Ik zit in een kamp vol met para's. Eén en al getrainde mannen die elkaar al ongeveer 4 jaar kennen. Ze hebben samen voor de zotste opdrachten gestaan, hebben muren beklommen, met kanonnen geschoten, in Afghanistan gezeten en onlangs nog de straten van Antwerpen bezet.
Hoe ik op de moto ben geraakt met die groenmuts weet ik niet meer. Toch zit ik achterop, zonder helm, wanneer we het kamp binnenvliegen. We schuiven uit. Ik rol door de modder en bij mijn eerste rechtstaan herken ik het gezicht van mijn beste maat. Hij, helemaal gekleed in kaki-uniform, met de dolk en zilveren vleugels aan de arm genaaid. FNC in aanslag.
"Wat doe jij hier?"
"Ik..."
"Sssscht, STIL!"
Door zijn STIL wordt godverdomme heel het kamp wakker.
Een sergeant: "De eerste oefening is simpel. We schieten op alle bewegende levende wezens." (weliswaar met losse flodders)
Enkele mannen richten hun geweren op mij. Het voelt nog steeds vreemd aan om in de loop van een geweer te kijken. Zeker in drie tegelijk. (met twee ogen)
De sergeant gaat verder: "Om te beginnen op 38° Breedte en 55' naar het Oosten. Die perimeter kennen jullie al."
Ik zit bij hen als een vod, als een indringer, niet op zijn plaats, toch geïntrigeerd door de broederschap van het hele peleton. De mannen laten hun FNC's knallen. Ik verschiet, sluit mijn ogen en onderga het geluid. Wanneer ik mijn ogen open, zie ik mijn vriend me aanstaren. Rechtstreeks.
Uit het bos komt een vrouw met een hond gewandeld. De hond is een labrador. Of een scheper. Zij omarmt de sergeant langs achteren. Hij pronkt. Hij geniet van de tong van zijn vrouw en knipoogt mijn richting uit: "Nu begint het pas!" zegt-ie.
Ik bons.