Gescheiden door twee glazen wanden staren we elkaar aan. Tussen ons ligt een straat, een koppige weg die de wereld dichterbij brengt, of ons eindeloos laat cirkelen in de besloten wereld van dit dorp. De kat aan de overkant laat mijn blik los en probeert vliegen te vangen met haar beide voorpoten. Het glas dwarsboomt haar pogingen, maar bederft de pret niet.
Op het voetpad wandelen gemaskerde mannen en vrouwen, hun glimlach, of grimas, verborgen achter een lapje stof. Fietsers happen naar lucht, in de straat die kreunt onder het stof en de hitte. Zweetdruppels parelen op vermoeide voorhoofden, glijden langs slapen naar beneden, het stof tegemoet. De belofte van een regenbui hangt al in de lucht, zwaar als een aambeeld. Wolken bollen op en duwen de zon opzij.
Het carnaval van de eenzaamheid trekt voorbij. De kat ziet wat ik zie, mensen die zoeken naar antwoorden in onzekere tijden, naar wat het betekent om mens te zijn, om nu te leven. Ze grijpen de tijd vast, in plaats van elkaar. Tijd is glibberig en verglijdt altijd, veel te snel.
Plots is de straat leeg. De hemelsluizen gaan open, toveren de weg om in een kolkende rivier. De wind huilt ongenadig, lichtflitsen scheuren het wolkendek open, betoveren het dorp. Toeschouwers kijken toe, aan hun venster. Ze zien hoe de wereld die ze dachten te begrijpen steeds verder wegglijdt. Hoe een virus zijn klauwen uitsteekt. Hoe de ondraaglijke hitte hen gevangen houdt, en hoe alle hoop wegspoelt als modderstromen op een verlaten weg.
Druppels verdampen, lossen op in de herinneringen van de machteloze kijkers. Ze vergeten snel. Een golf van solidariteit glijdt door het dorp. Honden kwispelen, kinderen huppelen voorbij. Het leven heeft hen nog niet in een houdgreep. De buurt haalt opgelucht adem. De zondvloed is voorbij. De zon schijnt, en verstopt zich straks achter de huizen, om daar de wacht te houden. De kat aan de overkant hunkert net als ik naar een troostende nacht. Er zijn nog zekerheden.