Ik heb deze nacht met de zon geslapen, deze nacht heb ik de waarheid in eigen bed verkracht. Ze was niet bereid haar lichaam te geven, niet voor wijsbegeerte, niet voor wetenschap.
Ze sprak niet in raadsels, ik wist verdomd goed waarover ze sprak, maar weigerde te erkennen, ik loog, dat ik het niet begrepen had.
Leren is een vorm van zelfverminking, het ontleden van een lichaam, een langzaam ontbindingsproces. De waarheid ontvouwt zich niet als je de bloem durft aanschouwen terwijl je ze betracht. Een uitdrukking ruimt plaats voor wat binnenin wacht.
Levert een beeld voldoende voorwaarde, argumentatiekracht?
Ik heb deze nacht met de zon geslapen, deze nacht heb ik de waarheid in eigen bed verkracht. Sedert deze morgen heers ik over de wereld, ik verkrijg eender wat. Ik weiger te erkennen dat ik het niet begrepen had. Een uitdrukking ruimt plaats voor wat binnenin wacht.
Er waren eens twee kinderen, ik noem ze wit en zwart. Ze speelden op de wereld, niets kon hun afstand overbruggen, behalve dan hun hart. Levert een beeld voldoende voorwaarde, argumentatiekracht? Durf de bloem te aanschouwen zonder dat je ze betracht.
Ik heb deze nacht met mezelf geslapen, deze nacht heb ik mezelf in eigen bed verkracht. Schrijven is een vorm van overdrijven, bruggen proberen bouwen waar een handdruk ruim voldoende was.
Begrippen verbasteren, noem het een verkrachting die geen verkrachting was. Noem het een dichter die speelde met zijn hart.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.