Beste Marijke,
Na zes brieven richt ik mij een eerste keer rechtstreeks tot jou, een onbekende vrouw, nog steeds. Ook jij doet me ongewone dingen, maar je doet me evenzeer leuke dingen doen, deze brieven schrijven, lezen, stilstaan. De vorige opdrachten leenden er zich niet toe, een enkele keer deed een krinkel in mijn hoofd mij besluiten een omweg te maken, maar deze keer is er geen ontkomen aan, dit schrijfwerk wil in jou duiken. Maar wil jij dat wel? En wil ik zelf gaan diepzeeduiken met jou? "Ik doe liever aan stapsgewijze temperamentontginning." Dat zijn jouw woorden die ik enkel kan beamen. Ik verkies ook de weg van de geleidelijkheid, dat geeft me een veiliger gevoel. Laat ons dus eerst een eindje aan het oppervlak zwemmen. Ik ben trouwens niet zo een goede zwemmer, een korte afstand aan matige snelheid volstaat, dat even terzijde.
Jouw schrijfsels verraden een professionele pen of op zijn minst scherpe zintuigen die woorden van je hoofd naar je hand stuwen. Of zijn het jouw levenservaringen die de inkt doen vloeien? Geef jij ook de voorkeur aan de traagheid van een vulpen bij het schrijven, aan het ritueel van het beginnen, het zoeken en schrappen, het herbeginnen, aan het vinden van een handgeschreven brief 's ochtends in de brievenbus in plaats van het pinggeluid van de mailbox? Misschien word ik wel oud, of enkel maar een dagje ouder.
Ik vraag me af of je Gepetto al hebt kunnen spreken, en of hij je al goede raad heeft kunnen geven die de pijn een beetje doet milderen, de pijn van een moederhart bij het lijden van haar kind. Of overdrijf ik in mijn interpretatie van "Pijnboom"? Wat een contrast met "Ineens" dat mij ook aangreep maar dan op een andere manier, blijheid tegenover verdriet. Je verstaat alleszins de kunst om op een ludieke , ontwapenende wijze diepmenselijke gevoelens weer te geven. Nogmaals, dat is mijn interpretatie. Misschien lees ik wel dingen die er niet zijn?
En zo ben ik toch even in het diepe gedoken. Duik je mee?
Groeten.
Dirk