'Je uitleendatum is verstreken, gelieve het werk daarom zo snel mogelijk in te leveren', had het mailtje van de bibliothecaris enkele dagen geleden obligatoir geklonken. Een mail die Lara, lener met een lange traditie van te laat komen (en niet enkel in de bibliotheek), bekend in de oren klonk. Ze voelde een natte vlek in het kruis van haar broek. De regen was gestopt, maar enkele druppels hadden haar zadel nog niet willen verlaten. Net zoals zij de personages uit haar laatste boek, Anna en Leonard, nog veel te veel vertellen had. Lara liet een notitie tussen de pagina's achter, zoals ze dat steeds bij verhalen deed die haar niet los wilden laten. Ze schreef een boodschap op een briefje waarvan ze hoopte dat die zou ontkomen aan het oog van de minutieuze bibliotheekmedewerker, ervan overtuigd een extra dimensie te geven aan de leeservaring van de volgende lener. 'Dit was zo'n dag dat boeken binnen konden komen', meende Oscar onderwijl onvermurwbaar hoopvol.
Lara duvelde het boek gedesillusioneerd met een halfzachte opdoffer het inleverluik in, waar het een val maakte die zulke prachtige woorden nooit zou mogen maken, en had de vertelling het liefst nog even bij zich willen houden. Later ging ze op zoek naar een overtreffende opvolger, nadat ze de bibliotheekdeur met een klap dicht had laten vallen. Bijna kreeg het verfrommelde voorhoofd van Oscar een weerbots, diens blik nog licht weemoedig van het verlies dat hij net geleden had. Zijn broer had zo'n halve week geleden zelfverzekerd, maar toch vermeend in dubio, beslist om blijmoedigere oorden op te zoeken, weg uit dit leven. Weg voorgoed, niet voor even. Dus had Oscar besloten voortaan op zoek te gaan naar verhalen met gracieuzere eindes, of op zijn minst herkenbare, in de hoop niet meegesleurd te worden in zijn eigen mistroostigheid. Hij liet zijn ogen over de ruggen glijden, titel na titel, tot hij buiten zijn gedachten om een zachtroze cover in handen nam en het briefje eruit trok dat erin verborgen zat. 'Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen.' Zijn wimpers knipperden vier maal heel kort na elkaar en hij voelde dat de dag goede bedoelingen met hem had.
Geestdriftig begon hij het boek te doorbladeren, sloeg tientallen pagina's tegelijk over, van voor naar achter en van achter naar voor. Tot hij weer even tot zijn zinnen kwam en zoals steeds achteraan begon te lezen, bij de laatste zin. Hij geloofde rigoureus op die laatste zinsnede van een verhaal, dat volgens hem hele waarheden in zich droeg. De epiloog overgeslagen kwam hij terecht op bladzijde 262: 'Want ik zag je ongelofelijk graag.', waarna zijn vingers gehaast door de pagina's raceten op weg naar de eerste zin, die dan weer het begin van de belofte inluidde. 'Het spijt me, want net wanneer jij met een zachte schok in slaap valt, schokt ook de trein zachtjes.'
Hij overdacht hoe hij naar deze precieze zinnen gezocht had en hoe hij ze niet had gevonden, alle dagen van deze onomwonden week. Hoe er zoveel woorden hadden moeten komen en nooit kwamen. Hoe zoveel uren zoveel reizigers morrend op het perron hadden gestaan, zich niet redelijk realiserend hoe minuten je verwoed in het vlees konden snijden wanneer je wachtte op antwoorden in plaats van op treinen. Dat treinen nooit op tijd zijn en zelden zacht, en dat ook hulp altijd te laat komt. De plof van een omvallende hardcover trekt Oscar uit zijn dwingende gedachtenstroom. Gniffelend kijkt Lara hem aan van achter het uitgestrekte boekenrek en spreken haar ogen hem meesterlijk moed in: 'Het wordt spectaculair. Beloofd.'