Er was eens een parel…
Dan zul je misschien denken, een parel? Maar dit is niet zomaar een parel. Het gaat om de bijzonderste en meest unieke parel van de geschiedenis die alleen te vinden in het oerwoud der mysterie. Waar ook Atlantis zich schuilgaat. Men zegt dat het verhaal van Atlantis slechts een fabel is, om te voorkomen dat de stad zou worden gevonden. Volgens hen is Atlantis dus nooit ten onderen gegaan. De mensen leven er tot de dag van vandaag nog. Atlantis bevindt zich dus in het oerwoud der mysterie, waar de parel ook is.
De daadwerkelijke koningin van Atlantis genaamd Alana, was een hoogmoedige alleenstaande vrouw die alle parels van de zee wilde. Op een dag was ze het zat, ze wilde iets spectaculairder. Een aantal weken later kwam de Farao van Egypte op bezoek, om haar ten huwelijk te vragen. Hij bood haar een geschenk aan, uit een van de piramides van zijn overgroot opa die hij van hem had geërfd. Ze mocht zelf een kijkje nemen in de schatkamer van de Piramide. Via een geheime doorgang dat meteen leidde tot de schatkamer. Eenmaal aangekomen kon Alana niet geloven wat ze zag. Op een toren vol gouden blokken hing een beeldschone parel aan het plafond. De ruimte waarin ze waren had geen kroonluchter nodig want de parel bevatte al het schoonheid dat je maar kon bedenken. “Ik heb gehoord over uw verzameling van parels, maar mijn vader vertelde me dat u bent gestopt.” Zei de farao van Egypte. “Neem me niet kwalijk,” zei de koningin en ze ging meteen af op de glimmende pracht van de parel.
Men zegt dat de verleiding van hebzucht zich op een afschuwelijke wijze vergoot, waardoor je geen oog meer hebt wie je daadwerkelijk lief had.
De koningin pakte de parel en ze lachte. Haar gezicht kreeg een andere gloed. Ze was bezeten door de egoïsme. De farao grijnsde en was trots op de doel die hij had bereikt. Haar ogen straalde slechts naar het verlangen van de parel. Op het moment dat een persoon de parel aanraakt, is er geen enkele weg meer terug.
Die avond arriveerde de farao in het rijk van Atlantis. Hij vertelde met tranen aan de vader van Alana dat ze voor een ander pad gekozen had. “Ze werd misleid, en nu wil ze nooit meer terug,” Wat de Farao niet vertelde was dat er een vloek heerst over de parel die ze had meegenomen. Maar De farao wist zelf ook niet alles over de parel.
“Mijn lieve Alana, mijn waardevolste schat.” Huilde de koning. De koning huilde en huilde, totdat hij stierf van verdriet.
De farao nam zijn troon over en heerste over het rijk van Atlantis.
Tot op het heden is er niemand uit het volk die weet hoe het is afgelopen met de koningin van Atlantis. Waar de parel naar verlangt is de zee. Wat al helemaal niemand weet is waarom er zo’n onwijs intense schoonheid berust op de bijzondere parel. De reden hierachter heeft te maken met het feit dat deze parel niet zoals de rest is. Wat deze parel uniek maakt is niet alleen de verleiding en de absurde schoonheid, maar de parel zou volgens de oudste boeken van het oerwoud der mysterie een gedaanteverwisseling ondergaan op het moment dat het de oceaan instapt. De parel verandert tot een jonge beeldschone zeemeermin van slecht 15 meerminnenjaren oud, wat te vergelijken is met 10 mensenjaren. De jonge meermin is de jongste dochter van de koning van De diepe Zee. Slechts een aantal meerminnen beschikken over deze bijzondere gave. De jonge meermin genaamd Ariël had besloten om een manier te vinden om toch egoïstische mensen te laten straffen. Haar moeder de voormalige koningin van De diepe zee is op jonge leeftijd overleden door een stelletje vissers die haar probeerde te vangen met hun afschuwelijke net. Ze vingen haar niet… maar de koningin overleed. Ze stikte door het net dat om haar hals gewikkeld zat. Het hele koninkrijk van de Diepe Zee rouwde van verdriet. Twee jaar later stierf haar oudste zus. Ook door mensen. Ze stikte in het plastic dat zich bevond in haar voedsel. Sindsdien heeft de jonge meermin ervoor gekozen om mensen van het land te straffen. De mensen van tegenwoordig begeren steeds naar meer en verwoesten de oceaan.
Een paar jaar later maakte de Farao een strandwandeling op het prachtige Griekse eiland. Op een gegeven moment liet een tak hem struikelen waardoor hij op zijn rug viel. Wanneer hij eenmaal overeind kwam trok iets zijn aandacht, alsof een magneet hem trok, dieper de zee in. Hij ging op z’n gevoel af en liet zich in zee in slepen. Wat hij niet wist was dat de parel der onwetendheid was aangespoeld op het strand, hij raakte het aan toen hij struikelde en zonder dat hij het door had slipte de parel in de textiele kledingstuk dat gewikkeld was om zijn lichaam.
Eenmaal boven water snakte de Farao naar adem, de golven waren zo hoog dat hij de horizon van de zon nog net niet kon zien. Het duurde niet lang meer voordat de hemel zich bedekte met een donkere gloed en zijn prachtige schitterende sterren. Zijn overlevingskans was zo goed als kansloos, maar hij voelde zich trots, hij was zeer tevreden. De Farao haalde zijn hand boven water, de parel de bijzonderste parel van de geschiedenis glom in zijn handpalm. De druppels water gaven de parel nog meer schoonheid. En nu is de parel eindelijk bij hem. Dacht de Faro. De parel en hij zouden terug gaan naar waar ze behoren. Samen gingen ze naar de diepste bodem van de zee.
Laat je niet vergissen door egoïsme.
En laat je niet verleiden door het geen dat je zult moeten vermijden.
En onthoud….
Wees goed voor de zee en haar vissen, want anders zullen we u voorgoed moeten uitwissen.
En de parel zal weer aanspoelen wanneer dat nodig is……