woede toe. Blaaskaak,dacht ze, alweer jij maar niet voor lang meer!

amanda allesie

4 1

Die periode van het jaar

De periode van het jaarWaar de opritten groen uitslaanHet puntje van mijn neus roodEn mijn vingers net spierwit Waarin de spinnen de brievenbussen versierenDe regendruppels de spinnenwebbenDe mensen hun gevelsHun donkere huizen, bomen en pakjes De mist hangt laag vandaagHult alles in een laagje mysterieMysterie, vocht en kouMaar gelukkig ook in licht.

annakdotes

4 0

Een kop thee als de nacht valt

De uitnodiging viel die ochtend in de brievenbus. In sierlijke letters stond er:geachte mevrouw, u wordt verwacht op het landgoed sobory op 10 december aanstaande om 20 u . Deze uitnodiging tonen bij de ingang. Elfriede kreeg het ijskoud: nee, de geschiedenis mag zich niet herhalen! Dacht ze

amanda allesie

9 1

Rebel op rust

'Problemen' en 'plomberen' zijn anagrammen. Dat dat beslist geen toeval is, heb ik gisteren mogen ervaren. Vrouwlief had bij een bakker een paar dorpen verderop een notenbrood gekocht. Het zag er best appetijtelijk uit. Niet te flubberig maar lekker vast en ook niet te veel nootjes bevattend. Omdat het me zo enthousiasmeerde besmeerde ik er bijgevolg enkele tellen later een boterham van. Lekker dik, met boter. Daarbovenop legde ik een sneetje belegen kaas. Zuivel op zuivel is werk van de duivel, zei men in de middeleeuwen. Onbescheiden, zondig en zelfs reden genoeg om iemand van hekserij te beschuldigen en gretig op de brandstapel te gooien in die tijd. Kortom, met de spilzieke zal het slecht aflopen. Daar moest ik bij mijn eerste hap aan denken. Lachend, het lot tartend. En ja, wat later kauwde ik op een hazelnootje en voelde ik ineens die akelig herkenbare 'knak'. Een beetje alsof je kaak breekt. Meteen daarna liet ik mijn niet eens half gemalen mondinhoud in m'n rechterhand belanden en begon ik te inspecteren. Geen fijn karwei. Ergens tussen de nootjessmurrie blonk een zilverkleurig plombeerseltje. Mijn lenige en altijd weer uiterst nieuwsgierige tong ging instinctief op archeologisch onderzoek in de vermoedelijke omgeving van de ruïnes. Onderkaak, links. Ze zocht en vond twee messcherpe uitsteeksels met daaronder een lugubere spelonk die enorm gevoelig was voor temperatuurschommelingen. Bijzonder pijnlijk. Zeker toen ik probeerde uit te leggen wat mij zonet was overkomen, al had iedereen al lang gezien wat er min of meer gebeurd was, want ze bekeken me weer op die typische manier, met opgetrokken neus. Blikken die ik herkende uit de tijd dat er tijdens een wandeling eens een kraai op m'n kop had gekakt. Of een kauw. Dat weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Hoe dan ook, bij elke poging tot spreken leek het alsof iemand met twee pas geslepen Rambo-messen in mijn tong sneed. Verschrikkelijk. Na een paar zinnen dacht ik dat mijn tong gehalveerd was. Ik moest alles wat ik zei trouwens herhalen, want ik lalde blijkbaar zomaar wat. Mijn tong voelde als een gigantische vleeslap zonder gevoel, een dikke saignante biefstuk. Om de pijn te beperken, zou ik mijn woorden moeten wikken en wegen, mijn spreken beperken tot een strikt minimum. Een hele nieuwe insteek. Dat wauwelde ik nog achterna. 'Als ik jou was, zou ik vanaf nu heel goed nadenken voor ik iets zeg.' Dat zei ze dus, mijn vrouw. Ongeveer zoals een paar maanden geleden, toen ze terugkwam van de kapper met een experimentele haarsnit en vroeg wat ik ervan vond. Eerlijk. Slechts een paar keer had ik ingetogen gegiecheld als een schoolmeisje, dus eigenlijk helemaal niet ingetogen genoeg. Mijn mening kreeg ze. Iets té eerlijk misschien. Twee dagen had ze achteraf niet meer gesproken. Twee dagen. Deze keer was de manier waarop ze het zei alleszins veel minder dreigend en onheilspellend. Enige vorm van medelijden was er nochtans amper bij. Het leek zelfs op leedvermaak. 'Je zal zien dat het over twee dagen al heel wat beter zal gaan. Bel maar naar de tandarts voor een afspraak. En nee, dat doe je zelf. Ze zullen je wel verstaan als je langzaam genoeg spreekt.' Dus verbeet en verbijt ik de pijn en maak ik er het beste van. Meer nog: maak ik van de nood een deugd. Maak ik me nuttig. Leer ik eruit. Dat spreken zilver is en zwijgen goud bijvoorbeeld. Dat luisteren soms veelzeggend kan zijn, echt luisteren. Niet in de zin van gehoorzamen, maar van aanhoren. Als een relativerende rebel op rust, me volledig bewust zijnde van de tijdelijkheid van dit euvel en de vergankelijkheid van het bestaan op zich.

Danny Vandenberk

4 1

De wolf en de drie pony's

Dit verhaal start met drie pony’s. Alle drie leven ze in hetzelfde dorp, in de straat die eindigt waar de bossen beginnen. Elke pony staat apart in zijn eigen wei maar vanuit bepaalde standpunten zien en horen ze mekaar. Hun mensen, Ariël, Ursula en Sebastiaan wonen in dezelfde straat. Sebastiaan heeft nooit tijd, zijn agenda is zijn hoogste goed. Hij is niet lui, zijn prioriteiten zijn wat vervaagd. Dit gegeven uit zich in een slecht onderhouden omheining. De onderste draad heeft zijn stevigheid verloren en hier en daar zijn er gaten terug te vinden. Ursula doet het beter. Haar omheining staat strak gespannen. Die pony van haar, die kan geen kant op. Ariël volgt de raadgevingen voor wolfwerende omheining. Naast een stevige basisafrastering spant ze nog twee extra draden. Eén op 15 cm van de grond en één op 120 cm hoogte. Ze komen onder spanning te staan, 4500 V is genoeg voor de pony om in de wei te blijven en alles buiten te houden wat niet binnen hoort. De verschillen zijn ook de drie pony’s opgevallen en zijn voer voor een gesprek. Elke ochtend komen ze samen, ze zoeken de plek van hun weide op waar ze mekaar zien en horen. Het doorbreekt hun eenzaamheid en wekt hun kuddegevoel op. Ursula’s pony voelt zich beter dan de andere. Dat krakkemikkig geval van Sebastiaan, daar lacht ze mee. Die bunker van Ariël, is dat niet wat overdreven? Wanneer de pony’s voldoende sociale prikkels geabsorbeerd hebben is het tijd voor zelfzorg en gaan ze ieder hun eigen weg. Ze zoeken een plek in hun weide om ongestoord de biodiversiteit weg te grazen. Niet ver daarvandaan woont de wolf. Hij heeft een verlaten militair domein geclaimd als zijn territorium. Wanneer hij geen zin heeft in everzwijn of ree, gaat hij op zoek naar gemakkelijk te vangen vee. De wolf beslist om op jacht te gaan. Hij sluipt de dichtstbijzijnde straat in en ziet de drie pony’s. Hij komt dichterbij. Hij onderzoekt de drie weides en ziet de zwakke omheining met gaten. Hij moet niet eens moeite doen, hij kan er zo onderdoor. Sebastiaans pony is zijn prooi van de nacht. Wanneer enkele dagen later de wolf honger heeft wandelt hij rustig terug naar de Vrijheidsstraat. Hij maakt het zichzelf makkelijk en zoekt zijn slachtoffer op dezelfde plek. Deze nacht vraagt om meer moeite, de draden zitten strakker ineen. Eronder door is geen optie. Er tussendoor is moeilijk. De wolf, die niet schuw is van een uitdaging, neemt een aanloop en in één vlotte beweging springt hij over de omheining. Ursula’s pony ziet het gebeuren, galoppeert naar het huis van Ariël voor hulp, wordt al snel ingehaald en eindigt als hap voor de wolf. Zijn honger is niet gestild, Ursula’s pony is aan de taaie kant. Opportunistisch als hij is, besluit hij om ook deze nacht terug te gaan naar daar waar zijn eten zo voor het rapen ligt. De twee lege weides negeert hij, zonder omwegen loopt hij naar de grote graasvlakte aan de overkant. Hij kan niet wachten om te ontdekken wat daar te proeven valt. Hij nadert de omheining en wil er onderdoor kruipen. De elektrische schok gaat door zijn hele lijf. “Verdomme, wat is dit. Dan maar erover.” Hij loopt aan en net wanneer hij wil springen ziet hij de extra draad die de omheining hoger maakt. Hij beseft het te laat en in zijn vlucht raakt een trilling van 4500 V hem aan. “Scheisse, was ist das” Hij loopt nog een paar keer heen en weer en beseft dat hij zich beter snel uit de voeten maakt. Het is te laat. Aan de ene kant van de straat komen boze buren op hem af. Vanaf de andere kant, gewapend met riek en hooivork, ziet hij de leden van de ‘Weg Wolf’ facebookgroep op zich afkomen. Allen opgefokt door hun eigen commentaren vormen ze een grotere bedreiging dan de auto’s op de baan naast zijn territorium. Ontsnappen is onmogelijk. De wolf wordt gelyncht door de boze menigte. Hulp is er niet, zijn Europese bescherming heeft hij vorige nacht zelf opgepeuzeld.

Vera Eef

0 0

dood op maat

De atticus lag aan de aanlegsteiger te blinken in de herfstzon. Milly keek door haar verrekijker en speurde het dek af : niemand te zien. Ruben waar ben je? dacht ze

amanda allesie

1 1

paardenbloem

Ze sloop als een kat langs de raam tot ze haar doel had bereikt. Behendig opende ze het raam en kroop naar binnen. Julien lag vast in slaap. Trudy gaf hem een por met de loop van het wapen: 'wakker worden!' schreeuwde ze. Z'n ogen vlogen open, hij keek recht in de loop van het wapen: 'trudy, nee niet doen! we kunnen toch iets begon hij. 'geen sprake van, ik hoef je bloedgeld niet!' tierde ze en haalde de trekker over. Julien bleef roerloos liggen. Ze nam enkele paardenbloemen uit haar rugzak en gooide ze op het bed.Tot nooit meer dacht ze en verdween in de nacht.

amanda allesie

4 1

mistsluires

Waar moet ik beginnen? bij de mist die plots in mijn hoofd is gekomen of de twijfel van alle dag: wat ga ik doen vandaag? dacht Albert , zuchte en keek doeloos door het raam van zijn kamer. Ineens werd de stilte verbroken door een doordringde schreeuw op de gang:'Antonie is vermoord!'

amanda allesie

4 1