Ledeberg, 28 mei 2018
Dag Lus,
Toeval bestaat inderdaad niet. De titel die ik eerst voor brief 7 in gedachten had, was… vragen staat vrij!
Ik was deze week ook op zoek naar een boek om mijn kennissen die net hun zoon verloren hebben een hart mee onder de riem te steken. Ik kwam uit bij het boek dat Guillaume Vanderstighelen schreef na de dood van zijn zoon. Hij noemde ook Mathias, ontdekte ik toen. Straf, hé. Hoewel, als would be boeddhist wist ik dat al: de Dalai Lama gelooft ook niet in toeval.
Fijn te lezen dat we heel wat gemeenschappelijke kenmerken hebben! Hopelijk bevestigt deze brief dat nog een beetje.
Je hoort van mij graag de ultieme tip om het schrijven vol te houden. Wellicht ben ik de minst relevante persoon aan wie je dat vraagt, Lus, want ik ben de koningin van de onafgewerkte verhalen.
Tips heb ik in de loop van de jaren wel verzameld, ze toepassen is iets anders.
* De tip van de Meester himself, Tom Lanoye, zoals ik in brief 1 schreef: ‘Maak het af!’. Een fulltime job, 3 kinderen, zich vanzelf opstapelende was en afwas, … ik kom er gewoon niet toe. Ik geef echter toe, het zijn ook excuses. Tijd heb je niet, tijd maak je en voor dat laatste is er best nog wat speling. Het is eerder faalangst en perfectionisme dat me dwarsboomt.
* Wat voor mij wel werkt, zijn deadlines, op voorwaarde dat ze niet té strikt zijn want dan haak ik vroeg of laat ook af. Ik zit al jaren in een schrijfclubje met vriendinnen, de deadline om iets binnen te leveren is om de 5 weken en als je een keertje overslaat, is dat ook niet erg. Als ik die deadlines efficiënt zou gebruiken om aan 1 verhaal door te werken, zou ik goed bezig zijn. Meestal schrijf ik echter over wat me op dat moment bezighoudt en tegen de volgende deadline is dat weer iets anders dus ja, zo kom ik aan die schuif vol onafgewerkte verhalen…
* Een nieuwe tip - zelf uitgevonden - is om in de slipstream van een gedisciplineerde schrijver kruipen. Een van mijn schrijfvriendinnen is net aan haar tweede boek begonnen. Ik ga haar tempo proberen te volgen om een langer verhaal af te werken. Tot mislukken gedoemd, zij is gepensioneerd dus heeft zeeën van tijd.
* Een streepje Sartre ter inspiratie? Seuls les actes décident de ce qu'on a voulu.
* ‘The line’ vind ik een van de beste tips die ik ooit gehoord heb, maar ik heb hem ook niet volgehouden. Het komt er op neer dat je het schrijfproces – de lijn – niet onderbreekt. Al doe je je computer maar 10 minuten open om 3 woorden neer te pennen, schrijf élke dag.
***
Bestaat er een zelfhulpgroep voor verstrooide mensen?, vroeg je me. Ik heb het even aan Mr Google gevraagd en hij antwoordde van niet. Ik heb wel info gevonden over hoe je zelf een zelfhulpgroep kan opstarten, dan word ik je eerste lid! Ach, is verstrooidheid geen teken van creativiteit?
***
Ik ben wel coach maar om je van je chocoladeverslaving af te helpen, is me een brug te ver. Waarom zou ik? Ik kan zelf niet zonder chocolade een en ben helemaal niet gemotiveerd om dit aan te pakken, laat staan dat ik anderen zou willen overtuigen.
Wat ik wel probeer, is zo veel mogelijk voor de ‘goede’ chocolade te kiezen, namelijk de pure vanaf 70% cacao of chocolade met stevia. Zal ik je eens meenemen naar de chocoladebar in Gent? Mmm…
***
‘Mijn bureauschuif puilt stilaan uit van de onafgewerkte verhalen’
Je wilde ook graag weten welke verhalen ik zeker wil afwerken.
In de eerste plaats een fictieverhaal omdat ik meestal reisverhalen schrijf en dit verhaal tot mijn verbazing eigenlijk veel vlotter uit mijn pen rolt.
Jaren geleden ben ik begonnen aan een verhaal over Frida Kahlo, dat moet ook eens afgeraken. En op mijn laatste reis naar Mexico heb ik zo iets wonderlijks meegemaakt tijdens Día de Muertos, dat moet ook echt op papier. Mijn probleem is dat ik goed ben in titels en het verzinnen van het begin en het einde van een verhaal. Maar het eigenlijke verhaal… zucht.
Maar… in mijn bureauschuif ligt ook wel een bundeltje met – afgewerkte! – reisverhalen!
***
Dit brengt me automatisch naar Mexico met je vraag over San Miguel de Allende en het koloniale huis. Heb je naar De Mol gekeken op tv? Ze hebben een heel stuk van de route van mijn laatste Mexico-reis gevolgd. San Miguel de Allende is een prachtig koloniaal stadje in Centraal-Mexico. Mijn goede vriend Dirk, die al meer dan 20 jaar in Mexico woont, heeft er een winkel geopend en hij woont nu deels daar en deels in zijn schitterende, koloniale huis in Mexico City. Hij is een fabelachtig interieurarchitect, ik vind het telkens een voorrecht om in zijn huis en in zijn gezelschap te mogen vertoeven.
Kom, ik neem je even mee naar Mexico City.
***
Ik ben het helemaal met je eens over omgaan met verdriet. ‘Dood ben ik pas als jij me bent vergeten’ van Bram Vermeulen zegt het helemaal. Daarom zijn de dodenherdenkingen in Mexico zo mooi, zij geloven oprecht dat hun dierbare overledenen 1 keer per jaar terug naar de aarde keren om bij hun familie te zijn. De familie maakt altaren met hun foto, favoriete voedsel en spullen, ze waken de hele nacht bij het graf op het kerkhof en er is een overvloed aan bloemen, kaarsen, muziek, …
***
Ik ben wel een knuffelaar, vooral met mijn zonen, ook al zijn die intussen, 11, 14 en 16. Lang voor ik hen kreeg, verbaasde ik me er al over hoe braaf Mexicaanse kinderen zijn. Op urenlange busreizen zitten ze soms met z’n vieren op een bankje van twee, zonder speelgoed, en ze geven geen kik. Een van de redenen is volgens mij dat ze van kleinsaf gedragen worden en heel veel geknuffeld. Kinderen zijn god in Mexico. De laatste jaren zie ik buggy’s verschijnen en voor het eerst hoorde ik al eens een kleine krijsen, wat ik vroeger nooit heb meegemaakt. In elk geval heb ik mijn kinderen ‘Mexicaans’ opgevoed door hen zo lang mogelijk te dragen (ik was wellicht een van de eerste draagdoekmoeders in Gent) en elke dag te knuffelen. Ik heb erg brave, rustige kinderen gekregen. Ook wel kleine macho’s, moet ik toegeven, dus een Mexicaanse opvoeding heeft toch zijn neveneffecten…
Ik zal er op de Schrijfdag helaas niet bij zijn, Lus. Oprecht jammer, zeker met een ‘thuismatch’ maar volgend weekend doet een van mijn metekindjes haar communie. Dat is op zondag maar mijn broer woont met zijn gezin in Wenen, dus ik vertrek al eerder.
Mijn vriend zal er wel zijn, passeer zaterdag zeker eens langs zijn kraampjevan met handgebonden schriften en boekjes, aan de ingang van de bib.
Hopelijk kunnen we elkaar op een ander moment in Gent, Dendermonde of ergens tussenin eens ontmoeten? Want dit verhaal is toch nog niet af?
Knuffel,
Tine
tineschrijft@hotmail.com (ik zou er beter ‘tineschrijftsoms’ van maken…)
PS Ik ben geen geboren Gentse, maar ja, ik ken de Ledebirds!