Lezen

Pamban beach

Verborgen tevoorschijn in het blauw Van zee, hemel en visnet Op het strand van Pamban Waar ze nog vissen als ze leven En leven als ze vissen De Indira Gandhi brug toeristen verwelkomt voor een plaatje Betonnen en ijzeren wegen samensmelten tot hun maatje De gladde huiden de ruwe rotsen verbergen Onder hun getaandheid en onder de blauwe zee Verborgen het lijden van toen De Shiva goden van Ramanathaswamy waren ingeslapen En de Rameswaram cycloon langskwam om de trein te zoenen Twee dagen voor Kerstmis om middernacht Werd Dhanushkodi een spookstad in India Waar mensen en treinen vergingen Toen de staart van 1964 een slachtpartij beging

Autisme Storm

0 0

Amantes Amentes

Mysterieuze koningin van de nacht Die nooit weent, die nooit lacht Die Valentijn kreeg je mij in jou macht Ik zocht wat onbereikbaar was Onder herfstbladeren verborgen jou moeras Dacht nog dat ik de toekomst zag En wou je verheffen en aanbidden Maar mijn kathedraal werd een inferno Ik werd een vreemde voor mijzelf Mijn huid barstte van de hitte Je gooide mijn as voor de vissen Je verslond mijn naïeve ziel En zei dat het was omdat je van me hield Maar jou liefdeshonger werd mijn dood Met Valentijn ging jij door het rood Je nam mij mee naar de plaats nooit Je brandende ogen verslonden mij Van vuur naar as naar klei Het werd zij en niet langer hij Valentijn maakte mij vrij Van die aardkloot daar rondom mij Waar ik nu altijd en eeuwig gedij

Autisme Storm

0 0

Kamp Waes

‘Putain ket, hebt ge ’t gezien gisteren? Die laatste proef met dat zwembad vol weessokken, hitsige hyena’s en poepgelei?! Onwaarschijnlijk!’ Toen zelfs het dakloze vrouwtje naast het Zuidstation het belangrijker vond om me aan te spreken over de laatste aflevering van Kamp Waes, dan om geld te vragen, begon het me te dagen. Ook de week ervoor was zowat iedereen erover begonnen, van de uroloog die m’n penisverkleining zal uitvoeren tot de vrouw in Café De Kopstoot in Wezemaal, die achter me mee het genderneutrale (lees: enige) toilet binnenglipte en me gretig begon te bepotelen, terwijl ik echt heel dringend moest urineren. Maar het was op die woensdagochtend in de Brusselse Fonsnylaan dat het helemaal tot me doordrong: ik ben de laatste Belg die nog niet naar Kamp Waes kijkt. Laat me even de opzet van Tom Waes z’n laatste creatie schetsen, zodat ook m’n honderdduizenden Nederlandse lezers mee zijn. In Kamp Waes geven enkele hypersportieve Vlamingen zich vrijwillig op om vernederd te worden terwijl ze onmogelijke opdrachten moeten uitvoeren, zoals een nieuwe pot Nutella openen zonder dat het papiertje aan de rand blijft hangen, of een das knopen binnen het half uur zonder een deur in te stampen. Dat gebeurt allemaal onder toezicht van onze Special Forces Group, een ultragetraind, multigeskilled superteam dat snel inzetbaar is wanneer er in ons land dringend potten Nutella geopend of dassen geknoopt moeten worden. Tom z’n rol beperkt zich tot toeschouwer en voice-over van het ding. Hij doet dat aan de zijde van een man die zich ‘de Fly’ noemt en eruitziet alsof hij elke ochtend de melk van z’n ontbijtgranen in zijn baard morst. Meester Fly schreeuwt de kandidaten dingen toe als: ‘zielige watjes, als jullie nog één keer de dooier van mijn spiegeleieren laten uitlopen, bijt ik jullie piemel eraf en kots ik hem terug uit in jullie bakkes! Het kan me niet schelen dat je een vrouw bent!’ En ‘Degene die er niet in slaagt het volledige debuutalbum van Twarres te beluisteren zonder dat het bloed uit z’n oren spuit, draai ik een tong tot z’n amandelen paars zien! Het kan me niet schelen dat je een vrouw bent!’ Maar terug naar de sympathieke Tom, want laat er geen twijfel over bestaan, net als elke fatsoenlijke Vlaming ben ik fan van het fenomeen Waes. De man veroverde m’n hart als de broer van Bart in Het Geslacht De Pauw, in de tijd dat we nog over Bart De Pauw spraken en alleen zijn familie bedoelden als we het over z’n geslacht hadden. Enkele jaren later volgde Tomtesterom, waarin Koning Waes met z’n legendarische prestaties record na record brak, te beginnen met dat van meest vergezochte woordspeling voor een tv-reeks. En zo arriveerden we bij Reizen Waes, een programma waarin reisleider Tom ons meenam naar enkele obscure hoekjes van de wereld die het ontdekken waard waren. Opnieuw een schot in de roos, al had ik het persoonlijk wat moeilijk met de aflevering waarin hij in Groenland met z’n gastheer zeehondjes ging doodknuppelen, omdat de kinderen er verzot zijn op zeehondjesbloed en het goedje letterlijk met emmers naar binnen gieten. De uitzending waarin hij door een magnifieke speerworp de jacht op een 10-jarig albinoweesje in Tanzania won, behoorde dan weer tot een van de mooiste tv-momenten van het laatste decennium. Tegen de tijd dat Wauters vs. Waes op het scherm kwam, hadden we al lang geen programma meer nodig om te weten dat onze God het zangertje van Clouseau zou vermorzelen in zowat elke uitdaging mogelijk. Met succes een koe insemineren? Waes. (Koen leerde pas na de proef dat de procedure geen seksueel contact vereist.) Een man met een verstandelijke beperking opleiden tot je vaste klankman? Waes. Enkel de test waarbij de heren al skydivend de vijfde van Beethoven moesten naspelen op de neusfluit, leverde Koen een overwinning op. Hoe multigetalenteerd ook, tegen de neus van Koen Wauters is niemand opgewassen. Met dat ding kan je dan ook een hele provincie in de schaduw leggen. En nu is er Kamp Waes dus. In de aflevering die ik zag, werd er iemand uitgeflyerd omdat hij zijn wapen was vergeten. Maar zeg nu zelf, zouden we die deelnemer niet beter belonen? Want wat is er Belgischer dan Special Forces die zo amateuristisch zijn dat ze hun wapen vergeten? Geloof mij, van de vier militairen die dagelijks door het station van Brussel-Zuid flaneren, loopt er altijd minstens één bij die z’n machinegeweer op de keukentafel liet liggen en luchtgitaargewijs doet alsof hij wel degelijk een mitraillette in z’n handen heeft. Geen haan die er naar kraait. En misschien is dat wel de belangrijkste skill om bij de SF, het Belgisch leger of welke andere Chiro-afgeleide te horen: oplossingsgericht denken. Tot de Fly en co daar rekening mee houden, blijf ik de enige Belg die niet voor de buis zit wanneer de heer Waes, uit pure bescheidenheid, presenteert in plaats van proeven doet. Want we weten allebei dat Tom moeiteloos het papiertje van een pot Nutella knipoogt, terwijl hij vlotjes een das knoopt, van elke weessok terug een paar maakt, rustig elke hitsige hyena tot bedaren brengt en zich terecht afvraagt waarom er in godsnaam zo veel poepgelei in dat zwembad ligt.

Hans Verhaegen

0 0

Grosse fuge in B flat major

het lichaam van de dag maakt zich klaar beide ogen knipperen het mistgordijn opzij de geest springt op als een jonge hond snuffelend aan de voet van een boom het lichaam duwt het hoofd naar buiten naar de tuin waar de vogels vleugelen van winterkoude naar hangende zaden ze fluiten wijselijk heldere luchten waar de geest in het lichaam kan baden

Ingrid Strobbe

7 0

terwijl niemand het zag gebeuren

zonet heb ik mijn lichaam neergelegd in warmte die onzichtbaar hitte werd mijn hoofd had als eerste koeling nodig terwijl niemand er naakt binnen liep niets naar buiten ging om voorgoed te verdwijnen een ander lichaam deed precies hetzelfde in warmte die zichtbaar hitte werd het hield het hoofd stijf als een been in het water terwijl niemand het zag gebeuren gebeurde het alles van het ander lichaam zwom in het mijne

Ingrid Strobbe

5 0

Liefste.

de afspraak is ons achterna gekomen, wij liepen in laarzen onze wandeling, het bos lag verwaarloosd in ons geheugen, wij dachten op te ruimen, gevallen blad op de hoogte te brengen van de overlevingsstrategie van hulst, jij zonder meer mannelijk, ik met een knopje dat rood van schaamte vergat dat elk gevecht een gevecht is om licht, liefste ik wilde liggen op de plek van de jonge ree, wilde een watersalamander zijn in de poel van jouw bominslag, jij was de maker van sporen, verloren gelopen mos in een bos op leeftijd, een afslag naar het gezicht van vrede, de afspraak heeft ons achterna gezeten, ik als de gulheid van een varen, jij die mijn haren streelde tot er stekels tevoorschijn kwamen, een wandeling op rozen verkozen wij.

Ingrid Strobbe

10 0

Pure rust.

Soms was het tijd voor het nageslacht, soms tijd voor een gevecht, nu slechts het tikken -tik tik tik- op het raam. Ik sta op, bevrijd mijn oren van de slaperige doppen, hoor nu beter. Een kleine tuinvogel ziet me naderen en drijft het tikken op. Het klinkt als agressie. Het klinkt te groot voor een vogeltje van die omvang. Haastig bevestig ik het krantenpapier tegen het raam om het rode borstje tot rust te brengen. Die handeling helpt. Is het het mannetje, het vrouwtje dat me dankbaar aankijkt? Doorheen het glas dat niet is afgeplakt zie ik nergens de tweede helft van het koppeltje. Ze wonen al een tijdje samen in de tuin. Ik was getuige van de bouw van hun optrekje. Een liftje ontbrak maar hé ja dat zat al in hun vleugels vervat. Het tikkende vogeltje wil me blijkbaar iets vertellen, iets vragen. Het wil iets kwijt, iets vinden. Onlangs ging ons gesprek over bekende tuinvogels (waar iedereen de naam van kent) en ik hoorde voor het eerst over de gekte van mensen om naambekendheid belangrijk te vinden. Daar hebben wij geen last van, bekte hij. Of zij. Ben ik een koolmeesje, een blauwborstje, roodborstje, duif? Dat is toch van geen belang, als je vliegen kan. Ooit kwamen ze als koppel bij me aankloppen na een banale ruzie. Ze wisten niet dat dat de mensen ook overkwam. En ik werd gevraagd uit te leggen waarom de geest van mensen lijkt weg te vliegen van elk lichaamseigen genot, niet gebaseerd op drank of drugs die als een helicopter boven het hoofd hangt, maar genot op basis van de eigen pure rust. Het vogeltje achter de krant leek iets te kunnen ontcijferen, misschien het antwoord waarvan ik was vervreemd, ik probeerde iets te lezen in zijn vlucht.

Ingrid Strobbe

3 0

Lengtes negen

Soms verloopt een dag helemaal anders dan dat ik hem voorspeld had. Ik wou tot negen uur slapen maar voor zeven uur werd ik al wakker gemaakt door geroep op straat en een draaiende dieselmotor voor de deur. Ik wist ineens dat het de verhuizers van de buurvrouw waren. En als er iets is dat ik ongelooflijk hard haat dan zijn dat voor niks draaiende dieselmotors, gast. Ik sleep me uit bed om het allemaal door een kier van de gordijn aan te staren. Alsof het dan zou willen ophouden, door mijn gestaar.Als ik de avond ervoor te veel gezopen heb dan is het alsof er zilvermeeuwen door mijn kop janken. Ik voel ze dan vliegen van mijn ene oor naar mijn andere en dan bijten die met hun scherpe gele bek in mijn trommelvliezen. Dit wordt zeker weer een dag waarin alles misloopt. In de badkamer begint het al. De tandenborstel gaat tegen de grond. Een barst in de behuizing en de batterij zit ineens los. Ze komt eruit tijdens het poetsen. Ik poets mijn tanden verder met mijn elektrische tandenborstel alsof het een gewone tandenborstel is.Wanneer ik op straat kom om naar mijn werk te vertrekken, zie ik Micheline, onze buurvrouw. Ze is klaar met verhuizen en nu verhuist zij voor goed naar een verzorgingshome. Ik knuffel haar en besef dat ze aan de laatste etappe van de ronde van haar leven gaat beginnen. Ze huilt. Bijna tien jaar waren we buren. Geen enkele keer hadden we ook maar enig dispuut over lawaai of een overhangende tak in de tuin. Nooit. Altijd heel goed overeen gekomen, moet ik zeggen. Deze kranige weduwe van bijna tachtig is een schat. En dat weet ze maar al te goed. Ze geeft nog wat chocolade voor de kinderen.‘We komen u zeker bezoeken.’ Maar terwijl ik het zeg, denk ik en wanneer zou dat dan zijn? Met ons drukke leven. Loze belofte. De volgende keer wanneer ik wat van haar hoor is het zeker met een zwart omkaderde envelop in onze brievenbus. Ze geeft me een kaartje met daarop haar nieuwe adres, e-mail en telefoonnummer.‘Ik zal u mailen,’ zeg ik dan. Dat moet kunnen. Ik mail toch heel de tijd op het werk. Ik ben een professionele mailer.

Peter Mmm Verreth

10 0

Een niet-kandidaatstelling

Ik zal eerlijk overdrijven, u heeft gelijk, mijn leven is voorbij. Ik heb mijn kansen gehad, wil geen jong volk beroven van de hunne, mijn leven is voorbij. Ik begrijp dat wel. Ik ben maar een normale jongen, niks slachtofferigs aan, geen diverse kink in de kabel, niets waarmee u het nieuws kan halen, en te oud bovendien. Ik heb geen aandacht nodig, dat komt er ook nog eens bij. Telkens ik aandacht krijg, te veel aandacht naar mijn zin, duik ik onder, weg, verschuil me achter de rokken van mijn normaliteit, mijn irrelevantie, mijn over het hoofd gezien worden is een troost moeilijk uit te leggen in een tijd waar het hoogste goed oogballen trekken is. Sommige beweren zelfs dat mijn positie onverdedigbaar is, dat je de aandacht moet trekken om de problemen in de maatschappij aan de kaak te stellen; en daar kan ik inkomen. Jammer dat die aandacht verzandt in aandacht voor persoonlijke problemen, zoals het mijne. Het gaat altijd om mijn probleem. Mijn probleem is de beste manier om die oogballen te trekken, het is een strategie geworden, eentje waarvoor ik een beetje bang ben. En die strategie is dan ook de reden dat ik niet zo gek ben op aandacht. Die lijkt van iedereen een slachtoffer te willen maken, erop uit medelijden op te wekken, want als je het maar erg genoeg hebt in het leven omwille van wie je bent, dan krijg je wat voor mekaar. Dan krijg je wat gedaan. Of dat lijkt toch zo in al die getrokken oogballen. Ik voel me dan ook hypocriet wanneer ik zeg dat ik het jammer vind dat ik niet kan deelnemen aan de kans van deBuren om een schrijfresidentie in Parijs mee te maken. Ik ben te oud. Dat is mijn probleem. Niet het uwe.

Bas Tuurder

28 2

De Sleutelkaart

Het leven was meer en meer zoals haar jurk die knelde, vooral in de oksels. Dan maken wij de armgaten groter, grapte haar huisdokter en verzocht haar het katoen uit te trekken voor zij op de weegschaal stapte. Een schavot moet niet hoog zijn om voor vernedering te zorgen. Alle katoen, beval hij nog en wees naar haar ondergoed. Om de centimeters van haar bestaan te optimaliseren, wou hij de laatste gram afwegen. Zij gehoorzaamde en kneedde het textiel tot een bolletje dat zij op de stoel achterliet. Een reuzenkeutel die haar vertederd toelachte. Wit roze ruitjes waren haar ding, al toen zij klein was. Bij sommigen gaat een babykleur, een leven mee. Het was snikheet op de bus waarmee zij terug naar huis reed, maar toch kon zij beter ademen dan bij de arts. Gelukkig had zij in zijn praktijk geen hoestbui gekregen, anders had hij haar buiten een bloedonderzoek en een scan, een hele rits testen voorgeschreven. Hij reageerde altijd bezorgder dan zijzelf. Alsof hij betaald werd om haar toekomst in het oog te houden. Sedert zij geen maandloon meer aan een waarzegster spendeerde, was dat ook zo. En met zijn bloeddrukmeter, stetoskoop en ander fonkelend gerief, kon hij beter in haar ziel binnendringen dan de sibille die alleen oog had voor haar tarotkaarten. In zijn doktershanden, voelde zij zich zelf de sleutelkaart. Dat was ook zijn geld waard. Verdikt? had hij lachend gevraagd toen hij naar een rationele uitleg voor haar beklemmend bestaan scheen te zoeken. De digitale cijfertjes van de weegschaal gaven hem ongelijk. Hij las ze tweemaal. Luidop. Keek naar de inscripties op zijn stralend computerscherm, dan naar haar doffe ogen. Werd ernstig. Er was meer aan de hand. Stil kwam hij tegenover haar staan en tastte vorzichtig in de plooien van haar gezicht. De zere zenuw in haar linker kaak was een wegwijzer. Met watten vingertoppen drukte hij kuiltjes van haar keel tot aan haar borst en liet zijn ogen zakken. Hij wachtte de resultaten niet af om er bedrukt uit te zien. Maar zijn serieux stelde haar gerust. Hij gaf om haar. Doorheen het busraam liet zij haar gedachten verstrengelen met de stadsgraffiti die haar toeschreeuwden. Zij besloot niet af te stappen bij de halte EASY SUN, het reisbureau waar zij als trip advisor werkte. Zij had geen man, marmot of papegaai om voor te zorgen en haar werk was haar leven. Tot een tijdje geleden. Tegenwoordig was het eerder de hel. Alles liep mis. Voor haar en het agentschap waar zij haar dagen sleet. Alsof beiden in een ander web verstikten. Haar baas in het wereldwijde, zij in dat van haar hersenkronkels. Soms wist zij niet meer, welke bestemming zij haar klanten nog kon aanraden. Zij liep verloren. Dus zat zij de rit uit tot bij haar thuis. Vandaag wou zij alleen toeren in haar hoofd. In de vooravond twee dagen later, belde de dokter terwijl zij een etentje klaarstoomde voor haar boezemvrienden Jo en Geoff. In tegenstelling tot anders, klonk hij niet dreigend, wat zij verdacht vond. Zij liet de aardappel waarvan zij de bast en ogen had afgepulkt, in het water glippen, legde het keukenmes op de krant met schillen en herhaalde mechanisch: Morgen 13 uur? Is oké, ja. De krantenkop boven de afval titelde: De ontmoeting tussen de wereldleiders draait uit op een sisser. Zij drukte haar phone uit, staarde naar de doemletters van de morsige krant en was blij dat zij maar een voetnoot in de geschiedenis was. Professioneel hees hij de zwart-wit foto’s de lucht in en wees naar de puntjes die over haar longen verspreid waren. Gelaten keek zij toe en zag een sterrenhemel bij valavond. Even dacht zij terug aan de tarotkaarten waarop de Grote Arcana, de Dwaas, de Magiër, de Hoge Priesteres en de Keizerin pronkten tussen zon, maan en planeten. Vluchtig vroeg zij zich af of zij haar lot niet aan hen had moeten blijven toevertrouwen. Maar zoals steeds, zorgden de Handen van haar Heler voor rust. Het enge woord waaraan zij zich verwachtte, kwam wel niet over zijn lippen. Het moest ook niet. De melkweg onder haar ribben sprak voor zich. De arts zei wel iets van een mutatie, dat het erg was, maar onder controle kon gehouden worden. Dagelijks één pil en het kwam weer goed. Zij was een niet roker en dat hielp. Nog even haar gewicht checken en zij kon beschikken. Alsof een nieuwe afweging, het akelige nieuws ging bijsturen. Terwijl zij zich aankleedde, brabbelde hij nog iets dat zij niet begreep, omdat zij net een kledingstuk over haar oorschelpen deed glijden. Zij vroeg niet om het te herhalen. Wel dacht zij terug aan wat hij de laatste keer had gestameld en glimlachte. Opnieuw hoorde zij het woord verdict. Met een c dit keer. Grappig, hoe één letter een wereld van verschil maakt. Kwiek zipte zij de jurk met de wit roze ruitjes weer dicht en keek haar Heiland aan. Hij wist wat hij deed. De armgaten leken al een stuk groter. Het werd tijd dat zij bij het volgende doktersbezoek iets anders aantrok. Straks ging hij nog vermoeden dat zij een oude vrijster was. Pillen kunnen verraderlijk zijn, zei hij nog, en straffer dan je denkt. Volgende keer schrijf ik een pruik voor. Wij zien er goed uit en wij blijven er goed uitzien. Opgelucht snakte zij naar adem en knikte ja. De krant van vandaag noemde het een hittegolf. Opnieuw reed zij naar huis in een ovenwarme autobus. De temperatuur katapulteerde haar naar een tropische regio. Wat zij niet erg vond. Zij genoot. Voelde zich opgelucht. Alsof zij eindelijk de juiste reisbestemming had ontdekt. De wereldtrip waarop zij al jaren broedde en die zij vanaf nu haar klanten kon aanbevelen. Een destinatie zonder beschaving, vooringenomenheid of poespas. De aller natuurlijkste. Gewoon: kamperen. Ergens op de buiten of midden in de wildernis. Knapzak pakken en weg wezen. Wegdromen. Elke nacht. Onder het gewelf van de dierenriem. Tussen de afbeeldingen zoals die in haar eigen uitspansel gegrift stonden. Haar binnenstebuiten tatoeage. De bus wiegde haar en zij had moeite om niet in te dommelen. Het zonlicht wedijverde met de stralen van een broedkast. Wat vraag je, schat? hoorde zij de Marokaanse op het zitje tegenover haar neuriën. Natuurlijk mag je mevrouw een koekje geven. Zij kuste haar woorden zacht in het oor van het kind dat zij in haar groene djellaba meedroeg. De velen meters stof die haar en het meisje als de bladeren van een kool bedekten, schenen hen van de moordende hitte af te sluiten. Het duurde even en dan reikte de peuter met een fuks gebaar, een chocoladewafeltje naar de overkant. Alsjeblief moet je zeggen, pruttelde de moederkool die uit voorzorg een kleenex van tussen de nerven plukte. Asbliefs, lispelde de hummel. Haar ogen keken recht doorheen de schim tegenover haar. Alsof zij geholpen door de straling, de tekeningen achter de huid inspecteerde. Bruusk duwde het kind het gebak naar voor en deed bij de vonk van haar gebaar, een dikke kruimel op de schoot vallen. Een bobbel midden op een ruitje. Het zakdoekje bleek niet overbodig. Oeps! lachte de wit roze vrouw, Heel lief. Zij viste de chocoladebrok uit het vierkantje en stak hem met de rest van de wafel in haar mond. Strak bleef de peuter door haar heen staren. Tot de vrouw alles had doorgeslikt, haar vingertoppen had proper gedopt en haar japon had glad gestreken. De plaats waar de kruimel op de jurk was terechtgekomen vertoonde een moedervlek. Zij lachtte ernaar en het meisje deed mee, voor het zich terug in de groene kool nestelde. De baby ruitjes hadden voor goed geen leeftijd meer.

Dorlan Slefficsroth

8 0

Nieuwjaars brief bewoners woonzorgcentrum

Beste bewoners, Ik beloofde jullie om een nieuwjaarsbrief te schrijven. Ik moet jullie wel teleurstellen, mijn brief is getypt en niet handgeschreven zoals jullie dit vroeger moesten doen in de lagere school. Mijn pen is al enkele jaren versleten en mijn schoonschrift papier is nergens te bespeuren. “De jeugd en technologie hé, ’t is aaaaal nimeer gelik vroeger é.” ’t Is niet zomaar een dag als alle andere. ’t is de laatste dag van 2019. Ik ben opgetogen om de laatste dag van het jaar met jullie te mogen doorbrengen. De afgelopen maanden leerde ik jullie steeds beter kennen, samen brachten we al vele uren door. ’t Is mijn job om jullie een zinvolle dagbesteding te bezorgen, wat ben ik een geluksvogel om dit dagelijks te mogen doen. ’t Voelt meer dan gewoon mijn job doen, ’t schenkt me elke dag voldoening om er voor jullie te zijn. ’t Voelt een beetje aan als zorgen voor ‘mijn groot gezin’. Ieder van jullie heeft op de één of andere manier een bijzonder plaatsje in mijn hart gekregen. Elk met zijn/haar eigen unieke trekjes. Achter elk rimpeltje schuilt er een bijzonder verhaal, elk grijs haartje bevat een portie levenswijsheid. Wat ben ik bevoorrecht om reeds veel van deze verhalen en wijsheden te mogen kennen, bedankt om mij te introduceren in de wereld van jullie herinneringen. In stilte blik ik terug op veel mooie momenten van 2019. We hebben veel gelachen, veel verhalen aan elkaar verteld en soms ook eens gediscussieerd. Jullie favoriete activiteit is volgens mij het bereiden van verse soep, trouw op vrijdagvoormiddag. 10u stipt. Gedreven snijden jullie wekelijks de groenten. Zeg eens eerlijk, maken jullie er een onderlinge competitie van om de groenten zo fijn mogelijk te snijden? ’t Is genieten om jullie steeds zo fanatiek aan het werk te zien en bij momenten zelfs competitief! Zelf ben ik geen keukenprinses, dus geregeld vraag ik jullie advies. Een beetje extra peper? Een extra snuifje zout? Dikke of dunne soep? Vlees-of groentebouillon? Jullie doen me dan weleens denken aan m’n mémé en pépé, steeds klaar met goede raad! Ik hoop dat jullie het mij kunnen vergeven dat ik de soep ooit te sterk gepeperd heb en dat ik soms de dode zee heb nagebootst in de soepkom. Ook dan dronken jullie de soep op. We zongen vaak samen het lied “de soep is aangebrand”, gelukkig is dit in 2019 nooit gebeurd! Jullie herinnerden er mij tenslotte tijdig aan om in de soep te roeren wanneer ik druk bezig was met het voorlezen van de krant. Nog een geliefde activiteit van jullie is “test je dialect”. Eigenlijk moet ik jullie dialect testen, maar aangezien ik een vreemde eend in de bijt ben en geen zuiver West-Vlaams praat zijn de rollen meestal omgedraaid. Jullie testen mijn dialect! Jullie doceren mij de oudste, gekste en moeilijkste West-Vlaamse woorden! Gelukkig moet ik geen examen afleggen, ik heb nog enkele herhalingslessen nodig! We zitten gezellig samen in onze inmiddels vertrouwde living. De aroma’s van diverse soorten koffie en chocomelk brengen ons in de juiste stemming. Op de achtergrond klinkt André Rieu. Het smeuïg stukje taart ligt te wachten om jullie smaakpapillen te verwennen. In elkaars gezelschap sluiten we het jaar af. We zitten samen met medebewoners waarbij sommigen al echte vrienden van elkaar zijn geworden. Ik kan het niet laten en citeer één van mijn favoriete uitspraken van één van de bewoners onder jullie: “Wij zijn niet meer zo nieuw hé”. Nieuw of Klassiek, maakt niet uit…ik wens jullie een fantastisch Nieuwjaar toe. We maken er opnieuw een memorabel jaar van! Blijf nog vele malen komen naar de living, hoe meer zielen, hoe meer vreugde! Irina

_Iri_

0 0

Stemmen

Anna vlucht naar buiten, weg van de schreeuwende stilte in haar nieuwe studio, waar ze enkel met de stemmen in haar hoofd kan praten. Op straat is het gezellig druk. Marktkramers prijzen hun waren aan. Sappige dialecten stromen samen, krokante appels aan zachte prijzen, de kracht van de herhaling. Het zonnetje schijnt, mensen houden graag halt voor een praatje. Het nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje tussen de kramen: actrice Laura Peeters is gisteren overleden. Anna en Laura waren vriendinnen. Ze groeiden op in de schoot van hetzelfde polderdorp, een vergeten stipje op een vergeelde landkaart. Ze ontwikkelden elk hun eigen strategie om de wereld buiten het dorp te ontdekken, om uit te breken. Taal was hun geliefkoosde wapen. Anna had oneindig veel vragen, de antwoorden zocht ze in boeken, later begon ze al schrijvend ook haar eigen antwoorden te formuleren. Laura was voorbestemd om actrice te worden. De wereld was haar podium, ze speelde altijd, verstopte zich voortdurend achter een masker van drama en mimiek. Op de dag van de begrafenis keert Anna terug naar het dorp. Laura’s ouders wilden afscheid nemen van hun dochter in intieme kring. Het is meteen duidelijk dat niet iedereen dat begrepen heeft. Anna ziet journalisten en huilende fans. Ze vraagt zich af of zij hier wél op haar plaats is. Haar ogen glijden over het dorpsplein, op zoek naar één gezicht, met ogen als donkere parels. Het dorp uit Anna’s jeugd was onverzettelijk en hardleers, een brokje onvervalste authenticiteit dat zich nu finaal lijkt over te geven aan de Vlaamse verkavelingswoede. Haar leven onder de kerktoren speelde zich af in een klein, gesloten kringetje: haar ouders, broers, grootouders. En Laura, Samuel en Oskar. Anna en haar vrienden waren even oud en op elkaar aangewezen. Ze hadden de ruimte om samen jong te zijn. Maar in hun tienerjaren werd het dorp plots te klein, te benauwd, ze verlangden naar de onbegrensde mogelijkheden van de stad. Ze hadden grote dromen, maar het dorp en hun jeugd konden ze niet zomaar loslaten. De terugkeer naar het dorp is een stap terug in het verleden. De tijd verglijdt, samen met gemiste kansen en zachte leugens. Anna glijdt langzaam mee. Onvermijdelijk komt ze bij Samuel en Oskar terecht. De jongens uit haar jeugd zijn uitgegroeid tot succesvolle jonge mannen. Oskar heeft net zijn eigen IT-bedrijf opgericht, Samuel is chef-kok in een hoog aangeschreven restaurant. Ze omhelst haar vrienden, zoekt troost in hun vertrouwde stemmen, vergeving in hun vochtige ogen. Anna en Laura deelden alles, van hun diepste geheimen tot de liefde voor dezelfde jongen. Samuel viel eerst voor de excentrieke, wilde schoonheid van Laura. Later zocht hij toenadering tot de bedachtzame Anna. Er ontstond een bijzondere, kwetsbare vriendschap, voortdurend bedreigd door het gif van de jaloezie. Uiteindelijk koos Samuel voor een meisje uit de stad. Anna probeerde haar verdriet te overwinnen met haar pen, ze vertrouwde op de kracht van de verbeelding. Ze rukte zich los uit de klauwen van het dorp en zocht lang naar haar eigen stem. Laura verdoofde de pijn, ze vluchtte in haar werk, in drank en pillen, in de armen van foute mannen en uiteindelijk in de dood. De dienst is voorbij. Oskar vraagt om hem te vergezellen naar het enige café in het dorp. Hij bestelt drie glazen witte wijn, de favoriete drank van Laura. De tv staat aan, er worden beelden getoond van hun vriendin. Ze was te zien in verschillende televisiereeksen en op het witte doek. Ze speelde altijd zeer intense rollen. Ze speelde zoals ze leefde, vol overgave, zonder compromissen. De drie overblijvers klinken op Laura. Haar glinsterende ogen vullen het scherm, ze knipoogt naar hen.

Ine Moreels

0 0

Anita gaat vreemd

Anita gaat vreemd. Haar minnaar woont om de hoek. Het is de buurman die nu en dan haar wederhelft bezoekt. Dan kijken de mannen samen voetbal en lachen ze met vrouwen. Ook met haar. Maar: als de kat van huis is, danst Anita rond hém heen. De 'gelukkige' minnaar heet Willy, een naam die klinkt als een klepel van een te traag tikkende klok. Tik... tok. Toch is hij een snelle man, een turbo die niet stilvallen kan. Willy is de match die haar licht ontvlambare lijf doet branden. Grommend als een wilde beer stort hij zich op haar. In ruil zet zij haar tanden in zijn weelderig begroeide torso. Maar soms… Soms voelt ze de drang eens goed door te bijten. Hem pijn te doen, genadeloos af te maken. Naast zijn zweet en zoutig vel zijn bloed te proeven. Zijn ribben te doorboren met een stomp maar krachtig voorwerp. Zijn ogen dicht te schroeien met vuur of één of ander bijtend zuur. Het is het sluimerende, plots opduikende schuldgevoel dat haar tot zulke waanzinnige gedachten drijft. Ze wordt boosaardig en tegelijk zo teder, zo lief dat ze niet weet of ze moet schreeuwen, hem verscheuren of simpelweg beminnen. Haar lijf davert, haar poriën openen, haar stem gromt. Zo grommen ze samen: hij van opwinding, zij van verwarring, kwaadaardigheid. Willy weet niet wat het is, bedriegen, hij staat met zijn alleenstaande-status aan de andere kant. Daar waar het niet pijn doet, daar waar het schone leven heerst van cadeaus en saunabeurten. Ze wil het hem inpeperen, kerven in zijn rode, door haar doodgebeten vlees. Tegelijkertijd moét ze hem waarschuwen. Scheer je weg, vlucht voor ik je genot bezorgende lichaam in stukken snijd en in een fondue van chocolade en vruchten dompel. Ach Willy, ga weg! Maar Willy blijft. Leest enkel liefde op haar schuldbewuste gelaat. Hij voelt geen haat. Hoopt dat ze haar man voorgoed verlaat. Dat die straks in de deuropening staat, hen betrapt tijdens de daad. Anita wil dat hij gaat. Maar hij blijft en zegt “grrr”. Zij gromt “grrr”.

mme evil

57 3

Borderline ontmoetingen op donderdagavond - partje II

Wat ik hem nog wou vragen, achteraf, na de fles, na de drankzucht, na de gedachtenleegte van de roes, na veel gestrompel en oude wijven om thuis te komen: "Dirk, jong, mocht je een botanist zijn, verantwoordelijk voor 1.000 exotische bomen in een serre, zou je dan ook bepaalde takken beknot houden en slechts een aantal laten bloeien, zoals je doet met je persoonlijkheid, omdat je vreugde schept binnen de beknotting, binnen het idee dat je een zekere af-heid kan creëren, een zekere controle over de paar takken die je laat groeien? Is dat je antwoord op moeilijke vragen zoals Hoe kan een mens gelukkig zijn? Door je visie op geluk zo beperkt mogelijk te houden? Dan is het vingerhoedje snel gevuld.""Dan ben je snel content! Het geluk van onder de stolp, met het risico dat de lucht bedompt en zelfs giftig wordt.""Waarom hou je je verweg van zovele onderwerpen? Omdat ze resoneren vanuit je praktijk en je vreest dat het paden zijn naar psychische ziekten? En jij wil de massa opvoeden!? Een bange man in het diepste van je gedachten. Bang dat je eigenlijk geen antwoorden hebt en de lauwe saus zal moeten serveren terwijl deze al koud geworden is. Gelukkig zijn er de massa's die nog liever de koude gestolde pudding voor lief nemen dan het Niets dat meestal hun deel is."Mensen vinden de weg niet naar het geluk omdat hen een vals geluk wordt voorgehouden. Het geluk van den teevee, van de reclame, sociale media, noem maar op. Het valse geluk van het bezitten van dingen, het streven naar onrealistische doelen. Terwijl het geluk een hier-en-nu-gevoel is. Eén helder moment kan al voldoende zijn, één ogenblik waarop je beseft dat je dat ene doel waaraan je voortdurend werkt, ook effectief kan bereiken; dat je van een miserabele job kan overstappen naar een leuke als je maar de inspanning neemt om er naar op zoek te gaan; dat je dat ene meisje/die jongen wel zal vinden die alles voor je zal veranderen, die bij je past zoals een handschoen past. Het geluk is niet verweg, het is daar, telkens als je luistert naar jezelf, naar je eigen diepste opwellingen én ernaar handelt! Dan zal elke daad die hieruit voortspruit, begeleid gaan met een streepje geluk, een vreugdevol moment. Elke verbetering van jezelf krijgt een applaus vanuit jezelf! Wie wil dat niet!? De levengevende stroom welt op vanuit het binnenste. Maak de weg zelf vrij!

Dan Fauré

12 0

Lengtes acht

Het wordt tijd om de zaak af te sluiten. Komt ge mee, Gertrude?’ ‘O.K.’ ‘Het is eigenlijk heel simpel, moet ik zeggen. Er zijn drie sleutels die ge moet meenemen. En een pillamp want als alle lichten uit zijn, ziet ge niks meer natuurlijk.’Ze lacht. Ik pak de drie sleutels en loop de gang uit, over de speelkoer naar de C-blok. Zij volgt mij. ‘Kijk, dit is lokaal C-101. Dat is het grootste klaslokaal dat we op school hebben. Het is het lokaal van de mode. Hier kan vijftig man in. Het enige wat ge moet doen bij het afsluiten, is zien dat alle ramen en deuren dicht zijn en dat het licht uit is. Als dat zo is, doet ge de deur op slot.’‘Ik vind het wel eng. Dit lege gebouw. Zo donker.’ ‘Ik ben altijd bij u.’We lopen alle lokalen af en komen aan op de tweede verdieping. ‘Doet gij deze gang? Ik loop gauw nog naar boven tot op het vijfde. Dan kom ik terug naar u en zijn we klaar.’ ‘Blijf je niet bij mij, William, please?’ ‘Zijt ge bang?’ ‘Een beetje wel, ja.’ ‘Ik ben zo terug.’ Ik loop de trap op en roep stilletjes boe. De echo weerklinkt door de trappenhal. Ik hoor haar onder mij lachen. Met grote passen klim ik helemaal naar boven tot aan het lokaal van de juweliers. Daar moet ik de verwarming uitdraaien en een raam dichtdoen. Ik begrijp die gasten niet goed. Ze hebben het koud en dan draaien ze de verwarming open maar dan krijgen ze het benauwd en doen ze de ramen open. We hebben die discussie met die leerlingen al verschillende keren gevoerd. Ik loop verder en kies om via de andere trap naar beneden te komen. Gertrude kent het gebouw nog niet en zal me langs deze kant zeker niet verwachten. Wanneer ik juist op de tweede verdieping kom en na de trap de gang insla, bots ik vlak op haar. Ze gilt heel kort. Ik pak haar vast zo dat ze zeker niet op de grond zou vallen en ik hou haar nog iets langer in mijn armen. Ze is geschrokken en ze kijkt naar mij. Ik heb haar nog altijd vast en zonder er over na te denken, kussen we. Met een natte mond zuigt ze zacht op mijn tong alsof ze zoete slagroom inademt.

Peter Mmm Verreth

1 0

Een vriend

Rode strepen met witte sterren en vlak daarna wegstervende rookslierten. Het vuurwerk ontploft majestueus in al zijn kleuren vlak boven de oude man. Met open mond van dikke droge lippen bewondert hij het smeulen en smelten van de wegschietende pijlen. Hoeveel moet dat allemaal wel niet gekost hebben, vraagt hij zich af wanneer er weer een raket gillend de lucht in schiet. Een jongen komt bij hem staan. Samen kijken ze naar boven. Bij elke knal schrikt de jongen en deinst hij een paar stappen achteruit. ‘Ge moet geen schrik hebben, manneke,’ zegt de oude man, ‘er kan niks gebeuren. Die mensen weten waar ze mee bezig zijn. Dat zijn professionelen.’ ‘Ik heb geen schrik,’ antwoordt de jongen zonder naar de man te kijken. Het blijft een tijd stil. De lucht stinkt naar zwavel. De rook danst traag langs de vuile bruine nachtwolken. De oude man kijkt naar de jongen die de lucht in alle richtingen aftuurt. ‘Is het al gedaan?’ vraagt de jongen. ‘Wat?’ ‘Het vuurwerk. Is het al gedaan?’ ‘Nee, dat denk ik niet. Het eindigt gewoonlijk altijd met de schoonste pijlen.’ ‘Er komt toch niks niet meer?’ ‘Och, jawel. Ge moet gewoon efkens wachten, manneke.’ De jongen zucht: ‘Ik ga al terug naar binnen. Ik heb kou.’ ‘Nee, wacht, een beetje geduld. Zo gaat dat in het leven. Ge moet geduld hebben. Geduld is een schone deugd.’ ‘O.K. Boomer.’ ‘Watblieft?’ ‘Nikske.’ ‘Kom eens efkens hier.’ ‘Waarom? Wat is er?’ De oude man steekt zijn hand uit. ‘Ge hebt toch kou? Ik heb altijd warme handen. Hier voel maar.’ De jongen geeft de oude man aarzelend een hand. ‘Gelukkig nieuwjaar, mijnheer,’ zegt hij een beetje plichtmatig, ‘en de beste wensen.’ ‘Dank u, vriend, voor u ook een gelukkig nieuwjaar.’ De oude man legt zijn andere vlezige hand over de hand van de jongen en wrijft de kou eraf. De jongen trekt zijn hand terug. ‘Waarom noemt ge mij vriend, oude man? Ik ken u niet eens? Ge zijt toch geen pe…’ De jongen slikt zijn woorden in. Voor het eerst kijkt hij naar de oude man. Hij ziet de warme glimlach en de vriendelijke ogen. Dan fluiten er ineens wel twintig vuurpijlen tegelijk naar de hemel en ontploffen in de schoonste kleuren. Het duurt minuten lang. Links royale blauwe spetters die aan Monet doen denken en rechts dikke smeulende vermiljoene strepen van Caravaggio. De jongen en de oude man kijken samen. Hun monden vallen open uit pure bewondering. De ogen drinken de kleurenpracht. De oren ondergaan de felle kracht van de explosies. De jongen schrikt weer bij elke knal. Hij grijpt vlug de warme hand van de oude man.

Peter Mmm Verreth

0 1

The art of statement, of, hoe geef je boertige opmerkingen die voor beide partijen als aangenaam door kunnen gaan

Je herkent het wellicht allemaal. Ergens: een willekeurige vriendin heeft een nieuw kleedje gekocht, draagt het zodat het steekt in de ogen, en jij, sukkel van dienst, kan moeilijk anders dan iets zeggen over haar nieuwste. Het is je vriendin, niet!? Maar, denk je, wat voor zin heeft het om netjes te zijn en het 'juiste' ding te doen? En wel, een evenwicht te zoeken tussen je afgrijzen voor de bodybag die ze aanheeft, en iets eruit kramen dat de meeste mensen zouden omschrijven als 'goed fatsoen'. Je puurt er dus een opmerking uit die klinkt alsof je net gevraagd werd jonge diertjes te martelen vóór je het podium bestijgt om een ode te brengen aan een schrijver die je haat. Dubbele ententes tussen gevoelens die normaliter niet op hetzelfde moment aanwezig zouden mogen zijn, en die je, hoe kan het anders, het fikkend maagzuur geven, of zorgen voor een uitbarsting van branderige zweetblaren die je onderbroek opvullen en te klein maken. Of nog van dat soort. Het was, zonder omfloersingen gezegd: "Wat heb jíj nú weer aan!!?", met de nadrukken zoals in deze zin aangegeven: j-IJ en n-U, alsof het niet je vriendin was maar je eigenste kind van 12 of 13 met kleerkaststress. Stel je even kort de situatie voor: zij haalt net haar kind op uit dezelfde klas waar ook jouw zoon of dochter zit. De kleuterleraar zit er met een halfwassen smile bij door teveel met de producten van incoherentie in denken en handelen van dat schreeuwlelijk, drukdoend gebroed geconfronteerd te worden. "Waarom heeft een aap een staart? Of: waarom krult z'n staart niet als een varken?", waardoor je als leraar je stembanden in twee moet breken om het simpelste aller uit te gaan leggen. Gelukkig charmeert die kinderlijke onwetendheid, toch? Terwijl jij net binnenkomt in het klasje, zie je iemand met een ton aan hurkend zittend op de grond, met de rug naar je toegekeerd. "Nee, toch", denk je. Je wil lachen en grijnst alvast. Dan draait ze zich: het blijkt je vriendin en die lach met grijns dondert je maag in. Ze zegt: "Hey", zoent je en in dat korte ogenblik onderga je bovenstaande en lanceer je je opmerking. Zie de Griekse zuiltjes waarop De Opmerking geserveerd wordt. Voel nog de poging tot verzachting, die als krulletjes rond de zuilen dansen. En voel de opdonder die je het mens geeft. "Dan moet ze zich maar niet zo lelijk kleden!", denk je nog, maar de opmerking heeft z'n werk gedaan. Vrienden, af? Nee, dat nu ook weer niet. Enkel een mentale fiche erbij die ze gebruikt als ze met anderen over jou spreekt. "Die gast? Die is wel te doen. Maar die kan van die opmerkingen maken! Niet te doen! In your face! Wel eerlijk hé?" "Dat ken ik al!", zeggen de anderen dan, want the art of statement is voor jou niet louter gereserveerd voor mensen die je kent, maar hoort bij jouw sociale interactiemodel. Je interageert daarom ook sociaal niet teveel. En hoewel het een kunst is die verfijning krijgt naarmate je er meer aan werkt, vindt zowat de meerderheid van de bevolking een opmerking geen aangrijpingspunt voor een fijnbesnaard humoristisch interludium, maar een flagrante inbreuk op de persoonlijkheid. En hoewel die persoonlijkheid metershoge draken herbergt die eigenlijk best zo snel mogelijk worden afgevoerd, moet je doen alsof je ze niet ziet. Dát is de kunst die de meeste mensen beoefenen: laat me gerust, dan laat ik jou gerust. Niet dat ik voorstel dat iedereen nu maar tegen iedereen opmerkingen moet gaan maken! Laat dat maar over aan de pro's. De schuimbekkende schoonheidsminnaars die de wereld en de mensen erin maar een lelijke boel samen vinden, die finesse hebben en een neus voor esthetiek. Wíj smeren het wel aan de baard, met de borstel er nog aan .

Dan Fauré

10 0

Slaaf van de naald

Afkicken bleek een grote vergissing. Ik had dringend een shot nodig. Mijn neus droop, ik zweette als een rund ook al had ik het koud, ik rilde en liep om de haverklap naar het toilet. Mijn anus bloedde van de diarree. Afkicken... het was nooit een vrije keuze geweest, eerder een kwestie van armoede. Heroïne kostte nu eenmaal geld, iets wat ik zelden had en zoals je wellicht weet doen wanhopige mensen soms domme dingen. Het was maandagochtend. Een typische klotedag. Ik schuimde de advertenties in de krant af in de hoop hier of daar een baantje te vinden. Kieskeurig was ik niet. Ik wilde alles doen: afwassen, lijken ruimen, pekinezen uitlaten. Als ik maar wat geld kon verdienen om mijn heroïneverslaving nieuw leven in te blazen. Zelf dealen was uitgesloten. Diefstal? Neen. Eén keer hadden de flikken me al gepakt en een tweede keer zou me ongetwijfeld een gevangenisstraf opleveren. Ik draaide enkele telefoonnummers en maakte wat afspraken, waaronder bij een poetsbedrijf en een chique restaurant. Natuurlijk liep het fout. Toen ik hen vroeg waar het aan lag zeiden ze dat het mijn voorkomen was. Thuis keek ik eens goed in de spiegel. Ik kon hen geen ongelijk geven. Vanbuiten was ik misschien een wrak, maar vanbinnen had ik ze nog allemaal op een rij. Dankzij mijn bovengemiddeld stel hersens kreeg ik een briljante ingeving. Ik besloot om zelf een advertentie op te stellen: Gigolo, 24 jaar, regio Antwerpen. Komt ter plaatse. Prijs overeen te komen. Geen taboes. En ik zette er m’n telefoonnummer onder. Ik stuurde de tekst in naar de redactie. Toen ik een week later de krant ging halen, stond de advertentie erin. Met mijn laatste geld kocht ik een rolletje pepermuntjes. Ik ging naar huis om naast de telefoon te wachten op mijn eerste klant. Terwijl mijn blik over de krantenkoppen gleed, overdacht ik wat er allemaal kon gebeuren. Ergens hoopte ik op lekkere meiden, maar dat was natuurlijk uitgesloten. Nee, eenzame, lelijke wijven, dat was wat me te wachten stond. In alle soorten en maten. Mijn middenrif begon al samen te krimpen van walging. Ik beeldde me in hoe ik zulke misbaksels in godsnaam hoorde te bevredigen. Nog in geen honderd jaar zou ik een erectie kunnen krijgen. Waar was ik aan begonnen? Ik zuchtte diep. Over dat soort dingen maakte ik me zorgen. Ik had spijt en scheurde mijn advertentie uit de krant. Het was een symbolische daad. Ik wist immers maar al te goed dat er op hetzelfde moment nog duizenden exemplaren op keukentafels, aan bushaltes of in rokerige cafés gelezen werden. Ik had nood aan frisse lucht. Het regende pijpenstelen. Desalniettemin maakte ik een wandeling. Ik hield van natte kleren, van dat schurende gevoel tegen mijn broze huid. Onderweg liep ik een apotheek binnen. Ik bedelde er om wat valium. Tegen plankenkoorts. Normaal kon je dat enkel op voorschrift krijgen, maar ik bedacht een listig smoesje over ontwenningsverschijnselen en dat ik het papiertje in een plas had laten vallen en dat het doorweekt en onleesbaar geworden was en dat ik morgen zou terugkomen met een nieuw voorschrift van m’n huisdokter en bla bla bla en de man achter de toonbank scheen een goede dag te hebben, want hij gaf me een doosje met dertig tabletten van 10mg. De hele dag zat ik naast de telefoon. Slechts één keer rinkelde hij. Het bleek een man te zijn die Chinees wilde bestellen. ‘Tweemaal nasi goreng met kip, babi pangang met noedels, een klein potje curry en een zakje kroepoek,’ zei hij. En hij wilde ook nog een loempia, maar ik onderbrak hem en zei dat hij het verkeerde nummer had gedraaid. Hij aarzelde en gaf mompelend toe: ‘Ik moet me vergist hebben. Mijn excuses.’ ‘Geen probleem,’ zei ik, en ik verbrak de verbinding. Toen betreurde ik de gemiste kans om hem een loer te draaien. Ik keek een beetje televisie. Stilzitten was de hel, maar de valium deed z’n werk. Er werd een film uitgezonden die ik al eerder had gezien. Het was lang geleden. Ik was de titel vergeten, maar ik herkende enkele scènes en had er niets op tegen om hem nog eens te kijken. Zo meteen, dacht ik, kwam er een scène met een kunstenares die van haar woonkamer een atelier had gemaakt vol met beelden uit papier-maché. Het had iets bevreemdend. De film bevatte ook een bondage-scène met diezelfde kunstenares. Ik wist niet meer of die al geweest was of nog moest komen. Ik stak mijn hand alvast in mijn broek en wachtte hoopvol. Minuten vlogen voorbij zonder dat de telefoon rinkelde en daar was ik blij om. Ik hoopte dat mijn advertentie een stille dood zou sterven. Er belden zelfs geen grappenmakers, iets waar ik min of meer op gerekend had. Ik had zelfs een fluitje (type scheidsrechter in een voetbalwedstrijd) bij de hand om loeihard mee in de hoorn te blazen als er iemand onnozel zou beginnen doen. Ik keek naar het uurwerk. Het was al avond. Buiten regende het nog steeds. Wagens gleden door de straat. De banden maakten een aangenaam geluid op het natte asfalt. Ik dempte het geluid van de televisie om er beter naar te kunnen luisteren. Ik sloot mijn ogen en bevond me al snel in het voorgeborchte van een koortsdroom. Mijn ergste vrees werd waarheid: de telefoon rinkelde. Hard en scherp en onrustwekkend irritant. Ik schrok en stootte met mijn scheen tegen het salontafeltje. Ik kreeg een hartverzakking. Waarom was ik plots zo nerveus? Niemand dwong me immers om de telefoon op te nemen. Toch? Behalve mijn drang naar een shot. De telefoon ging zeven keer over en toen nam ik op. ‘Vince Vercammen,’ zei ik. ‘Goede avond, bent u de man van de advertentie.’ De vrouw aan de andere kant was kortademig. Ze klonk alsof ze een marathon liep tijdens het spreken. Ik wachtte enkele tellen. ‘Meneer, bent u er nog?’ ‘Met wie spreek ik?’ ‘Odette,’ zei de vrouw. ‘Odette Moeskops.’ Dat belooft, dacht ik, met zo’n naam. Ik had geen flauw benul van hoe een dergelijk gesprek hoorde te verlopen, maar Odette wist gelukkig van aanpakken. Ze lichtte toe dat ze een vreemde fetisj had, waarop ik nogmaals zei dat ik geen taboes kende, zoals in de advertentie vermeld, zolang het maar genoeg betaalde. ‘Ja ja,’ zei ze snel, ‘geld is geen probleem.’ Ze trad evenwel niet in detail over wat ze precies wilde. ‘Wat denkt u van duizend euro, meneer Vercammen? Mag ik Vince zeggen?’ ‘Vince is goed. Duizend euro ook.’ Ik bedacht hoeveel gram bruine suiker ik daarmee kon kopen. Ik vroeg haar adres en sprong in m’n wagen. Duizend euro was de jackpot om snel over en weer te gaan en een goor wijf een orgasme te bezorgen. Kinderspel. Bovendien woonde ze op maar twintig minuutjes rijden. Mijn geluksdag. Ik belde nog snel naar mijn dealer of ik in de loop van de late avond nog wat dope mocht komen halen. Alles leek in de plooi te zullen vallen. Ik slikte nog 20mg valium. Ik reed de parkeerplaats van een reusachtig flatgebouw op. Sociale woningen. Ze waren er slecht aan toe. Eenmaal binnen duurde het tien minuten voor ik het juiste belletje had gevonden. Er woonden godverdomme zevenendertigduizend miljard marginalen in dat stuk beton. Moeskops – Peperzak stond er op het naambordje dat toegang verschafte tot mijn eerste werkervaring als gigolo. Ik kreeg de slappe lach. Toen begon me te dagen dat er wellicht meer dan één persoon woonde. Een vrouw en een man? Was Odette getrouwd? Waarschijnlijk was haar man niet thuis en had zij een verzetje nodig. Niets mis mee. Ik haalde mijn schouders op en drukte op het knopje. ‘Hallo?’ zei Odette, even kortademig als aan de telefoon. ‘Het is Vince.’ ‘Kom maar naar boven. Het is op de tiende verdieping.’ De zoemer ging. Ik duwde de deur open. Ik liep een lange gang in. Het stonk er naar pis. Overal lag zwerfvuil. De liften waren kapot. Ik moest verdomme met de klotetrappen naar de tiende verdieping. Odettes deur stond al op een kier. Ik klopte en ging naar binnen. ‘Dag Vince,’ hoorde ik Odette zeggen, ‘bedankt dat je zo snel gekomen bent.’ De stem was afkomstig van een schaduwrijke plek die net buiten de stralenkrans van een lamp viel. Alsof de eerste ontmoeting bewust zo in scène gezet was door een of andere blasé regisseur met vage artistieke ambities. ‘Wil je de deur sluiten alsjeblieft?’ Ik deed wat ze zei en toen ik me weer omdraaide, was ze uit de duisternis getreden. Ze was een mastodont. Zeker een meter negentig, massief en vormloos en ze droeg iets wat voor lingerie moest doorgaan maar wat eerder op een versleten gordijn van een amateurtheater leek. ‘Hallo,’ zei ik, en ik was opgelucht dat de extra dosis valium ingekickt was. Haar grauwe gezicht bezorgde me bijna braakneigingen. Er was iets met die vrouw. Ze was duidelijk gehandicapt, al kon ik niet goed zien wat er precies mis was met haar. Ze had ook een lodderoog. Ze wees naar een stapeltje biljetten op een commode. ‘Duizend euro, zoals afgesproken.’ Ik knikte. Ze had zonet haar invaliditeitsuitkering gekregen, dacht ik. ‘Zullen we naar de slaapkamer gaan?’ Opnieuw knikte ik. Ik kreeg een wee gevoel in mijn buik. Je kunt dit, Vince. ‘Zou ik eerst nog even gebruik mogen maken van het toilet?’ vroeg ik. Haar lodderoog bracht me in de war. Ik probeerde afwisselend in haar gezonde oog en dan in beide ogen tegelijk te kijken, maar daar begon ik zelf scheel van te zien en ik merkte dat zij dat merkte, dus keek ik twee centimeter naast haar blubbergezicht. Odette wees de weg naar de badkamer. Ze toonde me ook waar de slaapkamer was. Daar zou ze op me wachten, zei ze. ‘Kom op, Vince, je kunt dit,’ mompelde ik tegen het geraamte in de spiegel. Ik kreeg een aanval van acute diarree en ging zitten. Het gespeter echode in de porseleinen pot. ‘Denk aan die duizend euro en hoeveel shots je daarmee kunt kopen.’ Ik waste mijn handen. Op de lavabo stond een schaaltje met M&M’s. Ik grabbelde er enkele uit en stak ze gulzig in mijn mond. Ik kauwde en kauwde en slikte en slikte en toen ik de brij door mijn slokdarm voelde glijden, wist ik meteen dat de M&M’s al duizend jaar oud waren. En rot. Ik boog mij over de badkuip en braakte een regenboog. Daarna ging ik naar Odettes slaapkamer. Wat ik daar aantrof tartte werkelijk alle verbeelding. ‘Heb je ooit van trechterseks gehoord?’ vroeg Odette. Mijn mond viel open. Er stond geen bed in de kamer. In plaats daarvan lag Odette op een plastic zeil dat bijna de hele oppervlakte bedekte. Ze was naakt. Met beide handen hield ze een trechter vast die haar bloem bedekte. Ik wist niet waar ik eerst moest kijken: naar de kooi in de hoek waarin een naakte man met anderhalve arm zat, gemaskerd in een lederen SM-kap – hoogstwaarschijnlijk meneer Peperzak – of naar de vuile vleeshoop die op mij lag te wachten. Odettes lichaam was een tapijt van puisten, kwabben, korsten, schilfers, schimmel en huidplooien waar je een ganse familie vluchtelingen in kon verstoppen. Er speelde muziek. Ene Willy Sommers zong Als een leeuw in een kooi, waarop Peperzak zachtjes begon te grommen. En de stank, jezus, de stank in die kamer was niet te harden. Ik wilde niet weten wat het was, maar hoorde mijzelf de hele tijd denken dat het Odettes zieke huid was. Ik hoopte dat ik haar niet hoefde aan te raken. Ik walgde van de gedachte dat haar bloot vlees het mijne zou beroeren en ik stond op het punt om me om te draaien en weg te rennen toen ze zei: ‘Wees niet bang, je hoeft me niet aan te raken.’ ‘O,’ zei ik. Er viel een enorme last van mijn schouders. ‘Je hoeft alleen maar in de trechter te pissen.’ Ze stak het uiteinde van de trechter in haar snoepdoos en grinnikte. ‘Mijn man en ik worden daar geil van, zie je.’ ‘Gewoon in de trechter pissen?’ vroeg ik. ‘Dat is alles?’ Het was moeilijker dan het leek. Ik had namelijk zonet mijn blaas geledigd tijdens het kakken en ik was zo goed als gedehydrateerd. ‘We zouden graag hebben dat je het naakt doet.’ Als het dat maar is, dacht ik. Ik knikte en begon mijn hemd los te knopen. ‘Op die schoenen na.’ Ze wees naar de hoek aan mijn linkerkant. Daar stond een enorm paar orthopedische schoenen. De ene zool was immens, de andere min of meer normaal. Ik keek naar Odette. Ze had een lang en een kort been. Het verschil was zeker tien centimeter. Ik wist het. Ik wist dat er iets met haar scheelde, ook al had ik niet meteen door wat het precies was. ‘Je wil dat ik die schoenen aantrek?’ ‘Ja. En dan mag je in de trechter pissen.’ Ik kleedde me helemaal uit en stak mijn voeten in de schoenen die veel te groot en zwaar voor me waren. Toen bedacht ik me dat ik niet zou kunnen pissen. Zelfs geen druppel. ‘Dan moet ik eerst wat drinken,’ zei ik. Met de reusachtige schoenen strompelde ik naar de badkamer, waar ik me aan het kraantje laafde. Ik dronk tot ik een klotsende waterbuik had. In mijn ooghoek zag ik mijn productie in de toiletpot. Ik besefte dat ik daarnet was vergeten door te spoelen. Ik deed het alsnog en dronk nog meer water. En nog meer. En ik spuwde in het schaaltje met M&M’s. ‘Het zal nog even duren,’ zei ik tegen Odette. ‘Voor ik kan pissen, bedoel ik.’ ‘Doe je dit werk al lang, Vince?’ ‘Ik… eh… nee. Eigenlijk niet.’ ‘Geeft niet, hoor.’ ‘Het is mijn eerste keer,’ bekende ik. ‘O.’ Odette veranderde van zithouding. Dat scheen een zware inspanning voor haar te zijn. Ze hijgde. Op haar voorhoofd stonden zweetdruppeltjes. Ik zweer het je, ze veroorzaakte een luchtverplaatsing om u tegen te zeggen. De walm sloeg in mijn gezicht, warm en vochtig. Ik kon hem smeren. Het geld pikken en gewoon weggaan. Ze zouden me nooit te pakken kunnen krijgen, maar op een bepaalde manier had ik medelijden met hen. Ik mocht dan wel wanhopig zijn, ik had nog altijd een bepaald normbesef. Stelen van gehandicapten deed je nu eenmaal niet. Mijn blaas begon op te spelen. Eindelijk. ‘Ik denk dat ik kan,’ zei ik. ‘Laat maar komen.’ Odette likte haar lippen. Peperzak gromde wellustig in zijn kooi. Hij steunde op zijn stompje en trok zich af met zijn goede arm. Ik liep naar Odettes gigantische lichaam en ging boven de trechter staan. In eerste instantie kwamen er enkel wat druppeltjes uit, wat later volgde een heuse straal okerkleurige urine. Ik mikte alles in de trechter. Odette kreunde en ik zag hoe Peperzak onrustig werd in zijn kooi terwijl ik maar in die trechter bleef zeiken. Er leek geen eind aan te komen. Het was een raadsel waar ze al die urine stockeerde. Anderzijds, haar lichaam was zo groot als een havencontainer. Om een of andere reden begon ik aan dat lachwekkende stompje van Peperzak te denken. Ik vroeg me af wat er met die geamputeerde arm gebeurd was. Ik bedoel, die gozer was toch de rechtmatige eigenaar van zijn eigen ledemaat, dus ik zou denken dat hij hem mee naar huis heeft genomen. Al kon ik me wel inbeelden dat er ethische en hygiënische bezwaren waren en dat zo’n arm daarom bewaard werd in het ziekenhuis. Of vernietigd, maar dat zou zonde zijn, want ik geloofde in tweedehands. Als die arm zich nog in het ziekenhuis bevond, dan had Peperzak toch bezoekrecht, niet? Het volgende wat ik me afvroeg was wat de bezoekuren dan zouden zijn. Golden er andere regels dan bij volledige patiënten? Een poosje later was mijn blaas leeg. ‘En wat nu?’ vroeg ik. Peperzak blafte en zonder me te waarschuwen trok dat goor wijf die trechter uit haar bloem. Het klonk als het ontstoppen van een gootsteen. Ongelogen. Toen kwam de tsunami. Odette had al mijn urine in haar onderbuik opgeslagen en stuwde die nu naar buiten met een oerkreet. Even waande ik mezelf in een verloskamer. De pis stroomde langs mijn voeten. Gelukkig had ik die monsterlijke schoenen aan. Toch kon ik de neiging niet weerstaan om de dampende vloed te ontwijken. Ik zette één stap naar achter en één opzij. Plastic en pis was een glibberige combinatie. Ik gleed uit en viel voorover. Met een smak kwam ik terecht op de deinende vleesmassa die Odette was. Haar huid stonk naar bedorven gehakt. Vervuld van walging krabbelde ik weer overeind. Met elke beweging die ik maakte leken mijn benen onder mij vandaan te glijden. Mijn vingers verdwenen in haar vleesplooien. Ik viel nog een keer, op handen en knieën. Uiteindelijk slaagde ik erin om op te staan en naar de deur te strompelen. Ik hield me vast aan de deurpost. Mijn handen plakten. ‘Zijn we klaar hier?’ vroeg ik. Niet dat het veel uitmaakte, want ik was sowieso van plan hem te smeren. ‘Ja schatje, je kan gaan.’ Ik grabbelde mijn kleren bij elkaar en maakte me uit de voeten. Nog half nat van mijn eigen pist kleedde ik me aan in hal. Daarna nam ik het geld van de commode. Ik telde de biljetten. Twintig stuks van vijftig euro. In de verte jankte Peperzak als een verwaarloosde straathond. Ik was misselijk. Ik had dringend een shot nodig om deze ellende te vergeten. Ik wankelde naar buiten. Bijna struikelde ik over mijn veters. Ik belde mijn dealer. ‘Ik ben er over dertig minuten.’ God, wat was ik blij om zijn stem te horen. De autorit had een kalmerend effect op me. Ik reed met de raampjes halfopen. Op de radio zong Sheila E: We all want a love bizarre. Gelijk had ze. Het inrijden van de straat van mijn dealer voelde als een hemelvaart. Ik parkeerde mijn wagen en strompelde kokhalzend naar de voordeur. ‘Vince, je ziet eruit alsof je overreden bent door een tank,’ zei Rizzo. Hij liet me binnen in zijn kraakpand. ‘Je gelooft nooit wat ik zonet heb meegemaakt.’ We gingen op een versleten matras zitten. Er zaten overal gaten en de gele vulling wurmde zich naar buiten als etter uit een puist. Ik overhandigde Rizzo het grootste deel van het geld. De rest bewaarde ik voor eten. Het eerste wat ik zou kopen was een vers zakje M&M’s om die wrange nasmaak uit mijn bek te wassen. Terwijl ik Rizzo over mijn eerste avond als gigolo vertelde, prepareerde hij een shot voor mij. Rizzo schaterde van het lachen. Ondertussen spande hij mijn arm af boven de elleboog. En hij bulderde. Hij zocht een ader tussen de geïnfecteerde prikwonden. Hij vond er een en prikte. Die korte, scherpe pijn was een geschenk. In het buisje ontlook een bloedbloem. Onmiddellijk daarna drukte Rizzo de zuiger in en dreef de vloeistof in de ader. Enkele ogenblikken later voelde ik hoe de heroïne door mijn bloedbanen kroop en de waanzin van me afgleed. ‘Laatst was hier een gozer,’ begon Rizzo toen hij uitgelachen was, ‘die wat speed en coke kwam kopen. En hij vertelde me een mop. Hij beweerde dat hij ze tijdens een lucide droom had verzonnen. Kun je dat geloven?’ ‘Nee.’ ‘Moet je horen.’ Rizzo gooide de spuit weg en terwijl ik mij neerlegde op de matras, begon hij te vertellen. ‘Een vrouw en haar man zijn bezig met hun wekelijkse wandeling. Ze passeren de praktijk van hun gemeenschappelijke tandarts en de vrouw zegt: Ik heb best medelijden met hem. Hij is zo eenzaam en alleen maar bezig met zijn werk. Haar man geeft haar gelijk en ze vervolgt haar betoog. Weet je wat. Ik zal hem eens verblijden met een pijpbeurt. Dat zal hem goed doen. Dus ze gaat naar binnen en komt een kwartiertje later weer buiten, trots omwille van haar goede daad. Zij en haar man maken hun wandeling af. De week erna gebeurt exact hetzelfde. Ze zegt dat ze medelijden heeft met de tandarts omdat hij zo eenzaam is, gaat naar binnen om hem snel even te pijpen en komt terug buiten. En de week daarna opnieuw hetzelfde scenario. Als ze dan weer naar buiten komt, vraagt haar man: Kijk, ik heb er niets op tegen dat je onze tandarts oraal bevredigt en zo, maar wanneer kom ik eindelijk eens een keer aan de beurt? Waarop de vrouw zegt: Ja, ik heb het er met hem ook over gehad, maar hij heeft liever niet dat je aan zijn leuter likt omdat je zo verschrikkelijk uit je bek stinkt. Het was de beste mop die ik in tijden had gehoord, maar de roes was zo sterk dat ik vergat te lachen.

Tom Thys

1 0

Wintersprankels

Putteke winter. De periode van de zonnewende, het solstitium, de decemberwende, winterwende of de zonnestilstand. Tijd om de winterlichten te ontsteken en de vreugdevuren te laten oplaaien.Tijd om in onze binnenkamers te gaan en ons lijf te laven aan vettigheid.Tijd voor warmte en gezelligheid.Tijd om los te laten en te bezinnen.Tijd om te vergeten en het nieuwe omhoog te laten borrelen.Tijd om de natuur haar gang te laten gaan… Buiten hangen mysterieuze slierten mist, koud en kil. Binnen is het zoet en zacht. Beschermend en wollig. De wereld ver van onze rijk gevulde tafel. Daar waar een lach en een traan mee aan tafel gaan. Een dis van dampende gerechten, sprankelend gevulde glazen en glanzende gezichten in het kaarslicht. Even geen nieuwsberichten over een moeder en dochter die het leven lieten op een kruispunt met dubieuze reputatie. Even geen confrontatie met vluchtende radelozen of hongerende holle ogen. Even geen vrede verstorende updates over ‘brexisterende’ politici en even geen zaken met geblondeerde kemphanen in de ring, waar men spartelt om te ‘Triumpheren’. Nee, vandaag is het vreten op aarde en gooien we het hoofd zorgeloos in de nek en wensen we elkaar een mooie kerst en een voorspoedig nieuw jaar. Daar klinken we op…

Heidi Schoefs

0 0

De schade beperken

Deze keer zou ze niet terugkrabbelen. Wil Heerenveen maakte haar rode sportfiets zorgvuldig vast met een dik kettingslot. Alsof iemand het in zijn hoofd zou halen om hier een fiets te stelen. Camerabewaking. Wet van 21 maart 2007, waarschuwde een bord aan de ingang van het hypermoderne gebouw. Wil haalde een hand door haar haren en trok de kraag van haar hemd recht. Ze moest dit doen. Voor Elke en voor zichzelf. Haar schoenen tikten luid op de steriel ogende tegels van de inkomhal. De onthaalbediende, een man met grijs haar en dunne lippen, keek haar zwijgend aan. ‘Goedendag, ik kom voor Elke Jansen.’ ‘Vrouwenvleugel?’ ‘Ik neem aan van wel. Het is tenslotte een vrouw.’ De onthaalbediende keek haar emotieloos aan. ‘Identiteitskaart?’ Ze staarde naar de muur terwijl hij op zijn toetsenbord tokkelde. ‘U dient uw badge op een goed zichtbare plaats op uw kledij te bevestigen. Uw identiteitskaart kan u na uw bezoek ophalen. Heeft u iets bij om aan de gedetineerde te overhandigen?’ ‘Neen.’ Had ze iets moeten meenemen voor Elke? Wil spelde de badge op haar houthakkershemd. ‘U kan uw tas in de lockers aan de overkant opbergen.’ Ze wachtte tot de onthaalbediende nog iets zou zeggen, maar hij wendde zich tot een man die achter haar stond. Het was een grote man met een getaande huidskleur, die haar vanonder zijn borstelige wenkbrauwen met droeve ogen aankeek. Hij had een Tupperware-doos bij. Hij volgde haar blik. ‘Briwat, gebak met amandelen. Mijn vrouw is er gek op. Het zijn de kleine dingen die je het meest mist, hier.’ ‘Je komt je vrouw bezoeken?’ vroeg Wil toen ze aan de lockers stonden. Het deed haar denken aan de kastjes waarin ze haar jas opborg wanneer ze naar een optreden in de Antwerpse concertzaal Trix ging. Hij knikte kort maar vastberaden. ‘Elke dag. Op zaterdag kom ik met de kinderen. Die mogen maar één keer per week komen. Dit is geen plek voor kinderen. Maar ze moeten hun moeder toch zien.’ Hij spelde zijn badge op zijn T-shirt. ‘Je gsm mag niet mee binnen,’ zei de man toen Wil haar smartphone in haar achterzak stopte. Met enige tegenzin legde ze haar gsm in de locker. Ze hoopte vurig dat de metaaldetector niet zou afgaan. Uiteraard gebeurde dat wel. De cipier wees naar haar navel. Wil volgde zijn bik. Het duurde een paar tellen voor het tot haar doordrong dat hij naar haar riem wees. Ze deed haar riem uit en stapte opnieuw door de metaaldetector. Het verbaasde haar niet eens dat het ding opnieuw afging. De portier wees naar de vloer. Wil hopte op een been om haar schoenen uit te doen. Er zat een groot gat in haar rechtersok. Haar kleine teen was gedeeltelijk zichtbaar. Zo te zien was het een tijdje geleden dat ze haar teennagels nog had geknipt. ‘Je eerste keer?’ vroeg de man van het amandelgebak toen Wil op de vloer zat om haar schoenen weer aan te doen. ‘Valt het zo hard op?’ Hij lachte vreugdeloos. ‘Mijn naam is Farid. Voor wie ben jij hier?’ ‘Mijn beste vriendin. En ik heet Wil.’ Ze liepen door een lege gang. Betonnen vloer, kale muren met smalle, verticale ramen. Daglicht was hier een schaars gegeven. Wil onderdrukte de neiging om de man te vragen waarom en voor hoe lang zijn vrouw hier zat. In een soort wachtruimte namen ze plaats op een lelijke, gele bank. Er zaten al een paar mensen, die allemaal naar hun schoenen staarden. Wil volgde hun voorbeeld. ‘Het went wel,’ zei Farid. ‘Ik hoop het.’ Een cipier opende een deur. Gedwee liep Wil achter de anderen aan. De bezoekerszaal deed haar denken aan de refter van een middelbare school, maar dan met camera’s aan het plafond. Ze mochten niet zelf kiezen waar ze gingen zitten, maar kregen een tafel toegewezen. Op internet had ze foto’s gevonden van de rest van het gebouw. Het was nog geen vijftien jaar oud en ontworpen door een gerenommeerd architectenbureau. Wil had lang naar een foto van een cel gestaard. Een bed met een lelijk, bruin laken. Een bureau met een stoel, een wastafel met een spiegel boven en een kleerkast. Hard neonlicht en een raam dat je slechts gedeeltelijk kon openen. Uiteraard met tralies voor. Het idee dat Elke de komende maanden in zo’n kamer moest doorbrengen, had haar kippenvel bezorgd. Een tiental vrouwelijke gedetineerden kwam de bezoekerszaal binnen. Elke droeg een spijkerbroek en haar versleten T-shirt van Anthrax, een van haar favoriete metalbands. Wil was erbij geweest toen ze dat T-shirt meer dan tien jaar geleden kocht, in een winkeltje niet ver van de Antwerpse Groenplaats. Elkes haar was vettig en ze leek wat afgevallen, maar verder zag ze er goed uit. Ze bleef even achter de stoel tegenover Wil staan voor ze ging zitten. ‘Je ziet er goed uit.’ Elke staarde naar het tafelblad. ‘Je hebt je eigen kleding aan, zie ik.’ ‘Wat had je dan verwacht? Zo’n oranje pak?’ ‘Eigenlijk wel. En een ketting met een metalen bal aan je voet.’ Nu glimlachte Elke ook. ‘Het is hier Guantanamo niet.’ Aan de tafel links van hen zat Farid tegenover een vrouw met kroezelig, zwart haar. Ze glimlachte naar hem terwijl hij schijnbaar argeloos over koetjes en kalfjes praatte. Zelf zei ze niet veel, maar er viel waarschijnlijk ook niet veel nieuws te melden. ‘Hoe gaat het met je?’ Elke keek haar nog steeds niet aan. ‘Geweldig. Ik heb me nooit beter gevoeld.’ Wil keek naar haar handen. Het was eraan te zien dat de zomer voorbij was: haar knokkels waren rood en vertoonden al kleine kloofjes. ‘Ik kan me niet voorstellen hoe het is om hier te zitten.’ ‘Dat kan je inderdaad niet.’ ‘Moet je je cel met andere vrouwen delen?’ ‘Nee.’ ‘Da’s wel goed, dat je een cel voor jezelf hebt. Maar wel eenzaam, neem ik aan.’ Elke haalde haar schouders op. ‘Wat doe je zoal de hele dag?’ ‘Sporten. En ik help in de wasserij. Ik lees ook veel.’ Wil kon zich niet herinneren dat ze Elke ooit een boek had zien lezen. ‘Wat lees je dan?’ ‘Wat er in de boekmobiel zit. Vooral stationsromannetjes en thrillers met een vreselijk voorspelbaar plot. En kookboeken. Vraag me niet waarom ze ons kookboeken geven.’ ‘Zal ik volgende keer wat boeken voor je meenemen?’ Nu keek Elke op. Haar groene ogen glansden. ‘Kom je nog terug?’ Er klonk iets kwetsbaar door in haar stem. Even had Wil het gevoel dat er een kind tegenover haar zat. Ze slikte een krop door. Het had haar vijf dagen gekost om haar moed bij elkaar te rapen. Twee keer was ze tot aan de gevangenis gereden. Daar was ze blijven staan, haar fiets aan de hand. Ze had het niet gekund. Naar binnen gaan, in de buik van dat kille gebouw, waar mensen de dagen aftellen op kale muren. Elke onder ogen komen. ‘Natuurlijk kom ik terug. Zal ik iets lekkers meenemen? Het eten is hier vast vreselijk.’ ‘Dat valt wel mee.’ Het werd stil. Wil probeerde om haar blik te peilen, maar Elke wendde haar ogen weer af. ‘Het is vast beter dan de macaroni van Liesbeth!’ Elke reageerde niet. Waarom begon Wil ook over hun kotgenote? Dat was verdomme tien jaar geleden. Liesbeth was een vreselijke kok, maar wanneer ze dronken thuiskwamen, was ze meestal de enige die nog de moed kon opbrengen om iets eetbaars te fabriceren en daar waren ze haar maar al te vaak dankbaar om geweest. Dronken zijn is de beste saus. Wanhopig zocht Wil naar de juiste woorden. Ze keek naar de rode en witte strepen op de vloer. Ze vormden een wirwar, een kluwen. Net als haar gedachten. Al vijftien jaar voerden zij en Elke ellenlange conversaties over de meest absurde onderwerpen. Urenlang konden ze met elkaar praten en filosoferen, in dronken of in nuchtere toestand. Maar vandaag stond er een muur tussen hen in. Wil schoof haar stoel wat verder bij de tafel vandaan. De poten schraapten luid over de vloer. ‘Je moeder zal wel balen dat ze haar handtas in een kastje moet achterlaten. Om van die metaaldetector nog maar te zwijgen.’ ‘Vast.’ ‘Heeft ze er niets van gezegd?’ Elke wreef over haar wang. Een vertrouwd gebaar. ‘Ze is nog niet langs geweest.’ ‘Oh.’ ‘Ik hoef haar ook niet te zien.’ ‘En Grace?’ Er sloop iets donker in Elkes blik. ‘Ik heb twee keer met Grace gebeld, maar ik heb haar gevraagd om niet langs te komen. Dit is geen plek voor haar en ik wil niet dat ze me zo ziet.’ Het drong met een schok tot Wil door dat zij waarschijnlijk de eerste was die Elke bezocht. ‘Sorry dat ik niet eerder ben langsgekomen.’ ‘Geeft niet.’ ‘Het spijt me, Elke. Van alles.’ Elkes mond vormde een dunne streep. ‘Je mag een paar van mijn geschiedenisboeken meenemen, als je terugkomt.’ Het viel Wil op dat ze als zei, en niet wanneer. ‘Geschiedenisboeken?’ ‘In de witte boekenkast in de logeerkamer. Vooral die over het Oude Egypte.’ ‘Ik wist niet dat je daarin geïnteresseerd was.’ ‘Natuurlijk wel.’ Wil had echt geen idee. Ze hadden het nooit over geschiedenis gehad. ‘Ik ga straks naar je huis en breng de boeken morgen mee. En ik zal de brievenbus leegmaken en de planten watergeven. Dat kan ik wel een paar keer per week doen.’ ‘Bedankt.’ Wil wilde graag gedaan zeggen, maar ze kreeg het niet over haar lippen. Ze had helemaal niets gedaan waarvoor Elke haar dankbaar diende te zijn. Integendeel. Jarenlang had Wil zichzelf wijsgemaakt dat haar vriendschap met Elke onverwoestbaar was, maar de afgelopen maanden was ze tot een onthutsend inzicht gekomen: elke vriendschap is voorwaardelijk. Natuurlijk maken we onszelf graag wijs dat dat niet zo is. Dat er mensen zijn die van ons houden en dat altijd zullen blijven doen – ondanks onze gebreken, wat we ook doen. Nog hardnekkiger is de illusie dat wij zelf in staat zijn om onvoorwaardelijke liefde te schenken. We willen heel graag geloven dat we perfect evenwichtige superwezens zijn die op een haast boeddhistische manier door het leven gaan, liefde verspreidend als heerlijk geurende bloemblaadjes, die we uitstrooien over iedereen die ons pad kruist. De waarheid is dat je zelfs de sterkste liefde of vriendschap kan breken. Dat er soms dingen gezegd en gedaan worden die blijven nazinderen, die barsten veroorzaken. Barsten die je niet kan herstellen. Soms rest je slechts één ding: de schade zoveel mogelijk beperken. Aan de lockers kwam ze Farid weer tegen. ‘Het lijkt me een lieve, jouw vrouw.’ ‘Dat is ze ook. De liefste vrouw die ik ken. Een fantastische moeder ook. Binnen elf maanden komt ze vrij.’ Hij deed een niet zo verdienstelijke poging om opgewekt te klinken. Ze liepen naar buiten. ‘Mijn fiets staat hier,’ gebaarde Wil. Ze aarzelde of ze Farid nog een fijne dag zou wensen. Het leek zo misplaatst. ‘Veilige thuisrit,’ zei hij. ‘Jij ook.’ Ze keek naar zijn lichtjes gebogen rug tot hij tussen de auto’s verdween. (c) Leen Raats Dit is het eerste hoofdstuk van 'De schade beperken', mijn roman die ik in het voorjaar van 2020 in eigen beheer uitgeef. Ontdek er alles over op www.leenraats.com

Leen Raats

6 0