De man van mijn moeder

‘Ik ben de vriend van je mama,’ zegt de man. Hij staat naast mijn moeder in onze woonkamer en hij is zo groot dat alles plots kleiner lijkt, ook mijn moeder. Hij draagt donkergroene kleren met veel zakken en stiksels en hij heeft een kale kop. Mensen met een kale kop ruiken vreemd, meer bepaald rond hun hoofd. Een weelderige haardos kroont een gezond lichaam, zegt mijn moeder.
‘Ik heet Marc.’ De man steekt zijn hand uit. Aangespoord door de blik van mijn moeder schud ik die. Zijn vingers zijn hard en lang. En warm. Koude handen, maar een warm hart, zegt mijn moeder. Omgekeerd weet ik het niet.
‘Ik heet Zoé.’ Ik plooi mijn lip tot boven mijn tanden. ‘Ben jij een jager?’ Ik wijs naar zijn kleren.
‘Wijzen is onbeleefd, Zoé,’ zegt mijn moeder.
De man lacht. ‘Ik heb een hotel. Le Grand Veneur.’
‘Veneur? Dat is onze naam, van mij en mama.’
‘Ja,’ zegt de man.
Ik houd mijn hoofd schuin en kijk hem aan. Mijn hart klopt tien keer sneller dan anders. De man heeft groene ogen en brede schouders en hij lijkt niet op mij, hij lijkt op niemand die ik ken.
‘Moet ik vanaf nu voor jou ook een nieuwjaarsbrief schrijven?’ vraag ik.
De man lacht, hij wil ja knikken, dat zie ik.
‘Nee,’ antwoordt mijn moeder, ‘nieuwjaarsbrieven schrijf je voor je moeder, je vader, je grootouders en je meter en peter, dat weet je best.’
De man knipoogt naar me, maar ik weet niet hoe dat moet, terug knipogen.
‘Mag ik naar mijn kamer, mama?’
‘Je blijft hier, Zoé, en je maakt kennis met Marc. Ik ga thee zetten.’ Ze verdwijnt naar de keuken en laat mij achter met de man die niet mijn vader is.
‘Ik heb iets voor je meegebracht,’ zegt hij. Uit de tas die hij bij zich heeft, haalt hij een langwerpig cadeautje.
‘Een barbie,’ zeg ik nog voor ik het papier van de plastieken poppenverpakking heb getrokken. Barbies zijn stom, hun hoofd is stom, hun lijf is stom, hun kleren zijn stom.
‘Wat leuk,’ zegt mijn moeder die binnenkomt met het theeblad in haar handen. ‘Ga daar maar zitten, Zoé, en speel wat met je nieuwe pop.’
‘Kunnen we straks Monopoly spelen? We zijn met drie.’ Ze wil nooit met me spelen, want met z’n tweeën is het niet leuk vindt ze.
‘Het is niet het moment voor een gezelschapsspel, Zoé.’
‘Het is nooit het moment,’ mompel ik en ik ga een eindje verderop zitten, naast Minou die in het zonnetje ligt. ‘Zullen we de kleertjes uitdoen, Minou?’ zeg ik zacht tussen mijn tanden. Ik ruk de pop de kleren van het lijf … ‘En weer aan?’ … en wurm ze er weer in. ‘Zullen we de haartjes kammen?’ Met alle kracht die ik kan opbrengen, trek ik de kam door de dradige poppenharen. Zo hard dat er een tand van de kam afbreekt. Snel legt Minou haar poot op de tand. ‘Geef terug, stomme kat,’ sis ik en ik moffel de tand snel onder het tapijt. De kam stop ik in de plastieken doos die de vorm van het poppenlichaam volgt. De pop gaat erachteraan.
‘Naar de gevangenis,’ fezel ik. Met mijn rug naar de theedrinkers toe ga ik voor me uit zitten staren.
‘Speel je fijn, Zoé?’ Mijn moeder klinkt poeslief.
‘Ja, mama, maar nu ben ik klaar.’ Ik kijk om en zie hoe ze daar zitten. Zij en de man. Haar hoofd ligt op zijn schouder en hij klemt zijn arm stevig om haar middel.
‘Kom dan maar een kopje thee drinken,’ fleemt ze.
Terwijl ze thee voor me inschenkt, laat de man haar niet los. Met zijn lange vingers draait hij krullen in haar haren en streelt ze er weer uit. Precies zoals je dat hoort te doen.
‘Speel jij met barbies, meneer?’ Voor ik mezelf kan tegenhouden, floepen de woorden uit mijn mond.
De man lacht scheef.
‘Stel geen domme vragen, Zoé,’ zucht mijn moeder.
Tegelijk nemen mijn moeder en de man slurpend een slokje van hun kopje thee.
‘En kom je dan ook aan hun borsten?’
De man verslikt zich in zijn thee en begint luid te hoesten. Boven zijn geproest uit klinkt mijn moeders stem. ‘Naar je kamer, Zoé!’ schreeuwt ze. ‘Nu!’
Ik verlaat de gevangenis zonder te betalen.