Sven zit op een bankje.En kijkt in de lucht.Hij ziet de zon hoog boven zich staan.Zijn broer komt naast hem zitten.Hij zag er wel een beetje haastig uit.Hij zweete en had een tulband aan.Met een geel randje.Een donker-donker blauw hemd met een leren riem over zijn schouders geslagen.Met een lange licht-grijze broek droeg hij.Grappig,vond hij.Dat de mode niets veranderd.
'Is er iets?' Vroeg Sven.
'Ja,zeker! Er is zotezien een zandstorm opkomst.We moeten zorgen dat we wegwezen!' Zij hij wijzend naar de rode horizon.
Sven zij niks.En zette zijn ogen voor zijn ogen.Inderdaad,verderop,heel ver-kon je duidelijk een lichte zwarte lijn zien.En die bedekte heel het zuiden.
En die lijn,kwam dichter en dichterbij.Sven stond op en gebaarde Ev om weg te wezen.Snel ging Sven nog naar binnen.Het zou niet lang duren of de storm zou uitbreken.Hij grabbelde snel nog naar een deken,een fles water,en een houte geluksbrenger beeldje.Dat had hij namelijk eens van zijn opa gekregen.En hou zou het voor geen geld ter wereld verkopen.Gelukkig stonden zijn spullen altijd op z'n plaats.Sven rende naar buiten met Ev achternagevolgd.De groep mensen, een kleine groep,was al vaak testen gedaan wat ze zouden doen als er een zandstorm aankwam.
De mensen verzmelden zich op een lange rij midden op de weg.Sven en zijn broer Ev waren niet als laatste aan gekomen.Raar,legde Ev snel zijn spullen op die van zijn broer.Waardoor Sven bijna vloekte.'Wat doe je toch?!' Zei Sven.Maar Ev was al ver weg.En kon hem niet meer horen.Hij ging in de richting van het huis.Maar waarom toch?! 'Haast je dan!' Schreeuwde hij nog.De groep begon langsaan te wandelen.
Daar kwam Ev aangelopen met een ezel.En om de ezel bengelde een paar zakken.
Sven hoorde iets.Wat was dat? Hij luisterde nog eens goed.Oei! Hij hoorde iets verschrikkeljks als hij dat arme ding achter zou laten dan....
Hij gooide snel zijn spullen aan zijn kameraad en snelde met een bezorde blik
richting de huizen.Snel ging hij één van de huizen binnen.En onder een tafel,zag hij een baby.Wat kwam dat daar doen? Snel pakte hij de baby op en maakte dat hij weg kwam.Hij kon hun nog net bijhouden.
hij wegkwam.Hij snelde vooruit want de groep was al een hele sprong vooruit.
Hij versnelde en versnelde en stopte de baby in zijn jas.Het zand onder zijn zolen waren zwaar.Omdat hij over los zand liep.Nu was hij al achteraan de rij.Maar waar was zijn vriend? Hij had een ezel
Daar stond zijn vriend te zwaaien.Hij glicmlachte
en ging tussen zijn vriend staan.'Wat heb je daar?' Vroeg hij.
Hij had vanaf de verte al gezien hoe zijn vriend iets had in zijn jas gestopt.
Maar wat, had hij niet gezien.
Sven opende een klein stukje van zijn jas.Ev stond met open ogen te staren.
'Waarvan heb je dat?!' Zij hij snel.
''Gevonden.'
'Waar?'
'Bij het huis van Utmiss Middelsteen.'
'Breng haar of hij terug!' Snel liep hij roepend naar Utmiss Middelsteen.
'Ja?' Zei iemand in de groep.
'Ik heb dit onder jouw tafel gevonden.'
Hij toonde het kleintje.
'Maar dat is niet van mij!' Zei ze snel.
Dus Sven liep zonder antwoord naar Ev.
'En?' Vroeg hij.
'Het is niet van haar.' Zij hij zuchtend.
'Dan is het van jouw.' Zij Ev plagend.
'Wat?!' Nee helemaal niet.'
'Wie iets gevonden hebt mag het bijhouden.' Luid het spreekwoord.
'Maar..Maar..'
'Nee, wie moet er dan andrs voor zorgen? De zandstorm messchien? Nee, we nemen het mee.Anders zijn wij moordennaars!' Bij de zin ''Moordennaars'' Begon Sven een lelijk gezicht te trekken.Bij die gedachte wou hij niets tegen doen.
'ok dan.' Zij hij en keek naar de baby die in slaap was gevallen.
'Maar we moeten hem wel een naam geven.' Darr had hij wel gelijk.Een baby zonder naam was geen baby meer.Maar niemand.
Sven wachte totdat hij een antwoorde zou krijgen.Maar Ev zweeg.
Sven zuchte en zei toen,
'We noemen hem Arne .' Zei Sven twijfelend in één zin.
'Dat is een mooie naam.' Glicmlachte Ev.
Er steeg geroep op.kreten,en mensen die begonnen te lopen.
Hij keek naar voren.Wat was da...Hé er botste iemand op Sven.Ze waren aan het lopen! Hij keek om.De zandstorm was niet ver weer.
Ze begonnen te lopen en te lopen.
Al snel zagen ze niets meer voor ogen.Maar gelukkig had Sven de hand snel beet gepakt van Ev.Hij kreeg het warm.En al snel begon hij tranen te krijgen in zijn ogen.
Het zand waaide van alle kanten op.Snel deed hij de ritssluiting van zijn jas nog extra dicht.De baby begon te huilen.Het zand waaide tegen zijn blote onderbenen.
Met zo'n druk.Het deed hem pijn tot in zijn tenen.
Maar hij wist dat hij de baby moest beschermen.
één hand plakte stevig vast aan zijn kameraad.De andere bij de baby.
Heel even wou Sven iets zeggen,maar het stopte in zijn keel.Weer kreeg hij een grote vloed zand binnen.En hij snakte naar adem.Gelukkig krijsde de baby nog.
Ev keek in zijn richting.Al snel kon hij alleen nog de hand zien,waarmee hij met zijn vriend vastgehouden werd.Sven kon zelfs zijn voeten niet meer zien.En de ezel was hij ook kwijt.Hij dacht dat Ev de ezel verloren had,maar hij hoorde zacht gehinik.
Omdat hij niet kon praten of kijken,gaf hij een ruk aan zijn hand.En ze vielen allebij op de grond.Ev verstond het gebaar en ze bleven liggen.Snel pakte Hij nog een paar dekens.Of het er nu twee of drie waren.Of helemaal geen,hij sloeg het toch,met veel hoop over hun beiden.
De storm leek wel uren te duren.Ze zagen niks en bewogen niet.Bang dat er dan een grote lading zand naar binnen kwam.En de ezel zat naast hun met z'n kont naar de wind toe.Na zoveel tijd verstreken Opende Sven zijn ogen.
Zijn hele lijf zat met zand bedekt.Hij probeerd zich te bewegen.Het lukte een beetje.
Maar hoe zou hij eruit geraken? Hij draaide zich om.Om de rand van Ev ogen,zat een rode korst.
Zou hij er ook zo uit zien? Hij kon niet spreken.Met al dat zand in zijn mond.
Hij knipoogde.En in één beweging ging hij opzijn hurkje zitten.Het zand ging binnen.En Ev deed hetzelfde.Daarna maakte ze zo een hoge sprong.En ze zagen het daglicht weer.Maar om zich heen .Zagen ze niemand.
'