Voor de eerste keer in 21 dagen voel ik me weer gebroken. De vorige 20 dagen waren zalig, ik mistte Nick, maar in de positieve zin van het woord. Ik keek er naar uit om bij hem te zijn maar het deed geen pijn dat hij niet voor me stond omdat ik voelde dat hij er was, dat hij aan me dacht. Ik voelde dat hij me mistte en vond dat zalig, daarmee dat ik ook zo verbaasd was dat alles niet liep zoals ik het verwacht had. Hij wou me wel zien en is nog de avond na zijn kamp bij mij komen slapen, maar waarvoor? Alles wat ik er aan over heb gehouden is onzekerheid, ik zou veel liever vandaag een hele dag met hem doorbrengen nadat we allebei een nachtje goed geslapen hadden. Ik wist het al hoor, ik wist dat het geen goed plan was. Maar ik kan niet aan hem weerstaan, ik kan hem niet afwijzen en doen alsof ik liever niet bij hem wil zijn want hij is altijd degene bij wie ik het liefst wil zijn, altijd.
Ik wou dat alles zoals in mijn gedachten verliep. Dat hij me vast zou pakken en niet meer zou willen loslaten, dat hij me zo innig zou kussen dat ik begon te zweven, dat ik hem kon geven waar hij al twintig dagen naar verlangde en dat hij, voor één keer, van zijn sokken werd geblazen door mij. Mission failed, again. Nadat dat allemaal niet verlopen was volgens plan, zaten we hier deze ochtend dan aan de ontbijttafel. Soms eens een gesprekje, dan weer een beschamende stilte, en dat is dan nog niet eens het ergste. Ik voelde me niet op mijn gemak, ik had het gevoel dat ik alles van die nacht nog moest goedmaken en daar had ik tijd voor nodig. Ik zocht manieren om hem te laten blijven, maar ik vond er geen. Wat kon hij nu in godsnaam nog een hele dag bij mij doen als het nu al zo saai was?
Ik hoop dat hij niet teleurgesteld is, dat hoop ik echt. Ik hoop dat hij het me niet kwalijk neemt dat ik niet perfect ben en misschien zelfs helemaal niet goed genoeg. Ik hoop dat hij me tenminste goed genoeg vindt.