- Schilder jij ook?
Ze had de vraag wel gehoord, ergens ver weg, galmend in de stille ruimte van het museum en van haar hoofd. Toch keek ze niet opzij. Ze kon niet opzij kijken. Ze moest haar ogen in het schilderij blijven boren, ze moest blijven zoeken naar wat het nu precies was wat er voor gezorgd had dat ze hier al twintig minuten naar De Strijkster van Rik Wouters stond te staren. Ze zag er gelukkig uit, die strijkster. Gelukzalig. Was het omdat Lente zich zelf absoluut niet gelukzalig voelde dat ze hierdoor zo werd aangetrokken? Waarom hadden de overdonderende Rubensen van een verdieping lager dit niet voor elkaar gekregen? Die enorme meesterwerken, waar zitbankjes voor geplaatst waren zodat bezoekers die elk detail in zich willen opnemen zich niet hoeven te vermoeien. De Aanbidding door de koningen. En zij stond hier een strijkster te aanbidden.
- Hmm hmm. Dus euh schilder jij ook?
- Oh.
Nu kon ze niet meer anders dan even haar ogen van het doek te halen om de jongeman aan te kijken die blijkbaar echt met haar in gesprek wilde gaan. Waarom eigenlijk? Waarom zou deze jongen nu met haar willen praten? Ze zag er zo doodgewoon uit dat ze het zelf saai vond. De pastelblauwe linnen jurk die ze droeg, had ze ooit eens van een buurvrouw gekregen, die er na haar zwangerschap niet meer in paste maar het zonde vond om de jurk weg te gooien. Haar bruine, lederen schoudertas had betere tijden gekend. In Italië, waar hij gemaakt was, was het wellicht fijner geweest dan aan haar schouder, dacht ze. Eigenlijk was het voor de tas bergaf beginnen te gaan vanaf het moment dat haar moeder in de kleine pelleteria in Siena besloot om hem voor Lente te kopen.
- Nou, ik heb afgelopen winter een doos aquarelverf gekocht, zei ze aarzelend en met haar blik op een punt ergens achter de jongen gericht.
- Ik wist het.
- Wat wist je?
- Ik wist dat je zelf ook schilderde. Daarom sta je hier zo te kijken, toch? Ik bedoel, Rik Wouters is geen Rubens. Voor een Rubens ga je niet eindeloos blijven staan kijken. Ik toch niet. Dat kan ik toch nooit. Maar zo’n Wouters. Ik bedoel, hoe moeilijk kan dit nou zijn?
- Volgens mij lijkt dat alleen maar zo. Dat het niet moeilijk is, antwoordde ze lichtjes geërgerd.
Ze trok de schouderriem van haar tas wat beter over haar schouder en keek op haar museumplattegrond.
- Ik wilde eigenlijk net in de Rubenszaal gaan kijken.
Rustig wandelde ze weg van de jongen, die met een grijns een blik op de strijkster wierp, en achter Lente aan liep naar de trap.