Het koord was dun genoeg om de schelpen met gaatjes te rijgen tot een ketting. Het puntje van haar tong stak uit haar mond en ze zag vanuit een ooghoek dat de waaier van scheermesjes voor haar huisje ongeschonden was. Misschien had ze het zandkasteel later moeten bouwen. Nu liepen er honden doorheen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, keek richting de branding en besloot het in de namiddag te doen. De opwinding die zij voelde wanneer het zeewater de slotgracht bereikte, was na 60 jaar hetzelfde. Haar verzamelde berg blikjes en plastic was vanochtend door de schoonmaakploeg van de gemeente meegenomen. Ze lag nog in bed toen ze de truck voorbij hoorde komen. Een van die jongens had gezwaaid, dat wist ze zeker. Zij stond ze altijd op te wachten achter het raam, een kop thee in de hand. Dit keer had zij zich nog eens omgedraaid. Haar heup protesteerde, maar de pijn zou tijdens haar ochtendwandeling richting de pier afnemen.
De operatie had ze weten uit te stellen tot oktober. September kende nog vaak veel mooie dagen aan zee. De arts had haar een eigenwijs oud wijf genoemd. En daar gaf ze hem volmondig gelijk in. Ze hadden er samen om gelachen. Ze stond moeizaam op en hing de schelpenketting om haar hals. Een wandelaar zwaaide. Ze zwaaide terug.