Als ik mijn ogen sluit, kan ik ze nog zien, de poppetjes op het tapijt.
Ik tel ze een voor een en leg ze op een stapeltje, Tom, Luuk en Sonja.
Mijn kleine handen tellen verkeerd, dus ze eindigen door elkaar.
Ik huil, want de wereld bestaat alleen uit ik en ik.
In een boekje hou ik alles bij, de levens van tientallen onbestaande wezentjes.
Ze wonen in mijn hoofd en op het papier en misschien ooit zelfs ergens anders.
Uit het raam zie ik katten en eekhoorns en heldinnen en feeën.
Ze zwaaien naar me, want hun wereld bestaat alleen uit ik en ik.
In de woonkamer zitten we rond de tafel, mijn ouders, mijn zus en ik.
Ik concentreer me op de kleine blaadjes voor me, spelling van maan en vis.
Er staan twee enkele schoenen voor de haard en de gele lamp brandt nog.
Ik ben te klein om te de scheuren in de illusie te zien.
Want mijn wereld bestaat alleen uit ik en ik.