Het was ongelofelijk dat het voor een tweede keer gebeurde.
Normaal gezien leerden mensen van hun fouten. Ze leerden om die geen tweede keer te maken. Ze leerden om deze soort problemen te vermijden, zodat ze de gevolgen geen tweede keer onder ogen zouden komen, zodat ze nooit meer in situaties zoals deze terecht zouden komen.
“Jij?” siste ze. Ze kon dit niet geloven. Dit was onmogelijk. Het kon gewoon niet anders.
“Jij?” Hij keek haar aan in pure shock en zijn lichte karamelkleurige ogen gleden naar de sportauto die naast haar stond. De wind bracht een geur van zoutige zee met zich mee en liet haar lange, roodbruine haren opwaaien. “Wat is er gebeurd met haar?” vroeg hij geschrokken. Zijn gezicht was de perfecte combinatie van verbazing, bewondering en slecht verborgen plezier.
“Wat doe jij hier?” vroeg ze. Haar stem klonk woedend. Hoe kon dit gebeurd zijn? Ze had gezworen dat ze hem nooit meer zou zien. Niet na wat hij tegen haar had gezegd op die dag dat ze Ethan de mantel uitveegde. Caleb Moreno, de beruchte vrouwenverleider. Een nagel aan haar doodskist.
En toch was ze hier, recht voor zijn neus, voor de tweede keer in haar leven. Eén keer te veel. Hier, op de parking van George Garages, waar hij overduidelijk werkte. Kon deze dag nog slechter worden?
“Ik werk hier. Maar wat is jouw excuus, Gabrielle? Hoor jij niet in New York te zitten, de slimmerik uit te hangen op poepchique Columbia in plaats van je broers zuurverdiende Ferrari in de prak te rijden?”
“Ik ben afgestudeerd, jij verwaande kwast,” beet ze hem toe. “Niet iets wat jij ooit deed of ooit zal doen in je miserabel leventje.” Gabrielle probeerde niet al te veel te denken aan Christopher, haar twee jaar oudere broer en de trotse eigenaar van een zwarte Ferrari 612 Scaglietti. Of was de trotse eigenaar van eentje, eigenlijk, verleden tijd.
“Dus, even alles op een rijtje zetten.” Caleb deed alsof hij diep nadacht en begon op zijn vingers te tellen. “Jij studeerde af in New York, je kwam terug naar dit slaperig dorpje in Californië en toen vernietigde je deze schoonheid?” Caleb schudde zijn hoofd in ongeloof en glimlachte toen zijn helderwitte tanden bloot. “Ik heb altijd geweten dat je pit in je had zitten.”
Gabrielle ademde diep in en uit. Ze dwong zichzelf om kalm na te denken. Hij werkte in een garage. Hij was in staat haar te helpen – hoewel ze momenteel een hardnekkige drang bevocht om haar knie niet in een plek te stoten waar het echt heel erg veel pijn zou doen. Negeer gewoon de vervloekte bastaard, Gael, dacht ze in zichzelf. Gewoon simpelweg negeren en die woorden uitspuwen.
“Je weet dat ik je haat met elke vezel in mijn lichaam, Moreno, maar deze auto moet echt opgelapt worden. Zo dringend mogelijk.” Voordat Christopher hem zo te zien kreeg, voegde Gael er in gedachten aan toe. Haar broer zou deze aanblik niet overleven. Zijzelf ook niet. Gael klemde haar kaken op elkaar en vouwde haar armen voor haar borst.
“Reed jij niet met een middernachtdonkerblauwe Dodge Challenger uit de jaren ‘70?” Caleb leunde voorover om de motorkap open te doen om Ferrari vanbinnen te inspecteren en floot toen hij de schade zag. “Je hebt haar best hard toegetakeld, Gael.”
“Hoe weet jij dat?” vroeg Gael hem opeens stomverbaasd. “Ik bedoel, hoe weet jij dat ik met een middernachtdonkerblauwe Dodge Challenger uit de jaren ‘70 rijd?” Gael merkte zelf nauwelijks op dat ze zijn exacte bewoording overnam.
Caleb draaide zijn hoofd om haar aan te kijken. “Dus je hebt nog altijd die auto. Prima. Ze past bij je.”
Onder andere omstandigheden zou Gael dat compliment geweldig hebben gevonden. Ze aanbad de Dodge. Nu kon ze enkel kwaad naar Caleb kijken en haar woede bekoelen door een opstandige haarlok achter haar oor te duwen.
“Maar je dacht toch niet serieus dat ik de dag ben vergeten waarop jij stopte voor de deur om Ethan in zijn gezicht te meppen en in het Frans begon te gillen omdat hij je beste vriendin Amy zwanger had gemaakt - ook al zijn ze nu gelukkig getrouwd met twee prachtige kinderen?” Hij glimlachte naar haar. “Die herinnering, jij die daar staat in Ethans kleine keuken met schattige rode wangetjes en vuurspuwende ogen, is onmogelijk te vergeten. Zelfs als ik het wou vergeten,” eindigde Caleb, terwijl hij de motorkap weer zachtjes liet vallen.
Gael probeerde niet naar beneden te kijken. “Dus je herinnert je de nacht nog waarop ik je inpeperde dat ik geen meisje voor één nacht ben. Goed. Fijn voor jou. Het is niet omdat ik het enige meisje ben dat je nog niet hebt verleid, dat ik ook automatisch op je lijstje wil staan.” Ze fronste haar wenkbrauwen. Haar toon was beledigend, maar het had totaal geen effect. Calebs grijns werd enkel groter.
“Wie heeft je wijsgemaakt dat ik je op De Lijst wil hebben?” Hij knipoogde naar haar.
Gael lachte kort. “Dus je zegt dat geen mannelijke hoer bent?” vroeg ze met een zoete glimlach.
“Auwch. Is dat hoe je nog altijd over me denkt, zelfs na al die jaren?” Caleb deed een stap in haar richting. Zijn handen waren besmeurd met motorolie, net zoals de donkergroene overall met het logo van George Garages op zijn borst geborduurd.
“Ik weet best dat jij dat bent, Moreno. Vergeet niet dat ik naar dezelfde middelbare school ging als jouw – laten we ze vriendinnen noemen bij gebrek aan een betere definitie – naar toe gingen. En ik heb een uitstekend goed beeld van je doen en laten tijdens de afgelopen jaren toen ik in New York was, de bolleboos uithangen zoals jij het zo mooi verwoordt, gekregen. Amy heeft me altijd op de hoogte gehouden.”
Caleb deed nog een stap in haar richting. “Erg jaloers?” sneerde hij.
Hoe durfde hij dat zelfs maar te denken? Waar haalde hij het lef vandaan om haar zo te beledigen? Ze balde haar vuisten van pure woede. “Jij pompeuze idioot!” schreeuwde ze. “Het enige waarop ik jaloers ben, is dat ik nooit de mogelijkheid zelf heb gehad om je in je afgrijselijk gezicht te slaan!”
“Je bent wel agressief voor zo’n klein ding, niet? Nu, vertel me alsjeblieft wat je met die auto hebt gedaan.” Caleb wees naar de auto. Hij had nog altijd die debiele grijns op zijn gezicht, alsof hij haar reactie het grappigste vond wat hij ooit had aanschouwd. Gael begon zich af te vragen of die lach soms op zijn gezicht was geplakt met secondelijm. Het zou veel verklaren. Ze had geen enkele intentie om zijn vraag te beantwoorden. Zeker niet nadat hij haar klein had genoemd.
“Wil je dat ik de auto herstel of niet? Vertel me wat er gebeurd is.”
Gael aarzelde. Ze voelde er niet veel voor om hem iets te vertellen over het illegale straatraceverhaal. De enige reden waarom ze er aan had deelgenomen was om Mason, degene die de race had georganiseerd en haar had uitgedaagd door te zeggen dat ze niet zou durven te rijden, een paar toontjes lager te doen zingen. Ze had meegedaan en ze zou gewonnen hebben, als die kerel haar niet van de weg had gereden.
“Ik heb een ongelukje gehad,” antwoordde ze kalm. En ze loog nog niet eens tegen hem.
“Met je broers Ferrari 612 Scaglietti, een auto die een V-12 bezit en 533 hp onder haar motorkap heeft liggen terwijl je zelf een prachtauto bezit? Goede poging, maar ik trap er niet in.” Caleb bestudeerde haar met een lange blik waar Gael zenuwachtig van werd. “Ik denk dat je naar de bergen bent gereden, naar die straatrace van Mason,” concludeerde hij uiteindelijk.
“Hoe weet jij….” begon ze. Dat kon hij niet weten! Dat was onmogelijk! Of misschien was hij toch een beetje slimmer dan ze had gedacht. Nee, schrap dat. Hij maakte gewoon een goede gok.
“Wat ik opmaak uit de weinige keren dat Amy het over je heeft, is dat jij altijd iets idioots en roekeloos uitvreet elke keer als je er de kans toe hebt. Deelnemen aan een illegale straatrace met je broers geliefde Ferrari past perfect in dat kadertje, vind je zelf ook niet?”
Gael kon hem enkel kwaad aankijken. “Goed,” snauwde ze. “Ik heb inderdaad mee gedaan aan die stomme straatrace. En dan? Het was niet mijn fout dat ik de controle verloor over het stuur. Die oen duwde me van de weg met zijn Porsche!” Gael dacht terug aan wat er gisterenavond gebeurd was en voelde hoe het bloed weer door haar aders pompte. Het triomfantelijke gezicht van de man die haar van de weg duwde, zweefde voor haar ogen. Wie dacht die hersenloze sukkel dat hij was? De Stig? Lewis fucking Hamilton?
Caleb begon de schade te bestuderen. “Duwde hij je van de baan bij die draai boven die kliffen, zo'n twintig kilometer verderop?” vroeg hij.
“Ja. Ik had net nog de kans om het stuur zo te draaien dat de auto niet het ravijn in zou duiken,” antwoordde Gael, die nog steeds razend was door de herinnering aan het ongeluk.
“Het is een mirakel dat je niet in het ravijn stortte. De weg is daar bezaaid met scherpe keien en stenen. Het is moeilijk om daar te rijden overdag, laat staan ’s nachts, zonder enige verlichting.” Zijn blik was bezorgd en respectvol tegelijkertijd. Als het niet zo serieus was geweest, zou Gael gewoon in het lachen zijn uitgebarsten. Maar het was serieus, en niet enkel omdat Caleb de man was die in de garage werkte, maar ook omdat hij één van Christophers beste vrienden was.
Gael haalde haar schouders op. “Ik weet het. Ik heb het overleefd, oké. Alsjeblieft, vertel het niet tegen Chris.” Ze wist dat het klonk alsof ze bijna smeekte, maar dat kon haar op dit moment niet veel schelen.
“Ik zal niets zeggen,” beloofde hij rustig.
Om de één of andere reden die ze zelf niet kon verklaren, geloofde Gael hem. Hij mocht dan een kerel zijn die meisjes enkel goed genoeg vond voor onenightstands en kon vaak – nou ja, bijna altijd – een echte klootzak zijn, maar ze wist dat ze hem met dit kon vertrouwen.
Ze staarden elkaar aan voor een lange tijd. Het enige geluid dat de stilte tussen hen verbrak waren de geluiden van werkende mannen uit de garage achter hen, de ouderwetse radio met de krakende countrymuziek en de aanrollende golven van de zee in de verte.
Gael rook de vertrouwde geur van olie en benzine gemengd met de zoutige lucht. Het rook troostend, bijna als thuis.
Caleb was degene die als eerste zijn stem terugvond. “Ik kan de schade wel repareren. Het is niet zo veel – het lijkt erger dan het in feite is, vooral blikschade.”
Gael knikte. Ze was niet in staat om te spreken. “Ik heb een dag of twee nodig. Kan jij een verhaal verzinnen dat Chris zal slikken?” ging Caleb verder.
Meteen had Caleb haar stem terug. “Ik ben niet achterlijk, weet je. Ik ben degene die naar de universiteit is gegaan om literatuur te studeren. Natuurlijk kan ik een verhaal verzinnen dat Chris zal geloven.”
Caleb lachte opnieuw. Zijn witte tanden staken scherp af tegen zijn zongebruinde huid. “Gewoon even nachecken, schatje.”
“Noem me geen schatje,” beet ze hem toe. Haar stem trilde van ingehouden woede.
“Oké, liefje dan, als je dat leuker vindt.”
Gael gromde. “Hou op met te flirten, Moreno. Ik ben hier pas twee dagen. Het is tot nu toe al een ramp dat ik je ben tegengekomen, nog afgezien van het feit dat ik jou - van alle mensen hier in de stad - moet vragen om me te helpen. Probeer niet om me te versieren, want je zal niet slagen.”
“Je bent pas twee dagen geleden teruggekomen en je hebt al een kans gezien om een Ferrari in een hoop schroot te veranderen? Wauw, ik moet je echt bonuspunten geven in de categorie van wereldvernietiger.”
“Stop met lachen, Moreno. Het is niet grappig.”
“Ik vind dat je fascinerend bent. Ik heb nog nooit een meisje zoals jou ontmoet.”
“Je bedoelt: een meisje dat niet geïnteresseerd is om de nacht met je door te brengen?” reageerde Gael meteen op het kleffe gedoe van Caleb.
“Dat ook,” gaf hij toe. “Oké, ik moet terug aan het werk, liefje. Ik bel je wel als ik klaar ben.”
Gael gaf hem een verdachte blik. “Je hebt mijn nummer niet,” zei ze langzaam.
“Zeker heb ik dat. Ik heb het van Ethan.”
“Ethan heeft mijn nummer ook niet.”
“Maar Ethan heeft het gekregen van Amy, babe.” Zijn ogen glansden van plezier. “En zeg nou niet dat Amy je nummer ook niet heeft, want dat zou echt wel zielig zijn.”
“Heb ik je al verteld dat ik je haat?”
“Dat heb je inderdaad al gedaan. Meerdere keren zelfs, geloof ik. Maar vergeet alsjeblieft niet dat ik de auto moet herstellen, liefje.”
Gael keek hem recht aan. Als blikken konden doden, zou Caleb allang op de grond moeten liggen. Misschien nog een beetje stuiptrekkend. Maar in ieder geval morsdood.
“Goed. Bel me dan.” Ze haalde haar schouders op. Hij was onverbeterlijk.
Calebs grijns werd groter. “Zoals je wenst, prinses.”
“Jij denkt echt dat je zo slim bent, niet soms, Moreno?” Gael keek naar hem. Haar handen rustten op haar heupen. Haar vingers speelden met de lusjes van haar donkergrijze jeans. De wind speelde met haar crèmekleurige zijden sjaal. Onder haar zwartleren jasje had ze het warm. De zon liet haar huid gloeien.
“Ik kan niet slimmer dan jou zijn, liefje. Jij bent immers degene van ons twee die naar de universiteit is gegaan.”
Gael schoot hem nog één laatste scherpe blik toe en draaide zich toen om.
Ze was bijna de parkeerplaats afgelopen toen ze achter zich Caleb haar naam hoorde roepen.
“Gabrielle!”
“Wat!” schreeuwde ze terug toen ze zich omdraaide.
“Zie je vanavond op de barbecue van Amy en Ethan. Vergeet niet om dat sexy jurkje te dragen, liefje. Je zag er goddelijk in uit toen ik je de laatste keer zag.” Hij lachte en verdween toen in de garage.
Gael stond een paar meter van de weg vandaan en wilde niet geloven wat ze daarnet had gehoord. Hoe wist hij van die barbecue? Hoe wist hij dat ze was uitgenodigd? Zodra ze aan die vraag dacht, kwam het antwoord meteen in haar hoofd op. Natuurlijk had Ethan hem uitgenodigd en hem verteld dat zij ook zou komen.
Gael schudde haar hoofd. In haar gedachten overliep ze haar kleerkast. Kon het zijn dat ze dat fuchsia korte jurkje van Just Cavalli nog ergens had hangen? Ze dacht terug aan haar ontmoeting met Caleb in Ethans keuken, drie jaar geleden. Hoe hij haar had uitgekleed met zijn ogen en hoe zij hem had uitgescholden. Gael had hem toen net geen mep verkocht.
Met een lichte sarcastische glimlach die rond haar lippen speelde, stak ze de straat over en liep langs het pad naar beneden. Door de hoge cipressen heen kon ze de zee zien stralen in de vroege ochtendzon.
Welkom terug, schatje.