Een gelukkig mens - 5 maart 2015
Johan, ‘de mantelzorger’ ( ref.: columntekst van april 2014) schreef me:
‘17.30
“Dag dokter, ik ben blij u te zien”
“Wat hebt u een mooie tuin mijnheer Faber!“
“Wilt u hem graag zien, dokter? Hebt u genoeg tijd?”
“Ik heb alle tijd van de wereld, mijnheer Faber.”
Een half uur later, na een uitgebreide tuintoer.
“Bent u absoluut zeker over uw beslissing mijnheer Faber?”
“Dokter, het is niet omdat u mij met veel moeite de tuin nog hebt zien rondlopen, dat ik van gedachte ben veranderd. Doe nu maar dokter, ik ben helemaal klaar.”
Innis, de poes, zet zich op de rug van de fauteuil en zal daar blijven zitten.
“Ik ben een gelukkig mens,” zegt Paul tegen zijn vrouw en dochter.
En glijdt weg om 18.40.
En alles wat blijft is liefde.’
Midden in mijn bucolisch drukke bestaan treft het nieuws me, verwacht en toch onverwacht.
Johan brengt het nieuws op zulke cryptische tactvolle wijze dat mijn tranen een uiting van emotie zijn, een mix van verdriet en dankbaarheid. Ik glimlach door een mist van tranen omdat ik voel dat Paul voortleeft in ieder van ons die hij even heeft aangeraakt.
De betrokkenheid... Dank je.
De moed om je eigen koers te blijven varen… Dank je.
De wijsheid om zachtheid te ontdekken in het verborgene….Dank je.
Ik voel me onwaardig en vereerd tegelijk en heel triest maar ook blij.
En fier... fier dat ik Paul heb mogen kennen. Te kort in mijn gulzigheid.
Ik kende Paul via Selene, nog niet eens zo lang, maar zij openden mijn ogen en lieten me kijken in hun wereld vol levenswijsheid, integriteit en vergeving.
Het leven dient zich aan en past als een puzzel in elkaar, alles wat je nodig hebt, wordt je aangeboden.
In onze snelle maatschappij hebben velen het gevoel dat ze ‘geleefd worden’ en ze herkennen de keuze niet meer die je telkens wordt aangereikt. Ze vergeten te kijken, en ze vergeten te luisteren.
Vaak hebben mensen medelijden met me omdat ze denken dat ik met ‘beperkingen’ leef, maar dat is helemaal niet zo. Ik leef met een rijkdom aan waarden en normen en heb de tijd om ze te mogen ontdekken
Ik ben een gezegend mens. Ik zie en tracht te luisteren, steeds meer. Alles wordt dan zo eenvoudig.
Het leven is een ontdekkingsreis van avonturen als je de sprong wil wagen. Paul was zo’n ontdekkingsreiziger, een levenskunstenaar met groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Hij hapte in elke dag als was het een rijpe vrucht. Het sap droop hem van de kin en hij smakte, met zijn ogen half toegeknepen, genietend. Carpe Diem.
Ik neem dàt deel dat hij me gaf mee in mijn ziel. Ik waag de sprong en bijt in dat leven. Het is in feite heel eenvoudig…gewoon jezelf blijven en luisteren naar de stem van je hart.
Op mijn levensreis ontmoet ik steeds meer mentoren, mensen die verstopt liggen onder het betweterig deken van onze oppervlakkige maatschappij. Hun verhalen zijn zo waardevol want zij weten waar de echte waarde in verscholen ligt. Een levenswijsheid die al die culturele trends en materiële verslavingen van zich afgooit tot die ene kern terug wordt vrijgemaakt. En die kern is Liefde.
Liefde voor het leven, Liefde voor je naasten, en vooral ook Liefde voor jezelf.
Ik ga naar buiten, adem de frisse lentegeur diep in en wandel naar de Turkse boomhazelaar die Paul voor me plantte. De knoppen staan klaar en vol leven. Het gezang van de koolmezen doet me glimlachen…ze toeteren niet, maar zingen hiep-diep-hiep-diep…
Je bent nog steeds erg dichtbij mijn vriend, in alles wat leeft.
Dank je.