Vanessa,
voor mij heb ik geen foto, maar ik zie hem wel zo voor me.
Momenteel staat die zonder kader op de kaki kast in het rusthuis bij mijn oma.
Om hem recht te houden enkel een steuntje. Zoals de scharnier van een deur.
Op de foto is mijn leeftijd hetzelfde als het huisnummer, zes.
Zes gedeeld door twee, we staan met drie in de deuropening.
Nochtans hangt er een 50 boven die deur.
In grote gouden ballonnen.
Bakstenen die grijs zijn, steken fel af tegen de glinstering.
Gouden bruiloft.
Geen idee toen wat dat betekende.
Bovendien ben ik me ook niet bewust van wat er die dag is gebeurd.
Glimlach op mijn rode, met bril beklede, gezicht en favoriete kleedje aan. (geel met roze bloemen, hangt nog altijd in mijn kast)
Kan niet slecht zijn geweest.
Zeker omdat mijn grootouders nog goed waren.
Wel te been.
Grijze haren die nog niet wit waren.
Opa die er nog was.
Weekenden waarin ze op zondag pistolés kwamen eten.
En weekenden waarin ik een nachtje bij hen ging slapen.
Nu slaapt mijn oma in een afstandelijk ziekenhuisbed, zonder opa die naast haar de wekker zet.
Ik zet de foto terug op de kast, nadat ze het er vorige week weer over had.
"Dat waren schone tijden."
Dat geloof ik gerust.
Rustig tijd om in schoonheid af te sluiten.
Het leven.
Deze brief.
Enkel nog een foto als (geheugen)steuntje zal overblijven.
Liefs,
Line