Shenzhen
Thuiskomen, eten en douchen. Dat was mijn routine. Ik had een collega.
-
Een zwarte donkere dag. ik ben alleen. En op het werk ben ik al helemaal niet graag meer. Ik drink een kop koffie en ik kan weer volledig gaan. ‘Hej Shua. Hoe gaat het?’ ‘Goed, goed. Met jou?’ ‘Ook alles goed en wel.’ Ik wil geen tijd meer verliezen. De honderden microchips worden nu automatisch geconverteerd op een nieuwe chip. Dit was een rekenwerk dat er vooraf aan te pas ging, maar het rekenwerk heeft duidelijk zijn resultaat geleverd.
Wanneer ik naar buiten ga, zie ik Shawnin een nieuwe werknemer, voor de intercom weer zitten. De bleke huid en de zware ogen die onder het zwarte haar uitsteken. Ik loop stil langs hem voorbij, voorbij het glazenraam, duidelijk genoeg want hij kan niet om mijn gestalte heen kijken. Zijn onschuldige blik gaat van zijn werkdesk naar boven. Verbaast door mijn mannelijke verschijning, weer zo laat voor de dag. ‘Daag Shawni’. ‘Hej’, piept ‘ie. De jongensstem uit zijn keel maakt me lichtjes verward, maar tegelijkertijd sterk aangetrokken tot hem. ‘Heb je plannen vanavond?’ ‘Nee, ik heb niets gepland voor vanavond. Hoezo?’ ‘Zin om vanavond mee naar de cinema te gaan? Ze draaien Fight club. Het moet blijkbaar echt de moeite zijn heb ik gehoord.’ ‘Oh, ja graag! Hoe laat spreken we dan af?’ ‘Mh, wat dacht je 20 uur aan de traphal van Utopolis? Ik kom vanuit mijn huis gewoon te voet.’ ‘Oké, top ideaal’ ‘Oke, tot later dan’. Hij stapt langs de voordeur van het gebouw weg. In de glasweerspiegeling van het bedrijf op de buitenbouw zie ik mijn eigen verschijning. Wat zie ik er weer goed uit vandaag en wat een berg werk heb ik weer verzet. Ze hebben me verkozen als beste werknemer van de maand. Het is onvermijdelijk mijn werk te erkennen.
-
Als ik ’s ochtends op het werk aankom zit hij nog aan de intercom van de vorige shift, met een plastic koffiebeker naast zich en kleine wallen onder zijn ogen. Zonder het te weten is hij bloedmooi door gewoon imperfect te wezen. ‘Goeiedag’, zoals ik zeg tegen al mijn collega’s en een schaamrood kleurt de blanke vrouwenwangen van de man.
-
Ik kom met de hond thuis, terwijl mijn partner al aan het werk is. De tas koffie staat nog op het keukenblad en de thermos op het aanrecht is ook meegegrist zie ik. God, wat hou ik van hem. Hij heeft zo’n jonge verschijning, dat ik wel een vijftiger naast hem lijk. De laatste dagen kringen er wallen onder zijn ogen, maar dat maakt hem sexy, kwetsbaar. Gisterenavond kwam ik hem ophalen en daar zat hij dan aan de intercom oproepen door te geven. Hij heeft dikwijls andere shiften dan ik.
Ik neem hem mee aan zijn hand, open de deur voor hem. Ik behandel hem als mijn fragiele koning. Op weg naar huis in een auto met het dak opengedraaid. Aangekomen thuis leggen we netjes onze spullen weg. Alsof waar we alles legden breken kon. We hebben dan bijvoorbeeld een salontafel van glas en verder een fragiel interieur. De boodschappentas uit de auto sleur ik op tafel. Ik scherp de messen aan en nadat hij zijn jas heeft weggehangen blijft mijn blik aan hem plakken. Zo klein en fijn. Ik wil hem op mijn schoot hebben, maar het lijkt anderzijds bijna pervers da ik hem op mijn schoot claimen kan.
-
Het is al donker. 20 uur. Ik parkeer de auto op de oprit. Ik zie een zwarte kikker op het muurtje naast de autodeur. Een zwarte punt in het landschap. Niets betekend en vergiftigd. Zoals ik. Ik heb zin om hem dood te trappen, maar ik weet dat dit gelijkstaat aan een doodtrap geven aan mezelf. Met jeukende vingers verlaat ik het erf. Ik ben woest op mezelf. Hoe kan ik het nu zo ver laten komen. Ik kruip op de bank met mijn kleren en schoenen nog aan. Ik trek een deken over mij en treur voor een afstaande tv. Ik heb geen zin meer om deze aan te zetten. Mijn rug en nek doen pijn en ik besluit gewoon te gaan slapen.
-
6:00 u. Grrr. Ik wil niet. Ik word wakker met een lege plek naast m’n bed. Met een maag die aan mijn ribbenkast plakt sta ik op. In de badkamerspiegel zie ik mijn ribben lichtjes uitsteken. Ik trek me het eerstvolgende hemd uit de kast aan en broek dat vanboven ligt. Och hoe afschuwelijk. Ik poets m’n tanden gauw. Steek fruit en toast in mijn tas van gisteren en ik ben klaar voor vertrek.
‘Hej Shawn’, ‘goeiemorgen Drik’, ‘hej Gert’, ‘hej Silvie’. Zij zijn de enigste al aanwezig op het werk. De poetsvrouw, de nachtwacht, Het begroeten gaat me niet meer af en ik heb geen zin meer om voor anderen op voorhand te springen. Ik kruip naar mijn bureau, pin me eraan vast en wanneer de taken uitgevoerd zijn, batch ik als eerste terug uit. Het is genoeg geweest.
-
‘Computeringenieurs gezocht in Abu Dhabi.’ Ik klik op de link. Een vacature voor een online sollicitatie en een chalet voor overnachting. Ik bewaar de link en tijdens het werk pas ik regelmatig mijn cv en motivatiebrief aan. Alleen een vertaler zou de brief nog moeten nakijken. Ik stuur de brief discreet door naar een collega waarvan ik weet dat hij de brief wel vertalen wil.
-
‘Beste Chaoxing, wij delen u mee dat u geslaagd bent voor de sollicitatie. Graag ontvangen we u maandag 24 maart 2022 aan de hoofdingang van ons kantoor. Kantoor Digital Innovation Technology Company ‘. Ik vang de woestijnvlakte al vast in mijn hoofd.
_____________________________________________________________________________________________________
Abu Dhabi
8:30 u. Ugh. Jetlag. Ik trek het klaargelegde hoopje kleren aan, scheer me en vertrek zodra ik glad ben. Computerchips programmeren in het Chinees en in het Engels. Na de metrohalte nog een straat naar rechts. Het bedrijfsgebouw is geplakt met kristallen glazen. Ik word verwelkomd door een robot aan de automatische inkomdeur. Op de welkomstmat in de inkomhal herken ik de bedrijfsnaam in Arabisch schrift. Links een leeg onthaal, en in het midden, een gigantische marmeren trap tot boven.
‘Hallo, welkom in DITC-bedrijf. Kan ik u hulpen?’ ‘Goeiemorgen, ja, ik had een afspraak met meneer Hutcheon. Hoe is uw naam? Chaoxing. Oké, ik zal heer Hutcheon belllen. U kan hier ondertussen wachten. Ze wijst naar de lage zeteltjes in de hoek.
Goedemorgen. Chaoxing, toch? Ik zet een glimlach op. Klopt. Oké, super. Ik ben heer Hutcheon. We schudden elkaars hand. Ik ben van de Verenigde Staten, maar ik ben van het hoofdkantoor van Washington naar het zusterbedrijf in Abu Dhabi verhuist. Ik zal je laten zien waar het kantoor voor de computer programmatie en installatie is. De lange benen slaan de oneven marmeren treden over. De deur van het kantoor lijkt op de deur van mijn vroeger werk.
Hier is het kantoor voor computerinstallatie en programmatie. Gedeeld met zes andere collega’s. Zes Chinese werknemers, en een blanke, opereren computerchips op een rij aan een lange tafel. Ik hoor de werken van buiten, de zeelucht van buiten plakt op mijn huid tot in de kantoorruimte en een golf van geilheid dringt me binnen opeens omringd te zijn door zoveel mannelijkheid bijeen in dezelfde ruimte.
Goedemorgen iedereen, dit is Chaoxing. Hij is aangenomen voor het decoderen van Chinese naar Engelse computerchips. Kan iemand Chaoxing door het gebouw leiden? Dank u.
Hallo, aangenaam. Hoe heten jullie? Denver, Aslam en Terry. Waar is het toilet? Hier links, gebaart Aslam. De weerspiegeling van mezelf in de badkamerspiegel schrikt me af. Warm water, make-up lichten, marmeren muren, zwarte deuren met goude deurklinken en een automatische doorspoelknop. Ik sta verstelt van de werkomgeving van witte luxueuze draaistoelen, flatscreen teevee’s, koude bar met Libanese en Indische keuken. De nieuwe wereld komt in als een bom. Na de korte ‘tour’ door de blanke man Terry eindigen we met koffie in de koffiehoek. De computerchips veranderen op het werk is vooral gewoon codering van het Chinees naar het Engels. Computersoftware moet overgemaakt worden en het is zo’n precisie werk, dat het best denigrerend is. In China werken ze momenteel aan de ontwikkeling van universele chips. Hier zijn ze precies uit op instant-klare producten voor de markt.
Ik ben sinds gisterennacht aangekomen. Vanwaar ben jij, Terry? Washington, net als Hutcheon. Ik heb Chinees gestudeerd aan de universiteit. Na m’n studies ben ik onmiddellijk gaan werken en ik heb me dan nog bijgeschoold. Zo dus ben ik hier terechtgekomen. Hoe is je eerst dag verlopen in de Verenigde Arabische Emiraten? Goed, goed. Nog geen problemen gehad. Lieg ik tegen mezelf. Het is best oké werken. Ik bedoel het land alleen al maakt het werk plezant, vult Terry zichzelf aan. Maar oké we zullen maar terug aan de slag. Als een vraag je dringt, je weet waar ik ben.
Tot slot ben ik 7 uur aan het werk. Minder dan ik eerst gewoon was. Toch is er een zware druk in mijn nek waar ik maar niet vanaf kan. De klok slaat 16 uur. Ik neem afscheid, pak mijn spullen bijeen en sluit mijn computer af. Op weg naar de uitgang zet ik mijn tas koffie bij de afwas op het bureau. Eens buiten beneemt de warmte me meteen. Mijn das trek ik losser.
De werkdag zit erop. Teevee kijkend val ik in de zetel van mijn nieuwe woning in slaap. Ik wil een knuffel, maar niemand is er helaas.
-
Ik ruik de lucht en het zand van de zee. Met mijn vogelhanden leg ik een handdoek neer. Mijn buik is verlept geworden en hangt vanvoor over mijn zwemshort. Badende mannen en vrouwen voor mij. Kinderen die glimlachend vooruitlopen. Alles is vrolijk in het landschap maar ik voel me er een olifant. Een ijsjesman geeft een clownijsje op een stokje aan een kindje. Het kindje betaalt met een biljetje vijf. De ouders staan achter hem en wonen het spektakel bij. Wat zou ik graag een ijsje samen met mijn vriend daar willen gaan halen … Pffff.
Ik leg me neer op mijn handdoek. Het moment van de waarheid moet nog komen wanneer de zon ondergaat. 18 uur ’s avonds en de hemel kleurt roodblauw. Vanachter mijn zonnebrilglazen kan ik dit erotische theater voyeuristische beleven. Nu is het donker. Mijn ogen prikken. Alsof aan het einde van een yogales rol ik mijn handdoek zorgvuldig op, werp het in de rietenstrandtas van de chalet, knoop mijn hemd over mijn zwemshort en in flipflops keer ik naar de waterpomp om mijn voeten af te sprieten. Aan het perron stap ik op de bus, net zoals vele andere ouders en hun kinderen (het is immers al laat), naar de chalet terug.
--
De metro raast met mij erin door het metropool-futurologische landschap. Mensen van alle soorten omringen: moslims, indianen, zwarte mannen en blanke vrouwen met vliegennetten voor hun gezicht geplakt. Blauwige licht bedrukte lucht. Een koelte dat buiten mijn gezicht beneemt; Ik voel de Indische Zee, de moskee, de havens en de werken op mijn huid drukken. Ik voel een lege luchtdruk op mijn huid drukken die zonder dieren bewoond is. De gewone luchtdruk en de zuivere zandwoestijn kleuren het land dat werd bekleed door een stadsdoek. Met mijn werktas over men rechterschouder zet ik me neer in een bar om de hoek en bestel ik een koffie voor twee.
Hoewel ik me gewoon graag op een van de tredes van een gebouw neerzet, durf ik het niet in het lege landschap, onbekleed met mensen, alleen van voorbijrazende auto’s met weinig geluid. Er is geen vuilsprietje aan de gebouwen te zien.
_____________________________________________________________________________________________________
De Sjeik Zayid van Abu Dahbi.
Hallo, één ticket alstublieft. Dat is dan 15 Dirham, met audiogids erbij is het 25 Dirham. Met audiogids dan alstublieft. Alstublieft. De tour begint hier links.
De moskee was gebouwd in 2004 en werd vervolledigd in 2007 ratelt door mijn oor. Moslims bezoeken het gebouw. De zuilen zijn verpletterend. Witte zonneschijn maakt me blind en nietig tegenover de godsdienst.
٢ عَامِلَةٌۭ نَّاصِبَةٌۭ ٣ تَصْلَىٰ نَارًا حَامِيَةًۭ ٤ تُسْقَىٰ مِنْ عَيْنٍ ءَانِيَةٍۢ ٥ لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍۢ ٦ لَّا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِى مِن جُوعٍۢ ٧ وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ نَّاعِمَةٌۭ ٨ لِّسَعْيِهَا رَاضِيَةٌۭ ٩ فِى جَنَّةٍ عَالِيَةٍۢ ١٠ لَّا تَسْمَعُ فِيهَا لَـٰغِيَةًۭ ١١ فِيهَا عَيْنٌۭ جَارِيَةٌۭ ١٢ فِيهَا سُرُرٌۭ مَّرْفُوعَةٌۭ ١٣ وَأَكْوَابٌۭ مَّوْضُوعَةٌۭ ١٤ وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌۭ ١٥ وَزَرَابِىُّ مَبْثُوثَةٌ ١٦ أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ ١٧ وَإِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيْفَ رُفِعَتْ ١٨ وَإِلَى وَإِلَى ٱلْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ ٢٠ فَذَكِّرْ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٌۭ ٢١ لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ ٢٢ إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَكَفَرَ ٢٣ فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ[i]
Het water stroomt naar beneden. Ik ga door een gang waar ik alleen ben zonder andere bezoekers. De letters in de tunnel bewegen. Ze lijken te kronkelen. De Arabische letters kruipen als zwarte rupsen verder op de muur en dwingen mijn blik naar het einde van de tunnel. De uiteinden van de Arabische letters pakken mijn enkels vast. Ze knellen zich rond mijn handen en voeten. Ik val met een klap voorover op mijn gezicht. AAAH. In het witte licht. Immense gebouwen flitsen voorbij mijn ooghoeken langs. Ik zit in een draaikolk waarin het ene gebouw na de andere voorbijflitst in de volgorde waarin ik ze heb bezocht. Ik doorga terug mijn leven in reverse. Van achteren naar voor. Ik beleef de reis in Abu Dahbi terug toe naar het begin.
Shenzhen
Mijn eerste job. Ik weet nog goed dat ze me een job aanboden. Ik zei ‘ja’. Iets waar ik jaren achteraf spijt van had. Zweet breekt me uit, en m’n ballen jeuken. Dit is echt. Nee, is het eerste dat uit mijn mond in deze onlogische nieuwe werkelijkheid druipt.
De stagementor kijkt. Je meent het. We dachten dat je hier altijd al graag zou willen werken zoals je ons al eerder verteld heb. Ik kijk. Bon. Geen probleem. Het is wat het is. Vergeet niet dat je de komende vijf jaar bij geen concurrentie kan gaan werken volgens het arbeidsrecht. Alsof ik mezelf hierna nog zag werken in een gelijksoortig bedrijf? Ik knik, maar ik vertik het om duidelijk in mijn communicatie te zijn. Ik raap de spullen bijelkaar, stop de burelen van de collega-vrienden en een neem afscheid volgens de norm het toelaat. Dirk is mager. In die jaren moet hij veel gegeten hebben.
Ik wandel alleen over het pand. Hoe echt-onecht is dit? De zon schijnt hard. De verloren 15 jaren zijn nu. in één woord rechtgezet? Fysiek ben ik 15 jaar jonger. Geen nekgevoel bedrukt me nog. Mijn geheugen herinnert zich niet meer hoe het voelt. Mijn benen gaan. goed. Dit alles lijkt een waan. Ik heb de kans men leven terug in handen te nemen. Ik neem de bus terug. naar huis? geen Chinezen kan ik meer zien in dit landschap.