Ik mag niet klagen, ze zorgen goed voor me, mijn zoon en schoondochter. Maar ze zijn ook streng. Ik mag niet meer buiten, alleen om te wandelen, een blokje om, niet te ver. 'En mijn boodschappen?' vroeg ik dan. 'Je kan alles online bestellen,' zei hij. Kant- en-klare maaltijden, wijn, WC-papier, zelfs nieuwe tuinmeubelen. Hij bestelt het allemaal voor me. Elke dag stopt hier wel zo'n bestelwagen. B-post, Post NL, DPD, ik ken ze allemaal ondertussen. Vriendelijke jongens, ze wuiven van ver, ik hoef nergens voor te tekenen. Zo zit ik hier dan, met wijn en eten, verse bloemen, nog chocolade van Pasen. Maar zonder haar.
Ik heb er de hele dag over nagedacht. Al sinds ze die doos met de nieuwe tuinstoelen leverden.
Ik doe het gewoon. Ik bel Post NL, dat ze een pakketje mogen komen halen. Ik maak een stickertje met jouw adres er op.
En morgen bellen ze aan je deur. Een pakketje voor mevrouw. Het is nogal zwaar.
Of ik niet te oud geworden ben voor zulke onzin. Ik hoor het hen al zeggen.
Dan zou ik zeggen dat we daarvoor net zo oud moeten geworden zijn. Om te weten dat je niet zonder eten en drinken kan. Maar ook niet zonder liefde.