Zondagmorgen 2 oktober 7u45. Ik stap de deur uit en voel de warmte van mijn bed nog nazinderen als de kille buitenlucht me tegemoet komt. De stad slaapt nog rondom mij. Behalve de haan van de buren, die al hardnekkig kraait sinds 3 uur vannacht en ondertussen al schor en hees klinkt. De vele plannen die mijn lief en ik al hebben gesmeed om hem te ontvoeren en er soep van te maken, schieten me te binnen. Ik moet erom glimlachen. Als ik wat beter kijk, zie ik in sommige huizen al een eenzaam lichtje branden in een slaapkamer. Ik denk aan een willekeurige andere zondagmorgen waar ik nu nog in bed lig, me nog eens omdraai en de donsdekens extra rondom me heen wikkel.
Zelfs de bakker ligt er nog verlaten bij. Stilte voor de storm die over een uur of twee wel op gang zal komen. Ik stap in mijn auto en vertrek. Onheilspellende wolken kondigen een gure herfstdag aan.
Als ik naar de lege baan voor me en verlaten terreinen naast me kijk, herinner ik me de tekst die vaak op promotiemateriaal van de haven staat. De haven werkt 24 u op 24 en 7 dagen op 7. Op het terrein van het havencentrum heerst er wel al een gezellige drukte. Tafels worden verplaatst, tenten opgezet, pijlen aangebracht, dozen verzet. Collega’s en vrijwilligers begroeten elkaar, geven schouderklopjes, maken grapjes en lachen. Het belooft een leuke dag te worden. Iedereen maakt zich klaar voor dé dag van het jaar voor het havencentrum: Openbedrijvendag.
Dit jaar geen busritten door de haven, maar alle activiteiten vinden plaats op het terrein zelf. Wij hebben als partnerorganisatie een logistiek spel in elkaar gestoken. Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig of we alles bij ons hebben en alles er piekfijn zal uitzien. Ik heb het spel mee bedacht en advies gegeven over waar je bepaalde zaken kan vinden of hoe je bepaalde zaken kan oplossen, maar mijn collega Hans heeft het helemaal uitgewerkt. Tenminste dat hoop ik toch... Waarom heb ik vrijdag niet even de tijd genomen om alles te controleren? Ik voel een lichte ergernis naar mezelf toe opkomen. Hans is een goede organisator, maar ervaring leert me dat hij weinig oog voor detail heeft en soms wel eens iets durft te vergeten. De spanning stijgt. Een schuldbesef maakt zich meester over mij, maar tegelijkertijd bedenk ik me dat ik meer moet loslaten en vertrouwen. Het komt wel goed, toch?
Om het spel volledig te spelen moet je 8 stappen doorlopen en 8 stands passeren waar je opdrachten moet uitvoeren. Ons team bestaat maar uit 3 personen vandaag dus wij hebben gelukkig een aantal vrijwilligers die 6 stands zullen bemannen. Als Hans het spel uitlegt aan de vrijwilligers merk ik toch op dat een aantal zaken inderdaad niet zo mooi zijn afgewerkt zoals ik had gehoopt.. Ik vlucht weg tijdens de briefing om toch nog iets te vinden dat voor een boot ka doorgaan te vinden in het havencentrum. Gelukkig vind ik nog een mooie stalen open boot die perfect bruikbaar om zakjes cacao uit te vissen. Een vrijwilliger heeft zelfs nog ergens een containerplein van tevoorschijn getoverd dus het ziet er nu wel ‘echt’ uit. De standen zien er wel ok uit en de Go-carts staan ook netjes geparkeerd. Het gevoel van tevredenheid dat ik deze morgen tijdens mijn autorit had, keert langzaam terug. Ik heb er zin in!
ik hoor opeens mijn naam. Ik draai me om en zie de eerste kinderen al staan trappelen. Ik ben de eerste stap in het spel dus ik haast me naar mijn stand. Ik vraag aan mijn eerste bezoekers ‘Willen jullie de chocolade fabriek helpen chocolade te maken?’ en het antwoord is overtuigd: Ja! Dit is geen gewone werkdag. Hij is anders dan andere dagen. En die andere werkdagen verschillen meestal ook veel. Afwisseling troef! Dat vind ik fantastisch aan mijn job!