** DISCLAIMER **
Elke overeenkomst met of gelijkenis op bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief, ontsproten aan mijn fantasierijke brein.
I. HASHTAG GROENE SMURRIE
Zuchtend zette ze de kop matcha latte neer. Het smaakte haar niet. Waarom dronk ze die groene smurrie eigenlijk. Omdat de kleur zo goed paste bij de keramische mok van Atelier drinKop? Omdat de hashtag #mydailymorningmatcha keer op keer nieuwe volgers trok naar haar Parallel-account? Wie waren al die mensen trouwens, die zo geïnteresseerd waren in wat ze dronk en at, in haar leven, haar huis, haar kind? Die elke foto die ze online postte fanatiek becommentarieerden en die zo ijverig hartjes uitdeelden? Die haar vroegen waar ze die affiche had gekocht, waar ze dat topje vandaan haalde. Of erger, die haar citeerden bij een foto van hun pasgeboren kind dat ze inspiratieloos dezelfde naam hadden gegeven als haar dochter. Had Lennie dan toch gelijk?
Ze zuchtte opnieuw en goot de koud geworden melkthee in de gootsteen. De mok spoelde ze meteen af onder het kokend water van de HotWater®-kraan. Als ze dit niet deed, zou de groene kleur een kring achterlaten en dat wilde ze liever niet, de kop had tenslotte 100 euro gekost. De prijs die je betaalde voor unieke, handgemaakte stukken. Unieke, handgemaakte stukken die blijkbaar ook in de kast stonden bij alle andere populaire Parallel-moms.
Had ze het zelf gezocht? Ze dacht terug aan de woorden van haar boze dochter gisteravond. Dat ze het zelf gezocht had, had die kwaad geroepen voor ze naar haar kamer vluchtte. 11 jaar, en nu al een deur die met een harde klap voor haar neus werd toegesmeten. Ze begreep het niet. Ze had alles klaargezet voor de shoot in hun mooie hoekje, het hoekje met de hippe kamerplant, de authentieke rieten hebbedingetjes en het handgeknoopte regenboogtapijtje aan de muur, het hoekje waar ze altijd haar foto's nam. Ze had het nieuwste jumpsuit van TARARAboemKIDS toegestuurd gekregen via de supersnelle pakjesdienst DoH – Delivery of Happiness. Nog net voor de online launch. Dat mocht ze, of eigenlijk haar dochter, houden, in ruil voor één snel postje - of heel misschien twee- op Parallel. Maar het was niet gelukt. Leonoor was thuis gekomen van de dansles, had haar gevraagd of zij Uddy kende, maar ze was nog bezig met de laatste aanpassingen aan de opstelling en had haastig nee geschud. Een Ketnet-wrapper of zo, had even door haar gedachten geflitst, maar ze was vergeten te antwoorden.
En toen wilde Lennie niet. Niet poseren, geen jumpsuit. 'Begrijp je het dan niet? Zie je het dan zelf niet?!' had ze gefrustreerd gevraagd toen zij begon aan te dringen. Maar ze begreep het niet, nee. Wat was er mis. Was er iets mis dan? ‘Toe, Lennie, ik wil geen ruzie. Ik wil gewoon een leuke foto.’ En toen dus die deur.
Na een uurtje was ze opnieuw naar Lennies kamer gegaan om te horen wat er aan de hand was. Lennie had haar nog altijd met boze ogen aangekeken. Maar ze had wel gepraat. En veel. Bijna een monoloog. Ze had versteld gestaan, sinds wanneer was haar dochter zo vurig, waar had ze geleerd zo’n betoog te houden? Tegelijk boezemde alles wat ze had gezegd haar angst in. ‘Ik wil niet meer poseren voor jou en al zeker niet voor al je zogenaamde fans. Ik ben het beu dat je me gebruikt, ik ben geen product dat je kan verkopen in ruil voor hartjes en volgers! Het is allemaal zo fake, mama, zo nep. N.E.P. Jouw wereldje is nep. Vorige maand moest ik in de klas vertellen over wat mijn ouders doen. Moest ik uitleggen dat je een Parallel-mom bent en wat dat betekent. Wist je trouwens dat ze dat ook Para-mo noemen? Van ‘parano’, omdat je in een wereld gelooft die niet echt bestaat. En dat vind ik ook. Mijn klasgenootjes hebben ouders die dokter zijn, of grafisch vormgever, verpleger, leerkracht, boekhouder, pakjeskoerier. Allemaal echte beroepen. En ja, ik weet wel dat je jezelf iets anders noemt, maar, maar, maar … jij zit gewoon de hele dag op Parallel en bijna alle foto’s die je post zijn foto’s van mij. Ik wil dat niet meer! Ik doe NIET meer mee! Het is gewoon allemaal zo oneerlijk.’
En zo was ze weer bozer geworden, haar kaken rood van de opwinding. Eliza had er niets tegenin kunnen brengen, ondanks verschillende pogingen om het goed te maken.
‘Ik dacht juist dat je dat zo leuk vond?! Al die mooie kleren en dat toffe speelgoed, die gratis tripjes, daar was je toch blij mee, dat vond jij toch ook leuk?’ had ze geprobeerd tegen te werpen, tevergeefs. Lennie was vastberaden en ondertussen bijna woest. ‘Nee, dat vond jij leuk! En je moest het dan ook nog eens allemaal vastleggen op camera en delen met je stomme, parallelle wereld. Ik heb genoeg kleren, ik ben te oud voor speelgoed, en als ik op vakantie ga wil ik met mijn papa én mama samenzijn, niet doen alsof ik de tijd van mijn leven heb voor jouw lens.’ Eliza slikte. Meende ze dit echt? Was ze geen goede moeder geweest? Had ze haar dochter niet genoeg aandacht geschonken?
‘Okee, luister, ik heb een idee. Je bent inderdaad oud genoeg om je zegje te doen. Wat denk je ervan dat we in het vervolg samen beslissen welke spullen we aanvaarden en waarvoor je model wil staan? Lijkt dat je wat eerlijker dan?’
Het was de laatste, overbodige vraag en een totaal mislukte poging tot verzoening geweest. ‘Je begrijpt het dus echt niet! Het is oneerlijk omdat het niet echt is!’ had Lennie gebulderd. Opnieuw werd de deur met een knal toegegooid, vergezeld van een luid ‘Vergeet het! Ik neem ontslag! En laat me nu met rust.’
Gekwetst had Eliza het jumpsuit met een kapstokje aan de deurklink gehangen. Zij was stilletjes naar haar wekelijkse les “Drie uur lang Mindful aan Yoga denken” vertrokken en toen ze half en half ontspannen terug thuis kwam, sliep Lennie al. Ze had niet gemerkt dat de kapstok niet meer aan de deur hing. Voor ze zelf ging slapen, had ze zich nog afgevraagd of ze raad zou vragen aan haar Parallelfriends met dochters, maar ze was te moe. En diep in haar binnenste was er iets beginnen knagen, iets wat ze niet, of nog niet meteen, wilde delen.
II. DELIVERY OF HAPPINESS
Ze vulde haar kop opnieuw, deze keer met gewone, ouderwets gezette koffie waar ze geen foto van trok. Was dit misschien het begin van de puberteit? Ze had ergens gelezen dat die steeds vroeger begon. Of had Lennie terecht kritiek, had ze ergens wel gelijk ... Eliza’s bestaan daverde op zijn grondvesten als ze die gedachten toeliet en verder exploreerde. Ja, natuurlijk was ze zich bewust van het feit dat duizenden onbekenden hààr dochter misschien beter kenden dan hun eigen kind. Maar er was toch nooit iets gebeurd? Ze kreeg alleen maar positieve reacties. Op die enkele tientallen van jaloerse Para-mo’s na. En ja, soms had ze al eens spullen aanvaard van merken met een dubieus verdienmodel of weinig aandacht voor duurzaamheid. Iets waar ze volgens haar bio nochtans zoveel belang aan hechtte. Maar dat ging geen kat checken, toch? En nog ja, ze wist wel dat haar feed geen uitbeelding van het echte leven was, maar dat was net haar missie: mensen doen dromen. Ze was er dag en nacht mee bezig, in tegenstelling tot wat veel mensen, nu ook haar eigen dochter, dachten. Contracten onderhandelen met merken die haar of Lennie wilden sponsoren, statistieken bijhouden over haar account, verslagen maken van wat acties opbrachten, foto’s nemen en bewerken, interessante captions bedenken … Het voelde als een fulltime job. Ze moest dringend een naam bedenken voor wat ze deed. Content Creator of zo, dan zou Lennie misschien weer naar haar opkijken. Of nee, beter nog, Dream Maker, dat paste meer bij de ongeschreven richtlijnen van de Parallel-community. Een betere wereld, een droomwereld. Parallel – where dreams become reality.
Het geluid van de deurbel schudde haar wakker uit haar overpeinzingen. Ach nee, dat zal Elvis al zijn. Haar vaste DoH-koerier, haar persoonlijke geluksbezorger. Hij kwam ongetwijfeld het ongedragen jumpsuit weer ophalen, de afspraak was dat ze het zou retourneren als er binnen de 12 uur geen foto en filmpje op haar Parallel-account met 22.783 volgers was verschenen. En dat was dankzij Lennie dus niet gelukt. Tara, de bezielster en Relationship Marketeer van TARARAboemKIDS, had Elvis zonder aarzelen opgebeld en gestuurd, daar was ze zeker van. Jammer, Lennie had er anders prachtig mee gestaan, daar was ze van overtuigd. En het had haar zeker en vast nieuwe volgers opgeleverd. De kaap van 25.000 lag in het verschiet, nieuwe bronnen van inkomsten binnen handbereik. Maar dat waren zorgen voor morgen.
Tot haar grote wanhoop was het jumpsuit vanmorgen verdwenen. Ze kon het nergens meer terugvinden en Lennie beweerde bij hoog en bij laag dat ze het niet had, al zou ze het wel graag verbrand of in duizend stukjes verknipt hebben, gewoon om haar te pesten, had ze er fijntjes aan toegevoegd.
Elvis leek niet op dé echte Elvis en bezat ook geen greintje rock & roll. Hij heette zelfs niet echt zo, maar omdat zijn echte naam door niemand juist werd uitgesproken, hadden ze er bij DoH niet beter op gevonden dan hem Elvis te noemen. Ook op officiële documenten, zoals zijn dagcontracten en wekelijkse loonfiches of tijdelijke werkonderbrekingen wanneer er niet genoeg bestellingen binnenliepen. In de bedrijfsbingo, waar alle koeriers hun geleverde aantallen en opgehaalde retours om ter snelst moesten aanduiden, had hij wel zijn eigen nickname mogen kiezen, maar was hij gewoon Elvis gebleven. Hij moest de dingen niet nodeloos ingewikkeld maken. Zo moeilijk was zijn echte naam nochtans niet, vond hij zelf. Of zijn ouders, die nog in Bangladesh woonden. Udakendawala Siri Kerinkalabankara. Uddy voor de vrienden. Maar hier noemde iedereen hem Elvis. Echt leuk vond hij dat niet, als hij eerlijk was.
Zijn vrouw en twee dochters zeiden dat hij zich niet mocht laten doen, dat hij voor zichzelf moest opkomen. Maar hij had een kostbare job waar tientallen anderen voor in de rij stonden, en die hij absoluut niet mocht verliezen.
Het was vandaag op de dag exact zes maanden dat hij aan de slag was als leverancier van Happiketjes, kleine pakketjes Happiness, geluk in een doosje. Nog even en hij hoorde bij de anciens. Onder de koeriers van de afdeling Happiketjes was er veel concurrentie, maar de Chief Happiness Officer noemde dat gezonde competitiviteit. Zo zouden de geluksbezorgers hun Happy Targets sneller halen, beweerde hij, en wanneer ze die haalden kregen ze een Happy Bonuspunt. Wanneer iemand 9.563 bonuspunten – de CHO hield niet van ronde getallen, Elvis had geen idee waarom – had verzameld, kon die doorstromen naar de afdeling Instant Happiness. Dat was next level, zoals de CHO het noemde. Volgens hem won DoH daar de race tegen de klok, iets waar hij erg trots op was en waarin ze zich onderscheidden van andere pakjesdiensten. De Instant Happiness Drivers kregen ’s morgens vroeg, om iets voor 5u, de barcode van hun Instantpakje samen met het adres van de Lucky One. Dan hadden ze welgeteld 199 minuten om de bestelling op te halen en af te leveren. Als ze binnen die tijd de handtekening van de bestemmeling hadden geregistreerd in hun HappyTargets-app, kregen ze 1 bonuspunt. Een pakje afleveren in een daarvoor voorziene grote brievenbus telde niet. Niemand wist hoeveel bonuspunten je moest halen om door te stromen naar de volgende afdeling. Niemand wist wat die afdeling was. Niemand had dat level ooit ‘unlocked’, had de CHO hen samenzweerderig toegefluisterd tijdens een van de maandelijkse HappyTogethers, een soort van verplichte borrel voor de medewerkers, goed voor de teamspirit, maar waar ze wel hun eigen drankje moesten betalen en die zonder uitzondering buiten de werkuren door ging. Ze moesten er ook hun uniform aanhouden, dat ze overigens elke avond in de wasmachine hoorden te steken, want een onberispelijk voorkomen was een van de vereisten om bij DoH aan de slag te mogen. Op een van die borrels had de CHO de bedrijfsbingo geïntroduceerd en dat bepaalde sindsdien het thema van elke bijeenkomst. Het was een spel dat ieder voor zich speelde, niemand begreep hoe het bijdroeg aan de teamspirit en niemand voerde een ernstig gesprek omdat daar geen tijd voor was. Ook al had Elvis de indruk dat er best wat sympathieke mensen onder zijn collega’s waren, toch miste hij op die momenten zijn vrouw en dochtertjes het hardst, meer nog dan wanneer hij alleen in zijn Pretcamionet zat op weg naar alweer een gelukzak die op dat moment vol spanning op zijn pakketje zat te wachten.
Elvis vond het soms wel wat vreemd, al die pakjes Happiness die in enorme vrachtwagens in het magazijn geleverd werden en dan weer zo snel mogelijk de deur uit moesten. En altijd maar bij dezelfde mensen terechtkwamen. Mensen die er soms zoveel van hadden, dat ze pakjes terugstuurden. Of de Happiness was toch niet in de kleur die ze graag wilden, of de Happiness had een kreukje, een barstje, een hoekje af, of ze beseften dat ze al ergens eenzelfde pakje Happiness hadden staan. Toch stond hij erop de best mogelijke service te bieden, en zijn glimlach was daar het toppunt van. Die werkte bij elk van zijn toegewezen 57 Lucky People, zijn vaste adressen, behalve bij Eliza. Waar hij nu voor de deur stond.
III. ONGELUK(S)ZAK?
De minimalistische aluminium voordeur ging langzaam open en inderdaad, daar stond Elvis voor haar op het net aangelegde tuinpad. Eliza probeerde te glimlachen, maar het lukte haar maar half. Elvis daarentegen lachte breed, maar leek zich ongemakkelijk te voelen. 'Mevrouw', stamelde hij,' please, ik voel me echt ashamed. Ik kan het kado niet aanvaarden. Ik geef het terug, please.'
Hij wilde haar een plastic zak overhandigen. Ze was verbaasd. Ze kon niet volgen. Ze zei niets. ‘Welk cadeau heb ik hem in hemelsnaam gegeven’, probeerde ze in gedachten naarstig te achterhalen. Maar ze had hem geen cadeau gegeven, zelfs nog nooit een fooi, want dat moest niet bij DoH, op hun website stond uitdrukkelijk vermeld dat ze hun geluksbezorgers goed in de watten legden met een marktconform loon en extralegale voordelen, zoals privégebruik van de Pretcamionet aan een supervoordelig tarief en gegarandeerd verlof op maar liefst 2 feestdagen per jaar. Plots bekroop haar een naar gevoel, een gevoel van onrust. Hier klopte iets niet.
‘Hier, mevrouw Eliza’, zei Elvis nogmaals. ‘Neem dit terug, please.’ Houterig strekte ze haar arm uit om de plastic zak aan te nemen. Ze wist nog steeds niet wat dit was. Ze haalde er een verfrommeld bolletje uit en vouwde het open … Ze stond perplex. Het jumpsuit van TARARAboemKIDS. ‘Maar … hoe, hoe’, stotterde ze. ‘Ik dacht dat jij deze kwam ophalen?’ bracht ze moeizaam uit terwijl ze het kledingstuk tussen twee vingers in de lucht liet bengelen. Hoe kwam hij hieraan? Had hij ingebroken en berouw gekregen, was hij daarom teruggekomen? Was dit een stomme grap? Een of andere candid camera? Ze keek snel rond, maar er was buiten het bestelwagentje van Elvis geen auto te zien, geen mens te bespeuren op straat. Was dit iets van, haar adem stokte bij de mogelijkheid, was dit iets van Lennie? Een soort van wraakactie?
‘Ik vrees dat ik het niet begrijp, Elvis. Hoe kom jij hieraan? En moet je geen retourzending komen ophalen dan?’
‘Ik nog geen melding gekregen, mevrouw. Ik kom dit alleen maar terugbrengen. Mijn dochter, Seri, krijgt dit van jouw Lennie. Maar wij mogen geen cadeaus aanvaarden van onze Lucky People. Ik mag mijn job niet verliezen, is te belangrijk voor mijn gezin.’
Eliza stond nog steeds stil in de deuropening. Ze begreep beetje bij beetje dat Lennie het jumpsuit aan Elvis’ dochter had gegeven, maar ze had geen idee hoe die twee elkaar kenden en waarom Lennie dat had gedaan, was het puur om haar te pesten?
‘Mevrouw’, begon Elvis opnieuw. Ook hij stond nog op dezelfde plaats. Hij merkte dat Eliza van niets wist. ‘Mag ik maybe een klein minuutje binnenkomen?’ Hij wist dat het tegen de regels van DoH was, maar hij moest deze situatie rustig kunnen uitleggen en zijn job redden. Zijn CHO zou dit niet te weten komen, zolang hij het maar goed aanpakte. Dat ging niet op de stoep of het tuinpad. Hij moest kunnen zitten om te denken hoe hij zijn gedachten in Nederlandse zinnen kon verwoorden.
IV. 20.000 HARTJES VOOR @welcomeintherealworld
Dit had ze niet zien aankomen. Elvis in haar keuken. Haar persoonlijke geluksbezorger. Ze besefte nu pas hoe hol dat klonk. Hoe ze het nooit in vraag had gesteld. Van gelukszoeker naar geluksbezorger. Maar zonder dat geluk zelf te krijgen. Een lijdend voorwerp van geluk. Ze schrok van haar plotse cynisme. Misschien was Elvis juist heel gelukkig. Dat zou ze hem zeker eens vragen, de volgende keer dat hij aanbelde. Nu bleef het bij ‘Wil je graag wat koffie?’, terwijl ze al een kop van het oude servies uit de kast haalde. ‘Ik heb nog staan, het is geen moeite hoor’, voegde ze snel toe. Hoewel ze niet de indruk wilde wekken dat ze géén moeite wilde doen, ze dacht gewoon dat hij niet zou willen dat ze moeite zou moeten doen. Zonder Elvis’ antwoord af te wachten, schonk ze een kop in en zette die voor zijn neus. Zelf nam ze een slok van haar koud geworden koffie.
‘Thank you, mevrouw Eliza’, zei Elvis. Een lange stilte volgde, maar ze durfde geen vragen meer stellen. Hij zag er gespannen uit, geconcentreerd ook. Misschien zat hier nog wel een goed verhaal in voor haar account, wie weet. ‘Nee’, sprak ze zichzelf streng en geluidloos toe, ‘nu even niet.’
‘Mevrouw, ik weet niet of u weet dat uw dochter en mijn dochter, mijn Seri, goede friends zijn. Ze zitten samen in de klas bij juf Gemma. Uw Lennie heeft mijn Seri heel goed geholpen met Nederlands. Op dinsdag zij volgen samen een seminar na school, iets over people en maatschappij. Daar moeten ze een eindwerk voor maken. Zij willen graag kiezen mij als onderwerp. Mij en mijn job. Daarom mochten ze mij interviewen. Ik heb alles honestly verteld, ik ben trots op mijn werk, maar mijn werk is zwaar. Dat heb ik ook verteld. Uw dochter was boos, niet op mij, maar omdat ik zo hard moet werken voor zo weinig geld. Uw Lennie wil dit veranderen. Zij schreef een letter naar DoH. Wel slim, ze heeft niet mij genoemd omdat ze weet dat ik niet wil mijn job verliezen. Uw Lennie is een heel goede, slimme meid. Maar nu heb ik wel een ander problem.’
Eliza viel compleet uit de lucht. Waarom had Lennie haar niets verteld? Niets over Seri, niets over haar Nederlands, niets over het seminarie, terwijl ze op dinsdag na school naar de dansles ging! Dat dacht ze toch. Ook niets over het werkstuk, niets over haar interview met Elvis, de brief naar DoH. Helemaal niets. Ze hadden toch een goede band? Ze waren vriendinnen! Haar handen trilden, snel klemde ze haar kopje vast. Bij haar weten had Lennie Elvis nooit gesproken. Of was zij telkens te druk bezig geweest met unboxing video’s van de Happiketjes, terwijl Lennie nog aan de deur stond? Ze had het nooit gemerkt. Een misselijkmakend schuldgevoel bekroop haar. Ze rilde, ze schudde haar hoofd om de gedachten weg te jagen. Het lukte niet. Waar was ze al die tijd mee bezig geweest?
Elvis dacht opnieuw diep na en ging dan moedig verder. Lennie was gisteravond laat naar hun huis gekomen, ze had aangebeld en hij had opengedaan. Hij was verbaasd om het late bezoek, maar voor hij iets had kunnen zeggen, was ze naar binnen gestormd, de trap op, Seri’s kamer in. Ze had een plastic zakje bij, hetzelfde zakje dat hij nu aan haar had gegeven. Even later was ze weer weg, zonder plastic zakje. Hij was naar Seri’s kamer gegaan om te vragen wat Lennie was komen doen, maar ze was nog huiswerk aan het maken en dan wilde hij haar niet storen. Toen hij ging slapen, was het licht in haar kamer uit en lag ze stil in bed.
’s Morgens was Seri al heel vroeg in hun kamer gekomen, met een kleine stem had ze gevraagd of ze even konden praten. Ze vertelde dat ze een cadeau had gekregen van Lennie, een prachtige jumpsuit. Lennie had haar gezegd dat het als dank was voor het interview. Seri was in de wolken. Ze had het aangetrokken en Lennie had enkele foto’s genomen.
Toen ze weer weg was, had ze op internet gezocht naar de website van TARARAboemKIDS, misschien kon ze daar nog meer leuke dingen kopen om aan te doen. Ze had zo weinig leuke kleren, vooral afdankertjes van haar grote zus. Toen had ze ontdekt dat het jumpsuit 180 euro kostte. Ze was enorm geschrokken en had niet kunnen slapen. Elvis en zijn vrouw waren ook geschrokken. Elvis mocht onder geen enkel beding cadeaus aannemen van zijn Lucky People, zijn klanten. Hij moest dit zo snel mogelijk terugbrengen, ook al deed hij zijn dochter er erg veel verdriet mee. Hij had haar plechtig beloofd dat hij dubbel zo hard zou werken, dat hij binnenkort wel naar de Instant Happy-afdeling zou mogen, dat hij zou kunnen sparen om een even mooi cadeau voor haar te kopen. Seri bleef maar snikken, het brak zijn hart. ‘Er is nog iets’, had ze gefluisterd. ‘Lennie heeft een foto gemaakt van mij en die heeft ze op de Parallel-account van haar mama geplaatst. En ik zag net dat daar 17.856 hartjes op zijn gekomen.’ Ze begon nu echt te huilen. Elvis had een golf van paniek voelen opkomen. ‘Wat heeft Lennie gedaan? Mag ik die foto zien? Kan je die nu meteen laten zien?’ Hij was ondertussen rechtgestaan en beginnen ijsberen door de kleine kamer.
Seri had haar oude telefoon gehaald en de Parallel-app geopend. De foto van haar in het nieuwe jumpsuit stond bovenaan. 19.978 hartjes al. Elvis ogen waren als knikkers in een flipperkast over het onderschrift gevlogen.
“Ik, Lennie, krijg een jumpsuit van bijna 200 € in ruil voor een foto. Mijn kast hangt vol mooie, nieuwe kleren. Mijn vriendin Seri krijgt een exemplaar dat misschien 5 keer minder kost, maar waar haar papa een volledige dag voor moet werken. Ik maakte een werkstuk over Seri’s papa Uddy, onderbetaald en uitgebuit door een niet nader genoemde leverancier van instant en oplosbaar geluk.
Uddy is een man van zesendertig. Hij woont sinds zeven jaar in België, samen met zijn vrouw en hun twee dochters, Seri en Elani, in een klein appartementje dat ze huren. Uddy doorliep na zijn aankomst in ons land een traject waarbij hij intensief Nederlands leerde. Hij kon daarna aan de slag als pakjesbezorger voor een van de grootste koeriers van Europa. Uddy werkt 6 dagen op 7, heeft nooit vakantie, behalve op 2 feestdagen per jaar die voor hem bepaald worden. Hij maakt erg lange uren en is de hele tijd onderweg. De werkdruk ligt hoog, hij moet steeds meer pakketjes op steeds minder tijd bezorgen. De baas van zijn bedrijf heeft een villa met zwembad in een groene, rustige omgeving, een huis in de heuvels op Ibiza, een Porsche en een Range Rover in de garage en een maandloon van een bedrag van 5 cijfers, zonder komma. Uddy niet. Uddy werkt na zes jaar nog steeds met flexibele dagcontracten, tijdelijke werkonderbrekingen zonder vergoeding en een schamel inkomen van 8 euro per uur. Uddy huurt zijn wagen van, jawel, zijn werkgever. Uddy heeft geen tijd om een account aan te maken op Parallel, Uddy heeft geen hippe ballonnenslingers in pastelkleuren wanneer zijn dochters verjaren, Uddy besteedt geen maandloon aan een weekendtrip, laat staan aan de nieuwste collectie van dat ene coole merk, en Uddy heeft nog nooit een pakje teruggestuurd. Uddy droomt van een betere wereld voor zijn dochters. En wij gaan hem daarbij helpen.
Morgen post ik het interview integraal op de account @welcomeintherealworld. Stay tuned.”
Elvis had zijn lichaam zachtjes voelen ontspannen. Bij DoH wist niemand dat hij Uddy heette, wat een geluk. Lennie had niemand getagd. Hij had een diepe zucht geslaakt. Maar hij moest haar wel op tijd stoppen. Als ze meer bekend maakte, konden ze hem misschien wel opsporen en zou hij op staande voet ontslagen worden. Dus had hij samen met zijn kleren ook zijn stoutst mogelijke schoenen aangetrokken, had hij de gps tracker op zijn app uitgezet en was hij naar Lennies huis gereden. En nu zat hij hier aan de keukentafel, het hele verhaal te doen in zijn beste Nederlands.
Eliza was in shock. Ze had sinds haar matcha latte vanmorgen nog niet gecheckt of ze nieuwe volgers of meer hartjes had in Parallel, ze was te veel bezig geweest met haar gedachten en Lennie. In trance stond ze recht en liep ze naar het aanrecht waar haar telefoon lag. Met een vingerafdruk deed ze het scherm oplichten. Het meldingenvenster flikkerde onophoudelijk. Ze duizelde. Met een bang hart opende ze Parallel. Daar stond de foto. Lennie had haar account gehackt. Ze moest weer gaan zitten. Keek opnieuw. 21.563 hartjes. Ze klikte door op @welcomeintherealworld. Daar stond dezelfde foto, meer niet. Geen hashtags, geen mentions, geen tags. En toch had het account al 38.400 fans, meer dan wat zij verzamelde op 9 jaar.
Ze zag de 24 gemiste oproepen van Tara van TARARAboemKIDS. Negeerde ze. Het liefst van al wilde ze dat Elvis wegging, dat ze terug in bed kon kruipen, opnieuw wakker kon worden, dat dit alles niet gebeurd was. Ze wist dat dat niet kon.
‘Wat nu?’ bracht ze dan maar uit, met een knik in haar stem. Elvis aarzelde. Haalde adem. ‘Mevrouw, ik zou u durven vragen om de foto te deleten. Ik ben zo afraid om mijn job te verliezen, ik wil dat niet, ik moet misschien andere job zoeken, maar eerst moet ik geld verdienen voor my family.’ Van de zenuwen begon hij meer Engelse woorden te gebruiken. ‘Sorry, mijn Nederlands is not perfect.’ Eliza wuifde flauwtjes met haar hand. ‘Je Nederlands is echt heel, heel goed’, sputterde ze tegen.
‘En wil je maybe aan Lennie vragen dat ze alle mentions van mijn naam en van DoH weglaat uit het interview?’ ging hij nederig verder. ‘Ze is een smart girl, ze wordt beroemd en belangrijk. Ik vind het okay als zij ons interview laat lezen, maar ik mag, nee, ik moet … hoe zeg je dat, anoniem blijven?’ Eliza knikte robotachtig. ‘Please mevrouw Eliza, beloof mij dat u het echt gaat regelen. Ik zal u zo dankbaar zijn.’ Ze legde haar hand op de zijne en keek in zijn ogen. Die waren groenbruin met een spikkeltje goud in, dat had ze nooit gemerkt. Ze had nooit echt naar hem gekeken.
‘Sorry, Elvis’, zei ze, ‘ik bedoel, sorry, Uddy, het spijt me echt enorm. Ik ben niet vriendelijk geweest, niet goed voor jou. Ik wist niet dat je eigenlijk niet Elvis heet. Ik wist niet dat je een dochter hebt, dat ze bij Lennie in de klas zit, ik heb nooit gevraagd hoe het met je ging en of je misschien zin had in een kopje koffie. Ik dacht alleen aan mezelf. Dat ga ik niet meer doen. Ik ga dit voor je regelen, ok? Je kan mij en Lennie vertrouwen.’
V. TIJD OM NIEUWE BALLONNEN OP TE BLAZEN
Elvis is weg. Uddy is weg. Eliza laat zich, telefoon in de hand, achterover zakken in de zachtroze sofa. Ze is doodmoe, maar haar hart gaat tekeer als een razende. Op minder dan 24 uur tijd is haar wereld, de wereld waar zij negen jaar lang in kon wegdromen, waarin ze haar vrienden had, waarin ze zich belangrijk voelde, waarin ze íemand was, op minder dan een etmaal is die wereld niet meer dan een leeggelopen, van kleur verschoten ballon. Haar imago is aan diggelen geslagen en ligt in duizend stukjes op de vloer. En dat allemaal door haar eigen, slimme, fantastische dochter. Haar dochter met het grootste hart, het hart dat zij zo lang minder aandacht schonk dan al die virtuele hartjes, hoe kon ze zo stom zijn? Lennie heeft gelijk, verdomme, ze heeft zo hard gelijk. Alles wat zo bekend en vertrouwd aanvoelde, is weg. En tegelijk is ze zo gelukkig, zo gelukkig dat ze niet kan stoppen met huilen.
Terwijl de tranen over haar wangen rollen, opent ze Parallel, scrollt ze naar de foto in kwestie, negeert ze de tienduizenden hartjes. Ze klikt op het bewerkingsicoontje naast de foto. Ze klikt op ‘Verwijderen’.
“Bent u zeker dat u deze foto wil verwijderen? Het is uw foto met de meeste hartjes ooit.”
Eliza’s duim blijft even hangen boven het scherm. Zo'n mooie foto.
Ze laat haar duim zakken. Ze tikt het scherm aan. Ze klikt op ‘Ja’. Een seconde lang is het scherm zwart. Dan verschijnt de vorige foto. Haar laatste “dailymorningchai”. Ze lacht, even groen als de smurrie die ze ziet. Ze verwijdert haar account, zonder enig bericht aan haar volgers, gewoon zomaar, ze lacht, nu echt, ze gooit haar telefoon in de zetel en loopt met rechte rug de trap op en de gang door tot Lennies kamer. Deze keer zonder jumpsuit. Deze keer met haar hoofd in de echte wereld. De wereld die een betere plek moet worden voor iedereen. Voor alle Seri’s en Uddy’s om te beginnen. Voor Lennie.
***EINDE***
©circusbulinski