Ronnie keek haar aan met nieuwsgierige ogen. Het was de eerste keer in drie maanden dat ze Netflix op pauze zette en zich uit de zetel hees. Ze liep in zijn jogging de voordeur uit om de post te halen, want mensen die hun post bijhouden hebben het voor mekaar. De pakjesbrievenbus was gedegradeerd tot een dit-huis-is-onbewoonbaar-verklaarde brievenbus omdat de kubus tot de nok was volgepropt. Ze wrikte de zware stapel halfnatte post uit de brievenbus en slofte in zijn teenslippers naar de voordeur. Met een zucht slenterde ze door de hal de witte trap op naar haar werkkamer. Ronnie spurtte haar achterna om het opnieuw tot leven gekomen baasje aan te moedigen. Het baasje vond het belangrijk om bij iedere nieuwe ontmoeting te benadrukken dat het “Ronnie met ie-ee en niet met een ypsilon was”. Het was haar man die vorig jaar de oprit opreed en haar onhandig een handdoek overhandigde met daarin een klein bolletje wol, haar nieuwe vriend met pluimstaart maar zonder ypsilon.
Ze opende de deur naar haar werkkamer. De avond viel en ze wist dat het warme avondlicht zich langzaam zou verplaatsen over de fristiroze muur met de zandkleurige zetel waar hij uren had gekletst met haar. Haar man had er geen problemen mee dat ze op de bovenverdieping in elke kamer minstens één muur in het fristiroze liet schilderen. Ze voelde zich schuldig. Alsof zijn dood de roze muren plots rechtvaardigde. Ze plofte de berg post op het bureau, tegenover de zetel waar hij zat. De zetel waar hij met de handen achter het hoofd zorgeloos en langgerekt lag te kletsen met haar. De zetel was er nog. Ze hoorde het ene lachsalvo na het andere bij de buren. De buren die ze niet kende maar ze kende wel hun gesprekken. Over hoe bitcoin de beste investering is, dat we straks kleren kopen in de metaverse en Tesla, omdat het Tesla is. Ronnie brieste misnoegd wanneer ze te luid lachten. Even snel sprong hij op de zetel, snuffelend naar verdwenen geuren en begon te knikkebollen. Ze scande de post: een eerste herinnering, allerlaatste herinnering, geboortekaartje en verschillende oude nummers van De Tijd die meer weg hadden van een aquarel dan een krant. Ze keek zoekend rond in de kamer, hoorde enkel nog hem lachen en besloot dat de post en het leven nog even konden wachten. Ze opende haar laptop en begon te schrijven aan een brief naar de man op de zetel.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.