Dix vers

12 mrt 2015 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

La rude tempête s'éclate, le bruit d'horreur saisie

mon âme frappé par son arme doré: ses vagues

comme des hautes-voix lointaines, qui brisent sans souffle

– gauche – l'infinie et le liquide d'orange tout droit

dont je compte dans le sable l'ombre de mes doigts

désirant de s'échapper, l'angoisse d'oublier:

horizontale gluant; le sang magente de l'ange

sa tombe, noir-pourpre, – à droite – les phares s'allument

et réflètent dans une nuit toute abandonnée

la richesse éternelle, qui sorte de ma plume.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

12 mrt 2015 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket