Ergens op de wereld is er een plaats, een doodse plaats. Niets dan koude muren, lege straten, vervallen huizen. Alles is er grijs. Verdorde bomen, geen sprietje gras. Niets. Geen dieren, geen fluitende vogels, geen levend wezen. Niets.
En dan.
Dan duikt er plots een vlinder op. Omhoog, omlaag en in een bocht. Zijn levendig gefladder in schril contrast met de doodse stilte die hier hangt.
En dan.
Dan strijkt hij neer. Tussen al het grijs kiest hij een rode stip. Een klaproosje, zo broos, zo mooi. Haar kleur in schril contrast met al het grijs. Ze laat haar geuren vrij. Zoet en zacht.
En dan.
Dan valt de vlinder neer, ademt een laatste keer. De rode bloem verkleurt, verschrompelt.
En dan.
Dan is er niets.