Er was eens een meisje dat thuis even was weg gegaan om te gaan wandelen. Ze moest even bezinnen over de laatste dagen, weken, maanden en misschien ook wel de jaren. Ze volgde de weg, al had ze het gevoel die kwijt te zijn. Toch bleef ze doorgaan, omdat ze het gevoel had dat het zo hoorde. Ze ging verder en verder op zoek naar een nieuwe uitdaging, op zoek naar een weg die haar beter bij zichzelf zou brengen. Ze liep verder het duister in en kwam terecht op een open veld. Een groot grasveld dat overdag diende als vliegveld. Nu de avond viel was er niemand meer en weerklonk de stilte en de rust. Ze liep naar het midden en ging in het droge gras liggen.
Ze keek omhoog naar de hemel op zoek naar antwoorden. Op zoek naar zichzelf keek ze naar het wolkendek boven haar. Langzaam gleden de wolken voorbij. Hier en daar zag ze een opening naar de rest van de hemel. De wolken hadden haar beschermd van de immensiteit, maar nu kon ze glimpen opvangen van de rest van het bestaan. Ze bleef gespannen liggen om steeds meer te kunnen zien. Tevergeefs, want het wolkendek werd weer dikker waardoor de immensiteit verdween. Ze verloor het zicht op hetgeen haar het gevoel van vrijheid was. De wolken zorgden er echter voor dat haar zicht op deze immensiteit werd vertroebeld. Ze voelde zich weer gevangen in het kleine deel van de wereld die ze bewoonde. Ze zocht haar hele leven al naar datgene dat haar kon bevrijden van de prachtige, kleurrijke, maar toch klein stukje wereld. Ze bleef naar boven kijken in de hoop nog een glimp op te vangen van de vrijheid die ze wenste. Heel even zag ze weer een poort naar deze plaats, maar toch verdween deze snel weer in het wolkendek.
Ze sloot haar ogen om zich voor te stellen wat er zich achter deze wolken bevond. Een verborgen wereld van een oneindige grootte, een weerspiegeling van haar wereld, maar anders. Anders, als een wereld zonder grenzen i.p.v. het stukje wereld afgescheiden van alles door de rotsen en zeeën. Ze zocht steeds naar openingen die verborgen waren door duister, licht of zelfs magie. Tot vandaag had ze deze opening naar vrijheid niet gevonden in haar eigen leefwereld. Nu had ze het gevoel dat ze er even was uitgestapt in deze wandeling. Een wandeling die nu al een hele avond had ingenomen met enkel tijd voor zichzelf. Nu ze even alles van een afstand kon bekijken zag ze dat de waas even was verdwenen. De waas die ervoor zorgde dat ze de realiteit niet kon zien zoals ze was. Nu zag ze alles van een heel ander perspectief. De waas was opgeklaard. Ze keek omhoog en zag de wolken die de waas waren vóór haar immensiteit, vóór haar vrijheid. Ze steeg op en vloog omhoog. Ze vloog naar de wolken, ze vloog door de wolken, zo vloog naar de vrijheid. Ze genoot van de duisternis die oneindig was. De gehele duisternis was echter gevuld met allemaal lichtpuntjes die de duisternis opklaarde. Zo was het leven nu éénmaal, duister zonder die lichtpuntjes in ons leven. Door de waas over haar leven had ze de lichtpuntjes al even niet meer gezien, maar nu zag ze hen weer. Haar leven was helemaal niet zo duister als ze dacht. Ze moest voorbij de waas kijken om zo de lichtpuntjes te kunnen laten schijnen. Van zodra ze deze lichtpuntjes zou toelaten kon ze het geluk vinden in zichzelf. Zo kon ze de zon worden die de wolken zou doen verdwijnen.
Ze opende haar ogen en besefte dat ze haar eigen waas gecreëerd had en dat ze zelf kon kiezen om deze op te klaren. Ze stond op en ging naar huis. Ze nam afscheid van de dingen die haar wolken creëerden en ging verder in de helderheid van de lichtpuntjes om zo het geluk in zichzelf te ontdekken. Zo begon Nathalie aan een heel nieuw avontuur.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.