“Wie ben je?”, vroeg mijn spiegelbeeld sarcastisch, “hoe komt het dat ik je al zo lang niet meer gezien heb?”
Ik keek naar mijn reflectie. Wie wil dat lelijke mens nu in de spiegel zien? Mijn oogleden waren zo hard opgezwollen dat ik mijn ogen maar half kon openen. De rimpels die ik zo haatte, waren diep in mijn gelaat gekerfd. Mijn mooie, lange, zwarte haren waren grijs geworden. Mijn huid was oud en uitgedroogd. De borsten, waar ik zo trots op was, waren uitgezakt. Ik haatte mijn lelijke lichaam.
“Ik kan mezelf niet meer aankijken,” zei ik triest.
“Wat had je nu gedacht Olivia? Dat je nooit oud zou worden?”
“Ik wil weer fris en jong zijn, spiegelbeeld. Ik wil dat alle mannen me opnieuw aandacht geven. De wellustige blikken in hun ogen zien, wanneer ik ergens voorbij wandel. Maar ik wil ook echte liefde ervaren. Iets wat ik altijd heb gemist.”
“Als je dat echt wil Olivia, dan kan ik daar voor zorgen.”
“Wat bedoel je?”, vroeg ik verrast, “word je een grapjas op je oude dag?”
“Neen,” antwoordde mijn spiegelbeeld ernstig, “ik maak je weer jong. Als het dat is wat je wil. Maar er zijn wel twee voorwaarden aan verbonden.”
“Echt? Ik zou alles doen om weer mooi te zijn.”
“Goed,” zei de gereflecteerde Olivia in de spiegel, “je zal weer jong zijn, maar de volgende ochtend moet je sterven.”
Ik had niet veel tijd nodig om daarover na te denken. Mijn leven in ruil voor één dag van geluk? Er was niemand die me zou missen. Niemand die van me hield. Ik kon niet wachten.
“Ja,” antwoordde ik opgewonden, “doe het. Maak me jong.”
“Er is nog een tweede voorwaarde.”
“Ja en dat is?”, vroeg ik ongeduldig.
“Ik moet je vertellen wat je zal missen als je morgen sterft.”
“Is dat alles?”, vroeg ik, “geen probleem dan. Ik wil niet verder aftakelen.”
“Ok dan, je krijgt wat je vraagt.”
Een vreemde sensatie ging door mijn lichaam. De rimpels van mijn gezicht werden gladgestreken. Ik voelde mijn huid weer aanspannen. Mijn borsten werden gelift. Ongelooflijk, ik was weer twintig.
“Fantastisch! Ik ben zo blij, “ riep ik uitgelaten.
“Olivia, je beseft dat het maar voor 1 dag is?”, vroeg mijn spiegelbeeld.
“Ja, dat wordt de gelukkigste dag van mijn leven!”
“Wacht Olivia. Alles heeft een prijs. Je kan niet vertrekken zonder dat je weet wat je zal moeten missen.”
“Vertel maar, “zei ik afwezig terwijl ik mezelf in de spiegel bewonderde.
“Morgen zal je een man ontmoeten, die van je zal houden zoals nog nooit iemand van je heeft gehouden. Eindelijk word je gelukkig. Nooit zal je je nog zorgen maken over je uiterlijk.”
Mijn mond viel open. Ik vertrok zonder iets te zeggen.
Ik heb geen seconde kunnen genieten van mijn laatste dag op aarde.