Er waren klokslagen waarop ogen verduisterden als schuchtere vensters in parallelle straten, beschouwingen zich naar de haard strekten en een dovend gesprek vergeefs de vlam probeerden in te blazen. Muren speelden onze waanvoorstellingen als schaduwen uit.
Er was niets fluisterenders dan het zwijgen. Deze uitdrukkingsloze vloer werd een bevroren ondergrond waar voeten hulpeloos op schaatsten, verveling een weerbarstig vuur die onze levensdrift de lucht afsneed en vereenzaming de harteloze wind die zich inwaarts keerde.
Terwijl de duisternis woekerde, verteerde verkunsteld licht de gebroken bespiegelingen van ieders verdronken ogen. Ik veegde de fronzen van mijn verzuchtende hoofdhuid, terwijl koelbloedigheid verkrampte tot de verscheurde zweetprop in mijn handen en spanning zich verdrukte onder mijn roerige vingers.
Dit getouwtrek van ongesproken woorden had zelfs de meest veerkrachtige tongen verstrikt. Mijn geest verborg zich onder tengere oogleden als een zwerver onder een gekrompen sprei, mijn tenen verzochten elkaars warmte als grootouders met vergroeide benen.
Sommigen waren er naakt geboren, in dit land zo begrensd dat het eindeloos werd. Vaders wervelden door deze kamer als goudvissen zonder eetlust. Er waren er die het wachten willen verschreeuwen, maar hun onrust werd tot twijfel aan het oppervlak.
Moeder verzamelde nauwkeurig haar stemkracht voor de uitbarsting van het moment. “Tijd is geld, maar wordt zonder ons evenzeer nageteld.”
Haar hand probeerde me te begrijpen, terwijl de verzoute waarheid zich aan haar sprekende lippen onttrok.
Iedereen trof zijn manier om zonder waarom verder te gaan.