Een morgen op het plein
Deze dag rolt helemaal anders. Duizend gedachten flitsen door haar hoofd.Ze schakelt het espressoapparaat in op automatische piloot. Ze hoort hoe het verwarmingselement het water begint op te warmen. De zenuwen gieren door haar lijf.Het kan niet snel genoeg gaan vandaag. Wat elke morgen een uitgebreid genotsritueel is, zal vandaag gechronometreerd verlopen.Ze probeert zichzelf wat te kalmeren door te denken aan oefeningen die ze verleden week in de yogales leerde bij Celia. Ze neemt een wit kopje uit de keukenkast, plaatst het onder het koffiemachientje dat nu aangeeft dat het wil klare koffie schenken. Vragen schieten door haar hoofd. Maar ze weet dat ze geen pasklare antwoorden heeft. Hoe zal het gesprek verlopen? Staat ze tegenover een man of vrouw? Zou ze een kans krijgen om te bewijzen wat ze in haar mars heeft? Het witte kopje wordt gevuld met de geurige zwarte vloeistof waar ze toch driemaal daags echt nood aan heeft. Nee, deze morgen is het niet echt genieten. Heel haar lijf siddert van opgehoopte spanning. Ze neemt een slokje en probeert een toastje naar binnen te werken. Heel even kijkt ze op haar polsuurwerk. Veel tijd is er niet meer. Deze morgen is alles tempo, tempo. Ze slurpt nog de helft van haar kopje leeg, kiepert de rest in de afwasbak. Ze zet het kopje op het aanrecht. “ Doodjammer van het gemiste kleine genot” denkt ze “Zo loopt het, dit kan even niet anders “.Ze neemt haar jasje van de kapstok in de gang. Monstert, zichzelf nog voor de grote spiegel in de inkom. “Veel geluk, meid” mompelt ze in zichzelf.Ze trekt de deur toe en wandelt met gezwinde pas de stad in. Tien minuutjes later staat ze op het centrale plein. Haar ogen knipperen heel even in het voorjaarslicht.