Ik loop verloren op deze daken. Mijn voeten wanhopig opzoek naar enige houvast op de glibberige ondergrond genaamd mijn leven. Onstabiel lijk ik alle kanten op te willen rennen terwijl ik in wezen geen beweging krijg in mijn verlamde ledematen. De koude wind blaast mijn gedachten weg en ik lijk erin te slagen mezelf te laten meevoeren met de trieste melodie die de wereld vult. Hoge stemmen en bitterzoete klanken maken mijzelf bewust van de drukkende eenzaamheid. Zwarte lijnen tekenen mijn wangen wanneer het licht eindelijk mijn verwarde gezicht vindt. Ik zak neer en huil om de hindernissen die nog steeds mijn pad bemoeilijken. Gevangen in een kille duisternis tastend om me heen, opzoek naar iets stevigs. Wild grijpend en teleurgesteld probeer ik het opnieuw.
Tevergeefs